Η άρρωστη καρδιά του «Σέβα» (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Αν πέρυσι υπήρχε κάτι που με κούραζε πολύ, αυτό ήταν η Τσέλσι. Το παιχνίδι της όσο ήταν αποτελεσματικό, άλλο τόσο ήταν προβλέψιμο. Οι καλοί παίκτες της δεν έχουν ιδιότυπες κινήσεις και μοιάζουν καλοί επαγγελματίες. Ο Τέρι, ο Λαμπάρντ, ο Τζο Κόουλ, ακόμα και ο Ντρογκμπά, δύσκολα κάνουν κάτι το περιττό –ο Ρόμπεν, ο οποίος κάνει αρκετά τέτοια, παίζει λιγότερο απ' όλους. Η Τσέλσι των ημερών μας είναι μία υπέροχη ομάδα για να την υποστηρίζεις, αλλά βαρετή για να τη βλέπεις: είναι κάτι σαν παραμύθι, στο οποίο όλοι είναι καλοί, μέχρι που εμφανίστηκε ο Σεβτσένκο και το ιλουστρασιόν παραμύθι έγινε ξαφνικά ψυχόδραμα.

Οι δυσκολίες του Ουκρανού στο Λονδίνο είναι τόσο φανερές, που ακόμα κι αν σου είναι αδιάφορος ως παίκτης, αναγκάζεσαι να τον δεις με συμπάθεια. Κάθε ματς της Τσέλσι μοιάζει για τον «Σέβα» σπαζοκεφαλιά –πράγμα που κανείς δεν περίμενε, με δεδομένο ότι μιλάμε για τον πιο σταθερό επιθετικό στην Ευρώπη τα τελευταία πέντε χρόνια. Αν το καλοκαίρι κάποιος υποστήριζε ότι ο γρήγορος, τεχνίτης και μαχητής Σεβτσένκο θα είχε προβλήματα στο νησί, θα τον έπαιρναν για τρελό.

Ανεξήγητο

Είναι στα όρια του ανεξήγητου αυτό που συμβαίνει με τον «Σέβα». Οι αγγλικές ομάδες που αντιμετωπίζουν την Τσέλσι ανοίγονται περισσότερο απ' ό,τι οι ιταλικές που έπαιζαν με τη Μίλαν. Ο Ουκρανός θεωρητικά έχει στη διάθεσή του πολλούς περισσότερους κενούς χώρους για να τρέξει με την μπάλα –μην ξεχνάτε ότι αυτό ήταν και η σπεσιαλιτέ του. Επίσης, δεν έχει πρόβλημα συμπαικτών: αυτοί που έχει τριγύρω του στην Τσέλσι είναι όλοι καλοί τεχνίτες και καλόβολα διατεθειμένοι να τρέξουν για χάρη του. Στη Μίλαν (ειδικά στην τελευταία) δεν υπήρχε Μακελελέ ούτε Εσιέν και ανασταλτικά έπρεπε όλοι να βοηθούν. Υπήρχαν ο Ζέεντορφ, ο Πίρλο και ο Κακά, αλλά και στην Τσέλσι υπάρχουν ο Λαμπάρντ, ο Ντρογκμπά και ο Μπάλακ: ο «Σέβα» έχει συμπαίκτες να συνεργαστεί και μπορεί να κουράζεται λιγότερο –λογικά θα 'πρεπε να παίζει καλύτερα. Έλα όμως που μόνο έτσι δεν συμβαίνει.

Μουρίνιο

Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι φταίει ο Μουρίνιο, ο οποίος δεν του δίνει το δικαίωμα να παίρνει τις πρωτοβουλίες που έπαιρνε στη Μίλαν. Μπούρδες. Ο Πορτογάλος κόουτς δεν είναι από αυτούς που διδάσκουν προσχεδιασμένη ανάπτυξη και απαιτούν σεβασμό στα σχήματα: πάντοτε ενθάρρυνε τους επιθετικούς του να αγωνίζονται όπως θέλουν. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι φανερό πως επιτρέπει στον «Σέβα» να παίζει όπου και όπως θέλει: ως φορ που τελειώνει φάσεις, ως έξω δεξιά, ως ελεύθερος επιθετικός. Δυστυχώς, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: ο Σεβτσένκο δεν θυμίζει σε τίποτα τον παίκτη-φόβητρο της Μίλαν. Και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι οι δυσκολίες του οφείλονται στις όποιες ιδιαιτερότητες της Πρέμιερ Λιγκ. Ο «Σέβα» σκόραρε στο πρώτο σοβαρό ματς της σεζόν, (εναντίον της Λίβερπουλ για το Σούπερ Καπ) και δεν μπορεί να μπλοκαρίστηκε εξαιτίας έλλειψης προσαρμοστικότητας στη συνέχεια. Αλλωστε, δεν βρίσκει τα πατήματά του ούτε στα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ: και εκεί το ίδιο υποφέρει.

Προσφορά

Η μόνη προσφορά του Σεβτσένκο για την ώρα είναι ότι χάρη στην παρουσία του σκοράρει ακατάπαυστα ο Ντρογκμπά, ο οποίος έχει πλέον το δικαίωμα, αντί να κινείται περιφερειακά, όπως πέρυσι, να παίζει στο κέντρο της επίθεσης. Ομως, αυτό είναι για τον Ουκρανό μικρή παρηγοριά: και στη Μίλαν, όταν άφηνε την περιοχή, σκόραρε αρκετά ο Ιντσάγκι, γεγονός όμως που δεν εμπόδιζε τον ίδιο να κάνει σπουδαία παιχνίδια! Άλλο είναι η χρησιμότητα της παρουσίας και άλλο η απόδοση. Είναι αλήθεια ότι οι μεγάλοι παίκτες είναι χρήσιμοι ακόμα κι όταν δεν αποδίδουν καλά, όμως στην περίπτωση του «Σέβα» αυτό ακούγεται ως παρηγοριά στον άρρωστο. Διότι ο Σεβτσένκο είναι άρρωστος. Ετσι τουλάχιστον μοιάζει.

Νοσταλγία

Είναι φανερό ότι ο Ουκρανός υποφέρει από τη χειρότερης μορφής νοσταλγία από την οποία μπορεί να προσβληθεί άνθρωπος: τη νοσταλγία της ευτυχίας. Φεύγοντας από τη Μίλαν, ο Σεβτσένκο έκανε μία σοβαρή επαγγελματική επιλογή. Ο επαγγελματίας Σεβτσένκο σκέφτηκε το επόμενο μεγάλο συμβόλαιό του, μέτρησε τις προτάσεις και διάλεξε την καλύτερη. Ο επαγγελματίας ικανοποιήθηκε, ο άνθρωπος όμως υποφέρει. Ο «Σέβα» ήταν βασιλιάς στο Μιλάνο, απολάμβανε τον θαυμασμό και την αγάπη όλων, ήταν η σταθερή αξία μιας ομάδας που ρολάριζε γύρω του. Κυρίως απολάμβανε το γεγονός ότι όταν έφτασε εκεί από το Κίεβο, τον συνόδευαν «ερωτήματα», στα οποία απάντησε κατακτώντας τους πάντες! Ξόρκισε το φάντασμα του Βαν Μπάστεν, έδωσε στη Μίλαν τίτλους, απόλαυσε τη σάχλα του ιταλικού life style, μεγάλωσε και εξελίχθηκε ως παίκτης με τη σιγουριά του ανθρώπου που βρέθηκε εκεί που έπρεπε τη σωστή στιγμή. Στο Μιλάνο βρήκε την ευτυχία του: ό,τι του έτυχε, ήταν ό,τι ονειρευόταν.

Λονδίνο

Στο Λονδίνο δεν τον «γονατίζει» το άγχος, ούτε έχει πρόβλημα κινήτρου. Απλώς είναι δύσκολο να προσπαθείς να κάνεις μια νέα αρχή, όταν κάτι τέτοιο δεν το νιώθεις ως ανάγκη. Ο Σεβτσένκο, πηγαίνοντας από το Κίεβο στο Μιλάνο, βρέθηκε σε έναν κόσμο που τον γοήτευσε. Πηγαίνοντας από το Μιλάνο στο Λονδίνο, πήρε μαζί του μνήμες θριάμβων: το απόσταγμα αυτών των αναμνήσεων (μία ωραιοποιημένη κατάσταση ευτυχίας) είναι αυτό που τον «φρενάρει». Ολα στην Τσέλσι είναι μεγαλειώδη και μεγαλόπρεπα –το ίδιο ήταν και στη Μίλαν, μόνο που εκεί τα είδε για πρώτη φορά και του φάνηκαν τέλεια. Τώρα η μεγαλοπρέπεια της ομάδας του Αμπράμοβιτς έχει τη γεύση μιας βαρετής δουλειάς.

Σύντροφοι

Ακόμα και το γεγονός ότι στη Μίλαν παίζουν οι ίδιοι που έπαιζαν («γέροι», ξεζουμισμένοι, κουρασμένοι) είναι για τον Σεβτσένκο πρόβλημα: οι παλιοί σύντροφοι είναι σε κίνδυνο και αυτός τρέχει στο Λονδίνο. Τον φαντάζομαι να περνάει ώρες με ένα τηλέφωνο στο χέρι, μιλώντας για τον Αντσελότι, τον Μαλντίνι, τον Κοστακούρτα, τον Καφού, τον Νέστα. Η Τσέλσι πλήρωσε πολλά για να τον αποκτήσει. Απέκτησε τις υπηρεσίες του, αλλά η καρδιά του είναι αλλού...

Παρολί

Θέλω να σας διηγηθώ μία ωραία ιστορία, η οποία είναι και αρκετά επίκαιρη τώρα που συζητιέται η πιθανότητα δημιουργίας ενός νέου στοιχηματικού φορέα από τη Σούπερ Λίγκα και την ΕΠΟ, η οποία -ως γνωστόν- έχει και τον έλεγχο της διαιτησίας.

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μακρινή χώρα που δεν θυμάμαι το όνομά της, υπήρχε η δυνατότητα να παίζονται πολλά και διάφορα στοιχήματα στο Διαδίκτυο. Υπήρχαν εταιρείες που έδιναν καλές αποδόσεις και τζογαδόροι που προτιμούσαν να παίζουν καθισμένοι στο γραφείο τους, παρά να τρέχουν μέσα στη βροχή στα πρακτορεία. Φυσικά σε αυτή τη χώρα υπήρχαν και τρομερά λαμόγια διαιτητές και διαιτητοπατέρες: δεν ζούσαν εκεί οι άγγελοι που έχουμε στην Ελλάδα, οι οποίοι τόσο έχουν βοηθήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο να γίνει καλύτερο. Κάποιοι πονηροί λοιπόν διαιτητές -κατάπτυστοι, είναι η αλήθεια- ανακάλυψαν ότι μπορούν να παίζουν τζόγο τις κίτρινες κάρτες που βγάζουν στα παιχνίδια τους. Η απόδοση για το αν βγουν πάνω ή κάτω από έξι είναι συνήθως 1.80. Η κίτρινη κάρτα έχει μια γοητεία: δημιουργεί έναν αέρα υπεροχής. Αν βρεθούν δύο διαιτητές να μοιραστούν το βάρος του στοιχήματος (sic), η απόδοση γίνεται 1.80 Χ 1.80= 3.24, που σημαίνει ότι βάζεις ένα χιλιαρικάκι ευρώ και το τριπλασιάζεις για πλάκα. Το έκαναν και ζούσαν ευτυχισμένοι, αφού κονομούσαν χωρίς να αλλοιώνουν αποτελέσματα ή να φτάνουν σε κατάπτυστες συμφωνίες με παράγοντες που θα τους κάνουν διεθνείς και προέδρους που θα τους λύσουν τα προβλήματα. Και ζούσαν ευτυχισμένοι.
Μόνο που η πλεονεξία είναι κακός σύμβουλος. Οι φήμες λένε ότι ένας έπαιξε τα λεπτά των καθυστερήσεων του πρώτου ημιχρόνου και έδειξε δύο σε ένα ήσυχο ματς, τρελαίνοντας τον κόσμο που ήταν στο γήπεδο. Ότι ένας άλλος έπαιξε πως θα υπάρξουν δύο αποβολές και ένας τρίτος τις κάρτες, σε συνδυασμό με τις καθυστερήσεις! Αποδείξεις δεν βρέθηκαν ποτέ, αλλά οι εταιρείες στοιχημάτων τρελάθηκαν και έκτοτε δεν δέχονται τις κάρτες σε κανένα παρολί. Την περασμένη Κυριακή μάλιστα «κλείδωσαν» σε κάποια ματς και τα πονταρίσματα στα λεπτά των καθυστερήσεων!

Φοβερά πράγματα, θα πει κάποιος. Συμφωνώ. Γι' αυτό η Σούπερ Λίγκα και η ΕΠΟ θα πρέπει να βιαστούν να φτιάξουν τον νέο στοιχηματικό οργανισμό που θα εγγυάται κυρίως τον σεβασμό προς τον παίκτη. Γρήγορα να το κάνουν, πριν αρχίσουν και σε αυτή τη σοβαρή ποδοσφαιρική χώρα που λέγεται Ελλάδα να συμβαίνουν τέτοια πράγματα...

Τρεις ενδείξεις

Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά τρεις ενδείξεις είναι αρκετές για να μου βάλουν στο μυαλό την ιδέα ότι ο Αχιλλέας Μπέος καλοβλέπει τον Ηρακλή:

Α) Ο ίδιος ο Αχιλλέας λέει ότι σε δέκα μέρες θα έχει το μάνατζμεντ μιας ομάδας Α' Εθνικής.
Β) Ο Μπουμπένκο πήγε στον Ηρακλή με «προξενιό» του Αγγελου Τραυλού, ο οποίος διατηρεί καλές σχέσεις με τον Αχιλλέα. Οποτε ο Αχιλλέας έψαχνε προπονητή, πάντα αυτόν ρώταγε.
Γ) Ο Σπανουδάκης διαψεύδει κάθε τέτοιου είδους πιθανότητα. Αυτή η τελευταία ένδειξη είναι η σημαντικότερη, μια και ο Θεός «Σπανού» δεν είναι και ο πιο φανατικός λάτρης της αλήθειας.
(Αν πάντως γυρίσει ο Αχιλλέας, οι συνεδριάσεις της Σούπερ Λίγκας θα μεταδίδονται σε απευθείας μετάδοση. Και prime time...).