Ο Έλληνας προπονητής και η μενταλιτέ του αυτονόητου (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Σάββας Κωφίδης είναι της (σπάνιας) σχολής μπείτε-μέσα-και-χαρείτε-το-ποδόσφαιρο. Αρκετό, έως πολύ καλό, για μια χρονιά πέραν πάσης (ανύπαρκτης, κατ' ουσίαν, στην εκκίνηση) προσδοκίας. Μετά, όμως; Οταν η προσδοκία, άρα και η πίεση ν' ανταποκριθεί κανείς σ' αυτήν, προϋπάρχει; Ο Ηρακλής είναι ο ίδιος, εφέτος, με τον περσινό. Οτι πωλήθηκε ο Λαγός και προσλήφθηκε ο Ρίβας, δεν τον κάνει διαφορετικό. Αλλ' ο Ηρακλής, ενώ πέρυσι έθελξε, εφέτος έχει ήδη μπει χοντρά, ακριβώς όπως και τότε που τον ανέλαβε ο Κωφίδης, μες στο πρόβλημα της επιβίωσης. Του ζην. Οχι του ευ ζην.

Ήμουν, εάν δεν έχω κάνει λάθος, ο πρώτος που «ψήφισα» πέρυσι τον Σάββα, από τούτη δω τη σελίδα, προπονητή της χρονιάς. Τώρα μου ακούγεται αρκετά «συναισθηματικό», στα όρια του λογικώς ανισόρροπου, το καλό πέρυσι να το πιστώνεται ο Κωφίδης και το κακό εφέτος να το χρεώνονται όλοι οι άλλοι πλην Κωφίδη. Νιώθω πως το υπέροχο μπείτε-μέσα-και-χαρείτε-το-ποδόσφαιρο πήγε τον «Γηραιό» ως εκεί που τον πήγε. Πιο πέρα δεν γινόταν. Πιο πέρα, προφανώς ήθελε άλλα πράγματα. Ο Σάββας θα ωφεληθεί εάν ψαχτεί γι' αυτά, τα παραπανίσια, όχι εάν περιοριστεί στο να του χαϊδεύουν τ' αυτιά (όπως η μουσική του) τα καλά λόγια.

Το ψάξιμο δεν θα είχε καμιά αξία, εάν ο Κωφίδης επέστρεφε στην προηγούμενη ζωή του. Διότι, μέχρι στιγμής, δεν ξέραμε πώς αντιλαμβάνεται τον εαυτό του: έναν πιστό Ηρακλειδέα, που κλήθηκε να δώσει χέρι βοηθείας και το 'δωσε με το παραπάνω; 'Η έναν προπονητή καριέρας, που όχι απλώς δεν έχει πρόβλημα αλλά επιθυμεί να συνεχίσει να εργάζεται στο παζάρι του πρωταθλήματος; Ο ίδιος έδωσε την απάντηση, προ ημερών, στην αποχαιρετιστήρια πρες κόμφερανς. «Είμαι έτοιμος». Συνεπώς έβγαλε τον εαυτό του, διαθέσιμο, στην αγορά. Δεχόμαστε κρούσεις. Αφού δεχόμαστε κρούσεις, διαβάζουμε και δουλεύουμε και ξυπνάμε και κοιμόμαστε με τη μέριμνα να γινόμαστε καλύτεροι επαγγελματίες. Οχι;

Ενα ενδιαφέρον ερώτημα είναι ποιος εργοδότης (στο τοπίο της Α' Εθνικής) θα το αποτολμούσε να τον προσεγγίσει. Κακά τα ψέματα, το είδος «Έλληνας προπονητής» παραμένει έως απωθητικό για το είδος «Έλληνας πρόεδρος». Δεν κάνει κλικ. Δεν εμπνέει. Δεν έχει αύρα. Είναι, το πολύ-πολύ, αναγκαστική (στις συνθήκες) κίνηση. Ο Ιωνικός π.χ., απ' την πεπατημένη ν' ανακατέψει τη σούπα των ημέτερων ανέργων, προτίμησε το ρίσκο να πάει και να φέρει τον Αουγκούστο Ινάσιο από την Πορτογαλία, αστέρι των '80s, βασικός στην εθνική, με (τελείως) άλλες παραστάσεις και ιδέες, ποδοσφαιρικές και προπονητικές. Να εξομολογηθώ την αμαρτία μου; Κι εγώ, το ίδιο θα έπραττα!

Με το είδος «Έλληνας προπονητής», και την ελκυστικότητά του, θεωρώ ότι χρωστάμε να κάνουμε λίγη υπομονή ώσπου να 'ρθει στα πράγματα και να κυριαρχήσει η επόμενη γενεά. Ο Νιόπλιας είναι, κιόλας, ένα ολοφώτεινο αστέρι που θα κάνει, στο άμεσο μέλλον, τη διαδρομή του. Ο Δώνης κι ο Ουζουνίδης, απ' το πρώτο κύμα (mid-90s) μεταναστών, μπήκαν με δυναμισμό, ο Δώνης πιο πολύ, στη δουλειά. Οπου να 'ναι, έρχονται ο Νταμπίζας κι ο Βρύζας. Αργότερα θα έλθει η ώρα του Μπασινά, του Δέλλα, του Γιαννακόπουλου, του Καραγκούνη, του Φύσσα, του Κατσουράνη. Πιθανότατα, δεν θα γίνουν όλοι προπονητές. Πιθανότατα, επίσης, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα συμμετέχουν ενεργά στα δρώμενα.

Είναι νομοτελειακώς βέβαιον ότι, με τις παραστάσεις που θα φέρουν απέξω και με την αίγλη που (οι ίδιοι κατέκτησαν να) έχει η έννοια «Έλληνας διεθνής» θ' αλλάξουν τον αέρα. Θα βάλουν στο παιγνίδι, ελπίζουμε τουλάχιστον, κάτι που να μοιάζει με ωραία τρέλα. Με άγνοια κινδύνου. Αλλά στο βάθος θα 'ναι, μονάχα, η μενταλιτέ του αυτονόητου. Γιατί ο Έλληνας προπονητής, μη κρυβόμαστε, παραείναι φοβιτσιάρης απέναντι στον πρόεδρο, απέναντι στον παίκτη-σταρ, απέναντι στον φίλαθλο, απέναντι στην εφημερίδα. Νιώθει ευάλωτος και αναλογίζεται τις συνέπειες (των επιλογών του) περισσότερο απ' όσο αξίζει τον κόπο να το κάνει. Αυτή η φουρνιά, των πρωταθλητών Ευρώπης, θα έρθει εφοδιασμένη με τα όπλα για τη δική της επανάσταση.

Μαζί με την πρόγνωση ότι, σε δέκα χρόνια από σήμερα, θα 'χουν στο μεταξύ αλλάξει πολλά και μες στα μυαλά των ιδιοκτητών των ελληνικών κλαμπ αλλά και στις σελίδες του αθλητικού Τύπου.