Ο χρόνος δουλεύει για τη «δύναμη που έρχεται» (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Με τα έξι ματς του Παναθηναϊκού εκείνη την πειραματική χρονιά (1991-92) και τα έξι της ΑΕΚ στην πρώτη επίσημη συμμετοχή ελληνικής ομάδας (1994-95), εν τέλει φτάσαμε στο 14ο παιγνίδι για να δούμε νίκη Τσάμπιονς Λιγκ (του Παναθηναϊκού, το '95, με τη Ναντ στο Μαρούσι). Της ΑΕΚ, της πήρε 21 παιγνίδια και το 'σπασε στο 22ο. Του Ολυμπιακού, εκτός έδρας, 30 και η καταμέτρηση συνεχίζεται. Στην αγγλική αργκό υπάρχει μια λέξη που αποδίδει κάτι τέτοια και, με τα χρόνια, έχει γίνει κλισέ στην ποδοσφαιρογραφία της χώρας: Jinx. Γρουσουζιά. Καλό είναι να τα πετάει κανείς, όπου τα βρίσκει, από πάνω του αυτά. Τελεία. Τα υπόλοιπα, για τη συγγραφή της ιστορίας κ.λπ., μάλλον περιττεύουν. Κάπου-κάπως-κάποτε θα συμβεί και με τον Ολυμπιακό, εκτός Ελλάδος. Οταν συμβεί, υποψιάζομαι πως η αίσθηση θα 'ναι πάνω-κάτω η εξής: Αυτό ήταν... όλο; Γι' αυτό είχαμε γίνει, μια ολόκληρη δεκαετία, ψυχωσικοί;

Αξια δεν εχει η ιστορία. Αξία έχουν οι αγώνες, αυτοί καθαυτοί. Ο αγώνας της ΑΕΚ με τη Λιλ ήταν, a priori, πολύ δύσκολος. Η αποβολή, απλώς, τον επιβάρυνε ακόμα περισσότερο. Διότι η αποβολή έκανε τη νίκη, από προσδοκώμενη, επιτακτική. Οι εύκολοι χαρακτηρισμοί (εάν έμενε το 0-0 ως το τέλος ή εάν, το χειρότερο, η Λιλ επιβίωνε κι άρπαζε τη νίκη) ήταν έτοιμοι, στη γωνία. Κι όμως, μπορούσαν να συμβούν. Και το ένα (η ισοπαλία) και το άλλο (η ήττα). Το κέρδος της ΑΕΚ από την αποβολή ήταν ότι με τον επιθετικό χαφ που έγινε στόπερ (Μποντμέρ) είχε να αντιμετωπίσει μία απειλή λιγότερη. Το μοναδικό κέρδος. Οχι ασήμαντο. Αλλά, πάλι, το μοναδικό. Κατά τα λοιπά, η «Ενωση» την ίδια οργάνωση είχε να διασπάσει. Αρραγή. Ψημένη σε συνθήκες αριθμητικού ντεζαβαντάζ. Σκληρή.

Ήμουν σχετικά νέος όταν πήρα το μάθημα, αλλά συγχρόνως αρκετά μεγάλος για να το εμπεδώσω, τι ζόρι σημαίνει το 11 εναντίον 10, όταν οι 10 έχουν συγκροτημένη οργάνωση και κάνουν τις προσαρμογές τους. Ιταλία-Νορβηγία το '94, Παγκόσμιο Κύπελλο, στο Νιου Τζέρζι. Ο Παλιούκα αποβλήθηκε στο λεπτό του... Ταβλαρίδη, ο Σάκι τράβηξε έξω τον Ρόμπι Μπάτζο για να βάλει τερματοφύλακα (Μαρκετζάνι), στα πρώτα λεπτά του β' μέρους τραυματίστηκε και βγήκε ο Μπαρέζι, ο Μαλντίνι έβγαλε το τελευταίο ημίωρο χωλός, από πάσης πλευράς έμοιαζε με mission impossible. Η «Σκουάντρα Αντζούρα» νίκησε 1-0, ενάντια σε κάθε λογική, βρίσκοντας το γκολ από μια κεφαλιά του Ντίνο Μπάτζο. Η Νορβηγία παιδευόταν ένα ολόκληρο μεσημέρι, μάταια.

Μερικά χρόνια μετα, Μάρτιο του 2001 στο ΟΑΚΑ, ήμασταν στο 2-2 με τη Γερμανία κι ο Μέλο Περέιρα απέβαλε στο 60' τον Ντάισλερ. Η Εθνική έσφιγγε σιγά σιγά τον κλοιό, με Νινιάδη και Αλεξανδρή από τον πάγκο, όμως η Γερμανία άντεξε και στο τελευταίο δεκάλεπτο έκανε το 2-2... 2-4. Οταν ο Βασίλης Δανιήλ στην πρες κόνφερανς είπε ότι «μας αποσυντόνισε το πλεονέκτημα του ενός παίκτη», κατάλαβα αμέσως. Δυστυχώς γι' αυτόν, μαζί μου κατάλαβαν ελάχιστοι (άλλοι). Η συντριπτική πλειονότητα υποδέχθηκε την ατάκα με χλευασμό. Διόλου παράξενο. Η άγνοια είναι η μητέρα του χλευασμού. Το αντιμετώπισε... για να μην πηγαίνουμε μακριά, μόλις τον περασμένο Μάιο, και η Μπαρτσελόνα στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Η Αρσεναλ, με 10 από το 18', προηγήθηκε, άγγιξε το 2-0, ήταν μία ανάσα κοντά. Η Μπάρτσα ακολούθησε τη μοναδική, στις συνθήκες, επιλογή.

Να εντείνεις την πίεση (έφτασε να παίζει με τρεις επιθετικούς χαφ και τρεις στράικερ), να προσεύχεσαι ότι δεν θα την πάθεις ανοικτός (δίχως ανασταλτικούς) στην κόντρα, να περιμένεις τις στιγμές. Ακριβώς ό,τι έπραξε και η ΑΕΚ, την Τετάρτη. Η τακτική ωριμότητά της ήταν, για κατ' ουσίαν «νεογέννητη» ομάδα, αξιοθαύμαστη. Ήξερε τι και πώς. Ότι, στο μεταξύ, υπεισήλθαν οι φοβίες (μη τυχόν και...), που λειτούργησαν στο ξεδίπλωμα του παιγνιδιού σαν χειρόφρενο, τούτο ανήκει στο πλαίσιο του αναμενόμενου. Μόνον ο Χετεμάι έδειχνε, το φυσικό της ηλικίας, άγνοια κινδύνου. Το "τι" και το "πώς" ωστόσο, παρά το χειρόφρενο που επιβράδυνε, δεν χάθηκε ως προσανατολισμός ποτέ. Εκτιμώ, λόγω των λίντερ στον άξονα της ομάδας. Δέλλας, Ζήκος, Λυμπερόπουλος. Αν θέλετε, και Σορεντίνο. Τέσσερις... Σέρα Φερέρ μες στο γήπεδο. Δεν άφησαν ο χρόνος που κυλούσε να οδηγήσει σε αδιέξοδες επιλογές.

Οι αφρενάριστοι Χετεμάι χρειάζονται, για να κερδίζεις τις αποβολές (και την όποια άλλη φθορά) των Ταβλαρίδηδων αυτού του κόσμου. Αλλά τα ματς τα κερδίζουν, στο τέλος της ημέρας, οι λίντερ. Οι ΑΕΚτσήδες δικαιούνται να είναι χαρούμενοι ότι η ομάδα τους διαθέτει... κι απ' τα δύο (είδη). Ενας παραπανίσιος λόγος να χαίρονται είναι ότι η ομάδα τους αναδίδει υγεία, ευεξία, πυξίδα, φιλοσοφία. Και πνεύμα, για όποιον πρόσεξε τους πανηγυρισμούς (ένα πράγμα) των βασικών, των αναπληρωματικών, των αντικατασταθέντων. Το πρότζεκτ, που ο Νικολαΐδης με τον Ιβιτς του εξέθεσαν το καλοκαίρι κι ο Σέρα Φερέρ αποδέχθηκε να εργαστεί για να το υλοποιήσει, έχει αρτιότητα. Αρχή, μέση, τέλος. Ο,τι έχουμε δει είναι, αν όχι το ελάχιστο, οπωσδήποτε ψήγμα των πραγματικών δυνατοτήτων. Ο χρόνος δουλεύει. Και δουλεύει πάντοτε για τη «δύναμη που έρχεται».