Χαλάλι το «περίμενε» (Sportday / Μιχάλης Τσόχος)

Είναι αλήθεια ότι μια μικρή καθυστέρηση στην εύρεση του αντικαταστάτη του Μπάκε σημειώθηκε. Φαίνεται, όμως, ότι αυτή η καθυστέρηση πήγε χαλάλι.

Ο Παναθηναϊκός οριστικοποίησε χθες τη συμφωνία του με τον Ισπανό Βίκτορ Μουνιόθ και σίγουρα αυτή είναι μια θετική εξέλιξη για τους «πράσινους». Με την ξεκάθαρη σημείωση ότι όποιος κι αν είναι ο προπονητής που αναλαμβάνει μια ομάδα, δεν φτάνει το όνομά του ή το καλό βιογραφικό του για να τον κάνει επιτυχημένο και με την επισήμανση ότι πρώτα πρέπει να τον δούμε και μετά να τον βαφτίσουμε, ας δούμε τον λόγο για τον οποίο ο Μουνιόθ μοιάζει με μία πολύ λογική επιλογή από πλευράς Παναθηναϊκού.

Κατ' αρχάς, πρόκειται για έναν προπονητή που έχουμε εικόνες και παραστάσεις και από τη δουλειά του και από τη φιλοσοφία του. Στην περίπτωση του Ισπανού δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ, όπως κάναμε στην αντίστοιχη του Μπάκε, για να βρούμε ποιος είναι και τι κάνει. Με λίγα λόγια, ο Μουνιόθ είναι ένας προπονητής που τον ξέραμε, τον είχαμε δει στο SuperSport να κοουτσάρει ισπανικές ομάδες -ορισμένες περιπτώσεις αποδίδοντας εντυπωσιακό ποδόσφαιρο. Επιπλέον, το γεγονός ότι είναι Λατίνος ασφαλώς μπορεί να βοηθήσει ορισμένους από τους παίκτες της ομάδας του Παναθηναϊκού, στους οποίους έτσι κι αλλιώς οι «πράσινοι» ποντάρουν. Αναφέρομαι φυσικά στον Βίκτορ (τον οποίο ακόμα δεν έχουμε δει), αλλά και στους Μπόβιο, Ρομέρο και φυσικά στον Εκι Γκονζάλες, όταν αυτός με το καλό επιστρέψει.

Στα «πλην» αυτής της ιστορίας είναι το συμβόλαιο που υπογράφει ο Μουνιόθ. Το ότι ο ίδιος δέχτηκε να υπογράψει μέχρι το καλοκαίρι δεν με προβληματίζει. Το ότι ο Παναθηναϊκός τού πρότεινε συμβόλαιο μέχρι το καλοκαίρι με προβληματίζει, όμως. Κατανοώ φυσικά τη λογική των διοικούντων τον Παναθηναϊκό, η οποία είναι φανερό ότι αντικατοπτρίζεται στη φράση «όποιος καεί στον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι». Δεν αποκλείω ότι στη θέση τους το ίδιο θα έκανα και εγώ. Όμως, αυτό προς τα έξω είναι μάλλον ένδειξη ότι στον Παναθηναϊκό δεν είναι σίγουροι για την επιλογή τους. Και αυτό δεν είναι κακό. Κακό είναι ότι υπάρχει ένα πρόβλημα με τους παίκτες. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν ήμουν παίκτης και μου έλεγαν ότι αυτός ο προπονητής που θα μπει αύριο στα αποδυτήρια θα μείνει μέχρι το καλοκαίρι και αν πάρει το πρωτάθλημα, θα συνεχίσει στην ομάδα, θα σκεφτόμουν δύο πράγματα. Πρώτον, αν δεν το πάρει, φταίει αυτός και, δεύτερον, μέχρι να μας μάθει, μπορεί και να φύγει. Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο πρόβλημα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο Μουνιόθ και δεν ξέρω αν μπορεί να το λύσει μόνος του. Τα υπόλοιπα για τον Ισπανό εν καιρώ και αφού πρώτα τον δούμε.

ΥΓ.: Λυπάμαι που δεν συμμερίζομαι την άποψη των περισσοτέρων σχετικά με το κοουτσάρισμα του Οτο στο προχθεσινό ματς της Εθνικής. Λυπάμαι που, πλην των ορθολογικών αρχικών επιλογών του Γερμανού, δεν βρήκα τίποτα καλό στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε το ματς. Δεν ξέρω τι ακριβώς βρήκαν οι περισσότεροι στο κοουτσάρισμά του και τον αποθέωσαν. Πιθανότατα, τους άρεσε ότι στο δεύτερο ημίχρονο ο Οτο αποφάσισε να παίξει κόντρα επίθεση με Λυμπερόπουλο, Σαμαρά και Χαριστέα. Εμένα πάντως δεν μου άρεσε. Και δεν θυμάμαι παγκοσμίως κάποιον να έπαιξε κόντρα επίθεση με τρία «βαριά» φορ, αφήνοντας στον πάγκο τους Σαλπιγγίδη και Αμανατίδη. Εμένα δεν μου άρεσε που ο Κατσουράνης πήρε εντολή να παίξει τρίτος στόπερ στο δεύτερο ημίχρονο (ορθώς), αλλά στη μεσαία γραμμή δεν πήρε κάποιος τη θέση του, την ώρα που οι Μπασινάς και Καραγκούνης είχαν «σκάσει». Δεν μου άρεσαν ένα σωρό ακόμα πράγματα στον τρόπο που διαχειρίστηκε το ματς ο Γερμανός και δεν είμαι διατεθειμένος να τα ξεχάσω επειδή κερδίσαμε ένα ματς, στο οποίο αν οι Νορβηγοί ήταν πιο ψύχραιμοι και ο επόπτης δεν σήκωνε το σημαιάκι, λόγω του κοουτσαρίσματος του Ρεχάγκελ δεν θα είχαμε κερδίσει ποτέ. Ελεος με τη νικο-λαγνεία που κρύβει όλα τα άλλα.