Ματς καθοριστικό για τις μεταγραφές (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Το πρόβλημα των πρώτων αγωνιστικών του πρωταθλήματος, η μετριότητα στα χαφ, ξαναχτύπησε τον Παναθηναϊκό. Με το ίδιο, όπως στην αρχή, αποτέλεσμα. Την ήττα, λιγότερο ανησυχητική ως αποτέλεσμα από την εμφάνιση με την οποία συνδυάστηκε. Μια εμφάνιση που σε 90 λεπτά έδωσε στον Παναθηναϊκό μιάμιση ευκαιρία, χωρίς ούτε μία από τις δύο φάσεις να είναι κραχτή.

Η αναγέννηση του Παναθηναϊκού ήρθε με την εμφάνιση του επιπεδάτου Βίκτορ στην ενδεκάδα. Ο οποίος –με το κέφι που μαζεύεται σε ένα εξάμηνο απραξίας– έκοβε, κατέβαζε την μπάλα και έκανε πάσες των +30 μέτρων. Η απόδοση του Βίκτορ συνοδεύτηκε από την αντίστοιχη του Τζιόλη, ο οποίος, βλέποντας το κενό που άφηνε ο παροπλισμός του Μπίσκαν, υπερέβαλε εαυτόν για να πάρει τον τίτλο του βασικού. Οι εμφανίσεις του Βίκτορ ήταν, όμως, αδύνατον να συνεχιστούν στο διηνεκές. Μετά το πρώτο ξεμπούκωμα, ο Βίκτορ συνέχισε χωρίς να υστερεί, αλλά με τις προβλεπόμενες νορμάλ σε μία σεζόν εμφανίσεις. Οσο για τον Τζιόλη, το πρόβλημα δεν είναι η απόδοση, αλλά η θέση.

Στο 4-4-2 δύο αμυντικά χαφ δεν χωράνε, τουλάχιστον όταν η ομάδα μένει πίσω στο σκορ και χρειάζεται να πιέσει αντί να περιμένει. Έχοντας στην ενδεκάδα τον Μπόβιο, έναν παίκτη που κόβει, πασάρει μακριά και με ακρίβεια και έχει θανατηφόρο σουτ –φτάνει όμως να βρεθεί σε θέση που να μπορεί να το χρησιμοποιήσει–, ο Βίκτορ Μουνιόθ στο ματς με τον Αρη έπρεπε να αποφασίσει. Να αφήσει έναν από τους δύο κεντρικούς χαφ του στον πάγκο βάζοντας στον άξονα τον Λεοντίου, –τον μόνο, πιθανώς, μαζί με τον Ίβανσιτς παίκτη που μπορεί να κατεβάσει την μπάλα– ή να ακολουθήσει τη συνταγή του Παγκρήτιου; Να αφήσει, δηλαδή, την ομάδα πίσω και να περιμένει κάτι καλό να συμβεί.

Μια κόντρα του Παπαδόπουλου, ένα ξεπέταγμα του Σαλπιγγίδη, ένα μακρινό σουτ του Μπόβιο ή του Τζιόλη και μια επανάληψη της νίκης με τον Εργοτέλη. Ο Μουνιόθ λογικά ακολούθησε την επιτυχημένη συνταγή του «κράτα το μηδέν και περίμενε». Χωρίς, όμως, να υπολογίσει τη διαφορά ανάμεσα στον Εργοτέλη και τον Αρη. Η καταλυτική διαφορά στο χθεσινό ματς ήταν η ικανότητα των χαφ του Αρη να κυκλοφορούν την μπάλα παίζοντάς τη με τη μία και των πλάγιων να τρομοκρατούν τα αντίπαλα μπακ. Δεν είναι συμπτωματικό το ότι στο τέλος του ματς, με τον Αρη να πρεσάρει κάτω από το κέντρο και προς την περιοχή του ΠΑΟ, η ομάδα της Θεσσαλονίκης δεν σταμάτησε να διατηρεί την κατοχή της μπάλας και ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να συνδυαστεί ούτε μία φορά μπροστά από τη μεγάλη περιοχή του Αρη.

Απελευθερωμένοι μετά τα επιτυχημένα τελευταία αποτελέσματα, οι αμυντικοί του Αρη δεν φοβόντουσαν να βγουν πρώτοι στη φάση. Διατηρώντας δυνάμεις και χωρίς να προσπαθούν να πετύχουν το ακατόρθωτο και να πρεσάρουν ενενήντα λεπτά στην αντίπαλη περιοχή, τα χαφ είχαν το καθαρό μυαλό για να συνδυάζονται. Για τον Αρη ήταν η πρώτη φορά που η ελκυστική προπονητική φιλοσοφία του Ογιος –η ομάδα μετά το πρώτο γκολ να ψάχνει το δεύτερο– συνδυάστηκε με τη λογική. Να μην είναι απαραίτητο το δεύτερο, μια και όπως έπαιζε ο Αρης στο παρελθόν δύο γκολ ήταν το μίνιμουμ για να κερδίσει.
Για τον Παναθηναϊκό το χθεσινό ματς μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικό όσον αφορά τις μεταγραφικές επιλογές του Δεκεμβρίου. Αν στον Παναθηναϊκό δεν είναι βέβαιοι ότι ο Εκι Γκονζάλες θα επιστρέψει σύντομα και σε φουλ φόρμα, η απόκτηση ενός επιθετικού χαφ είναι απαραίτητη. Έχοντας στην ομάδα τον Παπαδόπουλο, τον Σαλπιγγίδη και τον Μάντζιο, το να έχουν πρώτη προτεραιότητα τον φορ μοιάζει με κάποιον που είναι κουστουμαρισμένος, αλλά ξυπόλητος, και αυτό που τον καίει είναι να αγοράσει και δεύτερη γραβάτα.