Τι Σαράντης, τι πενήντας, τι ογδόντας... (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Σε είχα προειδοποιήσει, φίλε αναγνώστη, ότι η επιστροφή του μεγαλοφυούς εκδότη, του ανθρώπου, του αγωνιστή Σαράντη Πανταζή θα συνοδευόταν από ένα μεγάλο πρωτοσέλιδο. Το είχα σίγουρο και για μία ακόμα φορά το δημοσιογραφικό μου είδωλο δεν με διέψευσε.

Πώς αλλιώς θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις, εκτός από έμπνευση και μάλιστα θεϊκή, το χθεσινό πρωτοσέλιδο της «Αθλητικής Μακεδονίας - Θράκης»; Ξεκινά με την είδηση της χρονιάς, αυτή που όλοι περιμέναμε.

«Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Περαία. Ο ΠΑΟΝΕ υποδέχεται σήμερα στις 16:00 τον Θερμαϊκό Θέρμης στο ντέρμπι της Θεσσαλονίκης».

Και συνεχίζει τον έντυπο σουρεαλισμό που μόνο αυτός μπορεί να εκφράσει με τον κεντρικό τίτλο «ΜΠΑΧΑΛΟ. Καταγγέλλουν κίτρινο… δάκτυλο! Οριστικά το Σάββατο θα γίνει το ντέρμπι Αρης - ΠΑΟΚ».

Ίσως κάποιοι, κάποτε να αμφισβήτησαν αυτό που τραγουδούσε ο Φρανκ Σινάτρα, ότι δηλαδή η Νέα Υόρκη είναι η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, αλλά κανείς δεν είναι σε θέση να αμφισβητήσει ότι η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη στην οποία τα ντέρμπι δεν σταματούν ποτέ. Τη μία ΠΑΟΝΕ - Θερμαϊκός, την άλλη Αρης - ΠΑΟΚ, την επόμενη Παπαγεωργόπουλος - Αράπογλου και την Κυριακή που μας πέρασε Ψωμιάδης - Πατουλίδου.

Αυτή τη γιορτή, που δεν σταματάει ποτέ, μόνο ένας Σαράντης Πανταζής είναι σε θέση να την αποδώσει τόσο καλά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, φίλε αναγνώστη, ότι η άλλη αθλητική εφημερίδα της πόλης, τα «ΣΠΟΡ του Βορρά», κυκλοφόρησε χθες με τον αναιμικό τίτλο «Αλαλούμ και ένταση χωρίς σοβαρό λόγο».

Το ρεπορτάζ, πάντως, δικαιώνει τον Σαράντη. Διάβασα χθες στις εφημερίδες ότι κατά τη διάρκεια της θυελλώδους αυτής συνεδρίασης της Σούπερ Λίγκας ο εκτελεστικός διευθυντής της, Πατρίκ Κομνηνός (ονοματεπώνυμο αριστοκρατικό, που μοιάζει να έρχεται από παλιές ραδιοφωνικές σειρές), πέρασε την περισσότερη ώρα της συνεδρίασης εκτός αίθουσας, ακούγοντας τα τηλεφωνικά παράπονα του Γιάννη Ηγούμενου επειδή το ντέρμπι θα γίνει Σάββατο και οι Μελίσσης και Βαγγελής θα επιστρέψουν Παρασκευή από την Εθνική Ενόπλων.

Όλα αυτά, βέβαια, μία μέρα μετά τη δημόσια τοποθέτηση του γενικού διευθυντή της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, Σάκη Λάιου, που έλεγε ξεκάθαρα ότι ο ΠΑΟΚ δεν έχει κανένα πρόβλημα να αγωνιστεί το Σάββατο.

Και αυτή είναι η αλήθεια. Η ομάδα δεν έχει κανένα πρόβλημα: αλλού είναι το «κόλλημα». Ως γνωστόν, ο πρόεδρος Γιάννης Γούμενος εκδήλωσε την επιθυμία έτσι ξαφνικά, χωρίς να παρουσιάσει άλλα σοβαρά συμπτώματα ο οργανισμός του, να παρακολουθήσει το ντέρμπι των δύο «αιωνίων» της πόλης. Αυτό δεν το θέλουν οι ΠΑΟΚτσήδες. Ετσι, αλλάζουν συνέχεια τις μέρες, μπας και καταφέρουν και μπερδέψουν τον Γούμενο και τελικά δεν πάει στο γήπεδο –ή στην καλύτερη γι' αυτούς πάει άλλη μέρα.

Για τέτοια μπερδέματα τα ΠΑΟΚια είναι πρυτάνεις. Να φανταστείτε ότι η Θεσσαλονίκη αυτές τις μέρες είναι ανάστατη από τον καβγά που έχει ξεκινήσει ανάμεσα σε Αρειανούς και ΠΑΟΚτσήδες. Ο ΠΑΟΚ γιορτάζει τα 80 χρόνια από την ίδρυσή του και έχει γεμίσει την πόλη με λάβαρα, που αναγγέλλουν τις διάφορες εκδηλώσεις. Τα Αρειανά διαμαρτύρονται –και όχι αδικαιολόγητα– ότι ο ΠΑΟΚ είχε γιορτάσει αυτή την επέτειο και πέρυσι. Μάλιστα, πολλά περιοδικά και εφημερίδες τού είχαν κάνει και αφιέρωμα...

Δεν είναι φοβερό, φίλε αναγνώστη; Εχω γνωρίσει γυναίκες και γυναίκες που κρύβουν την ηλικία τους. Ομάδα, όμως, πρώτη φορά συναντώ. Οπως πρώτη φορά μου τυχαίνει να διαβάζω μια ιστορία σαν αυτή που δημοσιεύω σήμερα. Τη βρήκα στο ana-mpa.gr.

«Βρήκε τον πατέρα του έπειτα από 60 χρόνια! Ενα απρόσμενα αίσιο όσο και χαρμόσυνο τέλος είχε η Οδύσσεια ενός Αυστριακού, ο οποίος έπειτα από έξι δεκαετίες αναζήτησης βρήκε και γνώρισε τώρα για πρώτη φορά τον Ελληνα πατέρα του, που ως αιχμάλωτος των ναζιστών κατακτητών στην Ελλάδα στις αρχές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου είχε μεταφερθεί τότε για καταναγκαστικά έργα στην Αυστρία.

Πρόκειται για τον 62χρονο σήμερα Φόλκμαρ Χάρβανεγκ, βουλευτή της τοπικής Βουλής του ομόσπονδου κρατιδίου της Βιέννης και δημοτικό σύμβουλο του δήμου της αυστριακής πρωτεύουσας, που το 1944 υπήρξε ο καρπός της σχέσης του νεαρού Ελληνα εργάτη καταναγκαστικών έργων στη Βιέννη Γιώργου Πιτένη, τον οποίο είχαν ξεριζώσει το 1942 από την πατρίδα του, την Κοζάνη, οι Γερμανοί κατακτητές μαζί με χιλιάδες άλλους Ελληνες αντιστασιακούς.

Μετά τον όλεθρο του πολέμου και στη δίνη των πρώτων ημερών της απελευθέρωσης, ο Γιώργος Πιτένης στάλθηκε στα μέσα του 1945 μαζί με άλλους –ελάχιστους– επιζώντες των στρατοπέδων συγκέντρωσης πίσω στην Ελλάδα, από όπου ο ίδιος, όπως αποδεικνύεται σήμερα, κατέβαλε ανεπιτυχώς επανειλημμένα προσπάθειες να βρει την Αυστριακή σύντροφό του και τον μικρό γιο τους, βρέφος ακόμα.

Τη δεκαετία του 1950 ο νεαρός Φόλκμαρ αναζητεί επίσης τις οικογενειακές ρίζες του για να μάθει για τον πατέρα του, χωρίς όμως επιτυχία. Μόλις στις 2 Ιουλίου 2005, μετά τον θάνατο της μητέρας του και έπειτα από μαρτυρία της θείας του ότι ο πατέρας του ήταν Ελληνας, ανακαλύπτει στα υπάρχοντα της μητέρας του, όπως διηγείται σήμερα ο ίδιος, έναν κιτρινισμένο φάκελο χωρίς επιστολή, αλλά με το όνομα και τη διεύθυνση του αποστολέα, "Γιώργος Μιλ. Πιτένης, Κοζάνη, Ελλάδα", και με ημερομηνία της ταχυδρομικής σφραγίδας 29/7/1957.

Οι νέες αναζητήσεις για τα ίχνη του πατέρα του αποτυγχάνουν και ο Φόλκμαρ Χάρβανεκ απευθύνεται στα αρχεία της πόλης της Βιέννης, στα αρχεία τεκμηρίωσης της αυστριακής αντίστασης και στα αρχεία της Ενωσης Δήμων, απ' τα οποία προκύπτουν αρκετά στοιχεία για τον Ελληνα των καταναγκαστικών έργων των ναζιστών, Γεώργιο Πιτένη.

Με συντονισμένες έρευνες και με τη συνεργασία του προξενείου της ελληνικής πρεσβείας στη Βιέννη, η χαρμόσυνη είδηση για τον εντοπισμό του 87χρονου σήμερα Γιώργου Πιτένη βρίσκει πριν από μερικές εβδομάδες τον γιο του στις διακοπές που περνά με τη σύζυγό του –όπως εδώ και πολλά χρόνια– στην Κέρκυρα. Αμέσως με μισθωμένο αυτοκίνητο, που ο οδηγός του μιλά γερμανικά, έπειτα από πολύωρη διαδρομή στους δρόμους της Ηπείρου, οι δυο τους φθάνουν στη Σαμαρίνα των Γρεβενών, όπου ο γηραιός Γιώργος Πιτένης –που βρίσκεται εκεί για θεραπεία και έχει επίσης ειδοποιηθεί– παρουσία όλου του χωριού σφίγγει, έπειτα από πάνω από έξι δεκαετίες, στην αγκαλιά του τον άγνωστο 62χρονο γιο του».

Μόνο ένας Ελληνας, φίλε αναγνώστη, κατά τη διάρκεια των καταναγκαστικών έργων θα είχε το μυαλό του στο πώς να... πηδήξει μια Αυστριακή. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Οπως, άλλωστε, και η φωτό στο κέντρο της σελίδας, που είναι αφιερωμένη σε όλες τις ελληνικές ομάδες που συμμετέχουν στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα.