Kατάρα με ολίγη ευλογία (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Παράξενο φρούτο αυτή η φετινή ΑΕΚ. Εδώδιμο αποικιακό. Νόστιμο; Οταν φτάσει η εποχή του, μπορεί να είναι απολαυστικό. Μία μέρα νωρίτερα, μία μέρα αργότερα, θα είναι ξινό και δεν θα τρώγεται. Θα μείνει στο δένδρο ως το τέλος ή θα βρεθεί χέρι να το κόψει; Στοίχημα δεν βάζω. Όπως το βλέπω, μπορεί ακόμα και να πέσει μόνο του.
Η σύντομη περιπέτεια του Κυπέλλου Ελλάδας ήταν χρήσιμη για την καινούργια ΑΕΚ. Τη σκληραγώγησε αρκετά εν όψει του δύσκολου χειμώνα που ακολουθεί και τη βοήθησε να καταλάβει μέχρι πού φτάνουν τα χέρια της. Ομάδα ικανή να νικήσει τον Αρη και να κοιτάξει στα μάτια το Μαρούσι, μολονότι ανέτοιμη και απροπόνητη, δεν μπορεί να είναι του πεταμού. Η κατάρα που την έκανε να στελεχωθεί με ανεμομαζώματα και διαβολοσκορπίσματα ίσως αποδειχθεί κρυμμένη ευλογία.

Η ΑΕΚ του 2006/07 αποτελείται από παίκτες που έψαχναν ευκαιρία για να δείξουν και να αποδείξουν. Ο Κόμματος, ότι παραμένει παίκτης επιπέδου Ευρωλίγκας. Ο Ταπούτος, ότι προφταίνει ακόμα τη ρουκέτα της εκτόξευσης. Οι Νικολαΐδηδες, ότι αξίζουν να στεριώσουν κάπου. Ο Μάγλος, ότι περνάει ακόμα η μπογιά του. Ο Βετούλας, ότι κακώς έγινε λεγεωνάριος. Σχεδόν όλοι οι Ελληνες παίκτες της ΑΕΚ έφτασαν κάποτε (όχι πολύ παλιά) ως το κατώφλι της Εθνικής Ανδρών. Δεν είναι τυχαίοι, ούτε ξοφλημένοι, ούτε υπερήλικες, ούτε πρωτόπειροι. Το κίνητρο που τους οιστρηλατεί είναι σε θέση να υποκαταστήσει τον χαμένο νεανικό ενθουσιασμό.

Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής μοιάζει γεννημένος να αγγίζει με τα δάχτυλα τη φωτιά. Εχει δει τα πάντα και δεν φοβάται τίποτα. Ξεκίνησε τη χρονιά με μοναδικό εφόδιο την προσωπική του φιλοδοξία, ντυμένος με στολή εκστρατείας και πρόθυμος να μπαρουτοκαπνιστεί. Δεν έχει ψευδαισθήσεις για τη μελλοντική στάση της διοίκησης απέναντι στην ομάδα. Περισσότερο ποντάρει στην πείρα και τη διάθεση των παικτών του, αλλά και στην ικανότητά του να στοχεύει στην ευαίσθητη χορδή του οπαδού.
«Να μαζέψουμε λεφτά και να τα δώσουμε στον Αλεξανδρή για να τα διαχειριστεί», αποφάσισαν οι οργανωμένοι ΑΕΚτσήδες. Τον ήξεραν κι από χθες; Οχι. Τον είδαν ποτέ να φοράει τη φανέλα της «Ενωσης»; Ούτε. Τον εμπιστεύονται, όμως, σαν να είναι δικός τους άνθρωπος. Οταν τον βλέπουν να βγάζει από τη μύγα ξύγκι, από το ράφι με τ' αζήτητα κέφι και ποιότητα, του βγάζουν το καπέλο. Με τον Λευτέρη Κακιούση δεν το έκαναν ποτέ.

«Ολα υπό έλεγχο», λοιπόν; Οχι δα. Ας μη γελιόμαστε. Η κατάσταση στην ΑΕΚ παραμένει τραγική. Το ταμείο έχει πιάσει αράχνες και είναι θέμα χρόνου να ξινίσουν τα μούτρα των απλήρωτων παικτών. Οι ξένοι είναι ούτως ή άλλως χαμηλού επιπέδου. Η συμμετοχή στο ULEB Cup θα καταδείξει ακόμα πιο έντονα την ελλιπή προετοιμασία. Ωστόσο, διακρίνει κανείς ορισμένα σημεία ζωής σε μια ομάδα που έδειχνε έτοιμη να διαλυθεί. Η παρουσία των οπαδών της (λίγων, έστω) στις επάλξεις είναι το πιο ενθαρρυντικό από αυτά. Μέχρι να βαρεθούν και να ξαναφύγουν...