Η συνταγή του κόουτς «αντέχει» ακόμα... (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Το μεσημέρι ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος μου έλεγε ότι κάναμε λάθος που δεν πήγα στο «Σταντ ντε Φρανς» για το παιχνίδι της Εθνικής με τη Γαλλία. «Φοβερό ριμέικ», μου εξηγούσε και επέμενε ότι «αδικήσαμε το ραδιόφωνο». Θεωρητικά, ο Χρήστος είχε δίκιο. Πρακτικά, φοβόμουν μήπως αρπάξουμε καμιά «τεσσάρα» και στα αυτιά των ακροατών μοιάζω όπως ορισμένοι βετεράνοι που δίνουν αφορμή για απαξιωτικά σχόλια με την επιμονή τους να βάζουν φανέλα και σωβρακάκι...

Μετά το ματς αποδείχτηκε ότι ο Χρήστος είχε δίκιο. Ο,τι είδα μου θύμισε έντονα τον προημιτελικό στο «Αλβαλάδε». Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Χάσαμε 1-0, ενώ τότε τους είχαμε νικήσει. Καμιά αντίρρηση. Μη μου πει κανείς όμως ότι οι Γάλλοι παίκτες και οπαδοί αυτό ήθελαν να πετύχουν κι αυτό πέτυχαν. Ήθελαν μια αποστομωτική ρεβάνς με πολλά γκολ και περιορίστηκαν σ' ένα φτωχό αποτέλεσμα. Τι να ισχυριστούν; Ότι τους σταμάτησαν τα δοκάρια, μας τρομοκράτησαν, μας έπαιξαν σαν τη γάτα με το ποντίκι; Τίποτα δεν έγινε απ' όλα αυτά. Η «χρυσή» συνταγή του Ρεχάγκελ έκανε πάλι την εμφάνισή της. Οι καλά δασκαλεμένοι ποδοσφαιριστές του κόουτς την εφάρμοσαν όσο καλύτερα μπορούσαν. Υπάρχουν λόγοι να ισχυριζόμαστε ότι εφόσον ήταν «διαθέσιμοι» ο Γιούρκας Σεϊταρίδης με τον Αγγελο Χαριστέα τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ο Γιώργος Μαζιάς διαβάζει στο site της «Εκίπ» πως η Εθνική Ελλάδας απογοήτευσε με την εμφάνισή της. Προφανώς οι Γάλλοι συνάδελφοι αγνοούν όσα ξέρουμε εμείς. Παραβλέπουν ότι οι φίλαθλοι στις εξέδρες δυσφόρησαν φανερά βλέποντας τα μεγάλα αστέρια της ομάδας να αδυνατούν να βρουν διαδρόμους για να πάρουν «εκδίκηση».

Πιο ψύχραιμα τώρα: εάν ο κόουτς έδινε εντολή για φουλ επίθεση, τότε το πιθανότερο θα ήταν να έγραφε το κοντέρ. Η απόσταση ανάμεσα στους μόλις δύο χαφ και τους... τρεις επιθετικούς ήταν μεγάλη. Η τροφοδότησή τους ελλιπής. Θεωρητικά στο γήπεδο είχαμε τρεις χαφ. Πρακτικά ο Κατσουράνης έπαιζε ως τρίτος σέντερ μπακ πάνω στον Ανρί.

Μας νίκησαν με το ίδιο σκορ που τους είχαμε νικήσει. Με τη διαφορά ότι τότε τους αποκλείσαμε και τώρα πήραν μια φιλική νίκη στο γήπεδό τους. Μικρό το κακό. Αφού η «Εκίπ» δεν μπορεί να εκθειάσει την απόδοση των Γάλλων, τα «βάζει» με την επιθετική αδυναμία των Ελλήνων. Η ουσία παραμένει. Απέναντι σε εθνικές ομάδες φανερά ανώτερης ποιότητας ο Ρεχάγκελ επιλέγει συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού, που βασίζεται στην άμυνα και απαιτεί αλληλοκάλυψη. Όποιος αμφιβάλλει, ας ρωτήσει τους Γιαννακόπουλο, Γκέκα και Σαμαρά, που καταδιώκουν τους αντιπάλους τους μέχρι το σημαιάκι του κόρνερ για να βοηθήσουν Καψή, Φύσσα και Λαγό. Ισχυρίστηκε κανείς ότι παίζουμε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ευρώπη; Οχι. Ούτε τότε ούτε τώρα. Λέγαμε όμως ότι με σωστή τακτική μπορούσαμε -με σύμμαχο την τύχη- να πάρουμε το αποτέλεσμα. Πριν η μπάλα φτάσει στο κεφάλι του Ανρί είχε βρει στον Φύσσα και στον Κυργιάκο. Έσπασε η «συμμαχία». Εμείς κρατάμε την ουσία. Υπήρξε χθες το βράδυ άρωμα Euro. Το δίκιο του Χρήστου βουνό. Έπρεπε να 'χω πάει. Την άλλη φορά.