Τι να την κάνεις τη χημεία... (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Ήταν μια παράξενη πρεμιέρα αυτή που ζήσαμε χθες στα γήπεδα της Α1. Εκτός της ΑΕΚ, με δυσκολία βρίσκει κανείς ομάδα που να έφυγε χαμογελαστή από το γήπεδο. Ποιος να το περίμενε, αλήθεια, ότι η πρώτη αγωνιστική θα ανήκε σε μία ομάδα καμωμένη από ανεμομαζώματα και διαβολοσκορπίσματα...

Σας είχα προετοιμάσει, όμως. Οσο κι αν υστερεί σε χημεία, ομοιογένεια και φυσική κατάσταση, η ΑΕΚ διαθέτει δύο στοιχεία ικανά να της χαρίσουν μεγάλες νίκες: πείρα και δίψα. Σε ατομικό επίπεδο, έστω. Οι παίκτες που την απαρτίζουν είναι περπατημένοι και έχουν να αποδείξουν πολλά. Στη νίκη επί του Αρη για το Κύπελλο Ελλάδας έγινε μπροστάρης ο Ταπούτος. Χθες, ήρθε η σειρά του Νέστορα Κόμματου. Αύριο μπορεί να κάνει το κομμάτι του ο Βετούλας ή κάποιος από τους Νικολαΐδηδες.
Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής ξέρει να δίνει κίνητρο και να βγάζει ξίγκι ακόμα και από μύγα. Εδώ όμως δεν μιλάμε για μύγες, ούτε για αμελητέες ποσότητες. Στο μελαγχολικό τοπίο της φετινής Α1, ο καλός Κόμματος μπορεί να λάμψει σα φάρος φωτεινός. Πίσω από τους αστέρες των δύο «αιωνίων» υπάρχει σκοτεινιά.

Μένει να βρει η ΑΕΚ κανέναν Αμερικανό της προκοπής στη θέση του χασισωμένου Μακφέρσον. Και χρήματα για να πληρώσει παίκτες και προπονητές...

Στον Ολυμπιακό κατάλαβαν ελπίζω ότι ο δρόμος είναι μακρύς και ανηφορικός (η δε κριτική καλοπροαίρετη). Μολονότι διαθέτει γαλαξία νεοφερμένων αστέρων, η παρέα με τα κόκκινα γίνεται ομάδα όταν έχει στο παρκέ τον Βασιλόπουλο, τον Παπαμακάριο και τον Σχορτσιανίτη. Οι δύο πρώτοι παίζουν άμυνα με προσήλωση που λείπει από τους υπόλοιπους, ενώ ο Σοφοκλής δίνει ισορροπία και δύναμη πυρός μέσα στις ρακέτες. Χωρίς αυτόν, ο Ολυμπιακός μοιάζει «λάιτ» και στηρίζεται σε όπλα διόλου σίγουρα. Τα τρίποντα, το τρεχαλητό και οι χαλαρές άμυνες ζώνης δεν φτάνουν για να βγάλουν στον αφρό μια ομάδα στα μέτωπα της Ευρώπης. Ακόμα και της Λάρισας το ματσάκι ήταν ντέρμπι μέχρι το 35ο λεπτό.

Η ΑΕΛ έκανε ό,τι μπορούσε για να συσπειρώσει δίπλα της τους φανατικούς της «βυσσινί» ποδοσφαιρικής ομάδας. Η χθεσινή εμφάνισή της μπορεί να αποδειχθεί ισχυρό θεμέλιο για τη δημοφιλία της νεοσύστατης ομάδας. Ελάχιστα οδυνηρή λοιπόν η ήττα της, η ούτως ή άλλως προδιαγεγραμμένη. Στην άλλη (τρομάρα μας) «Μπολώνια» του ελληνικού μπάσκετ, την Πάτρα, ο Απόλλων πήρε το τοπικό ντέρμπι περισσότερο από κεκτημένη ταχύτητα. Δεν είναι μεγάλη η διαφορά δυναμικότητας με τη νεοφώτιστη Ολυμπιάδα.

Στη Θεσσαλονίκη, ο Μακεδονικός εμφανίστηκε όπως ακριβώς τον περιμέναμε, ανέτοιμος και ευάλωτος. Ο Πανιώνιος πήρε το «διπλό» χωρίς να πείσει κανέναν. Λίγα χιλιόμετρα παραπέρα, το Αιγάλεω άργησε να καταλάβει ότι είχε απέναντί του ένα θηρίο χωρίς δόντια. Ο ΠΑΟΚ νίκησε με μοναδικό όπλο τη φανέλα.
Κοινός παρονομαστής, το μέτριο ως κακό μπάσκετ, αλλά και η αμφίρροπη εξέλιξη όλων των αγώνων. Για τις περισσότερες ομάδες, ο Οκτώβριος μοιάζει με Αύγουστο. Σαν να μαζεύτηκαν οι παίκτες χθες από τις παραλίες και τα θερινά σινεμά. Πώς να μη ξεχωρίσει λοιπόν η ΑΕΚ;