Rotation (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Ο Ολυμπιακός είναι η μόνη από τις τρεις μεγάλες ομάδες της Αθήνας που πέρασε στους «16» του Κυπέλλου με δύο γκολ διαφορά. Βέβαια, έπαιζε με τον Ατσαλένιο, ομάδα Γ’ Εθνικής, και τα δύο του γκολ τα πέτυχε στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Παναθηναϊκός ταλαιπωρήθηκε από τον Θρασύβουλο, δύο φορές παραλίγο να βρεθεί πίσω στο σκορ και χρειάστηκε ο Νασίφ Μόρις να σκοράρει από φάουλ για να νικήσει με 1-0. Οσο για την ΑΕΚ, έφτασε στην παράταση, δεν μπόρεσε να νικήσει το Χαϊδάρι, που έπαιζε με εννέα παίκτες για 14 λεπτά, και αποκλείστηκε στα πέναλτι. Μερικά συμπεράσματα.

Οι αναπληρωματικοί των τριών ομάδων δεν είναι πολύ καλύτεροι από τους βασικούς μιας καλής ομάδας της Β' Εθνικής. Για να είμαι τίμιος στην κρίση, υπάρχει η διαφορά ότι οι παίκτες του Ατσαλένιου, του Θρασύβουλου και του Χαϊδαρίου έχουν παίξει πολλά περισσότερα ματς μαζί, με δεδομένο ότι οι συνθέσεις που κατέβασαν οι τρεις κόουτς ήταν ευκαιρίας. Αλλά όσο κι αν είχαν μεγαλύτερη συνοχή, η διαφορά δεν είναι γιγάντια.

Πριν ονομαστεί rotation, ονομαζόταν «ξεκουράζει παίκτες». Ούτως ή άλλως, είναι ακριβέστερο, μια και rotation σημαίνει «χρησιμοποίηση παικτών σε τακτά διαστήματα», ενώ το «ξεκουράζει παίκτες» είναι περιστασιακό. Επίσης, το rotation δεν είναι εφεύρεση του Λορένσο Σέρα Φερέρ. Rotation είχε κάνει και ο Τάκης Καραγκιοζόπουλος στο ματς της ΑΕΚ με τη Μηχανιώνα. Μόνο που δεν ήξερε να το λέει έτσι και η ήττα του από τη Μηχανιώνα είχε περάσει σαν πατάτα. Οταν είχε αφήσει στην Αθήνα τον Κασάπη και τον Νικολαΐδη, τους είχε φωνάξει την τελευταία στιγμή. Ο Κασάπης είχε ανέβει, ο Νικολαΐδης είχε πει ότι ήταν τραυματίας και η Μηχανιώνα είχε αποκλείσει την ΑΕΚ με 1-0. Και η ιστορία δεν είναι τόσο αρχαία. Το γκολ της Μηχανιώνας το είχε βάλει ο Πρίττας, ο οποίος σήμερα παίζει στον Ηρακλή, και στη σύνθεση της ΑΕΚ βρισκόταν ο Ακης Ζήκος.

Ολοι οι προπονητές ξέρουν να ξεκουράζουν παίκτες. Δεν χρειάζεται manual. Δεν τους βάζεις στην ομάδα. Επίσης, όλοι οι προπονητές ξέρουν το ρίσκο τού να ξεκουράζεις παίκτες. Μερικοί το παίρνουν. Κι αν δεν τους βγει; Ας πούμε ότι το ονομάζουν rotation.

Τι έχετε κάνει ανάμεσα στα περσινά Χριστούγεννα και τη σημερινή ημέρα; Να βοηθήσω. Κάτι θα έχετε δει στην τηλεόραση ή τον κινηματογράφο. Σε κάποιο μαγαζί θα βγήκατε για φαγητό. Κάτι θα κάνατε το Πάσχα. Κάπου θα πήγατε διακοπές. Κάποιους γνωρίσατε, με κάποιους τσακωθήκατε και τέλος πάντων μια-δυο στιγμές στους 10 και μισό μήνες που μεσολάβησαν θα μείνουν αξέχαστες στη ζωή σας. Μία ανάλογη ευκαιρία με εσάς δεν θα έχουν δύο νεαροί. Καταδικάστηκαν σε 10 μήνες και 10 μέρες φυλάκιση για συμμετοχή στα επεισόδια πριν από τον αγώνα Παναθηναϊκός–ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Και η ποινή δεν είναι εξαγοράσιμη.

Καπνίζω 40 χρόνια. Είμαι βέβαιος ότι έχω κάνει σημαντική ζημιά στον οργανισμό μου, έχω δει φίλους μου να πεθαίνουν από καρκίνο του πνεύμονα κι όμως συνεχίζω να καπνίζω. Είναι η άτιμη η ανθρώπινη φύση: να πιστεύουμε ότι σε εμάς δεν θα συμβεί. Χίλια πακέτα με προειδοποιήσεις έχω αγοράσει, εκατό πακέτα πήρα στη Βραζιλία, τα οποία δείχνουν φωτογραφίες με καρκίνους για να τρομοκρατηθείς, αλλά πάλι εκεί. Πάφα, πούφα. Ο καρκίνος συμβαίνει μόνο στους άλλους. Είμαι όμως βέβαιος ότι αν μου τύχαινε κάποια ζημιά και τη σκαπούλαρα, θα το έκοβα μαχαίρι. Διότι θα είχε συμβεί σε μένα. Και αν πιστεύουν ότι με τις εξοντωτικές ποινές θα σταματήσουν τα φαινόμενα του χουλιγκανισμού, απατώνται. Οι πιτσιρικάδες θα συνεχίζουν να κάνουν τα δικά τους, πιστεύοντας ότι στους ίδιους ποτέ δεν θα συμβεί κάτι ανάλογο.

Στον νόμο φυσικά υπάρχει στοιχείο εκδίκησης της κοινωνίας, αλλά στις εκπολιτισμένες κοινωνίες το αντικείμενο είναι η αναμόρφωση. Με τους 10+ μήνες που έριξε το δικαστήριο στους νεαρούς, κατάφερε μόνο να τους στερήσει το ένα δέκατο της ζωής τους και να τους βάλει σε ένα χώρο από τον οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα βγουν χειρότεροι. Είναι το πρόβλημα του περί αθλητισμού νόμου: ότι δηλαδή δημιουργήθηκε για να ικανοποιεί το λαϊκό αίσθημα τιμωρίας των χούλιγκαν και όχι την εξάλειψη του φαινομένου.

Τι θα έπρεπε να γίνει; Μικρές ποινές σε όσο το δυνατόν λιγότερα άτομα. Ποινές υποχρεωτικής παρουσίας στο αστυνομικό τμήμα, απαγόρευσης της εισόδου στο γήπεδο, ολιγοήμερης -μη εξαγοράσιμης- φυλάκισης. Οι ποινές όμως των 10 μηνών είναι πρωτόγονες. Κάτι σαν το κόψιμο του χεριού για τις κλοπές και τον λιθοβολισμό για τις μοιχείες στις φονταμενταλιστικές αραβικές κοινωνίες. Είμαι ο μόνος που το έχει σκεφτεί; Φυσικά όχι. Και το χειρότερο είναι ότι πίσω από τον περί αθλητισμού νόμο με τις δρακόντειες ποινές κρύβεται μια κυνική λογική, βασισμένη στον λαϊκισμό και την τεμπελιά.

Λαϊκισμός, διότι είναι αδύνατον να μην έχει σκεφτεί ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιώργος Ορφανός ότι έπειτα από κάθε επιβολή ποινής θα περνάει την εικόνα του σκληρού σερίφη των γηπέδων. Ούτως ή άλλως, το έχει προβάλει ως επίτευγμα ότι οι χούλιγκαν θα καταλήγουν στη φυλακή. Τεμπελιά, διότι είναι πολύ εύκολο για την Αστυνομία να απομονώσει δυο–τρεις πιτσιρικάδες που μετέχουν στα επεισόδια και να τους φορτώσει κάθε αδίκημα που έχει συμβεί στον χώρο. Αντίθετα, είναι πολύ δύσκολο να επέμβει στη διάρκεια των επεισοδίων και να κάνει 50–100 συλλήψεις. Διότι αυτοί οι 50 ή 100 θα πρέπει να συλληφθούν, να μεταφερθούν στο τμήμα, να κρατηθούν, να τους πάνε στον εισαγγελέα, να σχηματιστεί δικογραφία και να τους οδηγήσουν τελικά στο δικαστήριο με αστυφύλακες για μάρτυρες. Πόσο πιο εύκολο είναι να βρίσκεις τους δύο, να τους φορτώνεις τα πάντα και να κάνει ο υφυπουργός τη φιγούρα του... Οσο εύκολο ήταν στο παρελθόν να πιάνουν έναν λωποδύτη και να του φορτώνουν 200 και 300 κλοπές. Το διάβαζες στις εφημερίδες και σκεφτόσουν ότι αντί να τον πάνε φυλακή, πρέπει να του δώσουν βραβείο παραγωγικότητας.

Ο χουλιγκανισμός πρέπει να παταχθεί, αλλά οι ποινές δεν μπορεί να ξεφεύγουν της λογικής. Οι σημερινές θυμίζουν καφενειακές συζητήσεις, με τον σκληρό του τραπεζιού να λέει «θα έπρεπε να τον κρεμάσουν», ακόμα και όταν μιλάει για διπλοπαρκάρισμα. Φυσικά το πρόβλημα του χουλιγκανισμού, όπως και του παρκαρίσματος, θα λυθεί αν κρεμάμε τους χούλιγκαν και τους οδηγούς. Αν όμως αυτό είναι το κράτος που ονειρευόμαστε, ένα κράτος–δήμιος του οποίου οι πολιτικοί κερδίζουν ψήφους καταστρέφοντας ζωές, count me out.

Ας πούμε ότι ο Ολυμπιακός βρισκόταν τρεις βαθμούς πίσω από τον πρωτοπόρο. Ας πούμε ότι αποκλειόταν στα πέναλτι από το Χαϊδάρι, το οποίο θα έπαιζε με εννέα παίκτες. Μπορεί κάποιος να πει τη συνολική αξία των αυτοκινήτων των ποδοσφαιριστών που θα ήταν παρκαρισμένα στου Ρέντη; «Να δώσω δύο χιλιάρικα, αφεντικό, και να τα πάρω όλα μαζί για απόσυρση;». Είναι η ευχή και η κατάρα του Ολυμπιακού σε σχέση με την ΑΕΚ.

Κατάρα, μια και ο Ολυμπιακός είναι νευρωτική ομάδα, η οποία μπορεί να προηγείται στη βαθμολογία και στην πόρτα των αποδυτηρίων του να έχει ανάψει κόκκινο φωτάκι. Ευχή, διότι οτιδήποτε εκτός του πρωταθλήματος στον Ολυμπιακό θεωρείται αποτυχία.

Σχεδόν η ίδια έλλειψη ανοχής ισχύει και για τον Παναθηναϊκό. Πέρυσι, όταν ο Ολυμπιακός είχε χάσει από τη Λιόν, είχαμε βάλει το αξέχαστο εξώφυλλο με τον Σκρουτζ και τον τίτλο «Βάλε λεφτά». Οταν ο Παναθηναϊκός είχε αποκλειστεί από τον Εργοτέλη, τον είχαμε στολίσει με το «Η γενιά του Παγκρήτιου». Για την ΑΕΚ δύσκολα θα γραφτεί «Βάλε λεφτά» για τους μετόχους ή «Η γενιά του Χαϊδαρίου». Ευχή και κατάρα. Ακριβώς για τους αντίστροφους λόγους απ' ό,τι ισχύει στον Ολυμπιακό...

Η συγγνώμη των οπαδών του Παναθηναϊκού στον Ζεβλάκοφ και τον Οκκά θα είχε άλλο νόημα, αν η ανακοίνωση των οργανωμένων αναφερόταν μόνο σε αυτό. Από τη στιγμή που η συγγνώμη είναι δέκα γραμμές στις εκατό, συνοδεύεται από το αίτημα των οργανωμένων να αναιρέσει η διοίκηση την απόφαση να τους βάζει στο πάνω διάζωμα και αφήνει μια διακριτική απειλή ότι αν η απόφαση εφαρμοστεί, θα χαλάσει το κλίμα της σχέσης με τη διοίκηση, η συγγνώμη θάβεται στην ανακοίνωση. Οπως δεν καταλαβαίνω και τι νόημα έχει η εθνικότητα του μυστήριου που ρίχνει την κλοτσιά στον Ζεβλάκοφ. Είτε Γεωργιανός είναι είτε Κινέζος, από τη στιγμή που βρίσκει καταφύγιο σε κερκίδα οργανωμένων, η εθνικότητά του καμία σημασία δεν έχει.