Boxing Stories (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Διάβαζα για τον τελικό του WBA στα 69 κιλά, στον οποίο στις 18 Νοεμβρίου ο Μιχάλης Αρναούτης θα αντιμετωπίσει τον Ρικάρντο Τόρες, και σκεφτόμουν πόσο άσχετος με τον αθλητισμό είναι ο Ελληνας. Οχι από πυγμαχία, που είναι αδύνατον να ασχοληθείς για την πλάκα σου, αλλά και με όλα τα άλλα. Επίσης, ο Ελληνας φίλαθλος δεν έχει μάθει να εκτιμάει την ιστορία του αθλητισμού. Ο ελληνικός αθλητισμός είναι τραγικά καταγραμμένος και κάποιες κυβερνητικές προσπάθειες καταγραφής του, που είχαν γίνει πριν από τους Ολυμπιακούς του 2004, καλύτερα να μη γίνονταν. Γιατί καλύτερα κάτι να μην έχει γραφτεί πουθενά, παρά να έχει γραφτεί λάθος και μετά να επαναλαμβάνεται, αποκτώντας την αυθεντία της αναφοράς στην πηγή. Το σκεφτόμουν διαβάζοντας χθες την είδηση ότι ο Αρναούτης θα γίνει ο πρώτος Ελληνας πρωταθλητής μετά τον Αντώνη Χριστοφορίδη (σωστό), που κατέκτησε τον παγκόσμιο τίτλο στα 75 κιλά το 1938 στο Βερολίνο νικώντας τον Γερμανό πρωταθλητή Εντερ, γεγονός που ανάγκασε τον Χίτλερ να αποχωρήσει πριν από τη λήξη του αγώνα. Εντελώς, τελείως λάθος.

Πράγματι, το 1938 ο Χριστοφορίδης αντιμετώπισε δύο φορές τον Γκούσταβ Εντερ. Στο πρώτο ματς του Ιανουαρίου ο Χριστοφορίδης είχε κερδίσει στα σημεία έπειτα από 12 γύρους, ενώ το δεύτερο ματς είχε έρθει ισόπαλο. Γιατί στο διάολο είχε αποχωρήσει ο Χίτλερ στον πρώτο ή τον δεύτερο αγώνα; Ηξερε ότι θα κερδίσει ο Ελληνας στα σημεία; Δεύτερον, το ματς δεν γινόταν για τον παγκόσμιο τίτλο. Γινόταν έτσι ώστε ο νικητής να αντιμετωπίσει τον Ολλανδό Μπεπ φαν Κλάφερεν για τον ευρωπαϊκό τίτλο. Αντίπαλο που αντιμετώπισε ο Χριστοφορίδης τον Μάιο του ίδιου χρόνου στο Ρότερνταμ. Εχασε το πρώτο ματς, αλλά στο δεύτερο τον Νοέμβριο νίκησε και πήρε τον ευρωπαϊκό τίτλο. Τον παγκόσμιο τον κέρδισε όταν το 1941 ο Χάρι Κον δεν υπερασπίστηκε τον τίτλο του και ο Χριστοφορίδης έπαιξε και κέρδισε τον Γκας Λέσνεβιτς στα σημεία. Τον διατήρησε για οκτώ μήνες, όταν αντιμετώπισε τον Εζαρντ Τσαρλς, ο οποίος τον έκανε αλοιφή, ρίχνοντάς τον νοκ άουτ στον τρίτο γύρο. Λατρεύω τους promoters της πυγμαχίας και τις ιστορίες τους για Χίτλερ και τα σχετικά για να τραβήξουν την προσοχή του κοινού στον πυγμάχο τους. Καλή προσπάθεια από τον μάνατζερ του Αρναούτη, αλλά και λίγη συγκράτηση προτού τον περάσουν για μαύρο και νομίζουν ότι λέγεται Τζέσε Οουενς...

Διάβαζα για το «Emirates», το νέο γήπεδο της Αρσεναλ που δεν έχει βοηθήσει την ομάδα. Ενα από τα αρνητικά στοιχεία του είναι ότι οι κερκίδες έχουν μεγάλη απόσταση από τον αγωνιστικό χώρο και πως οι διαστάσεις του είναι πέντε μέτρα πιο μακριές και τρία πιο πλατιές από το «Χάιμπουρι». Οι παίκτες λοιπόν έχουν πρόβλημα να προσαρμοστούν στο μεγαλύτερο γήπεδο και οι θεατές επηρεάζουν λιγότερο τους αντιπάλους. Το διάβαζα και θυμόμουν τα αντίστροφα προβλήματα που είχε ο Παναθηναϊκός, όταν επί προεδρίας Φιλιππίδη είχε μετακομίσει από το ΟΑΚΑ στη Λεωφόρο. Ο κοσμαγάπητος Φιλιππίδης επαναλάμβανε ότι όποιος αμφιβάλλει ότι η Λεωφόρος έχει τα ίδια μέτρα αγωνιστικού χώρου με το ΟΑΚΑ, δεν έχει παρά να πάρει μια μεζούρα και να τον μετρήσουν από κοινού. Παρ' όλα αυτά, οι παίκτες δεν σταματούσαν να μουρμουράνε ότι έχουν πρόβλημα προσαρμογής στη Λεωφόρο. Και παρ' όλο που νομίζω ότι και ο αγωνιστικός χώρος τελικά ήταν μικρότερος, υπήρχε και ένας άλλος λόγος. Η απόσταση του παίκτη από την κερκίδα.

Η μικρή απόσταση των παικτών από την κερκίδα δημιουργούσε δύο προβλήματα. Οταν οι παίκτες πλησίαζαν τη γραμμή του άουτ, έκοβαν ταχύτητα από τον φόβο ότι θα καταλήξουν στα τσιμέντα σαν μυγάκια στο παρμπρίζ. Επίσης, οι επιθετικοί -συνηθισμένοι από τις αποστάσεις του ΟΑΚΑ- όταν έβλεπαν τα πρόσωπα των θεατών να πλησιάζουν, σούταραν από μεγαλύτερες αποστάσεις. Το πόσο πάντως μπορεί να επηρεάσει έναν παίκτη το γήπεδο μπορούσε κανείς να το δει καθαρά στα εντός έδρας ματς της Προοδευτικής. Με τα κάγκελα σε απόσταση δύο μέτρων από τη γραμμή του πλαγίου άουτ και με τους οπαδούς να φωνάζουν «πέτα τον στα κάγκελα», το να ήσουν πλάγιος επιθετικός με τον αμυντικό να τρέχει δίπλα σου ήταν τόσο χαλαρό όσο να κολυμπάς στον Περσικό με τα σκυλόψαρα να σε κυνηγάνε και να ακούς φωνές: «Πετάτε τα παϊδάκια δίπλα του».

Οπως έγινε και με τα κάγκελα, οι σκληροί του ποδοσφαίρου πάνε να εξαφανιστούν από τα γήπεδα της Α' Εθνικής. Αμφιβάλλω αν εκτός του Αβραάμ Παπαδόπουλου υπάρχει άλλος παίκτης στη μεγάλη κατηγορία που να δίνει κλοτσιά και να σηκώνει τον αντίπαλο μισό μέτρο στον αέρα. Σε ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, ο Αβραάμ θα περνούσε για κατσίφλωρας. Τουλάχιστον σε σύγκριση με θρύλους επιπέδου Φαμπιάτου ή Περγαμηνού. Ο τελευταίος πραγματικά σκληρός ποδοσφαιριστής που πέρασε από την Α' Εθνική ήταν ο Βάιος Καραγιάννης, ο οποίος όχι μόνο μπόρεσε να κατοχυρώσει το μικρό του όνομα χωρίς να χρειάζεται να αναφέρεις το επώνυμο, αλλά είχε και προσωπικό σύνθημα, το αθάνατο «στην καρωτίδα». Σήμερα, με τους διαιτητές να βγάζουν κάρτα για ψύλλου πήδημα, με παίκτες να αποβάλλονται επειδή έκαναν τάκλιν από πίσω, το είδος του Βάιου δεν θα μπορούσε να επιβιώσει.

Για να πω την αμαρτία μου, μπορεί να το ομολογώ εύκολα, αφού δεν τρώω τις κλοτσιές, αλλά κάπου μου έχει λείψει και το καλό το κλάδεμα. Ανεβάζει την αδρεναλίνη και στο γήπεδο και στην κερκίδα. Φέτος στην προετοιμασία είχα την ελπίδα ότι με τον Μπόβιο θα έχουμε new entry, αλλά στο πρωτάθλημα άλλαξε χαρακτήρα. Είδα τη σκηνή με τη φανέλα που πήρε από τον Ριβάλντο και ανατρίχιασα. Να είσαι, κύριέ μου, αμυντικό χαφ και να ζητείς τη φανέλα του επιτελικού, χωρίς τουλάχιστον ένα σωματικό μέλος μέσα της, είναι ύβρις στον συμπαθή κλάδο των enforcers.

Από τους υπόλοιπους, τίποτα. Ο Ανατολάκης έχει μεγαλώσει και μαλακώσει και ο Τσιρίλο είναι ενδιαφέρουσα ποδοσφαιρική προσωπικότητα, αλλά πολύ δύσκολη για να την καταλάβεις από την κερκίδα. Μόνο στην τηλεόραση και στις στημένες φάσεις, αν η κάμερα πάει πάνω του, μπορείς να καταλάβεις την αξία του. Εχει μία τεχνική που πριν από το κόρνερ ακουμπάει τον αντίπαλο με το χέρι, χαϊδεύοντάς τον για να τον εκνευρίσει. Και όταν ο αντίπαλος του κατεβάζει το χέρι, ο Τσιρίλο το ξανασηκώνει σκάζοντάς του ένα χαμόγελο. Στο τέλος ο αντίπαλος αντί να ασχολείται με τη στημένη φάση, ασχολείται με τον Τσιρίλο και -όπως όλοι δέχονται- αν δύο παίκτες αντί με την μπάλα ασχολούνται με το τι κάνει ο ένας στον άλλον, ο ωφελημένος είναι ο αμυντικός.

Το πόσο μπορεί να περάσει η προπαγάνδα στον αθλητισμό το αποδεικνύει η ιστορία του Τζέσε Οουενς και της υποτιθέμενης φυγής του Χίτλερ για να μην τον βραβεύσει. Στην πραγματικότητα ο Χίτλερ είχε πάει στο στάδιο το πρωί των προκριματικών, όταν και χαιρέτησε τον Οουενς. Στον τελικό δεν πήγε καθόλου. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν πήγε επειδή δεν θα ήθελε να δώσει το μετάλλιο σε έναν μαύρο. Αλλά εκτός του ότι από τίποτα δεν αποδεικνύεται, το φόρτε του ναζιστικού ρατσισμού δεν ήταν οι μαύροι. Τουλάχιστον οι Αμερικανοί μαύροι αιχμάλωτοι πολέμου δεν είχαν διαφορετική μεταχείριση από τους λευκούς συμπολεμιστές τους.

Το κλασικότερο παράδειγμα τηλεοπτικής εικόνας, που προβλήθηκε σαν κάτι άλλο, είναι του Πύρρου Δήμα από τους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης. Η ελληνική δημοσιογραφική αποστολή είχε υποτιμήσει τις δυνατότητες του Δήμα και η προσπάθεια που έφερε το χρυσό μετάλλιο δεν είχε προβληθεί στην Ελλάδα. Οταν ο Δήμας κέρδισε, αντ' αυτής προβλήθηκε η προηγούμενη προσπάθεια. Είναι η κλασική που ξέρουμε όλοι, με τον Δήμα να χαμογελάει και να κοιτάζει δεξιά, αριστερά, ενώ έχει σηκώσει το βάρος. Το έξυπνο σπικάζ «Να ο Ολυμπιονίκης μας» στην πραγματικότητα δεν λέει ψέματα, αλλά ούτε και την αλήθεια.

Όσο για τη φωτογραφία με τους Αμερικανούς πεζοναύτες να σηκώνουν τη σημαία στην κορυφή του λόφου της Ιβο Τζίμα, είναι γνωστό ότι ήταν στημένη. Το θέμα πήρε δημοσιότητα με το βιβλίο του Τζέιμς Μπράντλεϊ που έγινε best seller. Αν είδατε την ταινία, το βιβλίο δεν είναι απαραίτητο να το διαβάσετε, αφού δεν προσθέτει κάτι. Αντίθετα ,αξίζει να διαβάσετε το «Berlin» του Antony Beevor. Εκτός του ότι είναι εξαιρετικά καλογραμμένο, περιγράφει τις άσκοπες θυσίες Ρώσων στρατιωτών για να αναρτηθεί η σοβιετική σημαία στην προμετωπίδα του Ράιχσταγκ την ημέρα των γενεθλίων του Στάλιν. Η ανάρτηση της σημαίας έγινε δύο φορές, γιατί την πρώτη την είχαν αναρτήσει στρατιώτες μογγολικής καταγωγής.