Νίκησε ο καλύτερος με φτωχό σκορ (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Αυτός ο βαθιά θρησκευόμενος χριστιανός, που ντύνεται σαν χίπης με κοστούμι, ξέρει (θέλει) να παίζει μόνο επίθεση. Μπορεί στις αρχές να έπαιρνε μόνο ισοπαλίες, αλλά όλοι το βλέπαμε ότι, ανεξάρτητα από τον αντίπαλο, ο Αρης έπαιζε μπροστά με τη θαρραλέα τακτική του «όσα φάμε κι όσα βάλουμε».

Η στάμνα πήγε για νερό, αλλά τη φορά αυτή έσπασε. Η κακή εμφάνιση του Παναθηναϊκού συνδυάστηκε με την αστραφτερή του Αρη, ώστε να γίνει η ζημιά για τους «πράσινους». Όσοι σταθούν στην ήττα και αγνοήσουν την αγωνιστική εικόνα, είναι σαν να προετοιμάζουν την ομάδα για το επόμενο στραβοπάτημα. Η υπεροχή των «κιτρίνων» στο ματς ήταν ολοκληρωτική.

Σε κανένα σημείο οι παίκτες του Μουνιόθ δεν πήραν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ακόμα κι όταν ο Αρης προηγήθηκε, όλα έμειναν ίδια κι απαράλλαχτα. Οι παίκτες του Γκιγέρμο Ογιος στην επίθεση και οι χαφ του Παναθηναϊκού σε πλήρη αδυναμία να περάσουν μπροστά μια μπαλιά της προκοπής. Επρόκειτο για σαφή παραδοχή της ανωτερότητας του αντιπάλου. Η γνωστή κουβέντα «νίκησε ο καλύτερος» αποκτά στην προκειμένη περίπτωση πραγματικό περιεχόμενο. Οταν βρίσκεσαι πίσω στο σκορ και συνεχίζεις να βρίσκεσαι πίσω στο γήπεδο, τότε κάτι πάει στραβά. Το «στράβωμα» θα μεγαλώσει αν από σήμερα το πρωί η κουβέντα σε διοικητήριο και αποδυτήρια περιστραφεί γύρω από τα σφυρίγματα του Τεροβίτσα. Οταν παίρνει φωτιά το σπίτι σου κι εσύ σφυρίζεις για τη σφυρίχτρα, τότε μάλλον δεν έχεις καταλάβει τι σου συμβαίνει. Ανεξάρτητα από το τι «επιτάσσει» η επικοινωνιακή αντιμετώπιση της ήττας, ο πολύπειρος Ισπανός κόουτς θα κρατήσει την ψυχραιμία του και θα διαπιστώσει ό,τι κι ο μέσος οπαδός της ομάδας: τα χαφ αδυνατούν να παράξουν παιχνίδι ώστε να διευκολύνουν τους ταχύτατους επιθετικούς και οι ακραίοι μπακ έχουν περιορισμένες δυνατότητες να συνδράμουν επιθετικά. Παρά τις σποραδικές προσπάθειες του Βίκτορ, οι μεσαίοι δεν κερδίζουν μέτρα ώστε να μικρύνουν οι αποστάσεις ανάμεσα στο κέντρο και την επίθεση. Ο Αρης έπαιζε καθαρό 4-3-3 και οι ακραίοι μπακ ήταν στην επίθεση, ζαλίζοντας την «πράσινη» οπισθοφυλακή. Ο Τούτα και ο Βαγκέλι πρωταγωνίστησαν, με θύματα τους Βύντρα και Σέριτς. Το άσχημο βράδυ που πέρασαν οφείλεται και στην αδυναμία των Βίκτορ, Ίβανσιτς να μαρκάρουν αποτελεσματικά. Αντίθετα, οι Αρειανοί έπαιρναν άνετα τις περισσότερες μονομαχίες και είχαν κατοχή της μπάλας και σωστή κυκλοφορία. Πιθανότατα αυτό εννοούσε ο Μουνιόθ λέγοντας ότι οι παίκτες του Αρη είχαν μεγαλύτερη αφοσίωση.

Τα φώτα της δημοσιότητας και τα ξύλινα γράμματα των αθλητικών εφημερίδων πέφτουν συχνά πάνω στον Φερέρ και τον Μουνιόθ. Κάποια στιγμή πρέπει να βρεθούν χρόνος και διάθεση για τον Γκιγέρμο Ογιος. Αυτός ο βαθιά θρησκευόμενος χριστιανός, που ντύνεται σαν χίπης με κοστούμι, ξέρει (θέλει) να παίζει μόνο επίθεση. Μπορεί στις αρχές να έπαιρνε μόνο ισοπαλίες, αλλά όλοι το βλέπαμε ότι, ανεξάρτητα από τον αντίπαλο, ο Αρης έπαιζε μπροστά με τη θαρραλέα τακτική του «όσα φάμε κι όσα βάλουμε». Κρίμα είναι, επειδή δεν υπάρχει επικοινωνιακός μηχανισμός για να αναδείξει την προσπάθειά του, να μείνει χωρίς αναγνώριση. Ο αγνός φίλαθλος, που γουστάρει ωραία μπάλα, οφείλει να του βγάλει το καπέλο. Φουλ επίθεση, όσα πάνε κι όσα έρθουν. Το κάνει διότι έτσι πιστεύει ή επειδή μόνο αυτό ξέρει, λίγο ενδιαφέρει. Ο Αρης παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο, έχει παίκτες που είναι πιθανό να μη γνωρίζει ο ένας το πλήρες όνομα του άλλου. Κι όμως, στην ποδοσφαιρική Βαβυλωνία του «Κλεάνθης Βικελίδης» ο ήχος βγάζει μια αρμονία που παραπέμπει σε άλλες εποχές, του αλανιάρικου ποδοσφαίρου. Οταν όσοι έμπαιναν να παίξουν ευχαριστιόνταν το παιχνίδι και ήθελαν μόνο να νικήσουν. Ωραία, να ψαχτούμε για το ποιος διοικεί πραγματικά τον Αρη, σε ποιον ανήκουν τα δικαιώματα των ποδοσφαιριστών, ποιος ο ρόλος του Ασίς Μορέιρα και πάει λέγοντας. Ωστόσο, πρέπει να περισσέψουν χαρτί και μελάνι για την ομάδα του Ογιος...