Η διαφορά έχει το όνομα Βίκτορ (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Δεν είναι συμπτωματικό ότι οι αναγνώστες των αθλητικών εφημερίδων είναι τριπλάσιοι από τους θεατές των ματς. Και αντίθετα με ό,τι οι περισσότεροι πιστεύουν, ο κόσμος δεν φεύγει από το γήπεδο εξαιτίας του χουλιγκανισμού. Τον κόσμο διώχνει το θέαμα που παρουσιάζουν ματς όπως του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό, ιδιαίτερα στο πρώτο ημίχρονο.

Ακόμα και ο Ρομπέρτ Μπρεσόν στο «Ενας καταδικασμένος σε θάνατο», που όλη η δράση είναι στο κελί, δεν θα τολμούσε την αξέχαστη μούχλα που ήταν το πρώτο ημίχρονο. Και αν στο δεύτερο ημίχρονο το γκολ δεν έμπαινε νωρίς, πιθανότατα το σκηνικό τον μινιμαλισμού να επαναλαμβανόταν. Ακόμα και το γεγονός ότι το σκορ ανοίγει με αυτογκόλ, λέει κάτι για την ποιότητα του ματς. Από τη στιγμή όμως που το σκορ άνοιξε, υπήρξε η ευκαιρία να κριθούν οι δύο ομάδες, σε διαφορετικές όμως συνθήκες. Πώς αντιδρά ο Ολυμπιακός με αντίπαλο ομάδα της δυναμικότητάς του, όταν βρίσκεται πίσω στο σκορ και πώς αντιδρά ο Παναθηναϊκός όταν έχει ελεύθερους χώρους. Αυτό που έδειξαν οι δύο ομάδες στην προετοιμασία δεν έχει καμία σχέση με αυτό που δείχνουν σήμερα.

Ο Παναθηναϊκός έγινε άλλη ομάδα από ένα στοιχείο που μπορεί να εκτιμηθεί και από ένα άλλο, τα αποτελέσματα του οποίου είναι ορατά, αλλά η ανάλυσή του είναι δυσκολότατη. Το στοιχείο που έχει διαφοροποιήσει τον Παναθηναϊκό είναι η ένταξη του Βίκτορ στην ενδεκάδα. Ο οποίος σε ποιότητα καμία σχέση δεν έχει με οποιονδήποτε άλλον παίκτη εμφανίστηκε φέτος στην Ελλάδα. Ο Βίκτορ έχει τη μεγάλη πάσα, όταν βρίσκεται στο κέντρο, το ξεπέταγμα του ακραίου, όταν πατάει την πλάγια γραμμή και το μυαλό του «δεκαριού», όταν πλησιάζει την αντίπαλη περιοχή. Το εντυπωσιακότερο όμως στοιχείο που δείχνει είναι ότι έχει τη διάθεση να δώσει ό,τι θα έδινε αν ήταν παίκτης της Ρεάλ. Η κόκκινη κάρτα που παίρνει για κλάδεμα στον Οκκά η οποία συνήθως θα προσμετρούσε ως αρνητικό στοιχείο στην εμφάνισή του, στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι έπαινος. Το να είσαι παίκτης της εθνικής Ισπανίας, να έχεις πάρει μεταγραφή στο τριτοκοσμικό ελληνικό ποδόσφαιρο και να έχεις τη διάθεση να κλαδέψεις τον Οκκά, είναι έπαινος και όχι ψόγος. Οσο για τη συνεισφορά του άλλου Βίκτορ, του προπονητή, αυτή φαίνεται από τη διάθεση των παικτών, οι οποίοι ενώ στην αρχή της σεζόν έπαιζαν σαν κλαμένα Μπάκε, παίζουν τώρα σαν χαρούμενα Μουνιόθ (και ας με συγχωρήσει το Media Watch για όποια υπονοούμενα μπορούν να βγάλουν άρρωστα μυαλά). Δεν ξέρω τι κάνει ο Μπάκε, αλλά ξέρω τι βλέπω. Μία ομάδα που διασκεδάζει να παίζει ποδόσφαιρο.

Οσο για τον Ολυμπιακό, προχωράει από το «παίζουμε ποδόσφαιρο» στο «παίζουμε μπάλα». Σαν ομάδα της αλάνας, ο Ολυμπιακός έχει διάφορους χαρακτήρες. Τον ψύχραιμο στην άμυνα στο πρόσωπο του Σέζαρ, τον καλό στο κέντρο με τον Ριβάλντο, τον αλανιάρη στα πλάγια με τον Καστίγιο και τον τσαμπουκαλεμένο μπροστά με τον Κωνσταντίνου. Όπως οι ομάδες της αλάνας, ο καθένας κάνει το νούμερό του. Οταν η ομάδα χάνει, κανένας δεν έχει ευθύνη, αλλά η σχέση του Ολυμπιακού με το οργανωμένο ποδόσφαιρο μοιάζει πια συμπτωματική. Μια κακόφωνη ομάδα από σολίστες, που τους ονόμασαν ορχήστρα.