Εμείς, αυτοί και ποιος άλλος; (Sportday/ Νίκος Παπαδογιάννης)

Το μίνι γκάλοπ που έκανα ανάμεσα σε προπονητές και παίκτες με τους οποίους συνταξίδεψα το τελευταίο δεκαήμερο (πάει να πει, του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού) έβγαζε μονότονα το ίδιο αποτέλεσμα: «Οι μοναδικές ομάδες που μοιάζουν πανίσχυρες είμαστε εμείς, οι άλλοι και οι ΤΣΣΚΑ». Το «εμείς» και το «οι άλλοι» μεταγλωττίστε τα κατά περίπτωση. Καταλαβαίνετε πάντως ποιους υπονοούν. Οσο προχωράει ο χειμώνας θα δείτε ότι θα αναβιώσουν οι μέρες του ψυχρού πολέμου ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις του ελληνικού μπάσκετ. Μέρες του 1993-95.
Ας το αφήσουμε αυτό, όμως. Εχουμε μπροστά μας επτά ολόκληρους μήνες για να ασχοληθούμε με το «πρασινοκόκκινο» σαφάρι για τον ευρωπαϊκό και μετά τον εγχώριο τίτλο. Εκείνο που ξεκίνησα να γράφω ήταν ότι οι ομάδες που φαίνονται να έχουν κοφτερά δόντια μετά τις πρώτες τέσσερις εβδομάδες της Ευρωλίγκας δεν γεμίζουν ούτε ταξί. Πόσω μάλλον φάιναλ φορ!

Η Μπαρτσελόνα; Είναι αήττητη (όπως και οι δύο ελληνικές), έχει πλούσιο υλικό και πολλές λύσεις, αλλά το μπάσκετ της μοιάζει «λάιτ» και όχι ανθεκτικό στα πολύ δύσκολα της άνοιξης. Η Τάου; Χτυπημένη από πολλούς τραυματισμούς, δυσκολεύεται να βρει ρυθμό και απογοητεύει όποτε βουτάει στα βαθιά. Αρκεί να θυμηθείτε πόσο εύκολα παραδόθηκε στον Ολυμπιακό και πόσα ζόρια αντιμετώπισε προχθές απέναντι στην Εφές Πίλσεν. Οι Τούρκοι; Η χημεία τους μοιάζει προβληματική τώρα που έχτισαν την ομάδα τους γύρω από Αμερικανούς, μαθημένους σε τρεχαλητό και αναρχία περιφερειακούς (Τζένκινς και Νίκολας).

Η Μάλαγα; Υποφέρει από μνημειωδών διαστάσεων τζετ λαγκ. Μετά το φευγιό του Γκαρμπαχόσα δείχνει απρόσωπη και χλομή. Η Μπένετον; Ο Ζήσης συμμαζεύει όσο μπορεί το παιχνίδι της, αλλά χρειάζονται άλλοι 2-3 σαν τον Νικόλα μας για να την κάνουν σκληρή και αδυσώπητη. Η Κλιμαμίο; Μη χαραμίζετε άδικα τον πολύτιμο χρόνο μου. Το ναυάγιό της θυμίζει «Τιτανικό». Η Ρόμα; Θα ήταν ό,τι πρέπει για το ULEB Cup. H Mπανταλόνα; Είναι συμπαγής και καλοπροπονημένη, αλλά της λείπει η προσωπικότητα για ανδραγαθήματα αυτού του επιπέδου.

Η Ντιναμό; Υστερεί σε μονάδες πρώτης γραμμής και σε πείρα. Ο παππούς Ιβκοβιτς θα το παλέψει, αλλά το ταβάνι της είναι χαμηλά. Η Ορτέζ με τη Λεμάν; Καλούτσικες ομάδες, γρήγορες, αθλητικές και με σκληρές έδρες, αλλά καμωμένες για ρόλους συμπληρωματικούς. Η Φενερμπαχτσέ; Αλλαξε η αιωνίως μέτρια Ούλκερ και έβαλε τα ρούχα αλλιώς.

Μην αρχίσουμε τώρα με τις Κολωνίες και τις Πρόκομ και τις ομαδάρες της Αδριατικής Λίγκας, γιατί θα ξημερώσουμε και θα γελάμε ακόμα. Για συγκροτήματα που ονειρεύονται φάιναλ φορ μιλάμε, όχι για κομπάρσους των ολίγων εβδομάδων. Το πολύ πολύ να περάσει κάποια από αυτές στον β' γύρο, όπως η περσινή Τσιμπόνα.
Το μεγάλο ερωτηματικό είναι βέβαια η Μακάμπι. Το «μομέντουμ» τόσων ετών γεμάτων επιτυχίες (και αδιάλειπτη παρουσία στα φάιναλ φορ) ίσως σπρώξει τους διαδόχους του Πάρκερ, του Μπάστον, του Σόλομον και του Γκέρσον ψηλά. Τα πρώτα δείγματα γραφής όμως είναι αποθαρρυντικά. Οι Ισραηλινοί είναι τσακωμένοι με την άμυνα και παρουσιάζουν τεράστιες μεταπτώσεις, όχι μόνο από παιχνίδι σε παιχνίδι, αλλά και από δεκάλεπτο σε δεκάλεπτο. Ο νεαρός Μπάινουμ δεν διαθέτει το μέταλλο των προκατόχων του και ο γερο-Σαρπ δεν μπορεί να γίνει ηγέτης τώρα που πλησιάζει τα 50. «Μόνο εμείς, οι άλλοι και η ΤΣΣΚΑ», επιμένουν, εν χορώ Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί. Μακάρι ο τέταρτος να φοράει κιτρινόμαυρα και να μιλάει ελληνικά.