Κόντρα στην ελληνική πεπατημένη (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Οι παίκτες που μπορεί να σε καθηλώσουν στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι ελάχιστοι. Οι ομάδες που έχουν στοιχεία πληρότητας είναι ανύπαρκτες. Το θέαμα είναι σε γενικές γραμμές απογοητευτικό και αυτό αποδεικνύεται και από την ασταμάτητη πτώση των εισιτηρίων. Τι σώνει το ελληνικό πρωτάθλημα; Οτι προκαλεί ακόμα συζητήσεις και είναι (εξαιτίας της έντασης) γεμάτο ψυχοδράματα. Δύο τέτοια θα ζήσουμε αυτή την αγωνιστική. Είναι το ψυχόδραμα του Γιώργου Δώνη και του Γκιγέρμο Ογιος.

Υπάρχουν κάποια κοινά στις περιπτώσεις του Δώνη και του Ογιος. Και οι δύο βρέθηκαν στο τιμόνι απαιτητικών ομάδων, όπως είναι η Λάρισα και ο Αρης, σε χρόνο ρεκόρ. Και οι δύο υπήρξαν επιλογές παραγόντων που πόνταραν κυρίως στο ότι τους γνώριζαν ως χαρακτήρες: ο Πηλαδάκης και ο Λιράκης, από τη μία, ο Ροναλντίνιο Ασίζ και ο Γιάννης Κόντης, από την άλλη, τους εμπιστεύτηκαν χωρίς να φοβούνται επειδή δεν είχαν κάποια προηγούμενη πείρα. Αυτό επ' ουδενί δεν σημαίνει ότι ο Δώνης και ο Ογιος «καπελώθηκαν» από τους παράγοντες που τους διάλεξαν: η Λάρισα και ο Αρης «στήθηκαν» πάνω στα «θέλω» των προπονητών τους που προσπαθούν να φτιάξουν τις ομάδες που οι ίδιοι ονειρεύονται.

Βαθμοθηρία

Αυτό είναι η τελευταία αλλά και η πιο μεγάλη ομοιότητά τους: και ο Δώνης και ο Ογιος δεν στάθηκαν στις όποιες ανάγκες του συλλόγου που ανέλαβαν, αλλά αποφάσισαν να υπηρετήσουν το όραμά τους, παρουσιάζοντας σύνολα που παίζουν καλό ποδόσφαιρο. Και οι δύο προτάσσουν το θέαμα από την όποια ιστορική, οπαδική ή παραγοντική προτεραιότητα. Ο Αρης και η Λάρισα θα έπρεπε με την ελληνική λογική να έχουν στόχο τους βαθμούς. Η βαθμοθηρία στην Ελλάδα είναι αρρώστια: οι ομάδες εξαιτίας της παίζουν λίγο, ποντάρουν στην άμυνα, δεν αφήνουν τον αντίπαλο να παίξει, κλείνονται και παιδεύονται να κερδίσουν ή να κλέψουν όσους πιο πολλούς βαθμούς μπορούν. Κάνουν δηλαδή το αντίθετο από αυτό που κάνουν ο Αρης και η Λάρισα, οι οποίοι αν δεν παίξουν καλά (ή τουλάχιστον καλύτερα από τον αντίπαλο), είναι σχεδόν αδύνατο να κάνουν βαθμούς.

Μέθοδος

Προφανώς, ούτε η μέθοδος που ακολουθούν οι δύο προπονητές είναι ίδια ούτε η τακτική ούτε η στρατηγική. Η Λάρισα είναι πιο επικίνδυνη στα εντός έδρας ματς, εκεί που ο κόσμος τής δίνει φτερά. Παίζει 4-4-2 εγγλέζικα, βγάζει παίκτες στο πλάι και μπορεί να γυρίσει ακόμα και δύσκολα παιχνίδια –πέρυσι το έκανε. Ο Αρης, αντίθετα, παίζει καλύτερα εκτός έδρας. Εχει παίκτες που βγαίνουν από τον άξονα, οι επιθετικοί του θέλουν χώρους, οι μέσοι του είναι πιο συγκεντρωμένοι και η άμυνα δεν χρειάζεται να βγαίνει πολύ ψηλά, όπως στο «Κλ. Βικελίδης». Οι δύο ομάδες δεν έχουν την ίδια ταυτότητα –έχουν όμως (εξαιτίας των προπονητών τους) την ίδια νοοτροπία: πιστεύουν σε ένα ποδόσφαιρο στο οποίο για να κερδίσεις πρέπει να παίξεις όσο πιο καλά μπορείς.

Απόστολοι

Και ο Δώνης και ο Ογιος μοιάζουν αιρετικοί απόστολοι σε μια χώρα όπου επικρατεί θρησκευτικός φονταμενταλισμός! Η λογική τους είναι εξαιρετική, αλλά στην Ελλάδα αυτή η προσέγγιση είναι πρόβλημα: η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο στην οποία ο κόσμος αξιολογεί τα πάντα από το αποτέλεσμα –ο τρόπος δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Ο Δώνης και ο Ογιος, δύο άνθρωποι που διδάσκουν τρόπους, κινδυνεύουν να βρεθούν στη δίνη του κυκλώνα, αν αυτή την αγωνιστική δεν πάρουν τα αποτελέσματα που θέλουν, κυρίως γιατί το σκληρό ελληνικό κοινό δεν συμπαραστέκεται στους δάσκαλους: γουστάρει τους «πολεμιστές», τους «σατανάδες του πάγκου», τους «μάγους» -τους ανθρώπους που κάτι παιδεύονται να φτιάξουν τους αντιμετωπίζει με δυσπιστία.

Λάρισα

Η Λάρισα φέτος κουβαλάει την εμπειρία της προηγούμενης χρονιάς. Ή δεν θα έπρεπε να αλλάξει ακολουθώντας την πεπατημένη ή θα έπρεπε να ρισκάρει κάτι για να έχει ένα πιο παραγωγικό παιχνίδι και κατ' επέκταση κάποια καλύτερα αποτελέσματα. Κάποιος άλλος προπονητής θα πήγαινε στα σίγουρα και θα συνέχιζε τα περσινά: θα ζητούσε δύο καινούργια μπακ ή έναν πιο έμπειρο τερματοφύλακα από τον Κοτσόλη και θα έθετε στόχο την άνετη παραμονή. Ο Δώνης αντίθετα έβαλε πολλά στοιχήματα: προσπαθεί να «αναστήσει» τον Βάλλα μετά τα χρόνια της απραξίας του στον Ολυμπιακό, να μάθει στον Κλέιτον να παίζει για την ομάδα και όχι για την πάρτη του, να βοηθήσει τον Βενετίδη να επιστρέψει στα επίπεδα που ήταν πριν από τον τραυματισμό του, να ξαναδεί πρωταγωνιστή τον Χλωρό και σε λίγο τον Φωτάκη. Ο Δώνης δεν θέλησε να βελτιώσει τη Λάρισα, αλλά να χτίσει μια ομάδα που με δύο σοβαρές καλοκαιρινές προσθήκες θα είναι έτοιμη να πρωταγωνιστήσει: αν της επιβάλλει να παίζει ανοιχτά, δεν το κάνει γιατί είναι τρελός, αλλά γιατί θέλει να δει πόσοι παίκτες έχουν στόφα και ψυχή πρωταγωνιστή και δεν φοβούνται το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας.

Αρης

Ο Ογιος, από την πλευρά του, ανέλαβε την αποστολή να φέρει εις πέρας ένα από τα δυσκολότερα πειράματα που έγιναν ποτέ. Ο Αρης είναι μία ομάδα με υπερβολικά πολλούς ξένους παίκτες που δεν γνώριζαν τον σύλλογο της Σαλονίκης, πριν υπογράψουν συμβόλαιο μαζί του. Ο μόνος τρόπος για να κάνεις αυτό το γκρουπ ομάδα είναι να του δώσεις έναν θεό να πιστέψει και ο θεός του Ογιος λέγεται επιθετικό ποδόσφαιρο. Ο Αργεντινός κόουτς έπρεπε να χτίσει μια παρέα πριν από μια ομάδα: ο τρόπος που χρησιμοποίησε ήταν ο πιο δύσκολος. Προτάσσοντας τη χαρά του παιχνιδιού από το αποτέλεσμα ο Ογιος θέλησε να κάνει τους παίκτες κοινωνούς των ιδεών του, να τους πείσει ότι θα γίνουν ομάδα μόνο αν είναι όλοι μαζί.

Δυσπιστία

Η Λάρισα αντιμετωπίζει τον Ηρακλή και ο Αρης τον Ολυμπιακό. Ο Δώνης και ο Ογιος έναν κόσμο που τους παρακολουθεί, δυστυχώς με δυσπιστία, αντί να χαίρεται για την τόλμη τους…

Psycho 11

Πριν από τα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ, στο ελληνικό πρωτάθλημα έχουν κατά καιρούς συμβεί διάφορα ωραία. Ο λόγος είναι για να κάνουμε σύγκριση με όσα βλέπουμε κάθε Τρίτη και Τετάρτη στην Ευρώπη και να προτιμάμε τελικά τη δική μας υπέροχη ελληνική Σούπερ Λίγκα! Να τι λέει η πιάτσα για την 11η πράξη του Psycho-δράματος:
- Μαζαράκος (ΑΕΚ-Κέρκυρα): Την ΑΕΚ πάντα την παίζει λίγο κόντρα –ένας Θεός ξέρει γιατί. Πιθανότατα επειδή στο ΟΑΚΑ οι εξέδρες είναι μακριά, δεν επηρεάζεται από τον κόσμο και δεν παίρνει τον σταυρό με τον άσο στον ώμο για να τον καρφώσει στη σέντρα. Ολα τα μάτια στην επόπτρια Κωνσταντινίδου, η οποία πρέπει να φορέσει φυλακτό για να μην τη ματιάσουν…
- Ζωγράφος (Αρης-Ολυμπιακός): Ωραία πράγματα. Από τη μία στέλνουν τον Ζωγράφο που θα θελε ο Ολυμπιακός και από την άλλη του βάζουν παρατηρητή τον Νικάκη! Τι μπορεί να προκύψει; Μέχρι και διακοπή, αφού το σύστημα τελεί υπό σύγχυση. Πάντως, ο Ζωγράφος συνήθως διαψεύδει τις προσδοκίες. Θυμίζω ότι ο Σόλιντ δήλωσε ότι ο Ολυμπιακός φέτος δεν θα πάρει πέναλτι.
- Σκουφίτσας (Απόλλων Καλαμαριάς–Εργοτέλης): Κάποιοι θέλουν τον Δαμήλο να πέφτει. Με Σκουφίτσα και με Φίτσα (κάνει και ομοιοκαταληξία) εύκολα γίνεται δουλίτσα! (Να τα παρατήσω όλα, να γράφω στίχους;).
- Φωτιάδης (ΟΦΗ-Αιγάλεω). Τόσες μέρες στο Παρίσι με τον Βασίλη, ο Βασίλης κάποια παράπονα του Αιγάλεω πρέπει να μετέφερε. Αλλά στην Κρήτη (όπως και σε όλη την Ελλάδα) ξέρουν ποιον ακούει ο Φωτιάδης και αλίμονό του.
- Μπριάκος (Λάρισα-Ηρακλής): Η Λάρισα δεν έχει προβλήματα με τον Μπριάκο σχεδόν ποτέ. Αλλά το ματς είναι ανοιχτό. Και θα 'λεγα 21Χ.
- Τσίκινης (Πανιώνιος- Ξάνθη): Ηταν και πέρυσι στο ίδιο ματς, είχε δώσει υπό το άγρυπνο βλέμμα του Αχιλλέα ένα πέναλτι και μετά το πήρε πίσω! Φέτος αναμένεται ρεσιτάλ…
- Παμπορίδης (Ατρόμητος –Παναθηναϊκός): Πρώτο ματς του ΠΑΟ χωρίς διαιτητή μεγάλης εμπειρίας στο γήπεδο! Κακό για τον Σπανό, λέω εγώ. Αλήθεια, ο Τσαχειλίδης που είναι τέταρτος σε πόσα ματς του ΠΑΟ έχει φέτος παρουσία; Τι έγινε; Του 'χουν βγάλει διαρκείας ή είναι απλώς γουρλής;
- Αργυρόπουλος (ΠΑΟΚ-Ιωνικός): Γιατί έπρεπε, ντε και καλά, να βάλουν διαιτητή στο ματς; Μπορούσαν να το παίξουν οι παίκτες μόνοι τους και δεν θα φώναζε κανένας! Γιατί τον άνθρωπο θέλουν, ντε και καλά, να τον εκθέσουν;

Περικλής μαινόμενος

Διάβασα στις χθεσινές εφημερίδες την παραίτηση του Περικλή Βασιλάκη από κάθε αξίωμά του που έχει σχέση με τον χώρο της διαιτησίας. Ο Βασιλάκης δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. Είναι ο γνωστότερος τηλεκριτικός διαιτησίας και ο πιο κοινής αποδοχής. Είναι πρώην διεθνής και σήμερα καθηγητής. Το όνομά του έπαιξε μεταξύ εκείνων που η Σούπερ Λίγκα ήθελε στη θέση του αρχιδιαιτητή: μερικοί μάλιστα πρόεδροι, το γνωρίζω προσωπικά, πίστευαν ότι είναι ο μόνος που μπορεί να εγγυηθεί μια νέα αρχή. Οταν ένας τέτοιος άνθρωπος γράφει στην επιστολή παραίτησής του ότι «με βάση το νέο πλαίσιο δομών και λειτουργίας της ελληνικής διαιτησίας μού είναι αδιανόητο να διατηρήσω οποιονδήποτε ρόλο, έστω και του απλού μέλους», δεν θα έπρεπε οι καθ' ύλην αρμόδιοι να τον φωνάξουν και να τον ρωτήσουν τι εννοεί; (Αρμόδιοι στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι μόνο η ΟΔΠΑ και ο Ψυχομάνης, αλλά η ΕΠΟ, η Σούπερ Λίγκα, το Υφυπουργείο Αθλητισμού κ.ά.).