Ο δύσκολος δρόμος του Μουρίνιο

Χαίρετε κύριοι,

Σε ένα ανοικτό παιχνίδι χωρίς σκοπιμότητα Ρεάλ και Μπαρτσελόνα ήρθαν ισόπαλες με 1-1 και ανανέωσαν το ραντεβού τους για τον επαναληπτικό αλλά και για το Τσάμπιονς Λιγκ. Η Μπαρτσελόνα σίγουρα κέρδισε τις εντυπώσεις όμως χειροπιαστά πράγματα, περισσότερα, κέρδισε ο Ζοσέ.

Η αλήθεια είναι πως γι’ αυτόν ο αγώνας είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς το τελευταίο διάστημα έχει χάσει τα αποδυτήρια. Η επιβεβαίωση που ήρθε από τα ωραία χείλη της Σάρα Καρμπονέρο, πως το δημοσίευμα της Marca ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη για τον Μουρίνιο.

Δεν ξέρω πως φέρεται ο αλαζόνας Πορτογάλος στους ποδοσφαιριστές του, αλλά βλέποντας την εικόνα της Ρεάλ με τη Μπαρτσελόνα νιώθω πως είναι 100% επιτυχημένος. Ο Ζοσέ μπορεί να φύγει το καλοκαίρι αλλά τα 3 χρόνια που δούλεψε στη Μαδρίτη η ομάδα του έχει κάνει φανερά βήματα προόδου.

Προσωπικά τον παραδέχομαι γιατί διάλεξε τον δύσκολο δρόμο. Το καλοκαίρι του 2010 θα μπορούσε να πάει σε όποια ομάδα ήθελε. Να δουλέψει σε οποιοδήποτε πρωτάθλημα και όμως αυτός προτίμησε να βρεθεί απέναντι στην καλύτερη ομάδα που έχει εμφανιστεί τουλάχιστον για όσα χρόνια βλέπω ποδόσφαιρο.

Ο ίδιος επέλεξε να πάρει μια αποστολή αυτοκτονίας. Πήγε σε έναν τεράστιο σύλλογο που για να πάρει όμως οποιονδήποτε τίτλο θα έπρεπε να περάσει πάνω από το θηρίο. Θυμίζω πως τα δύο χρόνια πριν αναλάβει ο Μουρίνιο, η Ρεάλ γνώριζε μόνο ήττες από τη Μπαρτσελόνα με πιο χαρακτηριστικό το 2-6 σε παιχνίδι τίτλου. Στο πρώτο του el classico ο Ζοσέ δεν πήγε σε καμία εξεζητημένη τακτική προσήλωσης στον αντίπαλο, αλλά έπαιξε στα ίσα μέτρα τη Μπαρτσελόνα και έφαγε 5. Ήταν τόσο εμφανής εκείνη την εποχή η διαφορά των δυο ομάδων και τόσο γνωστός ο κυνισμός του Μουρίνιο, που πολλοί αναλυτές ισχυρίζονται ακόμα πως τότε εσκεμμένα έστειλε σαν πρόβατα επί σφαγής τους παίκτες του, για να καταλάβουν όλοι πως είναι απαραίτητη για την αξιοπρέπεια του συλλόγου μια διαφορετική προσέγγιση στα παιχνίδια με τη Μπαρτσελόνα.

Η αλήθεια είναι πως αυτές οι μάχες τσαλάκωσαν πολύ τον Μουρίνιο. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να είσαι προπονητής σε μεγάλη ομάδα, να παίζεις αμυντικά, βρώμικα και να χάνεις. Είναι από τους άγραφους νόμους. Ο προπονητής δικαιούται να παίζει άμυνα είναι μόνο αν κερδίζει. Ο Μουρίνιο με εξαίρεση τον τελικό Κυπέλλου στη Σεβίλλη, έπαιζε άμυνα και έτρωγε σφαλιάρες.

Φέτος όμως και στα δύο el classico ( τα Λιγκ Καπ δεν τα μετράω καθώς τα θεωρώ φιλικές αναμετρήσεις) είδαμε τη Ρεάλ να παίζει στα ίσα μέτρα τη Μπαρτσελόνα. Συμφωνώ πως οι Καταλανοί ακόμα εμφανίζονται καλύτεροι. Υπάρχουν στιγμές που παίζουν τόσο τέλεια και αυτοματοποιημένα τo πάσα – πάσα που φαίνεται στο μάτι αδύνατον να αντιμετωπιστούν.

Όμως η Ρεάλ έπαιξε χωρίς Πέπε, Ράμος, Ντι Μάρια και κατάφερε τα 50 πρώτα λεπτά και στο τελευταίο δεκάλεπτο να ξεκινήσει το πρέσινγκ στην περιοχή της Μπαρτσελόνα χωρίς να υπάρχει φανερός κίνδυνος να διασυρθεί. Αν θυμηθούμε τι είχε συμβεί στις 29/11/2010 που ο Ζοσέ προσπάθησε να κάνει κάτι παρόμοιο στο Καμπ Νου καταλαβαίνουμε πόσο έχει δουλέψει και πόσο έχει βελτιώσει την ομάδα του. Άλλωστε αυτή ήταν και η αποστολή του.

Όταν ανέλαβε, η Μπαρτσελόνα είχε ξεφύγει απίστευτα και η Ρεάλ έπρεπε να την πλησιάσει. Δεν ξέρω αν την έφτασε, αλλά τουλάχιστον μπορεί να είναι ανταγωνιστική χωρίς ο Μουρίνιο να μηχανεύεται λύσεις τύπου Πέπε στον άξονα και αγκωνιές με το που πλησιάζει παίκτης των Καταλανών τους ποδοσφαιριστές του. Και αν σκεφτούμε τις απουσίες που είχε, υπάρχει προοπτική η Ρεάλ να παρουσιαστεί ακόμα πιο δυνατή στη νοκ άουτ φάση της διοργάνωσης. Επίσης στο οπλοστάσιό του προστέθηκαν οι Βαράν, Εσιέν. Ο 20χρονος Γάλλος έδειξε πως είναι για μεγάλα πράγματα. Με μπόι 1,91 έχει την ποιότητα για να αγωνίζεται στη Ρεάλ. Είναι γρήγορος για το ύψος του και αυτό του δίνει τη δυνατότητα να παίζει άμυνα ψηλά ενώ έχει ποιότητα με τη μπάλα. Η καλή του πρώτη πάσα μην σας προκαλεί εντύπωση, το παιδί έπαιζε στα χαφ στα 17 του χρόνια στο Σαμπιονά με τη φανέλα της Λανς. Εκεί τον είδε ο Ζιντάν και τον πρότεινε στη βασίλισσα.

Από τη στιγμή που τον επέλεξε ο Ζιζού είναι σίγουρο πως θα επρόκειτο για εκλεπτυσμένο ποιοτικό ποδοσφαιριστή. Με το που είδα την ενδεκάδα της βασίλισσας ήθελα να δω την κατάσταση του Εσιέν. Δεν μπορούσα να εξηγήσω πως γίνεται και τα τελευταία χρόνια δεν υπολογίζονταν στα μεγάλα παιχνίδια από τους προπονητές του. Και εντάξει ο Βίλλας Μπόας ήθελε να το παίξει Γκουαρδιόλα και επέλεγε παικτάκια τύπου Ρομέου αντί του Γκανέζου πιστεύοντας πως διδάσκει στο Λονδίνο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Μου έκανε εντύπωση όμως που ο Ντι Ματέο παρότι γύρισε την Τσέλσι στα ποδοσφαιρικά πρότυπα που την είχαμε συνηθίσει τον Εσιέν δεν τον υπολόγιζε.

Ο Μουρίνιο εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και τον πήρε την τελευταία των μεταγραφών με τη μορφή δανεισμού. Όμως μέχρι σήμερα ούτε στη Ρεάλ βρήκε το χώρο του. Για εμένα ο καλός Εσιέν είναι καλύτερος από τους Αλόνσο, Κεντίρα. Καταλαβαίνω όμως πως οι δυο τους έχουν δέσει και δεν θέλει να πειράξει το συγκεκριμένο δίδυμο. Νομίζω όμως πως η εμφάνισή του με τη Μπαρτσελόνα δείχνει το δρόμο. Επειδή ο Μαρσέλο ήταν ανέτοιμος ο Αρμπελόα πήγε αριστερά και ο Εσιέν κατάπιε τη δεξιά πλευρά. Ρόλο που του έχει δώσει ο Αβραάμ Γκραντ τη σαιζόν που πήγε τελικό την Τσέλσι και έχασε στα πέναλτι τον τίτλο από τη Γιουνάιτεντ. Ο Εσιέν έπαιξε καλύτερα από οποιονδήποτε μπακ έχει δοκιμάσει ο Μουρίνιο απέναντι στη Μπαρτσελόνα.
Θυμίζω πως μέχρι και τον Αλντιντόπ έχει δοκιμαστεί με τραγικά αποτελέσματα. Με τον Εσιέν στα δεξιά ο Ινιέστα περιορίστηκε πολύ και τα ανεβάσματά του βοήθησαν ώστε να φανούν οι αδυναμίες του Άλμπα. Άλλωστε ο κύριος όγκος των επιθέσεων που έβγαλε η Ρεάλ ήταν από προωθήσεις του Εσιέν. Τα μεγάλα παιχνίδια βέβαια ξεκινάνε σε δύο εβδομάδες, όταν θα μπούμε στη νοκ άουτ φάση του Τσάμπιονς Λιγκ, που για τον Μουρίνιο είναι και η τελευταία του ευκαιρία να φύγει θριαμβευτής από τη Μαδρίτη.

Ο ίδιος επέλεξε το δύσκολο δρόμο. Για να πάρει τίτλο έπρεπε να παλέψει με την καλύτερη ομάδα που είχε εμφανιστεί ποτέ. Πήρε ένα κύπελλο, ένα πρωτάθλημα αλλά έφαγε και γερά χαστούκια. Τσαλακώθηκε επικοινωνιακά, παρότι η εικόνα της ομάδας του φανερώνει πως ο ίδιος έχει κάνει σπουδαίο έργο. Στην συγκεκριμένη δουλειά όμως μετράνε και οι εντυπώσεις και αν δεν πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ θα τις έχει χάσει. Κάποιοι όμως άνθρωποι έχουν γεννηθεί για να είναι επιτυχημένοι οπότε ας περιμένουμε την τελευταία του ζαριά.

Χαιρετώ