Αν δεν μπορείς (ούτε) να τρέξεις... (Sportday / Δημήτρης Σαραβάκος)

Ο ενθουσιασμός από τον ερχομό του Μουνιόθ κράτησε μόνο για ένα ματς. Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό η ομάδα του έχει πολλά προβλήματα. Όπως φαίνεται, δεν μπορεί να τρέξει. Δεν έχει δυνάμεις για να βγει μπροστά, δεν έχει τίποτα. Στο πρώτο 25λεπτο, όσο κράτησε ο ενθουσιασμός, έπεσε καμουφλάζ στα προβλήματα και το γκολ του Παπαδόπουλου ξεγέλασε πολλούς. Η γρήγορη ισοφάριση από την ΑΕΚ και η εξάντληση των όποιων αποθεμάτων ψυχικών και σωματικών (κυρίως) έφεραν την κατάρρευση. Μετά το 50', οι περισσότεροι παίκτες κρύβονταν. Η ομάδα δεν μπορούσε να τρέξει, να κυνηγήσει το γκολ και να κάνει έστω μια υποψία ευκαιρίας.

Η «Ενωση» ήταν μέτρια στο πρώτο μέρος, αλλά στην επανάληψη μπήκε πιο δυνατά στο παιχνίδι. Πήρε το κέντρο, κράτησε την μπάλα και έκανε αρκετές ευκαιρίες. Έφθασε δίκαια στο δεύτερο γκολ και τη νίκη απέναντι σ' έναν Παναθηναϊκό που δεν την πίεσε στο ελάχιστο. Αυτό που προβληματίζει στους «πράσινους» είναι ότι η ομάδα δεν παρουσιάζει την παραμικρή βελτίωση σε σχέση με πέρυσι. Το αντίθετο. Δεν ξέρω τι μπορεί να αλλάξει εδώ που έχει φθάσει η κατάσταση στο «τριφύλλι».
Οι επιλογές των περισσότερων παικτών αποδεικνύονται μέτριες. Κανείς τους δεν μπορεί να πάρει την ομάδα στην πλάτη του και να δώσει τις λύσεις όταν κάτι δεν πάει καλά. Το πρόβλημα δεν είναι ο προπονητής. Τι μπορεί να κάνει ο Μουνιόθ; Είναι μόλις δέκα μέρες στην Ελλάδα και ουδείς μπορεί να τον κατηγορήσει. Τα λάθη έγιναν το καλοκαίρι. Ειδικά στην προετοιμασία φαίνεται ότι δεν έγινε δουλειά. Οχι μόνο στη φυσική κατάσταση, αλλά ούτε και στα συστήματα. Αυτοματισμοί δεν υπάρχουν, η τακτική δεν λειτουργεί και όλοι απορούν για το τι έκαναν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Αυτά τα λάθη μπορεί σ' ένα ματς να μη φανούν και μία νίκη να τα καλύψει.

Σε μια σειρά αγώνων, όμως, δεν μπορείς να ξεφύγεις από τους νόμους της φύσης. Οσο υπάρχει ενθουσιασμός, διαρκεί και η ζωή του Παναθηναϊκού μέσα στο γήπεδο. Ενθουσιασμό όμως μπορεί να έχουν όλοι. Μόνο με ενθουσιασμό όμως δεν πας μπροστά. Οι αποστάσεις ανάμεσα στις τρεις γραμμές ήταν τεράστια. Αμέτρητα λάθη και καμία πρωτοβουλία. Κανένα σύστημα και φόβος ακόμα και για το ποιος θα πάρει την μπάλα. Καμία οργάνωση, ουδεμία βοήθεια από τα μπακ για να δημιουργηθούν ρήγματα. Σέντρες από τη μέση του γηπέδου, οι παλιές γιόμες που, αν ο αντίπαλος έχει στοιχειωδώς καλά στόπερ, κάνει το παιχνίδι σου να μοιάζει από προβλέψιμο έως αστείο. Ο,τι έγινε ήταν από στημένες φάσεις.

Ετσι κερδίζεις από τύχη μία φορά, αλλά όχι για πάντα. Σε αυτή την άμορφη ομάδα, αν έχω κάποιες προσωποκεντρικές παρατηρήσεις, αυτές είναι δύο: η μία είναι η χρησιμοποίηση του Ίβανσιτς στα αριστερά. Ο Αυστριακός είναι καλύτερο να παίζει στο κέντρο, όπου είναι πιο χρήσιμος. Η άλλη είναι ο Βίκτορ. Ο Ισπανός είναι σπουδαίος παίκτης, αλλά θα ήταν προτιμότερο να παίζει στην αρχή ως αλλαγή και όχι να μπει βασικός αμέσως μετά την πλήρη αποθεραπεία του. Όπως είναι φυσιολογικό, του λείπουν δυνάμεις και ρυθμός. Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημα. Σε καμία περίπτωση. Ο ένας δεν λύνει τα προβλήματα των πολλών...