Ο θρίαμβος της κανονικότητας (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η ΑΕΚ δεν νίκησε τη Μίλαν επειδή ήταν καλύτερη. Τη νίκησε επειδή είναι μία κανονική ομάδα –πιθανότατα η μοναδική κανονική ομάδα σε μία χώρα ποδοσφαιρικής τρέλας και μιζέριας. Μακάρι η ΑΕΚ να μπορούσε να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ, όπως η Εθνική ομάδα πήρε το Euro. Μακάρι να έφτανε σε έναν τόσο μεγάλο θρίαμβο, ώστε να έφευγαν οι τσίμπλες από τα μάτια των υπόλοιπων, που πιπιλίζουν κουταμάρες περί μπάτζετ, αντί να προσπαθούν να καταλάβουν πόσο απλό και δίκαιο είναι το ποδόσφαιρο.

Η ΑΕΚ καιρό τώρα λειτουργεί κανονικά. Εχει μία διοίκηση που έβαλε κάποιους στόχους –κατ’ αρχάς, οικονομικούς. Οι μέτοχοι ασπάστηκαν ένα κοινό σχέδιο, έβαλαν κάποια συγκεκριμένα χρήματα, αυτά που οι κανόνες της ελληνικής αγοράς επιτρέπουν, και εξουσιοδότησαν τον Ντέμη Νικολαΐδη να οργανώσει την εταιρεία με σκοπό πρώτα απ' όλα την οικονομική σωτηρία και αυτάρκειά της. Ο Νικολαΐδης εμπιστεύθηκε για τα τεχνικά τον Ιλία Ιβιτς και έφερε, στο διάστημα που διοικεί, δύο προπονητές: πρώτα τον Σάντος, ο οποίος -ξέροντας την ομάδα- μπορούσε να τη βοηθήσει να ορθοποδήσει, και στη συνέχεια τον Φερέρ, από τον οποίο ζήτησε να την κάνει πιο ελκυστική. Στη διαδρομή αυτή υπήρξαν παίκτες που ξεπέρασαν τον εαυτό τους, άλλοι που δεν «βγήκαν», άλλοι που αγάπησαν τον σύλλογο και άλλοι που έλιωσαν από την πίεση και δεν βοήθησαν. Ολα αυτά συμβαίνουν σε όλες τις νορμάλ ομάδες του κόσμου. Το σπουδαίο είναι ότι δεν υπήρξαν υπερβολές, δεν σπαταλήθηκαν χρήματα και δεν καταγράφηκαν αλαζονικές συμπεριφορές.

Ωρίμανση

Η ΑΕΚ αγωνιστικά βελτιώθηκε, εισπράττοντας και χαστούκια –καμία Παράγκα δεν ανέλαβε εργολαβικά την αγωνιστική ωρίμανσή της. Οταν κάνω κριτική στη διοίκησή της για τη στάση της απέναντι στους διεφθαρμένους θεσμικούς, είναι διότι αναγνωρίζω ότι αποτελείται από ανθρώπους με ήθος: οι εκπτώσεις στο ήθος με ενοχλούν, όχι οι άνθρωποι. Αν ο Ντέμης και οι συν αυτώ ήταν λαμόγια και απατεώνες, δεν θα είχα την παραμικρή απαίτηση.

Τύπος

Στην ΑΕΚ όλα είναι κανονικά. Δεν υπάρχουν οπαδοί που σπάνε τα αυτοκίνητα των παικτών μετά το Χαϊδάρι. Αντίθετα, υπάρχει κόσμος που αγοράζει εισιτήρια διαρκείας για συμπαράσταση και πάει στο γήπεδο σπάνια. Δεν υπάρχουν οργανωμένοι οπαδοί στη διοίκηση, αλλά ούτε και επαγγελματίες εξαγριωμένοι στα επίσημα, έτοιμοι να κυνηγήσουν τους παράγοντες. Η ΑΕΚ δεν θέλει δημοσιογράφους που να βρίζουν τους συνάδελφους τους επειδή έχουν διαφορετική άποψη, προκαλώντας ανώφελες εντάσεις: υπάρχουν μερικοί που το κάνουν, αλλά –μπορώ να σας διαβεβαιώσω– χωρίς διοικητικές ευλογίες. Στην ΑΕΚ ξέρουν τη δύναμη της επικοινωνίας, αλλά και τους κανόνες του παιχνιδιού της: υπάρχει ο Ντέμης που μιλάει όποτε χρειάζεται σε αυτούς που θέλει, ο Κανελλόπουλος που άνθρωπος δεν έχει ακούσει τη φωνή του -διότι έτσι πρέπει-, ο Κούλης που είναι πιο φιλικός, η Λίνα Ροδίτου που εξηγεί και λύνει προβλήματα. Αντιπάθειες και συμπάθειες με τον Τύπο έχουν, αλλά γνωρίζουν ότι όσο λιγότερη βαρύτητα δίνουν στους δημοσιογράφους τόσο καλύτερα. Η ανάμνηση των καιρών του Στάθη, ο οποίος μιλούσε για όλα με όλους, προκαλεί ανατριχίλα.

Κοινό

Η εταιρεία ΑΕΚ επιθυμεί ένα συγκεκριμένο γηπεδικό κοινό: την Τρίτη το βράδυ είδαμε αυτόν τον κόσμο. Είναι ένα κοινό δυναμικό, καθόλου χολερικό, έτοιμο να συμπαρασταθεί στην ομάδα, αλλά και να χαρεί το παιχνίδι. Δεν μου προκύπτει ότι όλες οι υπόλοιπες ελληνικές ομάδες θέλουν απαραίτητα κάτι τέτοιο. Κάποιες θέλουν οπαδούς που να τραγουδάνε το όνομα του προέδρου και κάποιες δεν θέλουν καθόλου οπαδούς, διότι αυτοί έχουν απαιτήσεις –ευτυχώς, η ΑΕΚ έχει έναν πρόεδρο που το όνομά του το 'χει ακούσει πολλές φορές από την εξέδρα και τις απαιτήσεις του κοινού δεν τις φοβάται. Αυτό το κοινό της ΑΕΚ είναι η μεγάλη ασφαλιστική δικλίδα της: αναγκάζει κάθε διοίκηση να το ικανοποιήσει, διότι κανείς δεν αντέχει να το βλέπει να του γυρνάει την πλάτη. Αν ο Ντέμης ζύγιζε την περασμένη σεζόν με επιχειρηματικά κριτήρια, θα κρατούσε τον Σάντος, ο οποίος έβγαλε την ομάδα δεύτερη κάνοντας θαύματα. Αλλαξε προπονητή διότι μέτρησε τη θέληση του κόσμου για καλύτερη μπάλα. Το 'κανε για το χατίρι αυτού του χθεσινού κοινού, το οποίο είναι έτοιμο να τρέξει δίπλα στην ομάδα, φτάνει αυτή κάτι να του υπόσχεται.

Οραμα

Ολα αυτά δεν είναι πρωτόγνωρα, είναι κανονικά. Η ΑΕΚ προσπαθεί φέτος να παίξει καλύτερα, έχει παίκτες που έχουν ασπαστεί τη φιλοσοφία του προπονητή και έχει έναν προπονητή που βασίζει το σχέδιό του στη συμμετοχή όλων –σε αυτό που λυρικά ο ίδιος αποκαλεί «όραμα». Οι παίκτες αυτοί δεν κοστίζουν δισεκατομμύρια, αλλά μοιάζουν καλά επιλεγμένοι. Σαφώς και η ΑΕΚ θα χρειαζόταν κάποιους καλύτερους για να βγάλει τη χρονιά ευκολότερα. Σίγουρα αν οι «ρεζέρβες» ήταν πιο ποιοτικές ή κάποιοι βασικοί είχαν τόσο σπάνια κλάση ώστε να γυρίζουν ένα ματς με δύο ενέργειές τους, η ΑΕΚ δεν θα αποκλειόταν από το Χαϊδάρι και θα είχε παραπάνω βαθμούς στο πρωτάθλημα. Τέτοιες πολυτέλειες δεν υπάρχουν και όλοι το ξέρουν: η συνειδητοποίηση της ευθύνης στην προκειμένη περίπτωση γίνεται γνώση, δηλαδή δύναμη. Η ΑΕΚ ξέρει τα όριά της. Δεν είναι ούτε υπερφίαλη ούτε μίζερη. Δεν είναι ούτε μία ομάδα πιτσιρικάδων ούτε μία ομάδα που βασίζεται σε τιμημένους γέροντες ούτε μία ομάδα που έχει ένα σατανά προπονητή ούτε μία ομάδα στην οποία ο πρόεδρος επεμβαίνει για να λύσει τα προβλήματα. Είναι μία απλή, αξιαγάπητη, νορμάλ ομάδα.

Καρδιά

Με τη Μίλαν ο Φερέρ, κατά τη γνώμη μου, παρέταξε λάθος ενδεκάδα. Η ταυτόχρονη παρουσία των Λυμπερόπουλου, Μαντούκα, Τόζερ, Σέζαρ αδυνάτισε τη μεσαία γραμμή και η Μίλαν έκανε για 30 λεπτά πάρτι. Ενα γκολ από μία στημένη φάση, τέσσερις μεγάλες επεμβάσεις του σπουδαίου Σορεντίνο και πολύ πάθος στο δεύτερο ημίχρονο, έφταναν για να φέρουν μία νίκη που δεν έχει τη σφραγίδα της υπεροχής, αλλά τη γλυκιά γεύση της δικαίωσης. Οποιος ήταν στο γήπεδο, έφυγε έχοντας πολλή Μίλαν στα μάτια και πολλή ΑΕΚ στην καρδιά.

Καλοί λογαριασμοί

Μια και είναι μέρες Τσάμπιονς Λιγκ αυτές που διανύουμε, δράττομαι της ευκαιρίας για να εξηγήσω στους πολλούς αναγνώστες που με ρωτάνε ότι δεν έχω κανένα εισιτήριο για τον τελικό της διοργάνωσης και δεν μπορώ να βρω ούτε για τον πατέρα μου. Οσοι μου γράφετε και μου ζητάτε λεπτομέρειες για το πώς μπορείτε να βρείτε κάποιο «μαγικό χαρτάκι», απευθύνεστε σε λάθος άτομο: αδυνατώ να βοηθήσω. Ελάχιστες φορές μέχρι τώρα έχω βρει δυσεύρετο εισιτήριο σε γνωστό ή φίλο. Για να έχεις τέτοια δυνατότητα, πρέπει να έχεις καλές σχέσεις με παράγοντες. Δεν έχω και ελπίζω να με φυλάει ο Θεός να μην αποκτήσω.

Εχω καταλάβει γιατί μου τα ζητάτε, αλλά και πάλι δεν μπορώ να κάνω το παραμικρό: ο λόγος είναι η συνεργασία μου με ένα σάιτ στο Διαδίκτυο, το οποίο πληροφορεί τον κόσμο για το πόσο και πού πωλούνται εισιτήρια ποδοσφαιρικών αγώνων που διεξάγονται σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το σάιτ λέγεται www.spor-tichets.gr και συχνά τα απογεύματα μπαίνω σε αυτό και απαντάω σε ερωτήσεις ακροατών του SuperΣΠΟΡ FM και αναγνωστών της «SportDay». Μόνο που ο συγκεκριμένος διαδικτυακός τόπος δεν είναι δικός μου: είναι του φίλου μου, του Κώστα του Αρβανίτη. Εγώ απλώς κάνω την πλάκα μου συζητώντας με τα παιδιά. Δεν έχω εισιτήρια, δεν είχα ποτέ και δυστυχώς δεν μπορώ ούτε να σας βοηθήσω να βρείτε.
Επί τη ευκαιρία, θέλω να ευχαριστήσω και την ΕΠΟ για το ενδιαφέρον της για το είδος της συνεργασίας που έχω με το συγκεκριμένο σάιτ. Για να καταλάβετε το μέγεθος της γελοιότητας κάποιων ανθρώπων, ορισμένοι από την ομοσπονδία, νομίζοντας ότι διακινώ εισιτήρια (!) ή κάτι τέτοιο, θέλησαν να με πλησιάσουν για να μου προτείνουν κάποιο είδος μπίζνας –έτσι τουλάχιστον υποθέτω, διότι αποκλείεται να τους έπιασε τους κατάπτυστους η αγάπη, ειδικά για μένα που τους ξεπατώνω!

Θέλω δημοσίως να τους καθησυχάσω: δεν έχω καμία όρεξη για κανένα νταραβέρι του είδους που φαντάζονται και προειδοποιώ ότι την επόμενη φορά που θα διανοηθεί άνθρωπος να με ενοχλήσει στο κινητό μου για να μου πει οτιδήποτε έχει να κάνει με εισιτήρια και προσκλήσεις αγώνων του Τσάμπιονς Λιγκ και της Εθνικής (ή του Ολυμπιακού ή της ΑΕΚ ή του ΠΑΟ), το ξεφωνητό που θα του ρίξω θα είναι χωρίς προηγούμενο. Θα ήθελα δε να παρακαλέσω τον τελετάρχη του τελικού Πατρίκ Κομνηνό, αν κάποιος τον ενοχλήσει εξ ονόματός μου, να με πάρει τηλέφωνο και να τον πάμε μαζί στην Αστυνομία. Απλά πράγματα. Ουστ από δω, λαμόγια...