Παίκτες υπάρχουν, ομάδες όχι (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Καιρό τώρα ακούω ότι δεν υπάρχουν πια Ελληνες παίκτες. Το ακούω κάθε φορά που φτάνει η μεταγραφική περίοδος και οι μάνατζερ ετοιμάζουν τη νέα κολεξιόν από «παλτά», ψάχνοντας κορόιδα. Το ακούω επίσης κάθε φορά που συζητιούνται οι κλήσεις του Οτο Ρεχάγκελ. Σε σύγκριση με αυτό που συνέβαινε δεκαπέντε χρόνια πριν, σαφώς και η παραγωγή είναι μικρότερη. Μόνο που μικρότερη παραγωγή δεν σημαίνει απαραίτητα και κακή παραγωγή.

Κάποτε, για παράδειγμα πριν από δεκαπέντε χρόνια, στην Ελλάδα υπήρχαν 50 πολλά υποσχόμενοι παίκτες ηλικίας κάτω των 22. Από αυτούς κατόρθωναν να κάνουν σπουδαία καριέρα οι δεκαπέντε -ποτέ περισσότεροι. Δεκαπέντε πιτσιρικάδες που κάνουν καριέρα σε ομάδες Α' Εθνικής υπάρχουν και σήμερα. Η μόνη διαφορά είναι ότι δεν υπάρχουν 35 για να πάρουν ευκαιρίες. Κάποτε οι 50 ταλαντούχοι έφταναν όλοι στην Α' Εθνική και δοκιμάζονταν σε καλές ομάδες. Ο Βονόρτας έπαιξε ένα φεγγάρι βασικός στον ΠΑΟ, το ίδιο και ο μαχητής Ηλίας Μπέριος. Ο Σταματής έφτασε στην ΑΕΚ, ο Νεντίδης έπαιξε αρκετά ματς ως αριστερός μπακ στον Ολυμπιακό. Ο Γκιτσιούδης έκανε μία αξιοπρεπέστατη καριέρα στον ΠΑΟΚ. Ολοι αυτοί δεν έγιναν διεθνείς. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, αγαπήθηκαν στις ομάδες στις οποίες έπαιξαν. Στην Εθνική όμως βρέθηκαν οι πιο προικισμένοι συνομήλικοί τους: ο Μαυρίδης αντί του Βονόρτα, ο Καραταΐδης αντί του Νεντίδη, ο Μίνου αντί του Γκιτσιούδη, κ.α.

Προικισμένοι

Και σήμερα οι πιο προικισμένοι τα καταφέρνουν. Ο Ηλιάδης, ο Μπαλάφας, ο Αραμπατζής έγιναν με το σπαθί τους βασικοί στον ΠΑΟΚ. Οχι επειδή υπάρχει διοικητική κρίση, αλλά διότι είναι καλοί παίκτες. Ο Τζιόλης παίζει βασικός στον ΠΑΟ κι ας υπάρχει ο Μπίσκαν, ο οποίος παίρνει τρεις φορές παραπάνω χρήματα. Ο Σαλπιγγίδης και ο Λαγός έκαναν μεταγραφές, διότι ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ δύσκολα μπορούσαν να βρουν καλύτερους. Το θέμα είναι πόσο αυτοί βελτιώνονται.

Πειράματα

Τη βραδιά που ο Ρεχάγκελ στο Παρίσι ανακύκλωνε τους ίδιους και τους ίδιους παίκτες, κάνοντας πειράματα χωρίς προοπτική (ακόμα κι αν ο Καψής έπαιζε καλά ως δεξί μπακ, δεν θα ήταν παρά μία προσωρινή λύση, με δεδομένο ότι είναι ήδη 32 χρόνων), ο Σαϊτιώτης απέκλειε το Αιγάλεω και ο Παυλίδης τον Αρη. Ο Σαϊτιώτης είναι 25 χρόνων και όπου έχει αγωνιστεί (σε Ολυμπιακό, Νίκη Βόλου και τώρα στον ΠΑΣ), σκοράρει κατά βούληση. Ανήκει στην Ξάνθη, η οποία στη θέση του έχει δοκιμάσει τα τελευταία χρόνια καμιά δεκαριά ξένους. Αν ο Σαϊτιώτης προερχόταν από τη Λατινική Αμερική ή ήταν μαύρος και είχε εξωτικό όνομα, πιθανότατα θα είχε πάρει τις ευκαιρίες του. Τον Παυλίδη τον ξέρω λιγότερο, αλλά τον έχω χαρεί κάθε φορά που τον έχω δει να παίζει. Μπορεί να είναι και τυχαίο, όμως η κίνηση που κάνει πριν από το γκολ που σημειώνει εναντίον του Αρη μόνο τυχαία δεν είναι. Στον Αρη παίκτης που να κάνει κάτι αντίστοιχο και να βάλει γκολ δεν υπάρχει.

Καριέρα

Πριν από δέκα χρόνια, οι παίκτες αυτοί θα έκαναν σπουδαία καριέρα στην Α' Εθνική. Αυτή τη στιγμή ο Πανιώνιος, ο Αρης, ο Ιωνικός παίκτη σαν τον Σαϊτιώτη δεν έχουν. Τι έχουν; Πολλούς ξένους μισθοφόρους, οι οποίοι είναι περαστικοί από την Ελλάδα και έχουν ως μόνο σοβαρό προσόν το γεγονός ότι κοστίζουν λίγο. Η πιο μεγάλη ζημιά που έχει κάνει η παρουσία τους είναι ότι δημιουργούν μια παράξενη αίσθηση προσωρινότητας και στους Ελληνες συμπαίκτες τους: αισθάνονται όλοι αναλώσιμοι!

Καραβιές

Από τότε που άνοιξαν τα σύνορα, οι ελληνικές ομάδες αλλάζουν πολύ εύκολα. Κάθε καλοκαίρι έρχονται καραβιές από παίκτες! Ο Ιωνικός κάνει οκτώ μεταγραφές τον χρόνο, ο Ολυμπιακός πήρε 16 παίκτες σε δύο χρόνια, ο Παναθηναϊκός 25 στις τέσσερις τελευταίες μεταγραφικές περιόδους, η ΑΕΚ (που δεν είχε και την πολυτέλεια να ξοδεύει χρήματα) πρέπει σε δύο χρόνια να έχει πάρει καμιά δεκαπενταριά, ο ΠΑΟΚ φέτος μόνο, που το καράβι «βουλιάζει», πήρε πέντε ξένους, οι οποίοι το επόμενο καλοκαίρι θα φύγουν! Ολο αυτό το πηγαινέλα καταργεί κυρίως κάθε έννοια ανταγωνισμού και άμιλλας –μην ξεχνάτε ότι μιλάμε πάντα για αθλητισμό. Κάποτε ο Μαυρίδης πάλευε για να αποδείξει ότι είναι καλύτερος του Βονόρτα, ξέροντας ότι αυτός είναι ο ανταγωνιστής του στην ενδεκάδα. Αυτόν είχε μπροστά του και από αυτόν προσπαθούσε να γίνει καλύτερος. Τώρα ο Μπαλάφας, για παράδειγμα, κάθε χρόνο βλέπει άλλον. Πέρυσι είχε να ανταγωνιστεί τον Μέγκαχεντ, φέτος τον Ρεμπόζιο, του χρόνου ένας Θεός ξέρει ποιον! Οι ομάδες δεν μπορεί να είναι όπως τα σχήματα στα μπουζούκια: χρειάζονται «δέσιμο» και σταθερές αξίες. Οι τωρινές ελληνικές ομάδες έχασαν κάθε σημείο αναφοράς, ακριβώς επειδή μπορούν να αλλάζουν παίκτες χωρίς περιορισμούς. Και αυτό κυρίως το πληρώνουν οι νεότεροι παίκτες.

Ξένοι

Εβλεπα χθες τον Αρη και το Αιγάλεω. Ο Χατζάρας χρησιμοποίησε συνολικά εννέα ξένους και ο Ογιος οκτώ. Αμφιβάλλω αν κάποιος απ' όλους αυτούς θα «δεθεί» με τον σύλλογο στον οποίο αγωνίζεται αυτή τη στιγμή. Ο Σαϊτιώτης σκόραρε και νόμιζες ότι πέτυχε γκολ στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου –τέτοιοι ήταν οι πανηγυρισμοί. Οταν έβαλε ο Παυλίδης το γκολ, πήγε στον πάγκο να αγκαλιαστεί με τα φιλαράκια του. Εφταναν αυτές οι εικόνες για να καταλάβεις τι είναι σωστό και τι λάθος. Κάποια στιγμή ο Χαβίτο, για παράδειγμα, θα γυρίσει στην Ισπανία και θα μιλάει για την εμπειρία του στο ελληνικό ποδόσφαιρο με συμπάθεια ή αποστροφή – δεν έχει και τόση σημασία. Το βέβαιο είναι ότι δεν θα θυμάται το ματς με τη Νίκη παρά ως ένα παιχνίδι στο οποίο κάποια ομάδα Β' Εθνικής απέκλεισε τον σύλλογο στον οποίο αγωνιζόταν. Ο Παυλίδης όμως θα 'χει να το λέει. Και μαζί του στον Βόλο την ιστορία του θα τη θυμούνται όλοι ως κατόρθωμα.

Ομάδες

Μία ομάδα δεν είναι έντεκα καλοί παίκτες: είναι έντεκα παίκτες που θέλουν να παίζουν σε αυτή. Σήμερα παίκτες υπάρχουν, ομάδες όχι.

Ιδανικός

Αναρωτιόμουν χθες που άκουγα τον Νίκο Αναστόπουλο στο ραδιόφωνο ευτυχισμένο όσο ποτέ και χαρούμενο για τον ΠΑΣ «του», γιατί κάποιες ομάδες πρέπει να αλλάζουν προπονητές.

Ο ΠΑΣ είναι ό,τι πρέπει για τον «Αναστό» και ο «Αναστό» θα μπορούσε άνετα να γίνει ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον των Ιωαννίνων! Μέχρι τώρα ο Νικόλας έχει πάει στα Γιάννινα τέσσερις φορές. Το παράδοξο δεν είναι γιατί γύρισε: τον γουστάρουν και τους γουστάρει και αυτό είναι ειλικρινές και πολύ τίμιο. Το αληθινά παράδοξο είναι γιατί έφυγε.

Ελεγαν το καλοκαίρι ότι ο Νικόλας θα τσακωθεί με τον Αλέξη Κούγια: δεν συνέβη και ούτε και πρόκειται να συμβεί. Αν ακούσετε τον Κούγια να μιλάει για τον «Αναστό», θα με καταλάβετε. Ο Αλέξης δεν έχει κανένα πρόβλημα να παραδεχτεί ότι ο Νικόλας έχει ώρες ώρες τις τρέλες του. Αλλά βλέπει σε αυτόν την ίδια ειλικρινή αγάπη που νιώθει κι αυτός για την ομάδα: δύο άνθρωποι που έχουν ένα τόσο μεγάλο κοινό πάθος, είναι αδύνατον να μην τα βρουν.
Ο «Αναστό» έχει δουλέψει στα Γιάννενα όταν ο ΠΑΣ είχε κάποια χρήματα για ξόδεμα. Και έχει δουλέψει κι όταν δεν υπήρχε ούτε ευρώ και όλοι κυνηγούσαν τον Μάνθο Κολέμπα.

Εχει δουλέψει όταν υπήρχαν σπουδαίοι παίκτες κι ακόμα όταν είχαν φύγει όλοι και έπρεπε να δώσει ηθικό σε μία ομάδα που παράπαιε. Είναι ο κατάλληλος προπονητής για τη συγκεκριμένη ομάδα, διότι πάντοτε έχει ένα σχέδιο μέσα στο μυαλό του και διότι γνωρίζει απ' έξω κι ανακατωτά τα πάντα: τους οπαδούς, τους παίκτες, του διοικητικούς παράγοντες, τους δημοσιογράφους. Μου είναι αδύνατον να καταλάβω γιατί τον άφησαν κι έφυγε τόσες φορές.

Οι προπονητές δεν παίζουν μπάλα. Οι προπονητές φτιάχνουν ομάδες, διαχειρίζονται κρίσεις, βελτιώνουν παίκτες, αξιοποιούν δημιουργικά τον χρόνο που έχουν στη διάθεσή τους.

Οταν βρίσκονται σε ένα περιβάλλον που τους ταιριάζει, όλα αυτά τα κάνουν να φαίνονται εύκολα. Τόσο εύκολα, όσο η νίκη του ΠΑΣ επί του Αιγάλεω. Ο Αναστόπουλος δεν είναι απλώς ένας καλός προπονητής. Είναι ο ιδανικός προπονητής. Ελπίζω οι ελάχιστοι που κάποτε μουρμούριζαν για τις επιλογές του, αυτή τη φορά να το έχουν καταλάβει.

Μανούλες

Διάβασα την είδηση χθες στο εξωτερικό δελτίο και ομολογώ ότι με έπιασε ένα ταράκουλο. Ο πρόεδρος της «Βασίλισσας» Ραμόν Καλδερόν ανακοίνωσε ότι η Ρεάλ Μαδρίτης θα εισπράξει για τα τηλεοπτικά της 800 εκατομμύρια ευρώ για τα επόμενα τέσσερα χρόνια! Ο Καλδερόν έκανε γνωστούς τους όρους της συμφωνίας που τετραπλασιάζει το ετήσιο τηλεοπτικό συμβόλαιο της ομάδας, χωρίς να δημοσιοποιήσει ποιο κανάλι ή ποια εταιρεία θα πληρώσει τα χρήματα.
Σύμφωνα με την εφημερίδα «ABC», τα χρήματα θα δοθούν από το κανάλι Τelemadrid, το οποίο ελέγχει η περιφερειακή κυβέρνηση της Μαδρίτης, με εγγυητή την τράπεζα Caja Madrid.

Γιατί με έπιασε ταράκουλο; Διότι βλέπω ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός να ζητούν από τον ΟΠΑΠ ή την ΕΡΤ κι αυτοί τα τετραπλάσια! Σε κάτι τέτοιες συγκρίσεις οι δικοί μας είναι «μανούλες»...