Ο προπονητής δεν είναι... Μπόβιο, ως το καλοκαίρι και βλέπουμε (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Οταν το ελληνικό πρωτάθλημα, την ερχόμενη εβδομάδα, ξυπνήσει από τούτη τη «φθινοπωρινή νάρκη» των τριών εβδομάδων, τρεις φρέσκοι προπονητές θα έχουν ενταχθεί ή επανενταχθεί στο οικοσύστημα. Και οι τρεις –το ενδιαφέρον– σε ομάδες όχι του σωρού. Αλλά με ρόλο λίγο έως πολύ, αν όχι ακριβώς πρωταγωνιστικό, οπωσδήποτε για (τουλάχιστον) το πάνω μισό του πίνακα. Καλώς τους!

Ο Τάκης Λεμονής ήταν το εντελώς αναμενόμενο ότι με τα πρωτοβρόχια θα γινόταν ο πρώτος (αφού είναι ο καλύτερος) απ' τους «εκτός δουλειάς» Ελληνες που θα έβρισκε ομάδα. Βρήκε. Και καλή ομάδα. Στην οποία το αφεντικό, ιδιότροπο μεν, παρέχει πολλά δε. Ο Τάκης –διατηρώ προσωπική άποψη– την ψάχνει με το αντικείμενο, έχει καθαρές ιδέες, ωραία σκεπτικά, είναι μοντέρνος, είναι μεταδοτικός, είναι κοντά στον ποδοσφαιριστή. Και είναι κι απ' τα ίδια χνότα με τον Γιάννη Σαμαρά, με τον οποίο καλείται ήδη να συνεργαστεί και θα ταιριάξουν στην Ξάνθη.

Ο αγαπητός Βούκοτιτς, πάλι, είναι «η απόγνωση της ανεργίας». Κάποτε ο Οσιμ, πολλά χρόνια τώρα, μας είχε καλέσει να παίξουμε μπάλα στην Παιανία και ήταν και ο φίλος του ο Μότσα (για να συμπληρώσουν την ομάδα τους) μαζί. Εκείνη τη μέρα, βλέποντάς τον, συνειδητοποίησα τι δεν είχα δει... επειδή δεν τον είχα προλάβει παίκτη. Αλλά αυτό ήταν παλιά. Αλλωστε, ο ΠΑΟΚ δεν τον πήρε για παίκτη. Τώρα ο Βούκοτιτς στον ΠΑΟΚ σαφώς, απ' το να κάθεται σπίτι, δεν έχει τίποτα να χάσει. Κι ό,τι κερδίσει. Ο ΠΑΟΚ, όμως, μοιάζει απίθανο να κερδίσει κάτι.

Οχι επειδή ο Βούκοτιτς είναι κακός, ενώ αν έπαιρναν τον καλό θα μεγαλουργούσαν. Αλλά διότι, ευθύς εξαρχής, ο ΠΑΟΚ βγήκε στην αγορά να ψάξει τον φθηνό και τον εύκολο. Δηλαδή τον απελπισμένο. Υστερα, σκέπτεται κανείς για ελαφρυντικό ότι ο ΠΑΟΚ είναι η μοναδική ΠΑΕ Α' Εθνικής που δικαιολογείται να μην έχει τον «φάκελο-προπονητής» για πρώτη προτεραιότητα. Γενικά, με τους προπονητές το πρόβλημα είναι λιγότερο η δική τους επαγγελματική ποιότητα και πολύ περισσότερο οι φιλοσοφίες και οι μηχανισμοί λειτουργίας των ομάδων.
Πράγμα που μας φέρνει αυτομάτως στον τρίτο φρέσκο του προσκηνίου. Στον γάμο Βίκτορ-Παναθηναϊκού. Για αρχή, τέτοιοι άνθρωποι ωφελεί να έρχονται, από εκεί που έρχονται, στα μέρη μας. Εστω για ένα 24ωρο! Εάν η εικόνα της εργασίας του προπονητή είναι η εικόνα της ομάδας του στον αγωνιστικό χώρο, τότε η ανεξίτηλη εικόνα που μου έχει μείνει απ' τον Βίκτορ-προπονητή (διότι ο Βίκτορ-ποδοσφαιριστής είναι άλλο, επίσης σημαντικό αλλά όχι της στιγμής, κεφάλαιο...) ήταν ο τελικός του ισπανικού Κυπέλλου με τη Σαραγόσα κατά της Ρεάλ Μαδρίτης, αν δεν απατώμαι πριν από δυόμισι χρόνια.

Είχα παρακολουθήσει εκείνο το παιχνίδι –για την ακρίβεια είχα καθηλωθεί στην TV– και μάλιστα θυμάμαι ότι τότε πρώτη φορά συνειδητοποίησα τι εστί Νταβίντ Βίγια. Φυσικά, ήμουν συναισθηματικά με το αουτσάιντερ και η ροή του ματς με έκανε να είμαι... φανατικά με το αουτσάιντερ. Σκέπτομαι ότι, εκείνη τη νύχτα στη θέση του Βίκτορ, θα ήμουν περήφανος ότι παρουσίασα στο κοινό αυτό το πράγμα. Εάν έκανα αυτή τη δουλειά, κάτι τέτοιο θα φιλοδοξούσα να έχω παρουσιάσει. Ο κόουτς δεν χρειαζόταν να πει το παραμικρό. Μιλούσε γι' αυτόν η ομάδα του. Και μιλούσε... άπταιστα.
Αναζητώντας ο Παναθηναϊκός τον διάδοχο του Μπάκε, ήταν φανερό ότι θα πήγαινε σε κάτι καταρχήν καλό. Είτε Μπάγεβιτς είτε Αντιτς είτε η κατάληξη στον Βίκτορ, τίποτε απ' αυτά δεν θα ήταν (και δεν είναι) κακό. Εκείνο που προξένησε εντύπωση (ιδίως όταν κάηκε η περίπτωση του Ντούσκο) ήταν η αντίφαση, να διαπραγματεύονται με υψηλό όνομα και να προτείνουν συμβόλαιο... οκτώ μηνών. Αλλος θα απαντούσε «όχι», άλλος θα έλεγε «ναι», ο Βίκτορ είπε «ναι» και δεν έχει καμία σημασία γιατί ο Βίκτορ, βλέποντας τα πράγματα απ' τη δική του γωνία, είπε «ναι». Το κρίσιμο είναι η οπτική γωνία του Παναθηναϊκού.

Ο Παναθηναϊκός εμφανίζει πεισματική άρνηση να αντιληφθεί τον προπονητή ως αυτό που είναι: το Α και το Ω. Ο Παναθηναϊκός εμφανίζει πάγια στάση να αντιλαμβάνεται τον προπονητή ως αυτό που θέλει (ο Τζίγκερ, εν προκειμένω) να είναι: ακόμα ένας υπάλληλος της εταιρείας. Αναλώσιμος όσο κι ένας ποδοσφαιριστής. Μόνο που ο προπονητής δεν νοείται να είναι... Μπόβιο –έλα κι άμα μας κάνεις το καλοκαίρι τα ξαναλέμε, άμα δεν μας κάνεις έφυγες. Ο προπονητής είναι ο προπονητής, η αρχή και το τέλος μέσα στους τέσσερις τοίχους της ομάδας.

Δεν είναι τύχη το ότι εδώ και τρία χρόνια ο Παναθηναϊκός έγινε κέντρο διερχομένων. Ποδοσφαιριστών και προπονητών. Και... γυμναστών επίσης. Ο Παναθηναϊκός δεν χτίζει πάνω στον προπονητή. Δεν «ψήνεται» ως μαγαζί να βασίσει πολλά πάνω στον προπονητή. Πιθανότατα στον Παναθηναϊκό ο προπονητής δεν είναι καν ο καλύτερα αμειβόμενος «υπάλληλος» του ποδοσφαιρικού τμήματος! Ο Βίκτορ, και να φύγει τον Ιούνιο, δεν θα χαθεί ούτε θα χάσει. Ο Παναθηναϊκός, όμως, θα έχει ξοδέψει χρόνο (και ένα κάποιο χρήμα) μόνο και μόνο για να βρίσκεται πάλι στο σημείο-μηδέν. Και να ψάχνει για τον επόμενο.