Διαιτησία, το ασανσέρ και ο Ορέστης Μακρής (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Φανταστείτε ένα κόμμα εξουσίας που ηττάται κατά κράτος στις εκλογές και στη συνέχεια γκρινιάζει, επειδή από τον συνολικό τηλεοπτικό προεκλογικό χρόνο τού δόθηκαν επτά λεπτά λιγότερα: όσο μπορεί να έκρινε κάτι τέτοιο την εκλογική μάχη, άλλο τόσο η διαιτησία καθόρισε το αποτέλεσμα του αγώνα Αρης-Παναθηναϊκός. Εν ολίγοις, καθόλου -αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι το πολυσυζητημένο πέναλτι δεν απέφερε γκολ υπέρ των γηπεδούχων.

Ασφαλώς η αποτυχία των «πρασίνων» στη Θεσσαλονίκη δεν έχει τη βαρύτητα μιας εκλογικής ήττας. Δεν καθορίζει τα «τι μέλλει γενέσθαι» μιας τετραετίας, ούτε καν μιας ποδοσφαιρικής σεζόν. Δεν στιγματίζει -αυτό δα έλειπε- τη δουλειά του προπονητή: ο Μουνιόθ πασχίζει να συμμαζέψει μία ομάδα που «δομήθηκε» προ μηνών, ερήμην του.

Εάν κάτι πιστοποιεί η τρίτη συνεχή «χλομή» εμφάνιση (και όχι αυτό καθαυτό το αποτέλεσμα) είναι πως οι απλουστεύσεις «ασφυκτιούν» στο ποδόσφαιρο: πολλοί φαντάζονταν την ανάκαμψη του Παναθηναϊκού ως ευθύγραμμη ανοδική πορεία, σαν ασανσέρ που σε μεταφέρει απευθείας από το υπόγειο στον έκτο, δίχως ενδιάμεσα σκαμπανεβάσματα. Αμ, δεν είναι έτσι. Μια τέτοια προσδοκία συναγωνίζεται επαξίως σε απλοϊκότητα την -μέχρι πρότινος δημοφιλή- ιδέα ότι στον ΠΑΟ το μόνο πρόβλημα ήταν η κακή φυσική κατάσταση...

Σύμφωνοι, στο «Κλεάνθης Βικελίδης» οι «πράσινοι» ήσαν κακοί. Μία ευκαιρία σε ολόκληρο αγώνα, ανεπαρκέστατη «παραγωγή παιχνιδιού». Δύο φορές κοντά στο 2-0 ο Aρης, ενώ ο ΠΑΟ στο γήπεδο έκανε κάτι απροσδιόριστο που αποδίδεται πολύ περισσότερο με το ρήμα «πελαγοδρομώ» και πολύ λιγότερο με το «ρισκάρω». Όμως, επαναλαμβάνω, τίποτε απ' όλα αυτά δεν συνιστά καταστροφή.

Αντιθέτως, θα είναι αυτοκαταστροφική για την ομάδα τυχόν επιστροφή του «συνδρόμου του αδικημένου». Εάν ο έξαλλος Βέλιτς ή οι δηλώσεις μετά τον αγώνα της Θεσσαλονίκης αντανακλούσαν απλώς τον εκνευρισμό της στιγμής, έχει καλώς. Εάν όμως σηματοδοτούν κάποια νοσταλγία για την τακτική Φιλιππίδη, ο οποίος χαλούσε τον κόσμο στην πρεμιέρα μιας σεζόν έπειτα από ένα 2-2 στη Ν. Σμύρνη, καταμετρώντας σκληρά φάουλ των παικτών του Πανιωνίου (και μόνο εκείνων), τότε η έκκληση είναι αυτονόητη: όχι άλλο κάρβουνο! Παραπέμπει, το άτιμο, σε παρωχημένα μέσα κίνησης.

Λένε πως όταν γκρινιάζεις συνεχώς για τη διαιτησία, εκτός του ότι κάποια στιγμή την παθαίνεις όπως ο βοσκός που φώναζε αδιαλείπτως «λύκος στα πρόβατα», δίνεις στους παίκτες εκ των προτέρων άλλοθι για ενδεχόμενη αποτυχία. Νομίζω ότι η σκέψη αυτή καταλήγει σε σωστό συμπέρασμα από... λάθος δρόμο.

Εξηγούμαι: αδυνατώ να θεωρήσω τους ποδοσφαιριστές -κάθε ομάδας- κουτούς επαγγελματίες, που δεν βρίσκουν κίνητρο για να δώσουν ό,τι μπορούν. Αντιθέτως, υποθέτω ότι ένας παίκτης που ακούει τους παράγοντες της ομάδας να διαμαρτύρονται για τη διαιτησία, τόσο τακτικά όσο κάνουν «τικ τακ» τα ρολόγια, μπορεί να εκλάβει αυτή την μέθοδο ως έλλειψη εμπιστοσύνης. Στο υλικό και τις δυνατότητες της ομάδας. Αυτό ναι, μπορεί να αποδειχθεί αβάσταχτο ψυχικό βαρίδι.
Τέτοιου είδους βαρίδια στις ψυχές και -κατ' επέκταση- στα πόδια των παικτών δεν τα εξισορροπεί κανένα προσωρινό όφελος. Πέρυσι ο Παναθηναϊκός έκανε τη γνωστή κίνηση με το DVD. Πολλοί είπαν ότι άμεσο αποτέλεσμα ήταν εκείνο το πέναλτι που «πήραν» οι «πράσινοι» στο Καραϊσκάκη. Η συνέχεια, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος σε εκείνο το ντέρμπι, ποια ήταν; Οι ανταγωνιστές των «πρασίνων» έδειχναν και με... τα δύο χέρια το DVD, προειδοποιώντας ότι ο ΠΑΟ έτσι «μεθόδευε καταστάσεις». Σε ένα ποδοσφαιρικό-διαιτητικό στερέωμα, όπου όποιος κραυγάζει, ευελπιστεί ότι θα πάρει το «κατιτίς» του, άκρη δεν βγαίνει.

Πολλές διαιτησίες είναι από μέτριες ως ανεκδιήγητες -ούτε λόγος. Η διατήρηση αυτού του τέλματος συνιστά όντως κίνδυνο. Ελλοχεύει όμως κι άλλος κίνδυνος: τη γενική αναξιοπιστία που περιβάλλει τη διαιτησία να την αξιοποιούν οι πάντες διά πάσα χρήση και νόσο. Τσουβαλιάζοντας την πραγματική αδικία με την κατά φαντασία και το καθοριστικό λάθος με το αμελητέο -ο καθένας φυσικά για πάρτη του. «Τώρα που βρήκαμε πιπέρι, θα ρίξουμε και στα λάχανα;», αναρωτιόταν ο Ορέστης Μακρής στη «Θεία από το Σικάγο». Δυστυχώς. Στη συνέχεια ο καθένας «μαγειρεύει» με τον τρόπο του. Φωνές οι μεν, μαϊμούδες οι δε -και η Ξάνθη σε λίγο θα καταμετρά ανάποδα πλάγια άουτ στις ανακοινώσεις της!