Σεκιουριτάδες και «οπαδοί» (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Δεν ξέρω πού βρίσκουν τους σεκιουριτάδες οι ομάδες της Σούπερ Λίγκας, αλλά αν αυτό το πράγμα έχει σχέση με το όνειρο που έχουν για την ασφάλεια των γηπέδων, προβλέπεται να μετατραπεί σε εφιάλτη. Στο τέλος του ντέρμπι οι σεκιουριτάδες μοιάζουν να δέχονται την εισβολή των οπαδών στο γήπεδο. Το μόνο που είναι πρόθυμοι να κάνουν είναι να συνοδεύσουν τους παίκτες του Ολυμπιακού στα αποδυτήρια. Δεχόμενοι ότι αν πέσει ψιλή, δεν είναι και η καταστροφή του κόσμου. Για παράδειγμα, η αντίδραση του σεκιουριτά που πηγαίνει τον Ζεβλάκοφ στα αποδυτήρια, όταν πέφτει η ψιλή από τον οπαδό, είναι «προχώρα τώρα γρήγορα να την κάνουμε και δεν έγινε και τίποτα. Μέχρι να παντρευτείς, θα την έχεις ξεχάσει».
Το τι είναι πάντως οι σεκιουριτάδες το καταλαβαίνεις, όταν οι κάμερες τραβούν εικόνα από τη φυσούνα. Στις νίκες τούς βλέπεις να χτυπούν την πλάτη των παικτών του γηπεδούχου. Η υποψία μου είναι ότι οι περισσότεροι σεκιούριτι των ομάδων είναι πρώην οργανωμένοι, που οι διοικήσεις τούς βρήκαν δουλειά. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν έχουν καμία διάθεση να έρθουν σε κόντρα με τους πριν από λίγο καιρό συντρόφους τους. Το αποτέλεσμα είναι μια αντιμετώπιση της βίας που σταδιακά ανεβαίνει, μέχρι να γίνει κάποια έκρηξη και να μαζευτούν. Στο Καραϊσκάκη πετούν ρολό ταμειακών στο ματς με την ΑΕΚ, στο ΟΑΚΑ ρίχνουν ψιλές στους παίκτες με τη λήξη. Τώρα στον Ολυμπιακό θα έχουν το άλλοθι να κάνουν χειρότερα στο Καραϊσκάκη. Μέχρι να γίνει ένα μεγάλο πλάκωμα, οι ομάδες να ξαναμαζευτούν και να ξεκινήσουν την κλιμάκωση των εχθροπραξιών από την αρχή.

Στις υπόλοιπες χώρες φυσικά θα ήταν αδύνατον να σκεφτούν ότι ένας σεκιουριτάς μπορεί να πανηγυρίζει τα γκολ του γηπεδούχου. Όπως και θα ήταν αδύνατο να σκεφτούν αυτό που συμβαίνει στα δημοσιογραφικά. Διαμαρτύρονται οι ρεπόρτερ του Ολυμπιακού ότι στο ματς με τον Παναθηναϊκό οι δημοσιογραφικές θέσεις είχαν γεμίσει από οπαδούς του γηπεδούχου με κασκόλ και σκουφάκια. Κάκιστα. Αλλά ακόμα και χωρίς οπαδούς, έχω δει ντέρμπι με τους ρεπόρτερ των γηπεδούχων να ανεβαίνουν στα δημοσιογραφικά τραπέζια για να πανηγυρίσουν ή να φωνάζουν επιδεικτικά: «κοίτα ο καριόλης τι σφυράει», ξέροντας ότι οι ρεπόρτερ των φιλοξενουμένων θα κάνουν μόκο. Ας συμπεριφερόμαστε ως δημοσιογράφοι και όχι ως οπαδοί και μετά να έχουμε απαιτήσεις να μας συμπεριφέρονται ανάλογα.

Αν ο Πέκινπα μου αρέσει, την «Αγρια Συμμορία» τη λατρεύω. Από επιλογή εποχής -το τέλος του Φαρ Ουέστ- με τα πρώτα αυτοκίνητα να διασταυρώνονται με τα άλογα. Από casting, αφού ο Ρόμπερτ Ράιαν και ο Ερνεστ Μπόργκνιν ήταν αρκετά μεγάλα ονόματα ώστε να δίνουν ειδικό βάρος σε μια ταινία, αλλά όχι τόσο μεγάλα ώστε να πιστεύουν ότι είναι μεγαλύτεροι από την ίδια την ταινία. Από άποψη θεάματος, αφού τα Last Stands, οι στιγμές που κάποιοι αποφασίζουν να στυλώσουν τα πόδια για να δείξουν τι άξιζαν σε έναν κόσμο που τους έχει προσπεράσει, είναι η αδυναμία μου. Ο χώρος ενασχόλησης είναι δευτερεύων. Αυτός που κάνει το Last Stand μπορεί να είναι ληστής, όπως ο Γιανγκούλας όταν τον είχε κυκλώσει το απόσπασμα της χωροφυλακής. Μπορεί να είναι μουσικός, όπως κάνει σήμερα η Μαρινέλα βγάζοντας κανονικό πρόγραμμα για να δείξει στις νέες και αναλώσιμες τι σήμαινε performer. Μπορεί να είναι ποδοσφαιριστής, όπως ο Ζιντάν, που είχε αποφασίσει ότι μόνος του θα δώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο στη Γαλλία. Το κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι τα Last Stands έχουν ως αντικείμενο την ιστορία. Είναι η αντιπαράθεση του ανθρώπου με τον χρόνο. Ο άνθρωπος ξέρει ότι ο χρόνος θα κερδίσει τον πόλεμο, αλλά θέλει να πάρει την τελευταία, πριν συνθηκολογήσει, μάχη. Φέτος θα φανεί αν η ομάδα του Ολυμπιακού έχει την ψυχή να αντιμετωπίσει τον χρόνο.

Οσο ισχύει το «ουαί τοις ηττημένοις», ισχύει και το «ουαί τοις νικηταίς». Η ανάγκη να μην παραδεχτούν οι αντίπαλοι την ήττα υποβιβάζει πάντα τα επιτεύγματα κάθε μεγάλης ομάδας. Για να αντέξουν τον Παναθηναϊκό του Γουέμπλεϊ, οι οπαδοί του Ολυμπιακού οχυρώθηκαν στο ότι βοηθήθηκε από τη χούντα. Για να μειώσουν τα επιτεύγματα της ομάδας της ΑΕΚ στα τέλη του '70, Παναθηναϊκοί και Ολυμπιακοί είπαν ότι τίτλοι και παίκτες αγοράζονταν με τα λεφτά του Μπάρλου. Η παρηγοριά των αντιπάλων της ομάδας των εννέα πρωταθλημάτων σε δέκα χρόνια ήταν η διαιτησία και η Ευρώπη. Η Παράγκα και τα επτά από τη Γιουβέντους. Μέσα τους όμως ήξεραν ότι -όπως μια γενιά πριν οι Ολυμπιακοί πήγαιναν στο κρεβάτι χαρούμενοι που μια ακόμα μέρα είχε τελειώσει, προχωρώντας την καριέρα του Μίμη Δομάζου προς στο τέλος της- και εκείνοι παρηγοριόντουσαν ότι μία των ημερών οι καραφλοί, που η πλευρά τους για τους αντιπάλους γλίστραγε σαν να είχε λάδια, κάποτε θα γερνούσαν. Την ομάδα αυτή που -με Παράγκα ή χωρίς- μπορούσε να μένει με 10 και να κερδίζει τον Παναθηναϊκό με δύο γκολ διαφορά, όπως είχε κάνει στο Κύπελλο, που έκανε τους παίκτες της ΑΕΚ να ξαπλώσουν για να μη συνεχιστεί το ματς, την κέρδισε ο ανίκητος χρόνος.

Από την ομάδα που διαμορφώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '90 μόνο τέσσερις παίκτες συνεχίζουν. Ο Τζόρτζεβιτς, ο Γεωργάτος, ο Ανατολάκης και ο Κωστούλας. Ο τελευταίος ήταν ρολίστας, ενώ ο Ανατολάκης και ο Γεωργάτος βρίσκονται ανάμεσα στο χορτάρι και την κερκίδα, αλλά παρά το ότι σπάνια πάνω από δύο παίκτες συνεχίζουν, η σημερινή ομάδα είναι συνέχεια της τότε. Στην ατμόσφαιρα των αποδυτηρίων, που τα καψόνια με τα κρυμμένα κλειδιά θα γίνουν στους παράταιρους -όπως ο Ουαντού- και στην αλανιάρικη νοοτροπία. Στους μάγους της μπάλας, που τη θέση του Ζιοβάνι έχει πάρει ο Ριβάλντο. Ακόμα και στην παγαποντιά, που ο Καστίγιο είναι ένας ενισχυμένος, αλλά όχι και βελτιωμένος Γιαννακόπουλος.

Ο Ολυμπιακός που μάθαμε τα τελευταία 10 χρόνια τελειώνει φέτος. Είτε ο Σόλιντ βάζει τους πάλιουρες είτε όχι, κανένας προπονητής ή τσαρλατάνος δεν μπορεί να τους ξαναδώσει τα χρόνια που πήρε ο χρόνος. Το μοναδικό ερώτημα είναι αν αυτή η ομάδα αντέχει για το Last Stand. Να συνεχίσει με τις μουρμούρες και τις υστερίες των αποδυτηρίων της το πρωτάθλημα μέχρι το τέλος. Να κερδίσει για τους οπαδούς του Ολυμπιακού το πρωτάθλημα ή να το χάσει, δίνοντας όμως σε όλους τους φιλάθλους ένα σόου αντάξιο της ιστορίας της. Στο φινάλε, το αποτέλεσμα μικρό ρόλο παίζει. Στην «Αγρια Συμμορία» οι παλαίμαχοι του Far West δεν κατορθώνουν να κάνουν την τελευταία μεγάλη μπάζα. Πεθαίνουν σχεδόν όλοι σε ένα μεξικάνικο χωριό, στο πουθενά. Η «Αγρια Συμμορία» δεν παύει όμως να είναι η καλύτερη ταινία του Πέκινπα, όπως και η φετινή χρονιά μπορεί να είναι η πιο αξέχαστη μιας μεγάλης ομάδας του Ολυμπιακού.

Όταν ο Κοσκωτάς ανέλαβε τον Ολυμπιακό, η ομάδα έφερε ισοπαλία με τον Πανσερραϊκό 2-2. Εχασε από τον ΠΑΟΚ στις Σέρρες 6-1. Η πορεία της ομάδας του Κοσκωτά ήταν από τις χειρότερες στην ιστορία του Ολυμπιακού. Υπάρχει όμως οπαδός του Ολυμπιακού να πει κακή κουβέντα για τον Κοσκωτά; Αμφίβολο. Για έναν λόγο. Παίρνοντας παίκτες, ο Κοσκωτάς έδινε ελπίδα στους οπαδούς για κάτι καλύτερο. Παίκτες που ο κόσμος του Ολυμπιακού ήξερε από τις εμφανίσεις του στις άλλες ομάδες και πίστευε ότι αν έρχονταν στην ομάδα του, θα τη βοηθούσαν. Κάποιος μπορεί να πει: «Και τι τον ένοιαζε τον Κοσκωτά; Δικά του ήταν τα λεφτά;». Φυσικά η άποψη έχει βάση. Από την άλλη, ο Κοσκωτάς θα μπορούσε να δίνει στους πολιτικούς ό,τι ήταν απαραίτητο και να καβατζάρει τα κλεμμένα. Αντίθετα, ο Κοσκωτάς έκανε το παραπάνω. Ηταν αβέρτικος. Και αν μπορεί να το καταλάβει η διοίκηση του Ολυμπιακού, δεν θα έχει πρόβλημα να αποκρυπτογραφήσει την οργή των οπαδών του, ακόμα και όταν η ομάδα βρίσκεται δύο βαθμούς μπροστά από τον δεύτερο.

Το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι ότι δεν δίνει ελπίδα για το μέλλον. Το βλέπεις στις αντιδράσεις των οπαδών, οι οποίοι έχουν φτάσει στο σημείο να ηρωποιούν τον Ταραλίδη και τον Παππά για να μπορούν να βρουν κάποια ελπίδα. Το άλλο στοιχείο που απογοητεύει τους οπαδούς είναι η εικόνα της αποσύνθεσης. Οι οπαδοί βλέπουν μικροομάδες που δεν μπορούν να ενωθούν σε ομάδα. Επίσης, έχουν γίνει καχύποπτοι σε οτιδήποτε. Η σιωπή του λαλίστατου πέρυσι Σάββα Θεοδωρίδη έχει να κάνει με την εικόνα του Πέτρου Κόκκαλη ως προέδρου της Σούπερ Λίγκας; Εχει να κάνει με παίκτες, που στις προσωπικές συνομιλίες που είχαν με τον Σόλιντ νόμισαν ότι ο Σάββας τούς είχε διαβάλει στον προπονητή; Ως συνήθως στις φήμες που βγαίνουν από τα αποδυτήρια κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Και ως συνήθως, όπου υπάρχουν φήμες που μοναδική τους κάλυψη είναι «τώρα πρέπει να μείνουμε ενωμένοι, γιατί το μόνο που εξυπηρετούμε είναι τα συμφέροντα των εχθρών του Ολυμπιακού», αυτές δεν διαλύονται αλλά αιωρούνται. Σαν σωματίδια στην ατμόσφαιρα μιας πόλης, που ενώ κανείς δεν μπορεί να τα δει, ξέρει ότι τη δηλητηριάζουν.