Nέοι, ωραίοι, σε τιμή ευκαιρίας (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Mια φορά κι έναν καιρό, ο ΒΑΟ έφερε στην Ελλάδα τον Τζεφ Μαλόουν, το Περιστέρι τον Οντι Νόρις, ο Ηρακλής τον Ζέιβιερ ΜακΝτάνιελ, ο Σπόρτιγκ τον Μίτσελ Ουίγκινς και το Ηράκλειο τον Πικουλίν Ορτίς («Ορτίθ», όπως λανθασμένα συνηθίσαμε να το γράφουμε). «Εχουμε το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης», πανηγύριζε από την κοσμάρα του ο τότε πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ Θ. Καρατζάς.
Τότε χλευάστηκε, και σωστά. Η Α1 είχε χτιστεί σε σαθρά θεμέλια και παιζόταν σε γήπεδα-στάνες. Δέκα χρόνια αργότερα, ο Καρατζάς δικαιώνεται. Μπροστά στους ξένους που αγωνίζονται στο πρωτάθλημα του 2006, οι αστέρες του 1996 συγκροτούσαν ένα μικρό ΝΒΑ. Ακόμα και ομάδες με το ειδικό βάρος ενός Αρη, ενός ΠΑΟΚ, μιας ΑΕΚ, ψωνίζουν από το καλάθι. «Ειδικό βάρος» δεν σημαίνει απαραίτητα οικονομική επιφάνεια, ούτε φιλοδοξία, ούτε όραμα.

Ωστόσο, η ανέχεια έκανε τις ομάδες πιο προσεκτικές. Υστερα από αρκετά χρόνια πειραματισμών και ταλαιπωρίας, φαίνεται ότι ξημέρωσε μια σεζόν αρκετά καλών επιλογών από τις ΗΠΑ. Δεν έχω παρακολουθήσει όλες τις ομάδες, αλλά αυτό που είδα στην πρεμιέρα της Α1 και στους αγώνες του Κυπέλλου μου άρεσε αρκετά.
Οι δύο ομάδες της Λάρισας ψώνισαν αξιόλογους (τηρουμένων των οικονομικών αναλογιών) Αμερικανούς: ο σέντερ της ΑΕΛ Λανς Ουίλιαμς είναι υβρίδιο Σχορτσιανίτη, ο πόιντ γκαρντ Αρθουρ Λι ικανός σκόρερ και πασέρ και ο «σουίνγκμαν» της Ολύμπιας Κόρεϊ Μπέλσερ μοιάζει σπέσιαλ περίπτωση. Το Μαρούσι έδωσε τα «ηνία» της ομάδας στο μικρόσωμο αλλά έξυπνο και αλτικό Κρις Τόμας. Στο ίδιο στυλ είναι ο Ντίξον του Πανελληνίου. Στο Αιγάλεω ο Γιατζόγλου προσέλαβε δύο σκόρερ ικανούς να πλημμυρίσουν τα καλάθια? ο κοντούλης Κίκι Κλαρκ με μπασίματα, ο Ρασάντ Αντερσον με τρίποντα.

Ο Αλεξ Σκέιλς του Αρη είναι εγνωσμένης αξίας μονάδα, γι' αυτό και αποφάσισε ο Ματσόν να περιμένει την αποθεραπεία του (άσχετα αν έπρεπε να βρει προσωρινό αντικαταστάτη εγκαίρως). Ο Κένεντι Ουίνστον του Πανιωνίου δείχνει καθαρόαιμος και ξεχωρίζει, σε μια ομάδα δίχως ξεχωριστή φρεσκάδα. Ούτε ο Τζερόμ Αλεν του ΠΑΟΚ είναι αμελητέα ποσότητα. Για τους... Διόσκουρους της Πάτρας και τον Μακεδονικό ρίχνω «λευκό», αφού δεν τις έχω παρακολουθήσει ιδίοις όμμασι. Η συνολική εικόνα, όμως, είναι αρκετά ενθαρρυντική.

Οι Αμερικανοί της φετινής σοδειάς είναι κατά βάση 24χρονα πρώην κολεγιόπαιδα, με φλόγα και φιλοδοξία. Νεοσύλλεκτοι στο ελληνικό πρωτάθλημα οι περισσότεροι, μετέτρεψαν τα ανακυκλωμένα προϊόντα τύπου Χάτσον σε μειοψηφία. Σιγά σιγά, οι ομάδες πέρασαν στα χέρια νέων ανθρώπων (κυρίως προπονητών), οι οποίοι ξέρουν καλύτερα την αγορά, ταξιδεύουν, ενημερώνονται, παρακολουθούν, ανησυχούν. Οταν ο ορίζοντας είναι ανοιχτός, τα λάθη αποφεύγονται με ευκολία, ειδικά αν υπάρχει χρόνος και χρήμα.

Η μοναδική επιλογή που φαίνεται εξώφθαλμα προβληματική (ο γερασμένος και δυσκίνητος Μπρεντ Σκοτ της ΑΕΚ) δικαιολογείται από το άλλοθι της αναπόφευκτης βιασύνης. Οι μικρομεσαίες ομάδες μας δεν έφεραν παιχταράδες τύπου Νόρις ή ΜακΝτάνιελ, τουλάχιστον όμως μελέτησαν το μάθημά τους πριν βγουν στο διαγώνισμα. Οι πιο διαβασμένοι και υπομονετικοί ασφαλώς θα δικαιωθούν.