O παίκτης που νίκησε την αφηρημάδα (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Θα σας πω τώρα ένα παραμύθι. Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχαν φίλαθλοι που πίστευαν ότι ο Αντώνης Φώτσης παίζει με μέσον στην Εθνική ομάδα. Οτι έπρεπε πάση θυσία να «κοπεί» από τη δωδεκάδα, για να πάρει τη θέση του, ξέρω 'γω, ο Κόμματος ή ο Οικονόμου. Είναι 2-3 χρόνια τώρα που αυτοί οι παντογνώστες κρύφτηκαν. Γιατί άραγε;

Ο Φώτσης θα φοράει τα γαλανόλευκα μέχρι τα βαθιά του γεράματα! Εδώ που τα λέμε, δεν είναι ο ίδιος Αντώνης του 2001 (όταν έκανε το ντεμπούτο του σε μεγάλη διοργάνωση, στην Αττάλεια), ούτε καν του 2004. Οποιος δεν καταλαβαίνει τη διαφορά διά γυμνού οφθαλμού, ας δει οποιοδήποτε ματς του Παναθηναϊκού από τη δεύτερη (αν όχι την πρώτη) θητεία του προικισμένου φόργουορντ κι ας το συγκρίνει με το προχθεσινό Ντιναμό-Κλιμαμίο. Αυτό παρακολούθησα το βράδυ της Πέμπτης, εξ ου και το σημερινό παραλήρημα.

Στο συγκεκριμένο ματς η Ντιναμό έπαιξε χωρίς τον τραυματισμένο Παπαδόπουλο. Ο Φώτσης κατέβηκε στο γήπεδο με παρτενέρ πότε τον Τρούσκιν και πότε το Βασίλιεφ. Οι δύο μαζί δεν κάνουν μισό Λάζαρο. Αλλά ο Αντώνης φορούσε την μπέρτα του Σούπερμαν. Ηταν πάντοτε παντού, «all over the place», όπως θα 'λεγαν στην Αμερική, και έπαιξε όλους τους ρόλους χωρίς να υστερήσει σε κανέναν. Σκόραρε από το ζωγραφιστό, σκόραρε από το τρίποντο, έκλεψε μπάλες, «άνοιξε» αιφνιδιασμούς, μάζεψε ριμπάουντ αμυντικά κι επιθετικά, μοίρασε την μπάλα με προσοχή, κράτησε το πόστο του στην άμυνα, έστησε οδοφράγματα, νίκησε τους Ιταλούς σχεδόν αβοήθητος. Ο Ντούσαν Ιβκοβιτς δεν τόλμησε να τον αντικαταστήσει παρά μόνο δύο λεπτά στο τέλος του α' ημιχρόνου, όπως ακριβώς έκανε στον περσινό τελικό του ULEB Cup. Κι αν προχθές ο Φώτσης πέτυχε 26 πόντους, τον Μάρτιο στο Σαρλερουά είχε 1/11 σουτ!

Ικανότητες στο σκοράρισμα, παιχνίδι ψηλότερα από τη στεφάνη και αποτελεσματικές κινήσεις στο ανοιχτό γήπεδο ο Φώτσης διέθετε ανέκαθεν. Αυτό που προστέθηκε στο παιχνίδι του την τελευταία τριετία και τον εκτόξευσε στο επόμενο επίπεδο ήταν η αυτοσυγκέντρωση και η προσήλωση στην τακτική. Ο Αντώνης δεν είναι πια ο παίκτης που ξεχνάει εύκολα το καθήκον του, δεν είναι αυτός που συλλαμβάνεται αφηρημένος, δεν είναι εκείνος που παραλείπει να δώσει βοήθειες στην άμυνα, δεν είναι ο μοιραίος που θα δώσει απρόσεκτη πάσα την κρίσιμη στιγμή.

Η συμβολή του στην πολύπλοκη και γεμάτη παγίδες άμυνα της Εθνικής είναι ανεκτίμητη. Τα μακριά του χέρια βοηθούν να κρύβεται ο ορίζοντας του αντίπαλου πόιντ γκαρντ, τα γρήγορα πόδια του του επιτρέπουν να επιστρέφει στο πόστο του σε χρόνο μηδέν. Στην επίθεση, κάτι η με τυφλά μάτια συνεργασία του με τον Λάζαρο, κάτι η όψιμη αυτοπεποίθησή του, κάτι η εξαιρετική φυσική του κατάσταση, τον έκαναν ήρωα περισσότερες από μία φορές στο Μουντομπάσκετ.

Κοιτάζοντας στο πρόσφατο παρελθόν, ο Φώτσης θα πρέπει να αισθάνεται τυχερός, μια και δούλεψε με Ομπράντοβιτς, Ιωαννίδη, Μάλκοβιτς, Γιαννάκη, Ιβκοβιτς. Κι αν οι υπόλοιποι μπορούν να ισχυριστούν ότι λίγο-πολύ έβαλαν τη σφραγίδα τους στην αγωνιστική ταυτότητα του νεαρού, η ευκολία με την οποία αποκήρυξε τον ίδιο, αλλά και τον Παπαδόπουλο, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν θα πάψει να γεννά απορία.