Κόκκινο «ψαράκι» στο Τέξας (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Κοκκίνισε η οθόνη του υπολογιστή χθες το απόγευμα! Ξεψαχνίζοντας τις φωτογραφίες από τη Media Day των Χιούστον Ρόκετς στην επίσημη ιστοσελίδα της ομάδας, βρήκα αυτό που ήθελα. Τον Βασίλη Σπανούλη, ντυμένο με την καινούργια του φανέλα. Τον συνηθίσαμε με πράσινα, τον αγαπήσαμε με γαλανόλευκα, βλέπω όμως ότι τα ερυθρόλευκα του ταιριάζουν πολύ. Τα ερυθρόλευκα των Ρόκετς, βεβαίως βεβαίως (για να μην έχουμε παρεξηγήσεις). Οταν επιστρέψει στην Ελλάδα, θέλω να πιστεύω ότι θα είναι για το χατίρι της Εθνικής ομάδας και μόνο.
«Οι πρώτες δύο προπονήσεις είναι ό,τι δυσκολότερο για έναν παίκτη σαν τον Βασίλη», τόνισε ο πολύπειρος προπονητής των Ρόκετς, Τζεφ βαν Γκάντι. «Οσο περνούν οι μέρες, θα δείτε ότι η θέση του είναι στο ΝΒΑ». «Για να τον εκδικηθώ για όσα μας έκανε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, θα τον βάλω να μου κουβαλάει τις βαλίτσες όλη τη χρονιά», συμπλήρωσε μεταξύ αστείου και σοβαρού ο Σέιν Μπατιέρ. Είναι παράδοση στο ΝΒΑ, τα «ψάρια» (οι «ρούκις») να κουβαλάνε τον σάκο των βετεράνων.

Μέσα στο γήπεδο, όμως, ο Βασιλάκης θα κουβαλάει την μπάλα στα χέρια και την ομάδα στις πλάτες του. Για λίγο; Για πολύ; Με 15-20 λεπτά συμμετοχής στη σεζόν της προσαρμογής του στον «άλλον πλανήτη» του μπάσκετ, θα πρέπει να νιώθει καταρχήν ικανοποιημένος. Δεν είναι καμιά τυχαία ομάδα το Χιούστον. Στον εξαιρετικό πυρήνα των Ρέιφερ Αλστον, Τρέισι ΜακΓκρέιντι, Γιάο Μινγκ, προστέθηκαν φέτος ο Μπατιέρ και ο Μπόνζι Ουέλς, οπότε οι Ρόκετς κοιτάζουν ψηλά. Τους λείπει, όμως, ένας δεύτερος χειριστής αξίας. Ο βετεράνος Μπομπ Σούρα έχει «σάπια» πόδια, οι δε υπόλοιποι είναι αμούστακοι.

Εάν ο Σπανούλης αποδειχθεί σοβαρός, αξιόπιστος και ατρόμητος παίκτης ομάδας (όπως τον έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα), υποψιάζομαι ότι θα κερδίσει γρήγορα την εμπιστοσύνη του προπονητή και των συμπαικτών του. Ο βασικός στο «1» Αλστον είναι καλός γκαρντ, αλλά συχνά κάνει του κεφαλιού του. Ο Σπανούλης θα δώσει σωστές πάσες, θα βγάλει άμυνες, θα κερδίσει φάουλ, θα καταθέσει το γνωστό του (σπάνιο για το ΝΒΑ) πάθος. Η μεγάλη του ελπίδα είναι να παίξει μπάσκετ διαφορετικό από αυτό που κουβαλάνε στο DNA τους τα αμερικανάκια. Αν δεν παρασυρθεί σε «αναρχία και ζωή», θα επιβιώσει και με τα πολλά θα στεριώσει.

Αν έχω μία αμφιβολία για το μέλλον του Σπανούλη στο ΝΒΑ, αυτή έχει τη ρίζα της στην περιπέτεια της Ιαπωνίας. Οι περισσότεροι από τους παίκτες της Εθνικής μας ομάδας είναι πολύ φορτωμένοι και ενδέχεται να παρουσιάσουν έλλειμμα ενέργειας στην πορεία της σεζόν. Ο Βασίλης είναι μαθημένος στη σκληρή προπόνηση, αλλά αυτό δεν φτάνει. Στην παρθενική του χρονιά στο ΝΒΑ, θα χρειαστεί όσα αποθέματα δυνάμεων μπορεί να βρει στο κορμί και στην ψυχή του. Θα ήταν καλύτερα γι' αυτόν αν πήγαινε στις ΗΠΑ ξεκούραστος και δούλευε με τους Ρόκετς από το καλοκαίρι κιόλας.
Ή... μήπως όχι; Εδώ που τα λέμε, το κατόρθωμα της Εθνικής στο Μουντομπάσκετ (και η προσωπική του απόδοση στον ημιτελικό με τους γιάνκηδες) μπορούν να ισοσκελίσουν το όποιο χάντικαπ, αλλά και να τον κάνουν σεβαστό σε φίλους και εχθρούς. Αυτός που αισθάνεται δυνατός, είναι δυνατός.