Oταν γελούσαν αυτοί μαζί μας... (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Το πρώτο πράγμα που σκέπτεται ο ρεπόρτερ του μπάσκετ μόλις φτάνει στη Λε Μαν (όπου δοκιμάζεται απόψε ο Ολυμπιακός) είναι ότι αυτή η πόλη βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα στις εξαγγελίες της Ευρωλίγκας περί «μεγαλουπόλεων με διεθνές αεροδρόμιο» και τα συναφή. Για να έλθει μια φιλοξενούμενη ομάδα εδώ, θα πρέπει να ταξιδέψει από το Παρίσι οδικώς (τέσσερις ώρες με το αναπόφευκτο μποτιλιάρισμα του περιφερειακού) ή έστω σιδηροδρομικώς. Τα τρένα TGV είναι γρήγορα σαν πύραυλοι, αλλά δύσκολα μπορούν να θεωρηθούν ιδανική επιλογή για μια αποστολή δίμετρων αθλητών με ογκώδεις και βαριές αποσκευές. Η Εθνική μας, πάντως, προτίμησε τα αντίστοιχα («Σινκάνσεν») στην Ιαπωνία και δικαιώθηκε.

Ο κερδισμένος χρόνος ισοδυναμεί για μια ομάδα με χρήμα. Ο Ολυμπιακός υποχρεώθηκε να έλθει στη Γαλλία δύο μέρες πριν από τον αγώνα, για να προλάβουν οι παίκτες του να τεντώσουν τα μουδιασμένα μέλη. Εάν πραγματοποιήσουν την απειλή τους για απεργιακή κινητοποίηση οι εργαζόμενοι στα ελληνικά αεροδρόμια, οι «κόκκινοι» θα μείνουν στη Λε Μαν ή στο Παρίσι μέχρι την Κυριακή. Το έπαθε πέρυσι η ΑΕΚ και μάλιστα δύο φορές: Μπολόνια και ξανά Νυρεμβέργη.
Άλλο μου θύμισε, όμως, εμένα η Λε Μαν. Η μητρόπολη του Ράλι των 24 Ωρών ήταν για όσους αγαπούν την Εθνική μπάσκετ ο πρώτος τόπος μαρτυρίου. Ηταν καλοκαίρι του 1999. Είχαμε κλείσει τα δωμάτιά μας μήνες πριν, πιστεύοντας ότι η «επίσημη αγαπημένη» θα υπερπηδούσε εύκολα-δύσκολα το εμπόδιο του α' γύρου και κάναμε τα σχέδιά μας και για το Παρίσι, όπου είχε οριστεί να διεξαχθεί η τελική φάση του Ευρωμπάσκετ.

Στην Ντιζόν, όμως, η ομάδα άφησε τα κόκαλά της. Έχασε από τους Γερμανούς με καλάθι του Μπογκόγιεβιτς στην εκπνοή, επέτρεψε στο σοκ της πρεμιέρας να οδηγήσει σε νέα ήττα από τους Τσέχους (Λούμπος Μπάρτον λεγόταν ο δήμιος) και τελείωσε τις υποχρεώσεις της με συντριβή από τους Λιθουανούς. Τελευταία, καταϊδρωμένη και ταπεινωμένη επέστρεψε στην πατρίδα για να γνωρίσει τη χλεύη και να ζήσει τα πέτρινα χρόνια της: 1999-2003. Οι δημοσιογράφοι μείναμε πίσω στη Γαλλία, για να καλύψουμε ένα Ευρωμπάσκετ αδιάφορο για το ελληνικό μπάσκετ, σχεδόν τουρίστες στη Λε Μαν και στην «Πόλη του Φωτός» (έμελλε να ξαναπάθουμε παρόμοιο χουνέρι δύο χρόνια αργότερα, στην Κωνσταντινούπολη).

Οταν βέβαια κατορθώσαμε να ξεπεράσουμε τη μελαγχολία, βρήκαμε ικανή και άφθονη παρηγοριά. Σε εκείνη τη διοργάνωση εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο στερέωμα ο «φόργουορντ του 2010» Ντιρκ Νοβίτσκι, ενώ έπαιξε το αποχαιρετιστήριο Ευρωμπάσκετ του ο «φόργουορντ πασών των εποχών» Τόνι Κούκοτς. Χώρια ο Σαμπόνις, ο Ντίβατς και οι υπόλοιποι άσοι του ΝΒΑ.

Το χρυσό μετάλλιο κατέκτησε τότε η Ιταλία, αποδεικνύοντας ότι δεν χρειάζεται ντε και καλά ενίσχυση από το Αμέρικα για να φτιαχτεί μια σπουδαία ομάδα. Ο θρίαμβός της επί της τότε παντοδύναμης Γιουγκοσλαβίας στον ημιτελικό μάς έφτιαξε το κέφι για μήνες. Από τότε και για μερικά χρόνια, μας έφτανε να βλέπουμε ήττες των αλαζονικών «πλάβι» για να γελάμε και να ξεχνάμε τα δικά μας χάλια. Ακόμα έχω τα μπλουζάκια που μας μοίραζαν πριν από τον τελικό, για να τα φορέσουμε την ώρα της απονομής του χρυσού μεταλλίου! Ποιος να το περίμενε ότι θα τους αφήναμε τόσο πίσω στην τετραετία 2003-2006.