Το δεύτερο δείγμα επιβεβαίωσε το Κισινάου (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Εδώ είναι που λένε... Σεπτέμβριο μας τσίμπησαν, Οκτώβριο το καταλάβαμε! Η Εθνική είχε δείξει από τις 2 Σεπτεμβρίου, στο Κισινάου, ότι (το παλαιό καλό πνεύμα της) «πετιέται». Επιστρέφει. Οι διεθνείς μάς τσίγκλησαν, με την εικόνα τους σε εκείνη την αποστολή, πως ξαναβρίσκουμε την «ομάδα του 1-0». Μας χτύπησαν τα κουδούνια. Δεν τα ακούσαμε. Το Σάββατο, που το πήραμε επιτέλους χαμπάρι, ήταν 7 Οκτωβρίου, πέντε εβδομάδες μετά. «Να τη πετιέται!». Ετεροχρονισμένο, κατά πέντε εβδομάδες, πρωτοσέλιδο!

Το Σάββατο ήταν μονάχα η πειστική επιβεβαίωση. Την (πρώτη) απόδειξη την είχαμε. Απλώς φαίνεται πως δεν την εκτιμήσαμε. Το ότι έγινε συνείδηση τώρα, τούτο αρκεί για να μαρτυρά πόσο υποτιμήθηκε η νίκη στην (έλα-μωρέ-τώρα) Μολδαβία. Πέρασε περίπου σαν αυτονόητη. Ενώ (εάν κοιτάξουμε αριστερά και δεξιά) τίποτα στις προκριματικές καμπάνιες δεν είναι αυτονόητο. Το μόνο αυτονόητο είναι η αβεβαιότητα.

Επιστρέφοντας απ' τη Μολδαβία, πρωί πρωί την επόμενη μέρα η πρώτη δουλειά μας ήταν να καταθέσουμε σε αυτές εδώ τις σελίδες τη βεβαιότητα ότι είδαμε και ζήσαμε πνεύμα. Ταπεινότητα, εργατικότητα, μαχητικότητα, διάθεση, μυαλά μες στα κεφάλια. Τώρα απλώς το διπλοτσεκάραμε, κάτι που είναι πάντοτε χρήσιμο. Το λεγόμενο «δεύτερο δείγμα». Το ζητούμενο άλλωστε, σημειώναμε μετά τη Μολδαβία, ήταν η «συνέπεια στη διάρκεια». Τι είδαμε «στη διάρκεια»; Υπερπροσπάθεια. Οτι αυτοί οι τύποι, οι Ελληνες ποδοσφαιριστές, έχουν κι άλλα να μας πουν.

Η συνέπεια στη διάρκεια παραμένει να είναι το νούμερο ένα ζητούμενο. Τα προκριματικά πάνε σαν τους κρίκους της αλυσίδας. Ο (καθ)ένας είναι αμέσως εξαρτημένος απ' τον επόμενο. Τώρα η αλυσίδα οδηγεί την Εθνική στη Ζένιτσα. Είναι το από πάσης πλευράς πιο δύσκολο πενθήμερο αυτό που διανύουμε, ολόκληρου του τουρνουά. Υστερα από τόση ένταση στο build up τού ματς με τη Νορβηγία, τώρα ελλοχεύει η πιθανότητα της χαλάρωσης. Ο κίνδυνος να μας «άδειασε» αυτό το τόσο περιπετειώδες 1-0.

Ομως τώρα υπάρχει κι ένας κρίσιμος σύμμαχος. Το momentum. Η Εθνική δημιουργεί σιγά σιγά ξανά momentum. Σε κάνει να μην τη φοβάσαι. Το πνεύμα δεν είναι σηματοδότης, να ανάβει μία κόκκινο, μία πράσινο. Ή (ελπίζεις ότι) υπάρχει ή (φοβάσαι ότι) δεν υπάρχει. Πλέον, ξέρουμε ότι υπάρχει. Κι επειδή το πνεύμα υπάρχει, ακριβώς γι' αυτό οι ατέλειες της ομάδας, οι λίγο έως πολύ εγνωσμένες αδυναμίες της, είναι αγαπησιάρικες. Αγαπάς όποιον βλέπεις να τα δίνει όλα για να τις ξεπεράσει. Η Εθνική θα νικήσει ή θα ηττηθεί ή θα φέρει ισοπαλία. Εχει, όμως, σημασία να νιώθεις ότι δεν είναι ο λόγος (του τυχόν κακού αποτελέσματος) πως την είδαν αίφνης κάπως. Πως πάνε να παραστήσουν κάτι που δεν είναι, κάτι που δεν τους αντιστοιχεί.

Εναντίον της Νορβηγίας η ομάδα είχε αρκετούς (κατά το κλισέ) «διακριθέντες». Δεν με ενδιαφέρει να τους απαριθμήσω ή να τους ονοματίσω. Με ενδιαφέρει ότι ουδείς, ακόμα και ο όποιος MVP, ήταν περισσότερο «διακριθείς» από την... ομάδα. Με ενδιαφέρει π.χ. ότι ο Σαμαράς έδειξε όχι πως είναι καλός παίκτης, αλλά πως μπορεί να είναι καλός συμπαίκτης. Με ενδιαφέρει, επίσης, ότι ο Ρεχάγκελ αισθάνομαι να έχει πάλι γωνίες. Να 'ναι οξύς κι απρόβλεπτος, όχι στρογγυλεμένος και πλαδαρός. Κι ας πίκρανε, εάν πίκρανε, τον Ζαγοράκη. Το «αντίο» του Ζαγοράκη και (οι ανάγκες της Εθνικής απ') αυτά τα δύο ματς είναι τελείως ξεχωριστά πράγματα. Κακώς –ήταν ευθύς εξαρχής η θέση μου– θα συνδέονταν. Κακώς συνδέθηκαν.

Η ομάδα-σταρ, λοιπόν. Είναι ο μονόδρομός μας. Οχι οι (...ποιοι;) σταρ της ομάδας, που, εάν θέλουμε να μη γίνουμε γραφικοί, δεν υπάρχουν (με την πλήρη έννοια του όρου «σταρ») στο ελληνικό οικοσύστημα. Η ομάδα-σταρ που, να μην ξεχνιόμαστε, επιμένει να ίπταται πάνω από τον μέσον όρο αυτού του οικοσυστήματος. Να ίπταται με φτερά που η ίδια, από μόνη της, βρίσκει τρόπους και κατασκευάζει. Κι όσο και μέχρις όπου την πάνε...