Ανοχή λόγω καλών σχέσεων (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Η Σούπερ Λίγκα εμφανώς αποτυγχάνει στην πάταξη της βίας εντός των αγωνιστικών χώρων. Το μέτρο των χαμηλών χρηματικών προστίμων αντί της τιμωρίας της έδρας μπορεί να είναι καλύτερο για τους νορμάλ οπαδούς, αλλά στο σύνολό του είναι καταστροφικό. Για τους νορμάλ οπαδούς είναι καλό, επειδή οι κάτοχοι των εισιτηρίων διαρκείας κατά κύριο λόγο, αλλά και αυτοί που θέλουν να βλέπουν τα ματς κατά δεύτερο, δεν τιμωρούνται με κλείσιμο τους γηπέδου χωρίς ουσιαστικά να ευθύνονται. Για τους κάφρους, όμως, των γηπέδων το μέτρο των χαμηλών προστίμων είναι άδεια για ξεσάλωμα. Γνωρίζοντας ότι και στο επόμενο ματς η πόρτα είναι ανοιχτή, οι κάφροι έχουν αρχίσει να κάνουν ντου που είχαμε να δούμε κάποια χρόνια, ενώ οι ομάδες δεν νιώθουν ανησυχία, μια και τα πρόστιμα αντέχονται. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι με την ανοχή στη βία οι οπαδοί έχουν αρχίσει να «μεταφέρουν» τη συμπεριφορά τους και στους ευρωπαϊκούς αγώνες. Ο Παναθηναϊκός τιμωρήθηκε να παίξει ευρωπαϊκό ματς κεκλεισμένων των θυρών, ενώ ο Ολυμπιακός ελπίζει ότι η ΟΥΕΦΑ θα κάνει τα στραβά μάτια και θα θεωρήσει ελαφρύτερο το αδίκημα –ότι οι οπαδοί του ήθελαν να επιτεθούν στο πούλμαν του Ολυμπιακού και κατά λάθος έριξαν τη Μολότοφ στο πούλμαν των Ιταλών... Τώρα, γιατί οι οπαδοί έβριζαν στα ιταλικά και γιατί το αδίκημα να πετάς Μολότοφ στους δικούς σου παίκτες είναι μικρότερο από το να πετάς στους φιλοξενούμενους, είναι προβλήματα που θα πρέπει να λύσει η υπεράσπιση του Ολυμπιακού στο υπόμνημα που θα καταθέσει. Αντίθετα όμως με τη βία, η Σούπερ Λίγκα μοιάζει να παλεύει το θέμα της διαιτησίας. Εκεί, όμως, μπορεί να προχωρήσει μόνο με τη συναίνεση των προέδρων και των ιδιοκτητών των ομάδων.

Ακουσε κανένας διαμαρτυρία για το ανύπαρκτο οφσάιντ με το οποίο ανακόπτεται ο Σέζαρ στο ματς του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ; Ούτε φωνή ούτε ακρόαση, σε αντίθεση με το ματς στο Καραϊσκάκη, που η ΑΕΚ είχε λυσσάξει να τσιρίζει για αντίστοιχη φάση. Υπάρχει φυσικά η εξήγηση ότι στο Καραϊσκάκη η ΑΕΚ έχασε, ενώ στο ΟΑΚΑ νίκησε, αλλά βοηθάει και η σχέση της διοίκησης Νικολαΐδη με την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Μια σχέση που ξεκινάει από την καλή σχέση του Ντέμη με τον Δημοσθένη Βαρδινογιάννη, συνεχίζεται με την ακόμα πιο θερμή του Τάκη Κανελλόπουλου με τον Τζίγκερ και επισημοποιήθηκε με τον δανεισμό του Σοάρες από τον ΟΦΗ. Οταν η ανοχή θα πάψει να είναι αποτέλεσμα προσωπικών σχέσεων και οι παράγοντες ειλικρινά θα ξεχωρίζουν το εσκεμμένο από το ανθρώπινο, θα έχουμε καλύτερο και πιο πολιτισμένο ποδόσφαιρο.

Ο Γρηγόρης Γεωργάτος είναι τόσα χρόνια στον Ολυμπιακό, που θα ήταν απίθανο να μη μιλάει με τους δημοσιογράφους του ρεπορτάζ. Επίσης, όταν μιλάει τα λέει σαν άνθρωπος. Υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι όταν ένας παίκτης μιλάει με δημοσιογράφο στο τηλέφωνο του λέει «θέλω να σου πω ότι δεν με ενδιαφέρει η προσωπική μου απόδοση, αλλά το καλό της ομάδας μου, με την οποία φιλοδοξώ να πάρω τίτλους»; Οχι το λες, αλλά το γράφεις και νιώθεις βλαμμένος. Ετσι δεν μιλάνε ούτε σε σίριαλ του Φώσκολου, πόσω μάλλον στο ποδόσφαιρο. Ούτως ή άλλως, εκτός αν ο δημοσιογράφος θέλει με το «ρεπορτάζ» του να κάνει πίπα στη διοίκηση, για άλλο λόγο γίνονται τα τηλέφωνα. Για να μάθει ο δημοσιογράφος τι χαρακτήρα έχουν οι καινούργιοι παίκτες, για να μάθει την ομιλία του προπονητή πριν από το ματς και να πληροφορηθεί τον τραυματισμό ή το τυχόν επεισόδιο στα αποδυτήρια.

Οσο περπατημένος δημοσιογραφικά είναι ο Γεωργάτος, άλλο τόσο είναι ο Σόλιντ. Η δήλωση που έκανε –«το ξέρω ότι μιλάτε με δημοσιογράφους, αλλά και εγώ μιλάω»– είναι ιστορικού τσαμπουκά. Μέχρι τον Σόλιντ δεν είχε υπάρξει προπονητής που να παραδεχθεί ότι έχει επαφή με δημοσιογράφους εκτός από τις συνεντεύξεις Τύπου. Φυσικά, όλοι έχουν. Αλλά μέχρι τον Σόλιντ τηρούνταν οι συμβάσεις. «Εγώ δεν ενδιαφέρομαι τι γράφουν οι εφημερίδες». Ασχετο ότι οι εννέα στους δέκα από τους Ελληνες προπονητές, όχι μόνο ξέρουν τι γράφεται στην κάθε εφημερίδα, αλλά και σε ποιο σημείο της σελίδας έχει γραφτεί το σχόλιο. Ο Σόλιντ, όμως, δεν έχει τέτοια ταμπού. Μιλάει με δημοσιογράφους και δεν ντρέπεται να το πει.

Οπότε και η συζήτηση ανάμεσα σε Τροντ και Γρηγόρη, όπως διοχετεύθηκε στον Τύπο, είναι μοναδικής ειλικρίνειας. «Μου είπαν ότι έχεις πρόβλημα μαζί μου», είπε πρώτος ο Σόλιντ, ρίχνοντας πύραυλο ρουφιανιάς. Ο Γεωργάτος απάντησε με εξοσέτ αντιρουφιανιάς. «Ξέρω ποιοι με ρουφιανεύουν. Δεν έχω λόγο να σε φάω, αφού το καλοκαίρι σταματάω την μπάλα και ούτε που με νοιάζει αν μείνεις ή φύγεις». Ακούς τον διάλογο και καταλαβαίνεις ότι είναι αληθινός. Ετσι μιλάνε οι άνθρωποι και όχι με τη σιδερωμένη γλώσσα του ντεμοτεχνείου. «Κολοσσέ, μπορείς να με βοηθήσεις να μάθω περισσότερα μυστικά της μπάλας», είπε ο νεαρός Κονέ στον Τραϊανό Δέλλα. Ο Τράι γέλασε καλοκάγαθα. «Δουλειά, δουλειά, δουλειά, νεαρέ Κονέ. Και πρώτα απ' όλα να σκέπτεσαι το καλό της ομάδας και της διοίκησης του Ντέμη Νικολαΐδη, που έσωσε την ομάδα ξεκινώντας απ' το μηδέν, νεαρέ Κονέ», είπε ο καλοκάγαθος Κολοσσός, που μαζί με τον Ακη Ζήκο –τον τελευταίο καιρό ο «Λύμπε» δεν είναι στη μόδα– είναι παίκτες και προπονητές για τους νεαρούς παίκτες του (πανέξυπνου) Ιλια Ιβιτς, που αποτελούν χρυσή υποθήκη για το μέλλον της ομάδας. Διαβάζεις τους διαλόγους και σκέφτεσαι ότι αν οι ποδοσφαιριστές μιλούσαν έτσι, οι ιεροψάλτες θα ντρέπονταν να πουν την Κασσιανή.

Τις διοικήσεις, φυσικά, τις ενδιαφέρει να μη βγαίνει προς τα έξω η πραγματική πλευρά του ποδοσφαίρου. Που ο παίκτης θα κριτικάρει τον προπονητή του, ο παίκτης τον παίκτη και ο βοηθός τον προπονητή. Οταν αυτό συμβαίνει, κάποιος αναλαμβάνει να τρομοκρατήσει αυτόν που τόλμησε να ξεφύγει από τη γραμμή. Υπάρχει, όμως, τρόπος να βρεις ποιος ανέλαβε το στεγνό καθάρισμα του παίκτη στη διοίκηση. Τον έχει πει ο Μάρλον Μπράντο στον «Νονό» και αυτοί που ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί και νομίζουν ότι έγιναν δημοσιογράφοι θα τον εκτιμήσουν.

Στον χώρο των άλλων τεχνικών θα έχετε παρατηρήσει ότι ο καλύτερος προπονητής που ήρθε τα τελευταία 20 χρόνια στην Ελλάδα, «Δον Λορένσο» Σέρα Φερερ (για τους φίλους του «Λόρε»), σταμάτησε να λέει τις λέξεις «όραμα» και «διαχείριση». Το ότι με τη συνεχή επανάληψη των λέξεων ο κόσμος είχε αρχίσει να τον παίρνει στην πλάκα έφτασε στα αυτιά του Ντέμη Νικολαΐδη, ο οποίος φώναξε τον διερμηνέα του Φερέρ και του είπε να μεταφέρει στον προπονητή τη γνώμη του ότι πρέπει να το κόψει. Όπερ και εγένετο.

Ο Σάββας ξέρει να κρατάει τους τύπους. Ποτέ δεν θα έλεγε στον Σόλιντ την άποψή του για την τακτική της ομάδας. Ο πραγματικός του γιος, όμως, είναι άλλο πράγμα. Παιδί είναι και η ψυχή του σπαράζει όταν βλέπει τον Ολυμπιακό να χάνει δύο ματς σερί, από Ρόμα και Ατρόμητο. Ηταν Δευτέρα. Ο Κούλης Δουρέκας είχε τη διάθεση τοστ που το άφησαν στο πορτμπαγκάζ το Σαββατοκύριακο. Δίπλα του, το τηλέφωνο του έγκριτου Νορβηγού τεχνικού χτύπησε. Ο Τροντ είπε «Περεκελέ», που στη μακρινή Νορβηγία περνάει για «Παρακαλώ». Στην άλλη άκρη της γραμμής ο πραγματικός γιος δεν είχε κέφι για πολλές αβροφροσύνες. «Καλημέρα, καλή εβδομάδα, κόουτς. Νο γκέιμ γιέστερντεϊ ιν Περιστέρι», έδειξε αμέσως την κακή διάθεσή του. Και συνέχισε εντοπίζοντας τις αδυναμίες του Ολυμπιακού στην επίθεση. «Κόουτς. Κωνσταντίνου ολ αλόουν ιν φροντ. Χι καν νοτ ολ αλόουν Κωνσταντίνου ιν φροντ, ολ αλόουν». Ο Νορβηγός τρίτος καλύτερος τεχνικός που έχει έρθει στην Ελλάδα απάντησε κάτι ευγενικά και έκλεισε το τηλέφωνο. Ελπίζεται ότι η φράση του πραγματικού γιου θα δώσει γραμμή στον Ολυμπιακό και στο επόμενο ματς θα μοιραστούν ταμπελάκια στους οπαδούς με τη φράση «Χι καν νοτ ολ αλόουν».

Εάν ο κόσμος του Παναθηναϊκού συμπάθησε τον Βίκτορ για την απόδοσή του στο ματς με την ΑΕΚ, υπάρχει διπλός λόγος για να τον εκτιμά. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Βίκτορ κατάλαβε ότι ο Μπίσκαν παρέδιδε πνεύμα. Εκανε νόημα στον Μουνιόθ να κάνει αλλαγή τον Μπίσκαν, όπερ και εγένετο, μπαίνοντας αντί του Κροάτη ο Μπόβιο. Και όποιος βγάζει από το γήπεδο τον Μπίσκαν, δεν μπορεί παρά να είναι φίλος των οπαδών του Παναθηναϊκού.