Η θεία Αμαρσούδα και η αποχή του γιατρού (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Ο πατροκτόνος που εκλιπαρούσε την επιείκεια του δικαστηρίου επειδή ήταν ορφανός ένιωθε τουλάχιστον ανασφάλεια: δύσκολα θα έπειθε τους δικαστές. Ανάλογο κίνδυνο δεν διατρέχουν οι εκπρόσωποι των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας, οι οποίοι το βράδυ της Κυριακής πενθούσαν «σοκαρισμένοι» από τη μεγάλη αποχή στις εκλογές: καμία ελίτ δεν κινδύνευσε ούτε «ταρακουνήθηκε» από τη μαζική επίδειξη κοινωνικής αδιαφορίας. Ποτέ.

Σύμφωνοι, η αποχή ενσωματώνει -σε βαθμό όχι απαραιτήτως μικρό- τη συνειδητή διαμαρτυρία. Σωστά. Είδατε όμως πόσο αποτελεσματικά τα αλέθει όλα ο εκλογικός ο μύλος; Ο,τι και να 'χεις στον νου σου, αποφασίζοντας να απέχεις, δυστυχώς καταγράφεσαι παρέα με τη θεία σου την Αμαρσούδα, η οποία έπαψε να ψηφίζει από το 1985: τότε αποδήμησε εις Κύριον ο άντρας της -εκείνος της έδινε το ψηφοδέλτιο, φυσικά «σταυρωμένο».

Ακόμα και το «έξυπνο άκυρο» είναι λύση καλύτερη για όσους δεν επιθυμούν να στηρίξουν κάποιους από τους υπάρχοντες συνδυασμούς. Το 1986, στον δεύτερο γύρο, είχε «διοχετευθεί» στον Τύπο το σπαρταριστό «άκυρο» Αθηναίου ψηφοφόρου, ο οποίος δεν επιθυμούσε να επιλέξει ανάμεσα σε Εβερτ ή Μπέη. Ο αθεόφοβος είχε σκαρφιστεί καμιά πενηνταριά «δραματικά διλήμματα», του τύπου: «Καρέζη ή Βουγιουκλάκη, κιθαρίστας ή ντράμερ, στήθος ή μπούτι, μετά κρομμύου ή άνευ...». Στο τέλος της λίστας έγραφε: «Κουράστηκα, βγάλτε εσείς δήμαρχο».

Ασφαλώς οι πιθανότητες να δει το φως της δημοσιότητας η έμπνευσή σου είναι περίπου τόσες όσες να κερδίσεις το ΛΟΤΤΟ. Απέφυγες όμως τουλάχιστον την ταύτιση με τη θεία σου την Αμαρσούδα, καθώς και με τον ανέμελο «χαβαλετζή», ο οποίος βάζει στο φακελάκι σαλάμι σε μια διαμαρτυρία «αέρος». Κοπανιστού, μάλιστα. Το ξέρεις εσύ, η συνείδησή σου και μερικοί εκλογικοί αντιπρόσωποι.

Η αποχή λοιπόν ουδόλως θα πτοήσει όσους την προκαλούν. Αντιθέτως, παρέχει στα δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία την ευκαιρία να αποποιηθούν μεγάλες αμαρτίες τους. Το ότι κάθε τρεις και λίγο αλλάζει ο Μανωλιός δίχως να νιώθει καν την ανάγκη να βάζει αλλιώς τα ρούχα του, παύει να φαίνεται αυτό που είναι: βασικότατη πηγή απογοήτευσης. Αυτός ο παράγοντας χάνεται, ελίσσεται «βολικά» ανάμεσα σε εμβριθείς αναλύσεις για τη «γενική κρίση αξιών». Οι υπαίτιοι δεν έχουν κανένα λόγο να ελέγξουν τον κρουνό που παράγει κροκοδείλια δάκρυα. Αρκεί σε αυτά να πνίγεται η δική τους ενοχή.

Αφήστε που η αποχή, εκλαμβανομένη ως δείκτης απάθειας, μπορεί να γίνει θαυμάσιο άλλοθι και για την Αριστερά: ζητάτε από αυτήν λιγότερη ρουτίνα και περισσότερη τόλμη για ρήξεις; Ουσιαστικότερη επαφή με ό,τι ατίθασο παράγει η κοινωνία; «Πώς να τα κάνει όλα αυτά; Δεν βλέπετε πόσο «ωχαδερφισμό» συναντά σε κάθε της βήμα;»...

Την αποχή δεν την τροφοδότησε μόνο η δυσφορία προς το πολιτικό «μας» σύστημα, αλλά και η -λογικότατη- απέχθεια προς όσα (δεν) γίνονται στο όνομα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Με αυτό θα ασχοληθούμε αύριο. Προς το παρόν, ας περιοριστούμε σε μία διαπίστωση ικανή να χαροποιήσει τον Γ. Χελάκη περισσότερο απ' όσο τον ικανοποίησε (φαντάζομαι) το αξιόλογο εκλογικό του ποσοστό στην Καλλιθέα: το σύνθημά του «θα τα ανατρέψουμε όλα» υλοποιείται, έστω και ερήμην του. Παντού. Αυτές οι εκλογές όντως ανέτρεψαν τα πάντα. Ανέτρεψαν την ιδιότητα κάμποσων εκλεγέντων: χθες ήσαν «ανεξάρτητοι», σήμερα εντάσσονται στο γαλάζιο ή πράσινο τμήμα του χάρτη.

Στο τέλος, ανατράπηκε και η «κλασική» αντίληψη για το ποδόσφαιρο! Ποιος είπε ότι μία ομάδα όπως ο Ολυμπιακός παίζει απλώς μπάλα; Ενίοτε συμβαίνει και το αντίθετο. Την «κάνουν μπαλάκι» ο Φασούλας και ο Αγραπίδης. Αλλά κι ο ύμνος του Ολυμπιακού στους πανηγυρισμούς του «στρατοπέδου» Φασούλα, βρε παιδάκι μου... Σκεφθείτε κάποιον Πειραιώτη, φανατικό οπαδό της ΑΕΚ ή του Εθνικού, ψηφοφόρο του Φασούλα: ακούει τον ύμνο, παθαίνει αμόκ. Κατευθείαν στον ψυχίατρο, ο οποίος ενδέχεται να το ρίξει στην αποχή. Οχι εκλογική. Αποχή από τα καθήκοντά του. Εχει και η επιστήμη τα όριά της.