Να απαγορευθούν οι μετακινήσεις (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Είδατε για να μην απαγορεύονται οι μετακινήσεις οπαδών... στα Κύπελλα Ευρώπης; Να τα ξυλίκια στη Ρώμη, να το μπουρλότο στο λεωφορείο, να οι μαχαιροβγάλτες. Ενώ εάν η ΟΥΕΦΑ είχε την πρόνοια να ρωτήσει εμάς εδώ, η ελληνική Αστυνομία θα της συνιστούσε (όχι μόνο να απαγορευτούν οι μετακινήσεις, όχι μόνο να γίνονται τα ματς με νεκρές ζώνες στην κερκίδα, αλλά επιπλέον) ως και οι αποστολές των φιλοξενούμενων ομάδων να μη μετακινούνται με πούλμαν. Να πηγαίνουν στο γήπεδο και να φεύγουν τέσσερις-τέσσερις στα ταξί. Για να μη δίνουν στόχο και συμβαίνουν αυτά που συνέβησαν (με τη Ρόμα) στο Καραϊσκάκη. Μεγαλοφυές!

Η ποδοσφαιρική Ιταλία, στο κομμάτι «βία», δεν είναι παράδειγμα. Για την ακρίβεια, είναι αντιπαράδειγμα. Η προσωπική πείρα μου είναι ότι οι φίλοι μας κινούνται σταθερά σε σχέση με την Ελλάδα 5-10 χρόνια πίσω. Αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο πρόβλημα. Η Ρώμη, ιδίως, μέγιστο. Τι έχουν και υπερτερούν έναντι ημών; Την αυτονόητη οργάνωση για την αντιμετώπιση των αναμενόμενων κρουσμάτων. Οι τέσσερις απεσταλμένοι-στελέχη του Ολυμπιακού ευρίσκονταν εκεί από την περασμένη εβδομάδα για να συσκεφθούν με τους ντόπιους (και να εκπονήσουν το πλάνο) όσον αφορά το τι θα κάνουν. Δεν απέτρεψαν. Αλλά τουλάχιστον επενέβησαν αμέσως. Ακολουθήθηκαν οι λογικές, συμβατές με την έννοια του στοιχειώδους μηχανισμού, διαδικασίες. Συλλήψεις και κατασχέσεις (πολεμοφοδίων) και παραπομπές.

Ουδείς σκέφτηκε ως λύση να... ματαιωθεί το ταξίδι των φαν. Διότι απλούστατα αυτό δεν είναι λύση. Η λύση είναι η αστυνομική οργάνωση, η προετοιμασία. Ουδείς είπε ότι η δουλειά της αστυνομίας είναι εύκολη. Αλλά ουδείς, επίσης, έκανε τον αστυνομικό... αστυνομικό με το ζόρι. Στα ελληνικά γήπεδα δε, οι αστυνομικοί κατέκτησαν (με τα ποσοστά απ' τα τηλεοπτικά συμβόλαια και τα εισιτήρια των ΠΑΕ) το να πληρώνονται για τη δύσκολη δουλειά τους, την οποία πάντως αυτοβούλως επέλεξαν, καλά. Αύριο η Σούπερ Λίγκα αποφασίζει εάν θα δεχθεί το μέτρο-ημίμετρο, κατ' ουσίαν... μη μέτρο, της απαγόρευσης μετακινήσεων. Η ελπίδα είναι ότι θα απαντήσουν «όχι». Ο φόβος, ότι θα πουν «ναι». Κάθε ημίμετρο είναι ο πιο ασφαλής δρόμος προς το να μη ληφθεί ποτέ αληθινό μέτρο. Και συνεπώς να μη δοθεί ποτέ σοβαρή λύση. Δεν νοείται, το ποδόσφαιρο (ή η G-8 ή το Παγκόσμιο Φόρουμ ή οι πάσης φύσεως απεργοί ή οι συντελεστές μιας συναυλίας ή η πορεία του Πολυτεχνείου ή... ή... ή...) να 'χει γνώμονα πώς θα διευκολύνουν την αστυνομία να 'χει το κεφάλι της ήσυχο και να διάγει ζωή χαρισάμενη στο ιδανικό γι' αυτήν σύμπαν. Το ακριβώς αντίστροφο, η αστυνομία είναι που οφείλει να διευκολύνει.

Ο Πέτρος Κόκκαλης είπε σκωπτικά (είμαι, εννοείται, 110% μαζί του) ότι «η απαγόρευση μετακινήσεων είναι μια ιδέα. Μια ακόμα καλύτερη ιδέα θα ήταν να μην υπάρχουν καθόλου θεατές στα γήπεδα». Θα 'ταν και πιο οικονομική, έτσι, η ανέγερση των γηπέδων. Δίχως κερκίδες, δίχως καθίσματα, δίχως μηχανισμούς ελέγχου, μόνο με θέσεις για την TV και με ηχητικές εγκαταστάσεις για τα εφέ που θα υποκαθιστούν το πραγματικό κοινό! Επειδή η ιδέα μας άρεσε, λέμε να το προεκτείνουμε: Δίχως θεατές, οι χουλιγκάνοι θα μαζεύονται απ' έξω για να πλακωθούν. Αρα, η κάλλιστη ιδέα θα 'ταν (όχι να μην υπάρχουν καθόλου θεατές στα γήπεδα, αλλά) να μη γίνονται καθόλου ματς! Και όταν δεν θα γίνονται καθόλου ματς, δεν θα παίζουν οι ομάδες ούτε στην Ευρώπη, άρα θ' αποφευχθούν και τα γλέντια τύπου Ρόμα-Ολυμπιακός. Η καλύτερη του Πολύδωρα!

Η Σούπερ Λίγκα θα ήταν «μία κάποια λύσις», δηλαδή ότι φταίει αυτή, εάν μπορούσε στ' αλήθεια να φταίει... ακόμα και για το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Άμα ρωτήσουμε την Αστυνομία, για τα του ΣΕΦ δεν αποκλείεται να φταίει το ότι υπάρχει δημοσιογραφία. Δίχως δημοσιογραφία, δεν θα υπήρχαν ούτε δημοσιογράφοι ούτε δημοσιογραφικά στα στάδια. Αρα, τα κυριακάτικα δεν θα είχαν συμβεί ποτέ. Η μεγαλοφυΐα σε τούτο τον τόπο είναι άπαιχτη. Μόνο που στο τέλος, δίχως ποδόσφαιρο, οι εστίες (κοινωνικής) έντασης θα μεταφέρονταν σε άλλους χώρους (για τη διοχέτευση της) εκτόνωσης. Χώρους πιο δύσκολους για την αστυνομία. Και τότε, από ανάγκη να λειτουργήσει η βαλβίδα που θ' αποτρέψει την ολική έκρηξη, θα... επανιδρύαμε εν χορδαίς και οργάνοις το ποδόσφαιρο! Που ανέκαθεν ήταν και εξακολουθεί να είναι και δεν θα πάψει ποτέ να είναι «μία κάποια λύσις».