Ο «παρά φύσιν» καλός Παναθηναϊκός και η αυτονόητη νίκη της κακής ΑΕΚ(Αλ.Σπυρόπουλος)

Και, ακριβώς όπως το 'γράφε το σεντόνι, «My Game Is Fair Play»! Ηταν η μοναδική αναμέτρηση κορυφής του τριημέρου στην Ευρώπη (απ' τη Νορβηγία έως την Πορτογαλία, απ' το Μάντσεστερ έως τη Μασσαλία κι απ' τη Βρέμη έως τη Μαδρίτη) που κύλησε σε τέτοιες «πολιτισμικές» συνθήκες. Στο έλεος των αποβρασμάτων. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού, να βγαίνουν για ζέσταμα (και να κάνουν ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα στους χουλιγκάνους) όχι για να ζεσταθούν... αλλά, μόνο, για να κατευνάσουν τη φωτιά. Οι παίκτες της ΑΕΚ, πάλι, να μη βγαίνουν για ζέσταμα για να μη αναζωπυρωθεί η φωτιά! Το ματς καθυστέρησε 23 λεπτά.

Ειναι, για να καταθέσουμε και το... καλό της ιστορίας, η «εκπαίδευση» των Ελλήνων επαγγελματιών ποδοσφαιριστών στην κακουχία. Πράγμα για το οποίο μιλούσα στο Mega, στο Βοσνία/Ερζεγοβίνη-Ελλάδα, όταν οι ρεπόρτερ έδιναν τις πληροφορίες για τις προκλήσεις του ντόπιου κοινού της Ζένιτσα. Ότι, δηλαδή, άμα είσαι Ελληνόπουλο που παίζει μπάλα κι έχεις επιζήσει απ' τον «στίβο μάχης» του Γεντί Κουλέ, της παλαιάς Λεωφόρου, της παλαιάς Φιλαδέλφειας, του Χαριλάου, της Τούμπας, του Καραϊσκάκη, τι να σου πουν μερικές χιλιάδες σφυρίγματα στον εθνικό ύμνο και πέντε παλικαράκια που, για να σε προβοκάρουν, φωνάζουν «Τουρκία, Τουρκία». Αυτά είναι kindergarten.

Ο αληθινός πόλεμος, το Σεράγεβο, είναι εδώ. Όποιος επιβιώσει, άμα επιβιώσει, όπως (στην τύχη) επιβιώσει. Παντελώς αδιάφορο ποιος άρχισε πρώτος. Ποιος το συνέχισε. Ποιος φταίει. Ποια προηγούμενα μπορεί να υπάρχουν. Το αποτέλεσμα, μονάχα, μετρά. Και το αποτέλεσμα είναι, επενέβη ή δεν επενέβη ή επενέβη άστοχα η Αστυνομία, ότι η φαυλότητα ανακυκλώνεται. Τα επόμενα, είναι πρόβλεψη δίχως το παραμικρό ρίσκο να διαψευστεί, όρεξη να 'χετε κι έρχονται! Και, κάποια στιγμή, δεν θα 'μαστέ (όπως δεν ήμασταν και στο παρελθόν) τόσο τυχεροί, να γεμίσει το δελτίο με μόνον ελαφρώς τραυματισμένους. Αυτό το πράγμα που λέγεται Α' Εθνική, με τις πρώτες 100 μέρες της Σούπερ Λίγκας στην ιστορία και με τις υπόλοιπες 900 μπροστά, όχι σε 1.000, ούτε σε... 10.000 μέρες θα φτάσει να 'ναι ελκυστικό πακέτο.

Στη μπάλα, τώρα: το ποδόσφαιρο (ενίοτε μοιάζει να) είναι η διαστροφή της λογικής, αλλά δεν παύει να διέπεται απ' τους στοιχειώδεις κανόνες. Ομάδα που αντέχει 60 λεπτά κι ύστερα δεν μπορεί όχι να τρέξει, αλλά ούτε να περπατήσει, το αναμενόμενο είναι ότι θα ηττηθεί απ' την ομάδα που αντέχει, δίχως αυτό να γίνεται ζήτημα, και στα 90 ή στα 95 λεπτά. Συνέβη το αναμενόμενο. Το αυτονόητο. Μολονότι ο Παναθηναϊκός ήταν, όσο βαστούσαν τα κουράγια, «παρά φύσιν» καλός. Μολονότι, επίσης, η ΑΕΚ στη βραδιά ήταν (όσο υπήρχε αντίπαλος όρθιος εμπρός της) second-best σε όλα. Ο Παναθηναϊκός υπερέβη τον κακό εαυτό του. Ηταν, κι ας ακούγεται εκ των υστέρων ειρωνικό, ο καλύτερος εφετινός! Η ΑΕΚ, απεναντίας, κατήλθε απ' τον (όποιον) καλό εαυτό της. Ηταν, κι ας ακούγεται οξύμωρο, η χειρότερη εφετινή. Αργή, νωθρή, σταθερά... ευάλωτη απ' τα αριστερά της άμυνάς της (η ντε φάκτο αθώωση του Ουντέζε!), μαλακό μέταλλο. Περίμενε, απλώς, πότε θα ξεψυχήσουν οι άλλοι. Κι όταν εκείνοι παρέδωσαν το πνεύμα, έφτασε στο 1-2 χάρη στη σπάνια συγκρότηση του Δέλλα, ξανά ωστόσο (μετά το 1-2) η αγωνιστική συμπεριφορά της «Ενωσης» υπήρξε έως εκνευριστική.

Ο Βίκτορ ήξερε, και το είπε, ότι η ΑΕΚ δεν είναι Χάποελ Τελ-Αβίβ. Πήγε, ωστόσο, απ' τον ίδιον (της περασμένης Πέμπτης) δρόμο. Βουρ, να 'ναι δικό μας το πρώτο γκολ της βραδιάς, να κάνουμε το παιγνίδι για τον αντίπαλο (όπως θα 'λεγαν οι δύο κόουτς στη γλώσσα τους) complicado, κι όσο πάει. Εμοιαζε άγνοια κινδύνου, αλλά εικάζει κανείς πως ο Ισπανός πόνταρε, πρώτον, στο «συν» της έδρας (που δεν το είχε με τους Ισραηλινούς) και, δεύτερον, στον Παπαδόπουλο, που πατούσε και στις δύο βάρκες, λίγο δεύτερος κυνηγός, λίγο (για την εξισορρόπηση της κατάστασης στη μεσαία γραμμή) πέμπτος χαφ. Ο Βίκτορ... δικαιώθηκε. Η ΑΕΚ δεν έκανε καμιά παρέλαση, όταν ξέφτισε το αρχικό «πράσινο» δεκαπεντάλεπτο. Κι ο Παναθηναϊκός βρήκε, αμέσως μετά, το γκολ που στο ιδανικό σενάριο έψαχνε. Εάν η νύχτα της ΑΕΚ δεν έγινε εντελώς complicada, το οφείλει στην ακατανίκητη ροπή (ζωής) του Γκούμα να τραβάει. Χέρια. Φανέλες. Ο,τι κινείται. Εκεί, η ΑΕΚ πήρε μάννα και ξέμπλεξε.

Ο Σερα Φερερ παρουσίασε στο κοινό, ιδίως σ' όσους είχαν δει μεσοβδόμαδα και Τσέλσι-Μπαρτσελόνα, μια ξεπατικούρα της διάταξης (των χαφ του) Μουρίνιο: 4-2-2-2. Ο θάνατος των αυθεντικών εξτρέμ! Η απλή λογική της ΑΕΚ φαίνεται πως ήταν το κοντρόλ, η απορρόφηση της ορμής του γηπεδούχου στο (παραγεμισμένο) κέντρο. Αλλά πέρα από συστήματα και αυτοματισμούς και ενδεκάδες και αλλαγές και το ποιος είναι ο πιο δουλεμένος κι ο πιο ήρεμος κι αυτός που έχει μια σειρά στα πράγματά του (που καταφανώς, στην περίπτωσή μας, όλα αυτά... είν' η ΑΕΚ), στο ποδόσφαιρο υπάρχει κάτι άλλο που είναι το πρώτο, μπροστά απ' τα προηγούμενα. Η διάθεση, το πάθος, η καρδιά, η προσωπικότητα. Να διεκδικείς και ν' απαιτείς, ώστε να παίρνεις. Η «Ενωση», εδώ, δεν δικαιούται υψηλό βαθμό. Δεν διεκδίκησε, δεν απαίτησε, δεν επιβλήθηκε. Πήρε, μονάχα όταν ο Παναθηναϊκός έχασε τις αναπνοές του και κλάταρε, πέφτοντας, αξιοθρήνητο θέαμα, στα τέσσερα.

Τα καλά νέα: Δίνοντας την ευκαιρία σε όλους, σημαίνει ότι έχεις την ευρύτερη οπτική. Του πολέμου. Οχι της (μιας) μάχης. Επίσης, δίνοντας την ευκαιρία σε όλους, δύο πράγματα είναι νορμάλ. Ενα, ότι κάποιες μάχες μπορεί και να χαθούν. Δύο, ότι κάποιοι θα πάρουν την ευκαιρία και κάποιοι όχι. Ποιο είναι το βασικό και, συνάμα, το τεράστιο κέρδος απ' όλο αυτό; Ότι εμπεδώνεται το να μη νιώθει κανείς αυτονόητα βασικός (οπότε επαναπαύεται), και κανείς αυτονόητα παραπεταμένος (οπότε τα παρατάει). Μα κανείς, όμως! Ούτε ο Λυμπερόπουλος απ' τη μια, ούτε ο Καμπάνταης απ' την άλλη. Είν' ο μοναδικός τρόπος για να 'χεις ενεργό ρόστερ... κι όχι για να λές, απλώς, πως έχεις ρόστερ. Και, έχοντας αληθινά ενεργό ρόστερ, να σου βγει ο ένας (Κονέ) ή οι δύο (Τόζερ, Παπασταθόπουλος, Χετεμάι ή όποιοι άλλοι). Δυστυχώς, δεν γίνεται αλλιώς! Ο Σέρα Φερέρ αγνοεί πέρα για πέρα το ρίσκο να τον κατασπαράξει, το επόμενο πρωινό, η εφημερίδα. Στελεχώνει τον στρατό του με μοναδικά κριτήρια την προπόνηση, την απόδοση, τα χαρακτηριστικά των παικτών, τις μετρήσεις. Τελεία.
Αυτο έχει αποτέλεσμα να ξέρουν οι ποδοσφαιριστές του πως, χίλια λάθη να κάνει, θα 'ναι λάθη. Σκέτο λάθος και τίποτε άλλο (περίεργο ή ύποπτο ή δαιδαλώδες) εκτός από λάθος. Είναι το ίδιο συναίσθημα που, με την όλη πολιτεία του, εδραίωσε στην Εθνική (απέναντι στα μάτια των παικτών του) ο Οτο Ρεχάγκελ. Μπορεί να βρίσκουν, να τους δίνει ο ίδιος, χίλια-δυο για να του σούρουν αναμεταξύ τους. Αλλά κανείς δεν έχει βρει ότι έστω ένα απ' τα χίλια-δυο είναι προϊόν έξωθεν επέμβασης. Του Γκαγκάτση, του μεγαλοπροέδρου, του μεγαλοατζέντη, του μεγαλοδημοσιογράφου.