Αλλος έχει την ευθύνη (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

O Νικοπολίδης; Πλάκα κάνουμε; Μπορεί να βρέθηκε έξω από την εστία του στο γκολ της Σαχτάρ, αλλά σε τρεις περιπτώσεις είχε αποκρούσεις σε φάσεις μέσα στη μικρή περιοχή με ρεφλέξ που υπάρχουν μόνο στη συνομοταξία των ερπετών. Ο Πάντος; Μπορεί να ήταν και η καλύτερη εμφάνισή του σε διεθνές ματς του Ολυμπιακού. Κατέβαινε από δεξιά, έκανε σέντρες και προλάβαινε να γυρίζει για να κόβει. Ο Ζεβλάκοφ; Αποκάλυψη. Παίζοντας πρώτη φορά στη θέση του στόπερ, όχι μόνο έδεσε με τον Σέζαρ, αλλά κάλυπτε και τον Πάντο όταν έβγαινε στην επίθεση. Ο Σέζαρ; Κρύο αίμα. Το παλικάρι είναι από τους τύπους που συνεχίζουν να λύνουν το σταυρόλεξο όταν γίνεται βομβιστική επίθεση. Δεν μπορούσε να ταραχτεί από τους επιθετικούς των Ουκρανών. Ο Ντομί; Από την πλευρά του δεν θυμάμαι κατεβασιά και έδωσε βοήθειες και στον Τζόρτζεβιτς. Τον Τζόρτζεβιτς που παίζοντας στον άξονα και τις δύο πλευρές έδειξε ότι ξεπερνάει την κούραση του Μουντιάλ.

Χάρη βέβαια και στις βοήθειες ενός συγκινητικού Μάριτς που είχε δυνάμεις να κάνει flying tackle έπειτα από 80 λεπτά παιχνιδιού. Κάτι που θα μπορούσε να κάνει και ο Ριβάλντο, αν δεν είχε εξαντλήσει τις δυνάμεις του κυνηγώντας Ουκρανούς ακόμα και στην άμυνα, δίνοντας το μήνυμα ότι δεν είναι απλό ματς, αλλά ο υπέρ πάντων αγώνας. Οχι φυσικά στον Καστίγιο που δεν χρειάζεται εμψυχωτές, εκτός του ότι ήταν ο σκόρερ του μοναδικού τέρματος του Ολυμπιακού. Ο οποίος Ολυμπιακός έχασε την πρόκριση, επειδή ο Στολτίδης και ο Μπαμπαγκίντα δεν μπόρεσαν να αποδώσουν τα αναμενόμενα. Προσπάθησαν βέβαια, αλλά δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα του προέδρου του Ολυμπιακού να παλέψουν το ματς με κλοτσιές και μπουνιές. Παρ' όλο που σε δεύτερη σκέψη θυμάμαι τον Στολτίδη να χώνει μια καλή στον Τίμοστσουκ και τον Μπαμπαγκίντα μία ξώφαλτση στον Ρατ.

Ολοι οι παίκτες του Ολυμπιακού υπερέβαλαν εαυτούς για να νικήσουν τη Σαχτάρ. Δεν το κατάφεραν. Δεν θα είναι λοιπόν αμαρτία να φάνε πρόστιμο για κάτι που δεν φταίνε; Ιδιαίτερα από αυτούς που έχουν την ευθύνη; Μπορείς να τάξεις σε μια ομάδα ένα εκατομμύριο ευρώ στον καθένα αν κερδίσουν. Μπορείς να απειλήσεις τους παίκτες της με μαστίγωμα και ανασκολοπισμό αν δεν το καταφέρουν. Ανεξάρτητα όμως με το τι κάνεις ως διοίκηση, το θέμα δεν είναι αν το ζητείς, αλλά αν το μπορούν. Αν δεν το μπορούν, δεν μπορείς με τη σειρά σου να τους ρίχνεις την ευθύνη. Στο φινάλε δεν ήρθαν. Τους έφερες.

Εάν βάζατε το χέρι σας στην τσέπη και ανακαλύπτατε ότι σας λείπουν 25 ευρώ, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόσαστε είναι πού πήγαν. Καμία ανησυχία. Να τα πάρετε πίσω αποκλείεται, αλλά το πού πήγαν είναι απλό. Για το σύστημα ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, που αν κάθε Ελληνας εργαζόμενος, συνταξιούχος, νοικοκυρά και μωρό πλήρωνε από ένα 25άρι, θα κάλυπτε το κόστος του συστήματος C4I, για το οποίο η Ελλάδα πλήρωσε γύρω στα 250 εκατομμύρια ευρώ. Το σύστημα λέγεται ότι ουδέποτε λειτούργησε και κανένας κρατικός λειτουργός δεν υπέγραψε την παραλαβή του. Για να λαϊκίσω λίγο, κάθε τετραμελής ελληνική οικογένεια πλήρωσε ένα κατοστάρικο για κάτι το οποίο δεν χρησιμοποιήθηκε και ούτε θα χρησιμοποιηθεί.

Οπως ήταν φυσικό, η υπόθεση αποκαλύφθηκε ύστερα από έρευνα των γερμανικών αρχών στη Siemens. Από τα τέλη Νοεμβρίου ανακρίθηκαν 10 στελέχη της εταιρείας και δύο συνεργάτες στελεχών, που όμως δεν εργάζονται στη Siemens. Η εταιρεία, όπως πληροφορούν τα γερμανικά Μέσα, κατέθεσε αγωγή κατά του αντιπροσώπου της στην Ελλάδα. Χοντρικά αυτή είναι η ιστορία και αν σταματήσουμε να είμαστε περήφανοι για ένα πεντάλεπτο για τους Αγώνες, που η υφήλιος μάς θαύμασε, μπορούμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα.

Πρώτον, η έρευνα ξεκίνησε στη Γερμανία, που θα είχε κάθε λόγο να κουκουλώσει την υπόθεση. Γιατί η Siemens είναι γερμανική εταιρεία, τα κορόιδα που τα έσκασαν για να αγοράσουν ένα σύστημα που είναι αμφίβολο ότι λειτούργησε ποτέ είμαστε εμείς και σε περίπτωση που η υπόθεση είχε δουλέψει αντίστροφα, ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι ο ανακριτής, που θα την είχε αποκαλύψει σήμερα, θα θεωρείτο εθνικός προδότης. Τέλος πάντων οι Γερμανοί ξεκίνησαν την ιστορία και εμείς συρόμενοι ακολουθούμε. Η υπόθεση ανατέθηκε στον εισαγγελέα Πρωτοδικών Παναγιώτη Αθανασίου, ο οποίος ζήτησε από τις εισαγγελίες Βέρνης και Μονάχου όποιες πληροφορίες εμπλέκουν Ελληνες πολίτες. Αυτά και από Δευτέρα ο εισαγγελέας θα καλέσει μάρτυρες να καταθέσουν. Η έρευνά μας δηλαδή περιορίζεται σε ό,τι μας δώσουν οι Ελβετοί και οι Γερμανοί και ό,τι πουν οι μάρτυρες.

Στη Γερμανία η αστυνομία έκανε επιδρομή στα γραφεία και τα σπίτια στελεχών της Siemens, κατάσχεσε κάθε σχετικό με την υπόθεση έγγραφο και συνεχίζει την έρευνά της. Το δικό μας υπουργείο Δημόσιας Τάξης και ο Πολύδωρας μπορούν να αναφέρουν κάποια πρωτογενή έρευνά τους, εκτός από το να ζητήσουν τα στοιχεία από τους Γερμανούς; Επίσης, μπορούν να μας πληροφορήσουν για τη σύνθεση της επιτροπής που έκανε τον διαγωνισμό, παρήγγειλε και παρέλαβε το C4I; Θυμάμαι καθαρά ότι η επιτροπή αποτελείτο από εκπρόσωπο του 2004, ειδικούς των σωμάτων ασφαλείας, την ηγεσία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης αμφοτέρων των κομμάτων και, αν δεν κάνω λάθος, ξένους ειδικούς των μυστικών υπηρεσιών της Αμερικής, της Βρετανίας και του Ισραήλ. Το «αμφοτέρων των κομμάτων» είναι η φράση-κλειδί. Είναι ο λόγος που αμφότερα κόμματα κάνουν ένα υπέροχο μόκο, με τον οποίο εναρμονίζεται η πλειονότητα των Μέσων.
Χωρίς την αστυνομική στήριξη, με τον ελληνικό νόμο περί Τύπου, με τα λεφτά που μοιράστηκαν από το 2004 σε δεκάδες δημοσιογράφους ελάχιστοι έχουν τη διάθεση να ασχοληθούν. Εάν από ξώφαλτσο κάποια σοβαρή χώρα, όπως η Γερμανία, δεν μπλεχτεί σε υποθέσεις του 2004, αποκλείεται να μάθουμε την αλήθεια. Και είναι εξοργιστικό. Είναι υποθέσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που δόθηκαν σε C4I, ζέπελιν που έκαναν βόλτες χωρίς αντικείμενο, ολυμπιακά έργα που κατασκευάστηκαν χωρίς προοπτική μετά το 15ήμερο των Αγώνων. Είναι εξοργιστικό να ακούς τον τότε υφυπουργό Αθλητισμού Γιώργο Φλωρίδη να μιλάει στην Αυστραλία για σύσταση συμμορίας και η ηγεσία της κυβέρνησης να του ζητεί να καταθέσει προφορική έκθεση ώστε να μην υπάρξουν γραπτές μαρτυρίες.

Ποτέ δεν θα μάθουμε το ακριβές κόστος των Ολυμπιακών του 2004. Ούτως ή άλλως, δεν έχει νόημα. Ο προαστιακός και το τραμ, που έγιναν για το 2004 και κατόπιν υπολειτουργούν, ποτέ δεν χρεώθηκαν στο κόστος των Αγώνων. Εδώ δεν χρεώθηκε η κατασκευή των σταδίων, ώστε να μπορέσει η επιτροπή διοργάνωσης να δηλώσει ότι έκανε τους Αγώνες με κέρδος. Το μόνο όμως που θα μαθαίνουμε κάπου κάπου είναι τα σκάνδαλα στα οποία εμπλέκονται πολίτες πιο ευαίσθητων από την Ελλάδα χωρών. Και αν το ελληνικό κράτος δεν νιώθει ξέφτιλο μπροστά στη γερμανική αντιμετώπιση που ψάχνει την αλήθεια, έστω κι αν πηγαίνει αντίθετα στα συμφέροντά του, το πετσί των πολιτικών μας πρέπει να είναι πολύ χοντρό.

Λουκάς Βύντρα δεν μπορεί να ζητήσει συμπάθεια. Το να παίζεις υπό πίεση, ακόμα και κακοπροαίρετη, είναι μέρος της show business και όποιος δεν το αντέχει, τραβάει γραμμή και αποχωρεί. Ούτως ή άλλως, η σχέση κοινού και performer είναι πάντα αγάπης-μίσους. Οπως λένε, οι μισοί πάνε στο τσίρκο για να δουν τον ακροβάτη να κάνει το κόλπο και οι άλλοι μισοί για να τον δουν να τσακίζεται. Το σημείο όμως που είναι απωθητικό στην περίπτωση του Βύντρα είναι η νοοτροπία του χωριάτη που κάνει πλάκα στον τρελό του χωριού. Ο σαδισμός των δυνατών σε αυτόν που βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Ανεξάρτητα από τις ικανότητες του Βύντρα, που νομίζω ότι εν δυνάμει υπάρχουν, η δημόσια διαπόμπευση ήταν και είναι απεχθές θέαμα.

Στην οδήγηση μοτοσικλέτας υπάρχει μια αρχή. «Μην κοιτάζεις τη λακκούβα στην οποία δεν θέλεις να πέσεις μέσα». Οποιος οδηγεί μηχανή, ας το κάνει το πείραμα. Ας κοιτάζει μια λακκούβα και είναι βέβαιο ότι εκεί θα καταλήξει, ας κοιτάζει στο χείλος της και ακριβώς από εκεί θα περάσει. Ολα αυτά στη θεωρία είναι μια χαρά, έλα όμως που όταν υπάρχει μια λακκούβα αυτή είναι που σου τραβάει το μάτι. Και όταν υπάρχει ένα ματς που στο αποτέλεσμά του βρίσκεται το μυαλό σου, ό,τι και να σου πουν αποκλείεται να μην το σκέφτεσαι. Ακόμα και αν σου το λέει ο προπονητής σου. Οπως το λένε όλοι οι προπονητές από τότε που φουσκώθηκε η πρώτη μπάλα. Οπως το λέει στους παίκτες της ΑΕΚ ο Λορένσο Φερέρ. «Το μυαλό σας να είναι στο ματς με την Αντερλεχτ και όχι στο Μιλάνο». Easier said than done, που λένε και στο χωριό μου. Γιατί στην ένταση του ματς είναι λογικό οι παίκτες της ΑΕΚ να μην έχουν συνέχεια στο μυαλό τους τι γίνεται στο «Σαν Σίρο». Οσο όμως το ματς πλησιάζει στο τέλος του και το σκορ δεν είναι καθαρή νίκη με πάνω από δύο γκολ, είναι λογικό να γυρίζουν να κοιτάνε στον πάγκο για κάποια πληροφορία. Ανθρώπινο. Τώρα τι κάνεις, αν είσαι στον πάγκο; Το μόνο που δεν κάνεις είναι να τους πεις ότι δεν έχεις ιδέα. Ο,τι κι αν συμβαίνει, το ψεματάκι. Λες ότι μαθαίνεις από το Μιλάνο ότι όλα παραμένουν ρευστά, δεν απογοητεύεις τους παίκτες σου ούτε και τους ενθαρρύνεις τόσο ώστε να αράξουν και τέτοια ψέματα ακόμα και οι παίκτες τα συγχωρούν.