Τετάρτη βράδυ, τηλεοπτικό πάνελ. Ο δημοσιογράφος Γιώργος Κύρτσος αντιπαρέβαλε την απεργία των δασκάλων με τη στωικότητα των ιδιωτικών υπαλλήλων, εκείνων που ζουν με 800 ευρώ τον μήνα. Αυτομάτως ο γράφων βρήκε την ενδεδειγμένη εισαγωγή στο δεύτερο (το σημερινό) σημείωμά του για το θέμα. Φοβερό δεν είναι; Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα –και δη οι πλέον χαμηλόμισθοι– κινδυνεύουν να πνιγούν στα δάκρυα όσων τους θυμούνται κάθε φορά που εξελίσσεται κάποια απεργία στο Δημόσιο!
Στις «κανονικές» περιόδους, όμως; Είδατε ποτέ κανέναν όψιμο «υπερασπιστή» των χαμηλόμισθων του ιδιωτικού τομέα να αγανακτεί, διαπιστώνοντας ότι οι αποδοχές του παραμένουν σχεδόν παντού ισχνότατες, ακόμα και όταν η κερδοφορία των αντίστοιχων επιχειρήσεων καλπάζει; Λίγα ευχολόγια –στην καλύτερη περίπτωση– και τέρμα.
Ακούσατε καμία στεντόρεια φωνή διαμαρτυρίας τότε που η κυβέρνηση θεσμοθέτησε την απλήρωτη υπερεργασία των υπαλλήλων των εμπορικών καταστημάτων; Εξοργίστηκαν –οι νυν ενθυμούμενοι τον ιδιωτικό τομέα– όταν ο ΣΕΒ αξίωσε τη μείωση του κατώτατου ημερομισθίου, αρχής γενομένης από τις περιοχές με υψηλή ανεργία; Υπέπεσε στην αντίληψή σας καμιά διαμαρτυρία για τη σιωπηρή κατακρεούργηση των συλλογικών συμβάσεων;
Ισα Ισα, πολλοί από όσους σήμερα μνημονεύουν τους «κολασμένους» του ιδιωτικού τομέα, έως χθες υπεραμύνονταν του υφιστάμενου status. Στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας». Αμφιβάλλει κανείς ότι το ίδιο θα κάνουν κι αύριο; Υπάρχει, όμως, κάτι χειρότερο από τον φαρισαϊσμό: το κυνικό «διά ταύτα» τέτοιων «αντιπερισπασμών». Γιατί; Διότι, απλούστατα, ακόμα και ο εργαζόμενος των 900 ευρώ –είτε του δημόσιου είτε του ιδιωτικού τομέα– μπορεί άνετα να αναγορευτεί σε «προνομιούχο» συγκρινόμενος με εκείνον που, υπό ανάλογες συνθήκες εργασίας, πληρώνεται με 750 ευρώ.
Μήπως όμως κι αυτός δεν είναι «βολεμένος» σε σχέση με τον άνεργο; Πού καταλήγουμε, λοιπόν; Σε μια «γραμμή» εξίσωσης προς τα κάτω ή μάλλον διατήρησης των αναλογιών σε χαμηλότερο επίπεδο; Στο συμπέρασμα ότι οι δάσκαλοι δεν δικαιούνται να διεκδικούν τίποτα επειδή κάποιοι βρίσκονται σε δυσμενέστερη θέση –λες και φταίνε γι' αυτό οι απεργοί εκπαιδευτικοί; Είναι οξύμωρο, αλλά το πλέον ύπουλο κυβερνητικό προπαγανδιστικό σόφισμα μοιάζει με το αθώο παιχνίδι της... κολοκυθιάς. «Γιατί εσείς και όχι οι άλλοι;». Γιατί οι δάσκαλοι και όχι οι νοσηλευτές, οι εργάτες των δήμων ή άλλοι, που επίσης δεν συμπεριλαμβάνονται στα άνω διαζώματα της κοινωνικής πυραμίδας; Είναι εξοργιστικό να το ακούει κανείς από τα χείλη εκείνων που, όποτε κινητοποιήθηκαν κάποιοι «άλλοι», ξιφούλκησαν εναντίον τους με τα ίδια ακριβώς «επιχειρήματα». Άλλαζαν απλώς οι ρόλοι: «Γιατί εσείς και όχι οι εκπαιδευτικοί. Εκείνοι πώς αντέχουν;».
Είμαστε όλοι παραδείγματα προς μίμηση όταν «καθόμαστε στα αυγά μας». Το άχρηστο αντίτιμο: αναγνωρίζουν θεωρητικώς το δίκιο μας -για να εξάρουν «γλυκά» τη μοιρολατρία μας. Αν... σηκωθούμε από τα αυγά μας, μπας και βρούμε αυτό το ρημάδι, το πανθομολογούμενο δίκιο μας, τότε γινόμαστε παραδείγματα προς αποφυγήν και –ω του θαύματος– «προνομιούχοι»! Κι όλα αυτά πού; Στη χώρα των χαμηλότατων μισθών και της υψηλότατης ακρίβειας. Στη χώρα της οποίας οι κυβερνώντες πριν από λίγα χρόνια επαίρονταν για τη μεγάλη αύξηση του ΑΕΠ. Στη χώρα στην οποία είναι «καθήκον» να πιστεύεις ότι «η οικονομία δεν αντέχει αυξήσεις». Κι ας αποδεικνύουν το αντίθετο ορισμένες φορές ακόμα και αναλυτές (π.χ. ο Αντώνης Παπαγιαννίδης) του «Οικονομικού Ταχυδρόμου». Περιοδικού το οποίο –γενικώς– μόνο για ένθερμη συμπάθεια προς τις κοινωνικές διεκδικήσεις δεν μπορεί να κατηγορηθεί...
Πολιτική και οικονομική εξουσία έχουν κάθε λόγο να καλλιεργούν τον κοινωνικό κατακερματισμό τού «γιατί εσείς κι όχι οι άλλοι;». Το ερώτημα είναι το εξής: γιατί «τσιμπούν» συχνά τα θύματα, διαιωνίζοντας την ιδιότητα του θύματος; Γιατί απεύχονται τη δικαίωση της δράσης του «άλλου», ο οποίος, αν κάτι καταφέρει, θα προκαλέσει στο καθεστωτικό «μπετόν» ένα ρήγμα που ίσως αποβεί ευνοϊκό και για τους ίδιους; Ποικίλλουν οι εκδοχές. Η απλούστερη όλων παραπέμπει σε αυταπάτη και αφέλεια, τουλάχιστον ως προς τις προθέσεις της πολιτικής και οικονομικής ελίτ: νομίζεις ότι αν δεν πάρει κάτι «ο άλλος» θα το καρπωθείς εσύ –και μάλιστα χωρίς να κουνήσεις το δαχτυλάκι σου. Κατ' αναλογίαν, θεωρείς ότι μέχρι τώρα είσαι «στο περίμενε» επειδή κάποιος τρισκατάρατος ομοιοπαθής «μη προνομιούχος» έτρεξε και πρόλαβε. Ζεις στον κόσμο σου, αλλά πάντα υπάρχει ελπίδα να συνδεθείς με τον πραγματικό.
Η πλέον ανησυχητική εκδοχή είναι άλλη: πολλοί άνθρωποι συμβιβάζονται με την ιδέα μιας μίζερης ζωής και δεν αντέχουν να βλέπουν εκείνους που δεν διαπνέονται από την ίδια παθητικότητα. Διερωτώμαι, όμως, μήπως αυτό το 74% που αναγνωρίζει το δίκιο των δασκάλων και το 60% που ζητεί από την κυβέρνηση να υποχωρήσει αντανακλούν κι ένα «μπούχτισμα», μια αγανάκτηση με την προαναφερθείσα «κολοκυθιά». Μία ακόμα ευεργετική συνέπεια της απεργίας των δασκάλων; Αν είναι έτσι, τότε χρωστάμε διπλή ευγνωμοσύνη!
ΥΓ.: Πώς το είπε ο «ψεκαστής» (λόγω χημικών) υπουργός Δημόσιας Τάξης; Δεν ήταν –λέει– σιδερογροθιά, αλλά «ορειβατικός κρίκος που έχουν όλοι οι αστυνομικοί». Μάλιστα. Ορειβασία κάνει και ο νους του Βύρωνα Πολύδωρα. Φθάνει τόσο ψηλά, ώστε τροποποιεί ακόμα και τα δεδομένα της δικονομίας: σημασία δεν έχει, λοιπόν, πώς χρησιμοποιήθηκε το σίδερο (οι φωτογραφίες το έδειξαν καθαρά), αλλά εάν πρόκειται για «επιτρεπτό» εξάρτημα. Συμπέρασμα: αν χτυπήσω άνθρωπο –ας πούμε τον ίδιο τον υπουργό– με μπαστούνι του μπέιζμπολ, τίποτα το επιλήψιμο δεν πράττω. Αφού πρόκειται για νόμιμο και αθώο παιχνίδι, βρε αδελφέ!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
