Μία ομάδα έρχεται, μία ομάδα φεύγει... (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Στη μάχη των πάγκων, ο Βίκτορ Μουνιόθ είχε ένα σχέδιο, που φαίνεται εκ του αποτελέσματος ότι πέτυχε, και ο Τροντ Σόλιντ είχε... Αλήθεια, τι είχε ο Νορβηγός; Δύσκολο να βρεθεί κάποιος να μας πει ότι το σχέδιο ήταν «αυτό κι αυτό».

Όσοι σκέφτονται ότι είναι άδικο να κρίνεται ένα ντέρμπι από ένα αυτογκόλ, μπορούν να αναρωτηθούν: γιατί είναι δίκαιο μία ομάδα που μένει πίσω στο σκορ να παίρνει έστω ισοπαλία, τη στιγμή που κάνει μία μόλις φάση κι αυτή στις καθυστερήσεις;

Το φτωχό σε φάσεις ντέρμπι μαρτυρά τη χαμηλή ποιότητα του παιχνιδιού. Ίσως και τη χαμηλή ποιότητα των δύο ομάδων συγκριτικά με προηγούμενες χρονιές. Ωστόσο, χθες ο πρωταθλητής πληρώθηκε με το ίδιο νόμισμα που χρόνια τώρα πλήρωνε τους αντιπάλους του. Βίκτορ και Ρομέρο τον ταλαιπώρησαν από τις πτέρυγες, τη στιγμή που ο Ολυμπιακός έκανε δύο σέντρες όλες κι όλες, με Ντομί και Καστίγιο. Στη μάχη των πάγκων, ο Βίκτορ Μουνιόθ είχε ένα σχέδιο, που φαίνεται εκ του αποτελέσματος ότι πέτυχε, και ο Τροντ Σόλιντ είχε... Αλήθεια, τι είχε ο Νορβηγός; Δύσκολο να βρεθεί κάποιος να μας πει ότι το σχέδιο ήταν «αυτό κι αυτό».

Ο Μουνιόθ, αφήνοντας προοδευτικά χώρο στους «ερυθρόλευκους», θέλησε να εκμεταλλευθεί τις επιτυχημένες μακρινές πάσες του Βίκτορ προς τον ταχύτατο Σαλπιγγίδη και τον Παπαδόπουλο. Ο Παναθηναϊκός στάθηκε τυχερός πριν αρχίσει ο αγώνας. Ο τραυματισμός του Μπίσκαν έφερε στο γήπεδο τον Τζιόλη. Ο νεαρός κυριάρχησε στο κέντρο, ανάγκασε τον Ριβάλντο να κινείται γύρω από τον άξονά του και κουβάλησε την μπάλα από την άμυνα στην επίθεση. Η τύχη συμμάχησε με τον Παναθηναϊκό στην κεφαλιά του Κωστούλα από την έξυπνη σέντρα του Βίκτορ. Συμβαίνουν αυτά. Για τριάντα λεπτά ο Ολυμπιακός δεινοπάθησε για να φτάσει μπροστά στον Εμπέντε και τα κατάφερε μόνο μία φορά, στο σουτ του Οκκά. Αντίθετα, οι «πράσινοι», με Βίκτορ, Σαλπιγγίδη και Ρομέρο, τα κατάφεραν περισσότερες. Μήπως, όμως, στο εικοσάλεπτο της απόλυτης υπεροχής τους (25'-45') κατάφεραν κάτι αξιοσημείωτο; Από όσα είδαμε στο γήπεδο, δεν προκύπτει σαφής υπεροχή της μιας ομάδας απέναντι στην άλλη. Βγαίνει, όμως, ένα συμπέρασμα. Ο Παναθηναϊκός είναι μία ομάδα που έρχεται. Αδύνατο να προβλέψω μέχρι πού μπορεί να φτάσει κι αν θα θυμίσει κάποια στιγμή -από πλευράς ποιότητας– την ομάδα του αείμνηστου Γιάννη Κυράστα.

Ο Ολυμπιακός είναι μία ομάδα που φεύγει. Τα μεγάλα της ονόματα δύουν ποδοσφαιρικά και σχέδιο στην ανάπτυξη του παιχνιδιού της δεν φαίνεται να υπάρχει. Η εντυπωσιακή νίκη της ΑΕΚ στο «Κλεάνθης Βικελίδης» επί του Αρη ομορφαίνει τη διοργάνωση. Τρεις ομάδες στους τρεις βαθμούς ύστερα από εννέα αγωνιστικές είναι συναρπαστική εξέλιξη. Οι λογαριασμοί, που φάνηκε νωρίς να κλείνουν, τώρα είναι ανοιχτοί. Ύστερα από αρκετά χρόνια δύο προπονητές μετατρέπονται σε πρωταγωνιστές. Ο Φερέρ με το θρυλικό ροτέισον και τα οράματά του και ο Μουνιόθ, που παρέλαβε χάος και δημιουργεί ομάδα. Οι δυο τους απέναντι στον Ολυμπιακό του Τροντ Σόλιντ, που ξεκίνησε ως ακαταμάχητος και τώρα καλείται να βγάλει τη χρονιά χωρίς να παραδεχτεί ότι έχει ήδη μπει η ταμπέλα με την ημερομηνία λήξης.