Λίγη περισσότερη οργάνωση… (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ανησυχώ για το ματς της Εθνικής με τη Βοσνία. Η ομάδα αυτή μετά την Πορτογαλία δεν έχει αποδείξει ότι μπορεί να παίρνει τέτοιου είδους ματς στο ρελαντί. Στη διάρκεια των προκριματικών οι λίγες καλές εμφανίσεις της έγιναν όταν βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο. Σοβαρό φρεσκάρισμα δεν αναμένεται να γίνει. Οι Βόσνιοι μπάζουν στα μετόπισθεν, αλλά η δική μας ομάδα δεν κάνει πέντε ευκαιρίες σε κάθε ματς. Ελπίζω να πάρουν την πρωτοβουλία και να αφήσουν στους δικούς μας χώρους για τρέξιμο. Αν μας υποχρεώσουν να κάνουμε το παιχνίδι τους, μπορεί να μας τη φέρουν, ακριβώς όπως τη φέραμε εμείς στους Νορβηγούς.

Τι συνέβη με τη Νορβηγία; Βρήκε η Εθνική το παιχνίδι που έμοιαζε να είχε χάσει ή είχε μια αντίδραση πάθους; Θα 'λεγα με καθαρό μυαλό ότι συνέβησαν περίπου και τα δύο: για την ακρίβεια, το παιχνίδι της Εθνικής, ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να παίξει για να νικήσει, απαιτεί ψυχικά χαρίσματα. Το θέμα είναι ότι αυτά μόνο δεν φτάνουν.

Το πρέπον

Στο μοντέρνο ποδόσφαιρο μπορείς να νικήσεις μόνο αν η απόδοσή σου είναι η πρέπουσα –οι εποχές στις οποίες κάποιος μπορούσε να «κλέψει» ένα ματς απλώς υποφέροντας πέρασαν οριστικά. Δεν είναι απαραίτητο ότι η καλή απόδοση είναι συνώνυμο του επιθετικού παιχνιδιού: αυτό είναι μια κουταμάρα. Το πώς θα παίξεις δεν προσδιορίζεται από το πόσο θα παίξεις και η ποιότητα δεν προκύπτει απαραίτητα όταν παίζεις πολύ: προκύπτει όταν έχεις υπερπροικισμένους παίκτες. Η Εθνική μας δεν έχει τον Ροναλντίνιο και τον Κακά, αλλά και η Βραζιλία, που τους έχει, στο Μουντιάλ προκοπή δεν έκανε. Πριν χαθούμε στο τι είναι ιδεατό, ας σταθούμε στο πρέπον. Η Εθνική του Ρεχάγκελ, για να αποδώσει το ρεαλιστικό ποδόσφαιρο που ξέρει, χρειάζεται δύο πράγματα: οργάνωση (δηλαδή στρατηγική και παίκτες που να μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτήν) και κίνητρο.

Παρένθεση

Η Εθνική εναντίον των Νορβηγών, σε σχέση με το Euro 2004 είχε στην ενδεκάδα της τέσσερις νέους παίκτες. Οι Γερμανοί, μολονότι από τότε άλλαξαν δύο προπονητές, έχουν στην ενδεκάδα τους συνήθως μόλις τρεις. Οι Αγγλοι έχουν δύο, οι Γάλλοι τέσσερις και από αυτούς ο ένας αγωνίζεται επειδή σταμάτησε ο Ζιντάν κι ο άλλος επειδή βαρέθηκε, ο Μπαρτέζ. Οι Πορτογάλοι έχουν σχεδόν την ίδια ομάδα –δεν μιλάω για τους 11 της αρχής, αλλά για τους 22 της αποστολής. Αλλαξαν αρκετά μόνο οι Ολλανδοί και οι Ιταλοί. Οι Ολλανδοί χρησιμοποιούν στην Ανδρών τους αστέρες της Ελπίδων που έγιναν πρωταθλητές Ευρώπης και οι γείτονες έχουν πολύ συχνά τραυματίες και αναγκάζονται να δίνουν χρόνο συμμετοχής σε πολλούς παίκτες με άγνωστα επίθετα. Στην περίπτωση του Γκρόσο και του Περότα χαίρονται, όταν όμως παίζει ο Μπαρτσάλι νοσταλγούν τον Νέστα, όταν λείπει ο Τότι ρωτάνε πότε θα γυρίσει κι όταν βλέπουν βασικό τον Σεμιόλι αναρωτιούνται ποιον έχει μάνατζερ.

Καθοριστική

Γιατί αυτή η παρένθεση; Διότι πιστεύω ότι η παρουσία των τεσσάρων στην ενδεκάδα του ματς του Σαββάτου υπήρξε καθοριστική για την εικόνα της Εθνικής. Ο Ρεχάγκελ στα προκριματικά του Μουντιάλ έκανε το λάθος να πιστεύει ότι οι καλύτεροι παίκτες του μπορούν να κάνουν τα πάντα! Η απόδοση του Ανατολάκη και του Κυργιάκου, αλλά και του Σαμαρά και του Λυμπερόπουλου, ελπίζω να τον έπεισε ότι υπάρχουν στην ομάδα αρκετοί που μπορούν να βοηθήσουν. Λύσεις θα μπορούσαν να δώσουν και ο Καφές και ο Αμανατίδης και ο Σαλπιγγίδης –αναφέρομαι επίτηδες σε αυτούς, διότι θυμίζουν την περίπτωση του Ανατολάκη: μολονότι συνεχώς καλούνται, ελάχιστα χρησιμοποιούνται. Στα προκριματικά του Μουντιάλ ο Ρεχάγκελ προτιμούσε να βάλει τον Μπασινά λίμπερο, παρά να παίξει με ένα δίδυμο Ανατολάκη-Κυργιάκου, προτιμούσε να χρησιμοποιήσει τον Καραγκούνη ή τον Γκούμα ως αριστερά μπακ, παρά να δώσει μια ευκαιρία στον Λαγό, χρησιμοποιούσε πάντα τον Χαριστέα ή τον Βρύζα και σχεδόν ποτέ τον Λυμπερόπουλο. Στη Γεωργία δεν έκανε ούτε μία αλλαγή! Η εμπιστοσύνη στους παίκτες που συνήθως βρίσκονται στον πάγκο είναι ένα ενθαρρυντικό στοιχείο: μακάρι να έχει συνέχεια.

Επίθεση

Η χρησιμοποίηση των τεσσάρων ήταν η αιτία που ο Ρεχάγκελ παρέταξε μια ορθολογική ομάδα με παίκτες που έπαιζαν στις θέσεις τους. Ειδικά η επίθεση, έπαψε να είναι φρικτά προβλέψιμη. Και η διαχείριση του αγώνα από τον Ρεχάγκελ, όμως, ήταν σωστή. Η ομάδα πίεσε ψηλά στην αρχή και πήρε ρίσκα σε όλο το πρώτο ημίχρονο. Ισως να ήταν υπερβολικά κυνική στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά αυτός ο κυνισμός της δεν ενθαρρύνθηκε από τον προπονητή. Ο Γερμανός έβαλε τον Χαριστέα επειδή δεν ήθελε να κλειστεί η ομάδα –το είπε στη συνέντευξη Τύπου. Υπολόγιζε ότι τα χαφ θα εξακολουθήσουν να πιέζουν και να μεταφέρουν την μπάλα στους επιθετικούς και δεν ήθελε ούτε ταμπούρι ούτε παιχνίδι αντεπιθέσεων: αν το ήθελε, θα χρησιμοποιούσε τον Σαλπιγγίδη. Το πέρασμα δε του Αμανατίδη έγινε για να αναγκαστούν οι μέσοι να τον ψάξουν: είναι γρήγορος και ξέρει να κρατάει μπάλα –αυτό μπήκε να κάνει. Οταν μάλιστα η νορβηγική άμυνα αναγκάστηκε να ανοίξει για να περιορίσει τις κούρσες του, ο Σαμαράς βρήκε χώρους και η συνεργασία τους παραλίγο να φέρει το 2-0.

Οργάνωση

Τι με προβληματίζει ύστερα από ένα ματς που θεωρώ καλό; Οτι η οργάνωση του αμυντικού παιχνιδιού δεν είναι η καλύτερη. Το κίνητρο με τους Νορβηγούς δεν λειτούργησε στα μετόπισθεν, αλλά μόνο μπροστά. Οι ντρίμπλες του Γιούρκα, οι κούρσες του Σαμαρά, το γρήγορο passing game στο πρώτο ημίχρονο του Μπασινά, είναι στοιχεία που μαρτυρούν ότι το γκολ το έψαξαν όλοι αυτή τη φορά και δεν ήρθε σαν δώρο, όπως στη Μολδαβία. Ομως πίσω το ψυχωμένο παιχνίδι των δύο στόπερ δεν έφτανε: οι Νορβηγοί δεν ισοφάρισαν χάρη στον Νικοπολίδη, τον επόπτη και την αστοχία τους. Δύσκολα σήμερα θα τα ξανάχουμε όλα με το μέρος μας. Απαιτούνται περισσότερη προσοχή και κάλυψη, δηλαδή οργάνωση.

Απορία

Το ματς με τη Νορβηγία μού δημιούργησε μια απορία. Είναι αυτό το όριο των δυνατοτήτων αυτής της ομάδας ή είναι απλώς ένα πρώτο βήμα; Στη Βοσνία, απόψε, οι απαντήσεις.

Μήνυμα

Είμαι περίεργος να δω τι θα γίνει σήμερα με τον Ζαγοράκη. Το βράδυ του Σαββάτου, αν η Εθνική δεν είχε νικήσει, πιστεύω ότι η σχέση του «Ζαγόρ» μαζί της θα τελείωνε πολύ άσχημα. Ο αρχηγός της Εθνικής ένιωσε το αίμα του να βράζει. Οχι επειδή δεν βρέθηκε στην αρχική ενδεκάδα, αλλά διότι δεν του δόθηκε η δυνατότητα να μπει στο γήπεδο και να χαιρετίσει για τελευταία φορά τον κόσμο.

Τα φιλικά που θα του κάνουν μοιάζουν με χρύσωμα του χαπιού: όταν για δύο μήνες τον παρακαλούσαν να πει «ναι» στην κλήση, κόντρα στην επιθυμία του να σταματήσει, θα 'πρεπε να προσμετρήσουν ότι αφού δέχτηκε, έστω λίγο έπρεπε να παίξει.

Γιατί δεν αγωνίστηκε καθόλου; Ελα ντε! Ο Ρεχάγκελ τον έχει μετά το Euro σαν γιο του –σε μερικές περιπτώσεις τον χρησιμοποίησε τραυματία, ζητώντας του να σφίξει τα δόντια. Τι τον έκανε να τον αφήσει στον πάγκο τώρα; Ψάχνοντας την απάντηση, κατέληξα στο εξής: ο πανέξυπνος Γερμανός είδε το ματς με τους Νορβηγούς πραγματικά σαν ένα νέο ξεκίνημα και σε αυτή τη συλλογιστική του η περίπτωση του Ζαγοράκη ήταν ένα εξαιρετικό σημάδι για την ομάδα! Ο Ρεχάγκελ ήθελε –εκτιμώ– να δείξει ότι πλέον δεν υπάρχουν κάποιοι περισσότερο ίσοι από τους υπόλοιπους και ότι από εδώ και πέρα όλοι προχωράνε μαζί και χρησιμοποιούνται ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα –και όχι διότι έχουν παράσημα από το παρελθόν, τα οποία κουβαλάνε. Η θυσία του Θοδωρή με τους Νορβηγούς ήταν αγωνιστικά λογική και επικοινωνιακά χρήσιμη: ποτέ ο Ρεχάγκελ δεν θα έχει την ευκαιρία να περάσει ξανά ένα τέτοιο μήνυμα μετά το οριστικό «αντίο» του αρχηγού. Για τους ίδιους λόγους δεν αποκλείω να τον χρησιμοποιήσει σήμερα: από τη στιγμή που ο «Ζαγόρ» είναι στην αποστολή, αντιμετωπίζεται όπως οι άλλοι –έστω για δύο μόνο ματς. Ο προπονητής έκρινε ότι δεν ήταν απαραίτητος το Σάββατο, ο ίδιος θα κρίνει αν είναι απαραίτητος απόψε. Ελπίζω μόνο να έχει ζυγίσει την κατάσταση σωστά