Ο Ολυμπιακός ως θεατής του σίριαλ «Καστίγιο και Εθνική» (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η (...άδοξη) εξέλιξη της υπόθεσης Καστίγιο/Εθνική Ελλάδος ήλθε να επιβεβαιώσει τη θεωρία του μικρού καλαθιού που ευθύς εξαρχής εδώ, βασισμένοι στην πείρα απ' τις παλαιές παρεμφερείς ιστορίες με τον Μιλόγεβιτς και με τον Τζόρτζεβιτς, υιοθετήσαμε και υποστηρίξαμε.

Ενα πράγμα που ξεκίνησε απ' τον παρορμητισμό του Γκαγκάτση όταν είδε τον Καστίγιο να βάζει τα τρία γκολ τον Αύγουστο στη Νέα Σμύρνη και συντηρήθηκε χάρη στα καλά παιγνίδια του Ουρουγουανού τον Σεπτέμβριο (με την Εθνική, επίσης, επίκαιρη τότε) στο Τσάμπιονς Λιγκ, το ίδιο αυτό πράγμα από Οκτώβριο άρχισε σιγά σιγά να πέφτει, εκφυλίστηκε όταν στη μέση της συζήτησης μπήκαν και τα λεφτά, ώσπου τέλη Νοεμβρίου φτάσαμε στο fade out. Ξεθύμανε οριστικά. Τελειωτικά.

Πολλή φασαρία, πολύς ξοδεμένος χώρος στις εφημερίδες και χρόνος on-air, πολλές δηλώσεις αρμόδιων και... αναρμόδιων, για το τίποτα. Ως συνήθως συμβαίνει, δηλαδή, με το άρπα-κόλλα.

Είναι ο (Σύγχρονος) κόσμος, που ζούμε, των ανοικτών συνόρων. Της πρόσμιξης. Της, ως εκ τούτων, σύγχυσης. Τέτοιες ιστορίες, στις οποίες ο (συνήθως νεαρός) ποδοσφαιριστής ευρίσκεται στο σταυροδρόμι να διαλέξει Εθνική, είναι διεθνές ψωμοτύρι στην ειδησεογραφική καθημερινότητα.

Στη Γαλλία τις προάλλες, τις μέρες πριν από το φιλικό με την Ελλάδα, ξόδευαν (πολύ περισσότερο απ' όσο εμείς με τον Καστίγιο) χώρο και χρόνο για τον Αργεντινό Ιγουαΐν. Ο Αφελάι και ο Αϊσατί, οι δύο σούπερ πιτσιρικάδες της PSV, πατάνε με το ένα πόδι στη βάρκα της Ολλανδίας και με το άλλο στου Μαρόκου. Μαρόκο και Βέλγιο διεκδικούν τον Μπουσουφά της Αντερλεχτ και τον Μααρουφί της Ιντερ.

Ο Φαν Μπάστεν, ως την ύστατη ώρα πριν από το Μουντιάλ, περίμενε να κάνει Ολλανδό τον Καλού (Ακτή Ελεφαντοστού). Ανεπιτυχώς! Ο Κανουτέ, σε σχετικώς προχωρημένη ηλικία, διάλεξε Μάλι. Ο Αγκμπονλαχόρ, που εφέτος ξεπετάχτηκε με την Αστον Βίλα, αίφνης ενδιαφέρει τη Νιγηρία. Όπως και ο Μπουαζά, της Ουότφορντ, την Αλγερία. Ο Μπελαΐντ είναι Τυνήσιος και ο Ντιά Σενεγαλέζος, κλήθηκαν στις Ελπίδες της Γαλλίας, και το πού θα παίζουν όταν γίνουν Ανδρες ακόμη παίζεται.

Μόλις χθες το απόγευμα διάβαζα πως ο Φάιλχαμπερ, που τον είδαμε στο Τσάμπιονς Λιγκ με το Αμβούργο, Αυστριακός γεννημένος στη Βραζιλία με αμερικανική υπηκοότητα, απέρριψε το κόρτε του Αντί Χέρτσογκ για την Αυστρία και είπε ότι θέλει να διεκδικήσει το μέλλον του στην Εθνική των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η Εθνική, σε αντίθεση με τον σύλλογο, είναι εθελοντισμός. Εθελοντισμός δεν σημαίνει... δίχως χρήματα. Σημαίνει δίχως συμβόλαιο. Παίζεις όπου παίζεις, πρωτίστως επειδή το θέλεις. Το διαλέγεις, και γι' αυτό δεν μπορείς να το αλλάζεις ανά... μεταγραφική περίοδο. Οτιδήποτε διαλέγει (όταν μπορεί να διαλέξει ανάμεσα σε τουλάχιστον δύο) κανείς, και με το οποιοδήποτε κριτήριο το πράττει, είναι σεβαστό.

Εάν ο Καστίγιο προκρίνει το Μεξικό, μπροστά από Ουρουγουάη ή Ελλάδα, με το σκεπτικό ότι το Μεξικό του προσφέρει καλύτερες πιθανότητες συμμετοχής στα Παγκόσμια Κύπελλα του 2010 και του 2014, έχει δίκιο. Το δίκιο της κοινής λογικής. Ότι ο «Τζόλε» διάλεξε Γιουγκοσλαβία και... ταλαιπωρήθηκε το καλοκαίρι στη Γερμανία όσο είχαμε ταλαιπωρηθεί εμείς στο USA '94, ενώ εάν διάλεγε Ελλάδα μπορεί και αυτός να ήταν πρόπερσι πρωταθλητής Ευρώπης, τούτο είναι κάτι (την ώρα που αποφασίζει κανείς) εντελώς αστάθμητο. Και αν, στον όποιο «Τζόλε» ή Καστίγιο, υπεισέρχεται το συναίσθημα, κι αυτό εννοείται πως είναι (απολύτως) σεβαστό.

Με ή άνευ Καστίγιο, η Εθνική δεν θα χαθεί. Στην Ελλάδα ή αλλού, ούτε ο Καστίγιο θα χαθεί. Τι μένει πίσω, ως το μοναδικό αξιοπερίεργο της υπόθεσης; Η, τουλάχιστον, με όσα εμείς ξέρουμε, αδράνεια του Ολυμπιακού. Ο Ολυμπιακός, σε τούτη την ιστορία, δεν ήταν απλώς ο άμεσα ενδιαφερόμενος. Ηταν ο έχων άμεσο «έννομο» συμφέρον. Και το συμφέρον του Ολυμπιακού ήταν ο Καστίγιο να παίξει στην Εθνική Ελλάδος. Οχι να φεύγει μία στα Κόπα Αμέρικα, την άλλη στα Gold Cup, την παρ' άλλη στα προκριματικά της CONCACAF, όλ' αυτά... στου διαβόλου τη μάνα.

Εάν ο Ολυμπιακός «βλέπει» στον Καστίγιο το πιο ακριβό περιουσιακό στοιχείο του για τα επόμενα π.χ. δέκα χρόνια, και όχι έναν πολύ καλό παίκτη που αύριο μεθαύριο θα φέρει στο κλαμπ καλά λεφτά και θα φύγει, τότε είχε (σοβαρό) λόγο να εξαντλήσει εγκαίρως κάθε περιθώριο πίεσης. Δεν έχουμε την πληροφόρηση ότι το έκανε. Ακριβέστερα, δεν έχουμε την πληροφόρηση ότι το έκανε... ζεστά. Μάλλον, θεατής (του σίριαλ) έμοιαζε.