Όλα τριγύρω αλλάζουνε ή όλα τα ίδια μένουν; (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Μετά την κυριακάτικη ήττα του Ολυμπιακού στο ντέρμπι, ειπώθηκε και γράφτηκε –κατά κόρον– ότι το πρωτάθλημα απέκτησε νέο ενδιαφέρον. Το «νέο» υπονοεί το μεγαλύτερο. Πώς ή με ποιο μέτρο άραγε μετράμε το «νέο ενδιαφέρον»; Με την κίνηση των εισιτηρίων; Μάλλον όχι. Στην αγωνιστική που πέρασε κόπηκαν 57.000 εισιτήρια, από τα οποία τα 40.000 στο ντέρμπι. (Βέβαια, δεν αποκλείω το ενδεχόμενο αυτοί που μιλούν και γράφουν για «νέο ενδιαφέρον», να αντιλαμβάνονται το πρωτάθλημα σαν μία μονομαχία μεταξύ Ολυμπιακού και ΠΑΟ, με τις υπόλοιπες ομάδες κομπάρσους σε αυτό το έργο. Διαπίστωση ιδιαίτερα απαισιόδοξη για τον χαρακτήρα και το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου.)

Πως αλλιώς μπορεί να μετράμε το «νέο», το μεγαλύτερο ενδιαφέρον; Με την κυκλοφορία των αθλητικών εφημερίδων; Μπορεί, παρ' όλο που τις αθλητικές εφημερίδες δεν τις διαβάζουν μόνο όσοι ενδιαφέρονται για το ποδόσφαιρο. Η κυκλοφορία τους είναι πολλαπλάσια των εισιτηρίων, γεγονός που δείχνει ότι για το ποδόσφαιρο –και όχι κατ' ανάγκη για το πρωτάθλημα– υπάρχει ενδιαφέρον. Μεγάλο ή όχι, είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Η συσχέτιση εισιτηρίων και κυκλοφοριών δείχνει το προφανές: πολύς κόσμος που ενδιαφέρεται για το ποδόσφαιρο δεν πηγαίνει στο γήπεδο. Υποθέτω ότι αν όλοι όσοι αγόραζαν τις εφημερίδες πήγαιναν στο γήπεδο, ο κόσμος που θα πήγαινε στο γήπεδο θα ήταν πολλαπλάσιος αυτών που σήμερα διαβάζουν αθλητικές εφημερίδες. Κι αυτό διότι θα είχαν εκλείψει οι αιτίες που τους κρατούν μακριά. Πιστεύω ότι κάτι ανάλογο ισχύει και για τους συνδρομητές του SuperSport.

Λογικά αυτός θα πρέπει να είναι ο στόχος των υπευθύνων της Σούπερ Λίγκας: να φέρουν στο γήπεδο –τουλάχιστον– αυτούς που διαβάζουν εφημερίδες. Μετά θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Παρακάμπτω τη συζήτηση για τα αίτια της αποχής του κόσμου από το γήπεδο και επικεντρώνω στο «νέο ενδιαφέρον» του πρωταθλήματος. Έπειτα από μία δεκαετία κυριαρχίας του Ολυμπιακού, αρχίζουν να φαίνονται τα σημάδια της αγωνιστικής παρακμής της ομάδας των Πειραιωτών. Σημάδια που δεν μπορεί να τα κρύψει σαν μακιγιάζ η «ατομική κλάση» κάποιων ποδοσφαιριστών του.

Αυτή η παρακμή αφήνει ανοικτό το ζήτημα της κατάκτησης του πρωταθλήματος φέτος περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Δεν γνωρίζω αν αυτή η αγωνιστική παρακμή του Ολυμπιακού είναι και αποτέλεσμα κάποιας αλλαγής στον τρόπο διοίκησης της ομάδας. Αν υπάρχει, για παράδειγμα, μία μεταβίβαση αρμοδιοτήτων και εξουσίας από τον Σωκράτη στον Πέτρο Κόκκαλη. Συμβαίνει η αβεβαιότητα για την κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος να συμπίπτει με την εμφάνιση δύο καλών Ισπανών προπονητών στους πάγκους των βασικών ανταγωνιστών –ή μήπως των μόνων ανταγωνιστών;– του Ολυμπιακού. Προπονητών που, πέρα απ' όλα τα άλλα, είναι φορείς μιας διαφορετικής ποδοσφαιρικής νοοτροπίας, ευτυχώς πολύ διαφορετικής από την περίφημη ελληνική. Την οποία όποιος δεν την καταλάβει, δεν προσαρμοστεί σε αυτή (το ρήμα «καταλάβει» στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα σημαίνει «να την ασπαστεί, να υποταχθεί σε αυτή»), είναι καταδικασμένος. Από παράγοντες, οπαδούς και δημοσιογράφους. Δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό.

Ο Νορβηγός Τροντ Σόλιντ προσαρμόστηκε μια χαρά σε αυτή τη νοοτροπία. Αυτό μπορεί να εξηγεί έως ένα βαθμό και το γιατί ο Σόλιντ δεν έχει πετύχει να φέρει κάτι καινούργιο στο ελληνικό ποδόσφαιρο, πέρα από το περίφημο μπλοκάκι του. Το «νέο ενδιαφέρον» στο πρωτάθλημα δεν είναι συγκυριακό. Δεν γεννήθηκε μετά την ήττα του Ολυμπιακού. Το ενδιαφέρον αυτό είναι ένα ερώτημα εν αναμονή απαντήσεως τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Πότε θα χάσει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα; Είναι ένα ερώτημα που επί της ουσίας ζητεί μία απάντηση στο «πότε ο Ολυμπιακός θα πάψει να κυριαρχεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο;». Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά οι ενδείξεις όλες συγκλίνουν σε αυτό που προχθές διαπίστωσε στο κείμενό του ο Γιώργος Χελάκης: ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα που φεύγει. Που κατεβαίνει από τον θρόνο. Δεν αποκλείεται όμως τη θέση του να τη διεκδικήσουν δύο αντί για ένας, όπως προβλέπει ο Γιώργος.

Στο φετινό πρωτάθλημα, ένα «νέο» στοιχείο –που συνδέεται πάλι με τον Ολυμπιακό– έχει να κάνει με την πίεση του ανταγωνισμού. Μέχρι πέρυσι, οι Πειραιώτες είχαν την ικανότητα να μεταφέρουν την πίεση στους ανταγωνιστές τους και κυρίως στον ΠΑΟ, ο οποίος προσπαθούσε να ανατρέψει την κατάσταση αλλάζοντας διαρκώς ποδοσφαιριστές και προπονητές. Τώρα η πίεση έχει μεταφερθεί στο «ερυθρόλευκο στρατόπεδο». Στον Ολυμπιακό θα πρέπει να αποδείξουν ότι μπορούν να τη διαχειριστούν πρώτα και να την ξεπεράσουν κατόπιν. Κάτι που θα είναι πολύ δύσκολο για μία ομάδα που στον μικρόκοσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου είχε μάθει να κερδίζει. Ακόμα και όταν δεν το άξιζε. Ο τρόπος με τον οποίο θα αντιδράσουν η διοίκηση, οι ποδοσφαιριστές, οι φίλαθλοι των «ερυθρολεύκων» και τα φιλικά κείμενα προς αυτούς ΜΜΕ θα δείξει τα χαρακτηριστικά και τη διάρκεια της κρίσης που φαίνεται να εγκαθίσταται στου Ρέντη.