Τώρα τρέχουμε. Μπορούμε όμως; (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Στο πρώτο ημίχρονο του χθεσινού ντέρμπι παρακολουθήσαμε μία αναμέτρηση ισορροπίας. Μια ισορροπία που δεν έρχεται ως αποτέλεσμα της ισοδυναμίας, αλλά της γνώσης που είχαν οι δύο μονομάχοι για τις αδυναμίες ο ένας του άλλου. Φαίνεται ότι η παραχώρηση του γηπέδου στον Ολυμπιακό από την πλευρά του ΠΑΟ ήταν η πιο ενδεδειγμένη επιλογή για την οικονομία δυνάμεων των ποδοσφαιριστών του «τριφυλλιού». Αυτή η επιλογή θα μπορούσε να ήταν καταδικαστική για τους «πράσινους», αν οι μέσοι του Ολυμπιακού και ο «Τζόλε» ήταν σε καλύτερη κατάσταση.

Στο πρώτο μέρος ο Στολτίδης για ένα ακόμα παιχνίδι ήταν μόνος, ο Ριβάλντο απών και ο Μάριτς άτολμος και με πολλές λάθος επιλογές. Ο Ρομέρο ήταν ο πιο δραστήριος παίκτης του «τριφυλλιού» και αυτός που διαχειρίστηκε το μεγαλύτερο βάρος των επιθέσεων των «πρασίνων» με τη βοήθεια του Βίκτορ. Το παιχνίδι άρχισε να αποκτά ρυθμό και χαρακτήρα μετά το αυτογκόλ του Κωστούλα, γεγονός που ανάγκασε τον Ολυμπιακό να γίνει περισσότερο επιθετικός, αφήνοντας κάποιους κενούς χώρους, στο δικό του μισό του γηπέδου, τουλάχιστον μέχρι το 70'. Οταν ο Σόλιντ, μετά το 60' αποφάσισε να κάνει την ομάδα περισσότερο επιθετική, δεν είχε και πολλές επιλογές.

Ο «Τζόλε» μετακινήθηκε περισσότερο προς το κέντρο για να αναλάβει επιθετικές πρωτοβουλίες, που δεν μπορούσε να πάρει χθες ο Ριβάλντο, ο Μάριτς έδωσε τη θέση του στον Οκκά και στον πάγκο του Ολυμπιακού συνέχισαν να ελπίζουν, όχι να λειτουργήσει κάποιο σχέδιο -που δεν υπήρχε-, αλλά σε κάποια ατομική ενέργεια που θα μπορούσε να φέρει την ισοφάριση.

Αυτό αποτελεί απόδειξη για τη γήρανση μιας ομάδας που είχε συνηθίσει να δίνει τον ρυθμό στο παιχνίδι. Να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Μετά και τα χθεσινά αποτελέσματα, η πίεση μεταφέρεται στους Πειραιώτες, μια και «πράσινοι» και «κίτρινοι» έρχονται με δύναμη. Τώρα, το σύνθημα στον Ολυμπιακό πρέπει να είναι «τρέχουμε». Το ερώτημα είναι αν μπορούν.