Το έλλειμμα... ρεπορτάζ βλάπτει σοβαρά την Εθνική (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο χερ Οτο, για να αρχίσουμε προκλητικά, είναι ποιητής! Χρειάζεσαι τον κώδικα για να τον ερμηνεύσεις. Δείξτε μου τον Έλληνα που λέει μετά βεβαιότητος ότι ξέρει να «διαβάζει Ρεχάγκελ», να σας δείξω τον πιο βαθιά νυχτωμένο Έλληνα. Πέντε (και κάτι) χρόνια μαζί μας, ο Γερμανός παραμένει στην πράξη ερμηνευτικά απρόσιτος. Η προσπάθεια να τον «διαβάσει» κανείς με κώδικα που θα 'ταν συμβατός προς τον Βασίλη Δανιήλ ή τον Κώστα Πολυχρονίου, είναι αυτονόητα ανώφελη. Νηπιακή. Άστοχη. Καταδικασμένη.

Το μοναδικό πρόσφορο εργαλείο (μιας κάποιας) προσέγγισης –και πάλι όχι πλήρους κατανόησης– έχω καταλήξει ότι (και έχω επιλέξει να) είναι η εξ αποστάσεως παρατήρηση. Η παρατήρηση, από κοντά και συγχρόνως από μακριά, του συχνά επαναλαμβανόμενου. Τι προκύπτει (όχι ως σίγουρο, πάντως) ως ενδεχόμενο συμπέρασμα; Ότι ο Ρεχάγκελ έχει σχέση «εξάρτησης» με τον Δέλλα. Το να κοιμάται ο κόουτς σαν πουλάκι τις νύχτες ή να κοιμάται κι ο ύπνος του να ταράσσεται απ' την ανασφάλεια εξαρτάται απ' το εάν ξέρει ότι θα 'χει –ή δεν θα 'χει– κοντά του τον ψηλό.
Πιθανότατα την ίδια εξάρτηση (ασφάλειας /ανασφάλειας) έχει κι απ' τον Νικοπολίδη. Απλώς αυτό δεν έχει δοκιμαστεί. Ο Αντώνης, μεθαύριο στο Καραϊσκάκη, θα είναι ο γκολκίπερ της Εθνικής στο 60ό απ' τα 62 παιχνίδια της «εποχής Ρεχάγκελ» (έχει χάσει μόνο το πρώτο, προ πενταετίας στο Ελσίνκι, και το φιλικό με το Καζαχστάν τον περασμένο Μάρτιο στη Λευκωσία, που το 'χαν μοιραστεί, από ένα ημίχρονο, Κοτσόλης και Χαλκιάς). Ενώ με τις πολλές απουσίες του Δέλλα το ξέρουμε πια.

Ο εκλέκτορας, όταν δεν είναι ο Δέλλας διαθέσιμος, πάντοτε ενεργεί σπασμωδικά. Πανικοβάλλεται. Σαν τον κουτσό που χάνει την πατερίτσα του. Αντιδρά αψυχολόγητα. Βραχυκυκλώνει. Μπερδεύεται. Το κάνει πιο πολύπλοκο απ' όσο είναι. Εν προκειμένω; Του 'ρθε Τρίτη μεσημεριάτικα, αφού έχει ανακοινώσει απ' τη Δευτέρα τη λίστα του, να καλέσει τον Καψή! Και τον Πατσατζόγλου. Κανένα νόημα που να αντέχει στην κοινή λογική. Θα επανέλθουμε σ' αυτό μετά την απαραίτητη παρένθεση.

Παρένθεση, λοιπόν: ελπίζεται ότι ο Πατσατζόγλου κλήθηκε ως λύση στους αμυντικούς χαφ, όχι στους σέντερ μπακ. Ο Χρήστος έχει εντός του την ενέργεια και την επιπολαιότητα του χαρούμενου παιδιού. Οχι την υπευθυνότητα και την ωριμότητα του συγκροτημένου επαγγελματία. Ιδίως, όχι τη συναίσθηση ότι αυτός είναι το τελευταίο φράγμα πριν από το τετ α τετ του αντιπάλου με τον τερματοφύλακα. Στο Ντόνετσκ επιχείρησε... με άνεση, έως ελαφρότητα αβάσταχτη, να ντριμπλάρει μες στην «ερυθρόλευκη» περιοχή, ο άλλος τον ψώνισε και του έκλεψε την μπάλα εύκολα. Κατάσταση τρα λα λα. Οτι δεν έγινε (τζάμπα και βερεσέ) γκολ, αυτό οφείλεται στην αστοχία του άλλου. Ο Νικοπολίδης, που εκνευρισμένος του 'κανε την παρατήρηση εκείνη τη στιγμή, το ήξερε. Συνεπώς, όσο πιο μακριά απ' την περιοχή τόσο πιο καλά. Και κάτι ακόμα. Το ότι επανήλθε είναι άθλος ζωής. Το παράσημο που αξίζει είναι να τον κρίνουμε με την αυστηρότητα που αρμόζει σε διεθνή ποδοσφαιριστή. Οχι με τη συγκατάβαση και τα ελαφρυντικά που θα άρμοζαν σε ανάπηρο. Κλείνει η παρένθεση.

Ο Πατσατζόγλου Ηταν, είναι και θα είναι αυτονόητο μέλος της Εθνικής. Ο Ρεχάγκελ τον περίμενε (κοντά) τέσσερα χρόνια. Η επαναπρόσκληση ήρθε εύλογα. Εάν κρίνεται έτοιμος να παίζει άφοβα Σαχτάρ - Ολυμπιακός στο Τσάμπιονς Λιγκ, αυτό συνεπάγεται ότι είναι έτοιμος να παίξει άφοβα και Βοσνία-Ελλάδα στα προκριματικά του Euro 2008. Οσο απλό ακούγεται. Τελεία. Πού δεν βγαίνει νόημα; Εδώ: εάν ο Πατσατζόγλου είναι έτοιμος για την επανένταξη, είναι έτοιμος και καλείται. Από τη Δευτέρα. Δεν χρειάζεται εκ των υστέρων να τραυματιστεί ο Λαγός ή ο Παπαδόπουλος για να θυμηθούμε (την Τρίτη) ότι είναι έτοιμος να επανενταχθεί.

Πολύ περισσότερο, δεν χρειάζεται να τραυματιστεί ο Λαγός ή ο Παπαδόπουλος για να θυμηθούμε τον Καψή. Είναι εξωφρενισμός για όλους τους προφανείς λόγους. Και τούτο, ανεξάρτητα απ' το βαθύτερο κίνητρο της παρέμβασης Σόλιντ (που είναι ξεκάθαρα το... μανιάτικο του Νορβηγού με τον Μιχάλη) ή, αν θέλετε, και το ελαφρώς άκομψο (ενώ επίκειται αγώνας, όχι με τον οποιονδήποτε, μόνο με τη Νορβηγία!). Εδώ, όμως, το άμεσο ζήτημα δεν είναι ο Σόλιντ, δεν είναι ο Ολυμπιακός, δεν είναι το club vs country.

Είναι αυτό που είπε χθες το πρωί ο Γκαγκάτσης. Οτι (η ανακατωσούρα της Τρίτης) ήταν μάθημα για όλους. Η δήλωση έχει αξία. Μικρή. Θα αποκτήσει σημαντική αξία όταν δούμε τις ενέργειες που απορρέουν απ' το μάθημα. Διότι αυτό που διδαχθήκαμε είναι ότι η Εθνική στη λειτουργία της έχει εμφανές πρόβλημα συντονισμού.

Χρειάζεται coordination κι είναι παντελώς αδιάφορο το πρόσωπο του coordinator. Αρκεί να γίνεται η δουλειά. Η δουλειά δεν γίνεται. Και δεν έχει και τόση σημασία γιατί δεν γίνεται. Γιατί τα 'χει γραμμένα ο παππούς Οτο; Γιατί δεν προκάνει ο Τοπαλίδης; Το αποτέλεσμα μετράει. Οτι η δουλειά δεν γίνεται.

Ποια είναι η δουλειά; Για να το περιγράψω με δημοσιογραφικό όρο, το... ρεπορτάζ! Κανονικό ρεπορτάζ. Κάποιος είναι ανάγκη να έχει τακτική, αν όχι καθημερινή, επαφή με τους 25 διεθνείς. Να ξέρει ανά πάσα στιγμή –κι ύστερα να αναφέρει στον Ρεχάγκελ– τι τους συμβαίνει. Στο ιδανικό σενάριο, να έχει ανοικτό δίαυλο επικοινωνίας με τους προπονητές και των 25 διεθνών. Ακόμα καλύτερα, και με τους φυσικοθεραπευτές τους. Ώστε να ξέρει με ακρίβεια ο χερ Οτο ποιον καλεί, σε ποια κατάσταση τον παραλαμβάνει, πώς είναι το σωστό να τον διαχειριστεί, σε ποια κατάσταση θα τον παραδώσει πίσω.

Το έλλειμμα ρεπορτάζ βλάπτει σοβαρά. Το μαγαζί δουλεύει στο άρπα-κόλλα, έξω από κάθε λογική διαδικασίας. Ο Τοπαλίδης βγαίνει στην κάμερα, τις προάλλες στην Τούμπα, και... προανακοινώνει ότι ο Ζαγοράκης θα είναι κανονικά στην επόμενη πρόσκληση (του Ρεχάγκελ). Ο Γκαγκάτσης καλεί ανεπισήμως τους δημοσιογράφους και τους προϊδεάζει ότι θα κληθεί ο Στολτίδης! Καλείται ο Λαγός, που είναι τραυματίας. Πάνω που αναθαρρήσαμε ότι οι διεθνείς ξαναβρήκαν (στη Μολδαβία) τη χαμένη φλόγα, πολύ γρήγορα θα τη χάσουν. Οσο θα συνειδητοποιούν, από κάτι τέτοια μικρά κι απίθανα, ότι το μαγαζί είναι καφενείο.