Η αναγνώριση της υπεροχής (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η εκδήλωση της FIFpro που ήταν προγραμματισμένη να γίνει στην Ελλάδα ματαιώθηκε. Η ψηφοφορία όμως του παγκόσμιου συνδικαλιστικού οργάνου των ποδοσφαιριστών έγινε κανονικά. Οι ποδοσφαιριστές ψήφισαν ως καλύτερο της χρονιάς πάλι τον Ροναλντίνιο -μολονότι αυτός δεν έκανε ένα σπουδαίο Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν αποκλείω να τον ψήφισαν ακριβώς γι' αυτό.

Δεν ξεκίνησε τη χρονιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ο Ροναλντίνιο. Όπως και οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο, έχει στην απόδοσή του μεταπτώσεις, που οφείλονται κυρίως στην ελλιπέστατη προετοιμασία. Το καλοκαίρι μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο ενσωματώθηκε στην αποστολή της Μπαρτσελόνα αργά. Οταν αυτός και οι υπόλοιποι μουντιαλικοί ξεκίνησαν να παρακολουθούν το πρόγραμμα προετοιμασίας, η Μπαρτσελόνα είχε προγραμματίσει να κάνει περιοδείες στις ΗΠΑ και τη Λατινική Αμερική. Ανάμεσα στη σωστή προετοιμασία των ποδοσφαιριστών και στα συμβόλαια των χορηγών, οι Καταλανοί διάλεξαν το χρήμα. Ετσι συνήθως κάνουν όλες οι ομάδες -μόνο που αυτή η επιλογή πληρώνεται. Αν αναλογιστεί κανείς σε τι κακό χάλι εμφανίστηκε η Μπάρτσα στο ματς του ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ με τη Σεβίλλη, η τωρινή κατάστασή της είναι απολύτως λογική.

Διάβολοι

Σύμβολο αυτής της (αναμενόμενης) προβληματικότητας είναι ο Ροναλντίνιο. Αν πέρυσι τέτοιο καιρό όλοι οι θεοί φαίνονταν να έχουν συνωμοτήσει για να του ανοίξουν τον δρόμο προς την ποδοσφαιρική αθανασία, φέτος νιώθεις ότι τον κυνηγούν οι διάβολοι. Ο Ετό χτύπησε και αυτός έχασε τον καταλληλότερο συμπαίκτη του: κανείς στην Μπάρτσα δεν έχει την ταχύτητα του Καμερουνέζου -ο Γκούντγιονσεν που τον αναπληρώνει είναι πιο δυνατός αλλά πολύ στατικός και σαφώς χειρότερος πασέρ, όχι μόνο από τον Ετό, αλλά και από τον Χένρικ Λάρσον. Οι άμυνες κλείνουν εύκολα πάνω του και αυτή την έλλειψη χώρων την πληρώνει κυρίως ο «Ρόνι», ο οποίος δεν διευκολύνεται και από το γεγονός ότι μοιάζει ντεφορμέ και ο Ντέκο: ο κουρασμένος από το Μουντιάλ Πορτογάλος παίρνει συνολικά λιγότερες πρωτοβουλίες από πέρυσι και ο Ροναλντίνιο υποχρεώνεται να παίξει περισσότερο. Ομως το παιχνίδι του «Ρόνι» δεν είναι ένα παιχνίδι ποσότητας: στα ματς που έκανε θαύματα πρόσφερε μαγικές στιγμές. Η μαγεία δεν είναι για χόρταση.

Λογική

Η Μπαρτσελόνα, αντίθετα από κάθε κανονική ομάδα, δεν βασίστηκε ποτέ στην ισορροπία των γραμμών: χτίστηκε στη λογική της παραγωγής συνεχών κινδύνων. Ο «Ρόνι», ο Ετό, ο Ντέκο, ο Μέσι ή ο Ζιουλί (συνεπικουρούμενοι σχεδόν πάντα από παίκτες που έρχονταν από τις δεύτερες γραμμές, μπαλαδόρους όπως ο Τσάβι, ο Ινιέστα και τρεχαντήρια πολυτελείας όπως ο Φαν Μπρόνχοστ ή ο Μάρκες) μοιράζονταν το επιθετικό παιχνίδι αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες: αν κάποιος κρυβόταν ή έλειπε, υπήρχε πρόβλημα. Φέτος συμβαίνουν και τα δύο. Οσο κι αν ο Μέσι γύρισε ορεξάτος, αν δεν επιστρέψει ο Ετό και αν ο Ροναλντίνιο και ο Ντέκο δεν φτάσουν τα επίπεδα της περσινής φόρμας, το πρόβλημα θα παραμείνει άλυτο.

Σύνδρομα

Πέρα από τα μεταμουντιαλικά σύνδρομα των παικτών, πάντως, μεγάλο ρόλο παίζει και ότι όλοι σχεδόν αντιμετωπίζουν την Μπάρτσα με τον ίδιο τρόπο: πρεσάροντας και περιμένοντας. Το ξεκίνησε η Μίλαν πέρυσι, το προσπάθησε ο Μουρίνιο, το 'κανε υποδειγματικά η Ρεάλ Μαδρίτης του Καπέλο, το είχαν ως βασική στρατηγική στο παιχνίδι τους η Βαλένθια και η Σεβίλλη. Μέχρι πέρυσι τα Χριστούγεννα όποιος ισάξιος αντιμετώπιζε την Μπαρτσελόνα, πίστευε ότι θα εκμεταλλευτεί τους κενούς χώρους που άφηνε και παιδευόταν να παίξει -γι' αυτό και τα ματς των Καταλανών ήταν τόσο θεαματικά. Τώρα η μοναδική σκέψη των προπονητών είναι το πώς θα φρενάρει η Μπάρτσα. Και κυρίως το πώς θα περιοριστεί ο Ροναλντίνιο.

Παγίδα

Το είδαμε και στο Μουντιάλ. Δεν υπήρξε παιχνίδι που στον Βραζιλιάνο να στήθηκε η ίδια περίπου παγίδα: όλοι θυσίασαν ένα αμυντικό χαφ πάνω του και ένα δεξί μπακ που δεν έβγαινε, περιμένοντας τις κινήσεις του στα αριστερά της βραζιλιάνικης επίθεσης. Ο Κακά σε ένα-δυο ματς βρήκε χώρους, ο Ζε Ρομπέρτο κινήθηκε άνετα σε όλα τα ματς -ο «Ρόνι» πουθενά δεν είχε ούτε καν την πιθανότητα να αναπνεύσει. Η επιλογή αυτή των αντιπάλων (όλων των αντιπάλων, είτε ήταν η Αυστραλία είτε η Γαλλία) διευκολύνθηκε και από την επιμονή του Παρέιρα να παίζει με δύο επιθετικούς -ο Ροναλντίνιο δεν μπορούσε ούτε να πάει προς την περιοχή των αντιπάλων για να πάρει μαζί του τον εκάστοτε μέσο-φρουρό του, όπως κάνει στην Μπαρτσελόνα, δημιουργώντας χώρους για τους υπόλοιπους χαφ: ούτε εκεί δεν μπορούσε να στρίψει από την πολυκοσμία!

Αντίρρηση

Δεν ήταν και στην καλύτερη δυνατή κατάσταση -δεν υπάρχει γι' αυτό η παραμικρή αντίρρηση. Ομως στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας ήταν ο μόνος ποδοσφαιριστής για του οποίου την αναχαίτιση υπήρξε ένας μηχανισμός: οι προπονητές δεν μέτρησαν τόσο πολύ κανέναν άλλο και αυτό έγινε αντιληπτό κυρίως από τους παίκτες. Ο Ζιντάν π.χ. κοίμισε τους πάντες με τα πρώτα μέτρια παιχνίδια του: μόνο οι Ιταλοί στον τελικό έψαξαν τρόπους να τον περιορίσουν. Ο «Ρόνι» αντιθέτως είχε πάνω του την προσοχή όλων από την πρώτη στιγμή. Οσο χειρότερα έπαιζε, «σκοτωμένος» από την κούραση που του προκάλεσαν πάνω από 60 ματς-επιδείξεις που είχε δώσει σε εννέα μήνες με την Μπάρτσα, τόσο πιο πολύ φόβιζε! Στα τελευταία λεπτά του αγώνα με τη Γαλλία δύο επιταχύνσεις έκαναν τον κόσμο να πεταχτεί από τους καναπέδες κι ας ήταν άνευ ουσίας. Η (ψευδ)αίσθηση ότι μόνο αυτός μπορεί να αλλάξει τη μοίρα της Βραζιλίας ήταν τελικά ανώτερη της προσφοράς του.

Πείθεις

Το να πείθεις είναι μερικές φορές δυσκολότερο από το να κάνεις. Πέρυσι οι ποδοσφαιριστές τον ψήφισαν ως κορυφαίο για όσα έκανε. Φέτος για όσα δεν τον άφησαν να κάνει. Ποιος είπε ότι μόνο η επιτυχία φέρνει αναγνώριση;