Οι πανικόβλητοι ΣουπερΛιγκάδες παραμένουν η μοναδική επιλογή (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Η Σούπερ Λίγκα είναι υποτίθεται το μέλλον. Και στο μέλλον του επαγγελματικού ποδοσφαίρου η Αστυνομία δεν έχει καμία θέση (μέσα) σε κανένα γήπεδο. Ήδη δεν θα 'πρεπε να έχει (θέση) ούτε καν στο παρόν. Η εικόνα λοιπόν των ΣουπερΛιγκάδων να τρέχουν πανικόβλητοι σαν δρομείς στο ταρτάν του Ολυμπιακού Σταδίου και να εκλιπαρούν... πού βόσκει η Αστυνομία είναι εικόνα βγαλμένη απ' το γκρίζο, το ασπρόμαυρο παρελθόν.

Αξιοθρήνητη. Χειρότερη κι απ' το θέαμα του κλαταρισμένου, πεσμένου στα τέσσερα Παναθηναϊκού. Ή, το ίδιο κάνει, του Ολυμπιακού μετά το γκολ της Ρόμα (και, σε φυσική συνέχεια, του Περιστερίου... πριν και μετά το γκολ του Ατρομήτου). Θαρρείς πως ό,τι παίζουν οι ομάδες τους μες στο γήπεδο, αυτό «βγάζει» και ο συνεταιρισμός των αφεντικών με τον δικό τους τρόπο έξω απ' το γήπεδο.

Μεσ στο γήπεδο, σε παρόν και μέλλον, θέση και δουλειά έχουν μόνον οι stewards. Τώρα, το πιο σύντομο ανέκδοτο: Stewards σε ελληνικό γήπεδο! Ας κάνουμε εισαγωγή τέτοιων, μια και δεν έχουμε επαρκείς δικούς μας, απ' έξω. Ο Παναθηναϊκός είδε τα χαΐρια τους στην Πάτρα με τη Μέταλουργκ. Τους κράτησε στη δούλεψή του. Τους (καλο)πληρώνει σαν να πρόκειται για εκπαιδευμένους, ενώ είναι παντελώς απαίδευτοι. Μεσολάβησαν τα «άσφαιρα» ενός Υπευθύνου Επικοινωνίας της ΠΑΕ κατά των άτακτων οπαδών, σαν να λέμε... τους έκαναν τη μούρη κρέας, και η τιμωρία απ' την ΟΥΕΦΑ. Ο Παναθηναϊκός τους ξαναβρήκε τους άτακτους μπροστά του προχθές. Οι stewards επιβεβαιώθηκε ότι υπήρχαν επιτόπου απέναντι στους άτακτους μονάχα απ' τα φωσφοριζέ γιλέκα.

Ακόμα πιο οικτρή είναι η παντελής αδυναμία της Αστυνομίας έξω απ' τα γήπεδα να κατεβάσει τη σιδερογροθιά της μες στα μούτρα εκείνων που... θα άγιαζε το χέρι της εάν μπορούσε να το πράξει. Αλλά εκεί, έξω απ' τα γήπεδα, οι αντάρτες της πόλης κάνουν στην Αστυνομία πλάκα. Της καίνε μοτοσικλέτες, αυτοκίνητα, κλούβες. Άριστα εκπαιδευμένοι, σε αντίθεση με τους stewards, οι χουλιγκάνοι χτυπάνε, λεηλατούν, τραυματίζουν, φεύγουν, χάνονται.

Διερωτάται κανείς ποια η σημασία της απαγόρευσης μετακινήσεων που προβάλλεται περίπου σαν πανάκεια. Ο Ολυμπιακός στο Περιστέρι δεν πήρε εισιτήρια. Εμπόδισε αυτό μετά τα μπουμπούκια να καβαλήσουν τα μηχανάκια και να σπείρουν έξω, απ' όπου πέρασαν, τον τρόμο; Είχε να κάνει με τις... μετακινήσεις ότι μετά το ματς με τη Ρόμα επιτέθηκαν στο πούλμαν της ιταλικής αποστολής; Ή μήπως οι κόκκινοι stewards στο Καραϊσκάκη είναι καλύτεροι απ' τους πράσινους; Τους είδαμε στο ντέρμπι με την ΑΕΚ. Τους είδαμε και με τη Ρόμα. Η τιμωρία και εδώ έρχεται.

Διερωτάται κανείς επίσης ποια η σημασία των κραυγών ότι όλα αυτά συμβαίνουν επειδή οι ΠΑΕ το καλοκαίρι μερίμνησαν για την ατιμωρησία τους. Δηλαδή, πριν... δεν συνέβαιναν; Θα συνταχθώ με τους κραυγάζοντες, όταν βρεθεί ένας να με πείσει ότι το μέτρο των κεκλεισμένων θυρών ή των ουδέτερων γηπέδων (ή του συνδυασμού «σε ουδέτερο και με κεκλεισμένες» που εφαρμόζουν οι Ιταλοί) είχε ή υπάρχει περίπτωση να αποδώσει. Η απλή απάντηση είναι ότι συνέβαιναν πάντοτε, κανένα μέτρο δεν απέδωσε, οι ΠΑΕ πλήρωναν το κόστος, κι όμως έφτασαν να δώσουν (με πρωτοπόρο και εδώ τον... πρωταθλητή Ολυμπιακό!) θεσμική υπόσταση στην αλητεία.

Απ' τη μια λοιπόν, οι υπέροχες (όπως εξωτερικό) χορογραφίες στα πέταλα. Απ' την άλλη, με διαφορά μόλις ολίγων λεπτών και μονάχα μερικών μέτρων ή καθισμάτων, τα αίσχη. Σαν σε βασίλειο αντιθέσεων. Κομμάτια και τα δύο του ίδιου σκηνικού. Η αναμέτρηση του καλού με το κακό. Μοναδική ρεαλιστική επιλογή στο ελληνικό οικοσύστημα παραμένει (μας αρέσει ή όχι, μας εμπνέει ή όχι, το πιστεύουμε στα αλήθεια ή όχι) να δώσουμε στο Καινούργιο τον χρόνο του και την ευκαιρία του. Δεν έχουμε στα χέρια άλλη (επιλογή).

Εάν η ιστορία έχει καταγράψει -και αυτό δεν ξεγράφει- ότι ο Κόκκαλης κατοχύρωσε νομικά (και τηλεοπτικά!) τα καφριλίκια, σήμερα (και ενώπιον του «αύριο») απείρως μεγαλύτερη σημασία αποκτά το γεγονός ότι ένας άλλος (νεότερος) Κόκκαλης, ο πρόεδρος της Σούπερ Λίγκας, αναγνώρισε χθες για πρώτη φορά ότι «ο Ντέμης Νικολαΐδης έχει εργαστεί περισσότερο απ' όλους μας για την καταπολέμηση της βίας». Είναι κάτι. Είναι η απόσταση απ' το χθες. Είναι τουλάχιστον η αξία της καταγραφής προθέσεων.

Ελάχιστο; Οχι δα. Κατά βάθος είναι έως... κοσμοϊστορικό, εάν σκεφθεί κανείς ότι αυτό μέχρι πρότινος στο Λιμάνι θα σήκωνε αφορισμό και δημόσιο λιθοβολισμό στο Ρολόι. Διότι έως τώρα η κρατούσα στο «κόκκινο» περιβάλλον άποψη ήταν ότι ο Πεφωτισμένος Πρόεδρος Σωκράτης ποτέ δεν έκανε και δεν θα κάνει τις «ρουφιανιές» (και άλλα ακατονόμαστα πράγματα!) του Ντέμη. Τώρα, ο ενδεχομένως λιγότερο πεφωτισμένος Πέτρος δείχνει με ποιον θέλει να πάει και ποιον να αφήσει.