Με το φτωχό μου το μυαλό, λέω εγώ (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Το e-mail του αναγνώστη Π.Γ. πιθανόν να είναι η καλύτερη προσέγγιση στο αθλητικό μεταμεσονύκτιο ραδιόφωνο. Επειδή έχει ενδιαφέρον και δεν είναι ιδιαίτερα μακροσκελές, το δημοσιεύω.

«Οντας και εγώ φανατικός ακροατής, ανακάλυψα πρόσφατα ότι η νυχτερινή αθλητική ραδιοφωνική ζώνη δεν αποτελεί ένα κομμάτι ανθρώπων που αναζητούν απλά τα τρία λεπτά διασημότητας, αλλά είναι μια βαθύτερη τάση, την οποία μόνο μέσα από την ταινία "Fight Club" θα μπορέσει κάποιος να προσεγγίσει, έστω και επιφανειακά. Μέχρι πρόσφατα είχα την εντύπωση ότι ο αριθμός των ακροατών τις μεταμεσονύχτιες ώρες ήταν από μικρός έως ασήμαντος, μέχρι που πρόσφατα βρέθηκα σε μια παρέα από οικογενειάρχες εργαζόμενους ανθρώπους, οι οποίοι σχολίαζαν από τον Ελευθεράτο μέχρι τον Μιαούλη έως και τύπους με ψευδώνυμα του στυλ "Τεκμηριωμένος", "Πρίγκιπας", κ.λπ. Θυμήθηκα τον Μπραντ Πιτ στην ταινία, ο οποίος αντίκριζε στον δρόμο ανθρώπους που πήγαιναν στη δουλειά τους με μαυρισμένα μάτια. Ολοι όσοι ανακαλύπτουν τη νυχτερινή ζώνη θέλουν να μπουν στην αρένα, να παλέψουν, να χάσουν ή να κερδίσουν, να έρθουν σε κόντρα, να την πουν στον Σόλιντ, στον Πανούτσο, τον Χελάκη, τη Μαριέττα Γιαννάκου, μέχρι και τον ισολογισμό της "SportDay" με αναλυτικούς οικονομικούς δείκτες και οικονομοτεχνικές αναλύσεις σε βάθος χρόνου μπορείς να ακούσεις σε αυτές τις εκπομπές. Ολοι θέλουν να πάρουν μέρος, από τον τελευταίο πιτσιρικά, που τα ονόματα "Γεροθόδωρος" και "Καρούλιας" του θυμίζουν τον Κολοκοτρώνη και το μάθημα Ιστορίας, μέχρι δικηγόρους που λόγω ηλικίας αναλαμβάνουν μόνο υποθέσεις συμβιβασμού. Η νυχτερινή ζώνη αποτελεί φαινόμενο της εποχής μας. Πολύ πιθανό ακόμα και ο Καραμανλής να συμμετέχει στο ακροατήριο. Το σίγουρο είναι ότι σε άλλες εποχές το νυχτερινό ραδιόφωνο θα χαρακτηριζόταν από ακροατές διανοούμενους και γραφικούς. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θα προτιμούσε τραπέζι στη Ρίτα, το "Fight Club" θα παιζόταν σε κάνα φεστιβάλ της ΚΝΕ και ο Αντώνης Πανούτσος θα έβλεπε για πολλοστή φορά τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ στην "Καζαμπλάνκα"».

Το διάβασα, το σκέφτηκα και πρέπει να πω ότι, εκτός από το ότι προτιμώ τον «Τρίτο Ανθρωπο» από την «Καζαμπλάνκα», συμφωνώ. Στην πραγματικότητα το νυκτερινό αθλητικό ραδιόφωνο είναι κάτι σαν το Royal Rumble του κατς. Μία «free for all no holds barred» ελεύθερη πάλη, που όλα τα χτυπήματα επιτρέπονται, ακόμα και τα κάτω από τη ζώνη. Οπου ο κάθε «Τεκμηριωμένος» μπορεί να βγαίνει και να λέει ότι ο Ριβάλντο είναι 40 ετών, για να απαντήσει ο αντίπαλός του ότι ο Βίκτορ όχι μόνο ήταν τραυματίας δύο χρόνια, αλλά και ότι του έχουν κόψει το ένα πόδι. Οπου οι δημοσιογράφοι είναι και αυτοί αντίπαλοι. Πώς φώναζε ο Snake Man «I challenge you to step on the ring, Hulk Hogan. You will cry for mercy, Hulk Hogan». Ακούς ακροατές να φωνάζουν: «Βγες στο ραδιόφωνο, Αντώνη Καρπετόπουλε. Βγες και θα σε κάνω να απολογηθείς για ό,τι έχεις πει για το προσφυγικό σωματείο της ΑΕΚ, Αντώνη Καρπετόπουλε». Με τον Ελευθεράτο και τον Μιαούλη να κάνουν τους διαιτητές και τους κατσέρ να φωνάζουν: «Δεν έπρεπε να τον αφήσεις, κύριε Ελευθεράτο, να προσβάλει τον κόσμο του Αρεως». Με το σχετικό γλείψιμο που πέφτει σε όλους τους διαιτητές: «Κύριε Μιαούλη, ακούω κάθε μέρα την εκπομπή σας. Αλλά πρέπει να πω ότι ενώ εμάς μας κόβετε στα πέντε λεπτά, τον προηγούμενο δεν τον κόψατε, όταν μίλαγε 10 λεπτά για τον Μπάγεβιτς. Σας το λέω, κύριε Μιαούλη, γιατί όχι μόνο εκτιμώ την εκπομπή σας και εσάς, αλλά εάν κάνω κάποτε γιο, θα τον ονομάσω Μιαούλη». Και με τους διαιτητές να κρατάνε τα προσχήματα ώστε να υπάρχει παιχνίδι: «Εάν χρησιμοποιήσεις για άλλη μια φορά χαρακτηρισμούς, θα σου κλείσω το τηλέφωνο». «Ασχολήσου με την ομάδα σου. Τώρα αν μιλάς για άλλη ομάδα, ένας οπαδός άλλης ομάδας θα πάρει τηλέφωνο και θα διαμαρτυρηθεί».
Αναιρώ ό,τι έχω μέχρι σήμερα γράψει για το μεταμεσονύκτιο ραδιόφωνο. Είναι αυθύπαρκτο και δεν έχει σχέση με τον ημερήσιο κόσμο. Είναι ένα παράλληλο σύμπαν με άλλη λογική, άλλους κανόνες και άλλους θεούς. Το να προσπαθήσεις να το εξετάσεις λογικά είναι χαμένος κόπος. Το να προσπαθήσεις να το εξευγενίσεις είναι έγκλημα. Είναι σαν να πλένεις πατσά σε πλυντήριο πιάτων. Το νυκτερινό ραδιόφωνο από την εποχή του Μπραουδάκη, με τον Βασιλάκη από το Καματερό και την Ολγα, την αντιμπαγεβιτσική, μέχρι τις μέρες μας με τον Γάτα, τον Ελευθεράτο, τον Μιαούλη, τον «Τεκμηριωμένο» και την Κάτια, την Παναθηναϊκιά, είναι ένας ευαίσθητος βιότοπος που καλύτερα να μην τον ενοχλείς.

Ιδιαίτερα όταν βγάζει μορφές σαν τον Γιάννη τον ΑΕΚτσή. Τον οποίο επικαλούνται όλοι οι ΑΕΚτσήδες όταν χρειάζεται κάποιος που να μπορεί να δώσει το inside info με κίτρινους τόνους. «Κοίτα, Διονύση. Το λέγαμε και χθες ότι είναι διαφορετικό ένας μπάτσος να πιάσει ένα παιδάκι και να το δείρει. Και τον λέω μπάτσο επειδή είναι μπάτσος και όχι αστυφύλακας, επειδή, αν ήταν αστυφύλακας, θα φερόταν διαφορετικά και διαφορετικό είναι να πρέπει να καθαρίσει με τα Πατήσια. Καταλαβαίνεις τι σου λέω, Διονύση;». Ο Διονύσης, που κάνει κάθε μέρα την εκπομπή, καταλαβαίνει. Εσύ έτσι κι έχεις χάσει ένα επεισόδιο από τις εμφανίσεις του Γιάννη του ΑΕΚτσή, αποκλείεται να καταλάβεις.

Αντίθετα, κανένας δεν έχει πρόβλημα να καταλάβει τον Φίλιππα τον φαναρτζή όταν βγαίνει στο τηλέφωνο. Ο Φίλιππας για τον Ολυμπιακό είναι ό,τι ο αγγελιαφόρος σε αρχαία τραγωδία. Ετσι και εμφανιστεί στη σκηνή, πάει να πει ότι την πούτσισε ο Βασιλιάς της Θήβας. Ο Φίλιππας εμφανίζεται συνήθως μετά τις χοντρές ήττες του Ολυμπιακού. Πάντα για να ζητήσει ψυχραιμία από τους οπαδούς του Θρύλου. Μία καθ’ όλα αξιέπαινη κίνηση. Αλλά ας πούμε ότι δεν έχεις δει το ματς του Τσάμπιονς Λιγκ, γυρίζεις σπίτι για να ακούσεις Ελευθεράτο και ακούς στη γραμμή τον Φίλιππα. Με μία «τεσσάρα» λες να ’το κόψουνε το σκορ, να ’το τυλίξουν και λες και ένα ευχαριστώ.

Το μεταμεσονύκτιο ραδιόφωνο είναι ένας ευαίσθητος βιότοπος που μπορεί να επιβιώσει ο Βαγγέλης Βλάχος. Ο οποίος δημιούργησε ένα από τα μεγαλύτερα μπάχαλα στον χώρο. Βγαίνοντας στην ultra hard core absolute splatter εκπομπή του Γερασίμου, έχοντας πιθανόν πιει και μια μπίρα επιπλέον, ο Βαγγέλης Βλάχος, αν και Παναθηναϊκός, βγήκε να προκαλέσει σε μονομαχία μέχρι θανάτου τον Κώστα Γκόντζο. Αφού ξεκίνησε με μία μακροσκελή ανάλυση του αργεντίνικου ποδοσφαίρου, στο οποίο είναι ειδικός, ο Βαγγέλης Βλάχος κατέληξε με τη φράση: «και αν είσαι άντρας, ρε Γκόντζο, σε περιμένω. Είμαι στη Δεκελείας και τρώω σουβλάκια». Εντυπωσιασμένος από τον άλλο χαρακτήρα του Βαγγέλη Βλάχου, ο Γερασίμου ολοκλήρωσε το τηλεφώνημα: «Φάε πάντως δύο σουβλάκια για να ηρεμήσεις». Μέχρι να αποκαλυφθεί ότι ο ακροατής πράγματι λεγόταν Βαγγέλης Βλάχος, αλλά ότι δεν είχε καμία σχέση με τον προπονητή, η μικρή κοινωνία του SuperΣΠΟΡ FM 94,6 είχε συγκλονιστεί. «Κοίτα ανάποδες που έχει πάρει ο Βλάχος με τον Γκόντζο».

Στηρίξτε το, ενισχύστε το, ακούστε το. Το νυκτερινό ραδιόφωνο είναι κάτι που ποτέ δεν θα μπορέσει να υποκαταστήσει η τηλεόραση.

Το μόνο που γράφει λάθος ο Π.Γ. είναι ότι πριν από μερικά χρόνια, αν υπήρχε νυκτερινό ραδιόφωνο, θα χαρακτηριζόταν από ακροατές διανοούμενους και γραφικούς. Πριν από 15 χρόνια οι άρχοντες του μεταμεσονύκτιου ραδιοφώνου ήταν ο Κώστας Μυλωνάς στα «Παιδιά της Νύχτας» και ο Γαργαλάκος στο ραδιόφωνο του Κουρή. Ο Μυλωνάς στο σεξ και ο Γαργαλάκος στην πολιτική ήταν θρύλοι της εποχής. Αμφότεροι εντυπωσιακοί, αλλά ιδιαίτερα ο Γαργαλάκος είχε το πιο αργό delivery στην ιστορία του ραδιοφώνου. Είχαμε εφεύρει ένα παιχνίδι που το είχαμε ονομάσει Γαργαλάκος. Ας πούμε ότι στην εκπομπή του είχε βγει κάποιος αγωνιστής της αντίστασης. Παρένθεση. Στην εκπομπή του Γαργαλάκου οι μισοί είχαν πολεμήσει τους Γερμανούς, οι άλλοι μισοί τη Δεξιά και όλοι μαζί τον Μητσοτάκη, που ήταν δεξιός και είχε συνεργαστεί με τους Γερμανούς. Κλείνει η παρένθεση. Εβγαινε λοιπόν ο ακροατής και έλεγε: «Κύριε Γαργαλάκο, πρέπει να σε συγχαρούμε εσένα, που μαζί με τον Γιώργο τον Κουρή, τον Διακογιάννη και τους άλλους αγωνιστές της "Αυριανής" δίνετε τη μάχη ενάντια στη Δεξιά». Μετά ο ακροατής προσέθετε κάποιες εκτιμήσεις ότι, αν ο Μητσοτάκης βγει στην κυβέρνηση, θα μας ανασκολοπίσει όλους, θα πουλήσει την Ακρόπολη και μπορεί να φτάσει στο σημείο ακόμα και να κλείσει την "Αυριανή". Τότε ερχόταν η σειρά του Γαργαλάκου. «Φίλε μου, ευχαριστώ». Εδώ έπεφτε η πρώτη παύση. Μια μέτρια παύση του Γαργαλάκου ήταν των πέντε δευτερολέπτων. Στις καλές μπορούσες να γεμίσεις το ποτήρι μπίρα και μέχρι να ξαναμιλήσει να είχε πέσει ο αφρός. Οταν λοιπόν έπεφτε η παύση, άρχιζε το «Γαργαλάκος».

Εκείνη την εποχή ήμασταν μια παρέα πέντε, έξι άτομα. Ακούγαμε το ραδιόφωνο. Ο Γαργαλάκος είχε πει το «φίλε μου, σε ευχαριστώ». Είχες δικαίωμα λοιπόν να φωνάξεις την επόμενη λέξη. «Ο Ανδρέας Παπανδρέου». «Το κράτος της Δεξιάς». «Το ΠΑΣΟΚ». «Ολοι εμείς στην "Αυριανή"». Οποιος πετύχαινε την επόμενη λέξη, έπαιρνε το ποτ. Διαφορετικά το ποτ διπλασιαζόταν και το παιχνίδι συνεχιζόταν. «Φίλε μου, σε ευχαριστώ. «Ο δημοκρατικός ελληνικός λαός», έλεγε ο γίγαντας, «πρέπει να είναι έτοιμος να αγωνιστεί». Εδώ δυσκόλευε γιατί σου είχαν φάει το «πρέπει». «Μαζί με τον Ανδρέα». «Θα ξαναβγεί στους δρόμους». Στο «Γαργαλάκος» έχουν χαθεί περιουσίες. Το καταλαβαίνω ότι πολλοί από εσάς το νυκτερινό ραδιόφωνο το ανακαλύψατε τώρα, αλλά πρέπει να τιμάτε αυτούς που έγραψαν ιστορία. Γιατί ένας λαός που δεν έχει μνήμη, μπορεί να μην έχει μέλλον. Αλλά, ακόμα χειρότερα μπορεί να ξεμείνει χωρίς νυκτερινό ραδιόφωνο. Αλλά η ώρα μας τελείωσε. Πάμε σε ειδήσεις και «Bye, Bye», που έλεγε και ο πρωτοπόρος μπάρμπα Γιάννης.