Τα εκλεκτά τέκνα του Διαμαντίδη (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Θα διαβάσατε, ίσως, ότι ένα 16χρονο παλικαράκι από τον Ολυμπιακό, ονόματι Ζήσης Σαρικόπουλος, κέρδισε το εισιτήριο για να πάει να συναντήσει τον Μάικλ Τζόρνταν τον Οκτώβριο στο Μιλάνο και ξανά τον Απρίλιο στη Νέα Υόρκη. Περισσότερα για τον νεαρό γίγαντα στη συνέχεια του κειμένου. Εκείνο που αποκλείεται να διαβάσετε, γι' αυτό και σπεύδω να το καταθέσω πριν γυρίσετε σελίδα, είναι ότι ο νέος Ελληνας μπασκετμπολίστας είναι «παιδί» του Διαμαντίδη και του Παπαλουκά. Οχι πια του Γκάλη...

Οταν πέρασα την πόρτα του στενόχωρου γυμναστηρίου της Καλλιθέας, όπου οργάνωσε η Nike το πρώτο εν Ελλάδι «Jordan camp», φοβόμουν ότι θα αντίκριζα 32 «μικρούς Νικ». Παιδιά αφοσιωμένα στο κυνήγι του καλαθιού και ενδεχομένως του θεάματος, αφού έτσι απαιτούν τα θέσφατα της προηγούμενης γενιάς και του παμφάγου ΝΒΑ. Υπήρχε και εύκολο άλλοθι, το πρωινό της περασμένης Κυριακής. Οταν ξέρεις ότι σε περιμένει δωρεάν ταξίδι για να γνωρίσεις τον Τζόρνταν και να παίξεις μπάσκετ ενώπιόν του, κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για την προσωπική σου προβολή.

Η έκπληξη που με περίμενε ήταν ευχάριστη όσο ελάχιστα πράγματα στο ελληνικό μπάσκετ της σήμερον, μελαγχολικής ημέρας. Τα περισσότερα από τα πιτσιρίκια που διεκδίκησαν τον τίτλο του MVP έπαιζαν μπάσκετ. Αληθινό μπάσκετ, με προσήλωση στην άμυνα, όχι μόνο προσωπική αλλά και ομαδική. Μπάσκετ αλτρουιστικό, σύγχρονο, βγαλμένο από το μυαλό του προπονητή και όχι από το θυμικό του αμούστακου παίκτη. Μπάσκετ πανέμορφο, ακόμα και στις ατυχείς στιγμές του. Κανέναν δεν είδα να σουτάρει «στα κουτουρού» προς άγραν πόντων ή να ψάχνει το κάρφωμα για να εντυπωσιάσει.
Αν η επιλογή των κριτών έγινε εύκολη λόγω της αναμφισβήτητης υπεροχής του Σαρικόπουλου, τη δική μου άτυπη ψήφο κέρδισε ένας μικρόσωμος δαίμονας από την ΑΕΚ, ονόματι Κώστας Σταμάτης. Δεν θα εκπλαγώ αν αυτός αποδειχθεί ο πόιντ γκαρντ της μεθεπόμενης μέρας. Κολλούσε στον αντίπαλο σαν γάντι, έκλεβε την μπάλα με αντανακλαστικά αίλουρου, άνοιγε τον αιφνιδιασμό με οξυδέρκεια 30χρονου, έβρισκε τον ελεύθερο συμπαίκτη με ευκολία. Σας θυμίζει κάποιον αυτό το πορτρέτο;

Ο Σαρικόπουλος, όμως, είναι άλλο πράγμα. Το κορμί του θυμίζει ήδη τον Γιαβτόκας, μόνο που ο μικρός έχει πολύ μπάσκετ μέσα του. Διαθέτει τεχνική, ταλέντο, πλαστικές κινήσεις, επαφή με το καλάθι, αντίληψη του παιχνιδιού, γρηγοράδα, αυτοσυγκέντρωση. Πάνω απ'όλα, διαθέτει μπόι.

Νόμιζα ότι είναι γύρω στα 2,05 μ., μέχρι που τον είδα δίπλα στον Ντέιβιντ Στεργάκο και κατάλαβα την πλάνη μου. Ο έφηβος Ζήσης αγγίζει ήδη τα 2,11 μ. Παιδί καλής και αθλητικής οικογένειας, αγαπάει το μπάσκετ αλλά δίνει προτεραιότητα στα μαθήματά του: «Πάνω απ' όλα θέλω να μπω στο πανεπιστήμιο». Σεμνός και μετρημένος, ντράπηκε να επισημάνει το λάθος των διοργανωτών και άφησε να τον φωνάζουν «Γιάννη» σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης. Στο Μιλάνο και τη Νέα Υόρκη θα κάψει καρδιές, αφού τέτοια κορμιά είναι δυσεύρετα ακόμα και στις ΗΠΑ. Πόσω μάλλον όταν ανήκουν σε παίκτες με ικανοποιητική γνώση των βασικών του αθλήματος!

Μένει να δούμε πώς θα καταφέρει να τον αξιοποιήσει ο σύλλογός του. Οταν ανήκεις λ.χ. στην ΑΕΚ Τρίπολης, είναι εύκολο να γίνεις βασικός ακόμα και στα 16 σου. Στον Ολυμπιακό, όμως, μετά βίας χωράνε ο Μπουρούσης και ο Στακ. Πόσω μάλλον ένα μειράκιο, βγαλμένο έστω από τα υγρά όνειρα οποιουδήποτε προπονητή.