Τουρμπάνι, τουρμπάνι, για πάντα στο λιμάνι... (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Τελικά δεν ήταν γραφτό της Λίβερπουλ να γλιτώσει από το ασιατικό «πρέσινγκ»! Πριν από λίγα χρόνια την πολιορκούσε ο ίδιος ο Τακσίν Σιναβάτρα, πρωθυπουργός (τότε) της Ταϊλάνδης, ο επονομαζόμενος και «Μπερλουσκόνι της Νοτιοανατολικής Ασίας», μόνιμος στόχος επικρίσεων των οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και σήμερα...

Σήμερα διεκδικεI τα ηνία της ομάδας -με πολύ μεγαλύτερες αξιώσεις, αν ευσταθεί το δημοσίευμα της «Daily Mail»- ο Σαμίρ αλ Ανσαρί. Εκτελεστικός διευθυντής της εταιρείας Dubai International Capital (DIC), ιδιοκτησίας του πρίγκιπα του Ντουμπάι, σεΐχη Μοχάμεντ Μπιν Ρασίντ αλ Μακτούμ. Το όνομα μπορεί να μη σημαίνει τίποτε στο ευρύ κοινό, αλλά το χρήμα, αυτή η απολύτως κατανοητή διεθνής γλώσσα, καθιστά τις συστάσεις απλούστατες. Και αν το ονοματάκι σας φαίνεται... μακρύ, πού να δείτε πόσα λεφτά και με πόση «ουρά» διαθέτει... Θεωρείται ο πέμπτος πλουσιότερος άνθρωπος στην υφήλιο, με περιουσία που υπερβαίνει τα 10 εκατομμύρια δολάρια. Η επικείμενη -ή απλώς φημολογούμενη- αγοραπωλησία υπολογίζεται στα 670 εκατομμύρια ευρώ.

Είναι σχεδόν απολαυστικό: στην «κοσμοπολίτικη» Εδέμ που ονομάζεται «βρετανικό ποδόσφαιρο» εξελίσσεται εδώ και χρόνια η διαδικασία μιας... αντίστροφης αποικιοκρατίας! Οι συμβολισμοί ενίοτε διαθέτουν την αυτοτελή σημασία τους: πριν από λίγα χρόνια, πριν η Λιντς υποβιβαστεί, είχε προθυμοποιηθεί να τη σώσει οικονομικά ένας άγνωστος επιχειρηματίας από την Ουγκάντα. Οι διαπραγματεύσεις δεν τελεσφόρησαν, αλλά η σημειολογία «έγραψε»: τελευταία φορά που η εν λόγω αφρικανική χώρα απετέλεσε αντικείμενο συζήτησης στην Αγγλία, από επιχειρηματική οπτική γωνία, ήταν το... 1973! Τότε που ο αιμοσταγής δικτάτορας, ο Αμίν Νταντά, είχε βάλει λουκέτο σε όσες βρετανικές επιχειρήσεις λειτουργούσαν στη χώρα.
Η αγορά της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ εκ μέρους του Αμερικανού μεγιστάνα Γκλέιζερ, ήταν -υπό ένα σκωπτικό πρίσμα, φυσικά- η εξέλιξη της ανεξαρτησίας σε επιχειρηματική-ποδοσφαιρική «εισβολή» στην τέως μητρόπολη. Ναι, αιώνες, μετά -τι σημασία έχει; Η «εκδίκηση» είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Οι Άραβες μπορεί να έχουν παράπονα από την εποχή του Λόρενς της Αραβίας, επειδή η γηραιά Αλβιόνα αθέτησε τις υποσχέσεις που τους είχε δώσει προκειμένου να πολεμήσουν -για λογαριασμό της- εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κατέφθασε όμως η ώρα της «αντίστροφης εισβολής». Κάτι σαν «Νέμεσις» που την ενσαρκώνουν πετροδολάρια. Το δίκαιο της τρέχουσας εξέλιξης θα το ομολογούσε και ο Πίτερ Ο' Τουλ, ο Λόρενς της επικής ταινίας.

Αφήστε που είναι κλιμακούμενη τούτη η αραβική επενδυτική έφοδος: από την Emirates, που «έκτισε» το γήπεδο της Αρσεναλ, στον σεΐχη, ο οποίος βρίσκεται προ των πυλών της Λίβερπουλ. Οπως και να το κάνουμε, είναι ένα ποιοτικό άλμα. Αλλο πράγμα η χορηγία, άλλο η ιδιοκτησία. Η υπόθεση της Λίβερπουλ, μάλιστα, διαθέτει και «συναίσθημα». Ο Ανσαρί δηλώνει οπαδός της Λίβερπουλ, παιδιόθεν. Ο ψυχρός τεχνοκράτης Γκλέιζερ δεν (θυμάμαι να) ισχυρίστηκε ποτέ ότι είχε ως ίνδαλμα τον Τζορτζ Μπεστ. Ο Αμπράμοβιτς πιθανότατα δεν θα γινόταν πιστευτός, εάν ισχυριζόταν πως αγάπησε την Τσέλσι χάρη στον Πίτερ Οσγουντ.

Οι Άραβες, όμως, ρίχνουν και λίγη «αγάπη» στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ποιος ξέρει, ίσως ποντάρουν στον μυστικισμό που περιβάλλει την Ανατολή: άντε να βρεις πώς σκέφτονται και τι νιώθουν -θα πει κάποιος. Το βέβαιο είναι ότι τα μεγάλα deals χρειάζονται και μεγάλα λόγια. Ενίοτε, λατρείας.

Πριν από λίγα χρόνια, ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος εξηγούσε αναλυτικά για ποιους λόγους επιχειρηματίες από όλον τον κόσμο -κάθε βεληνεκούς και με κάθε φιλοδοξία- συνωστίζονταν στην... ουρά για μία θέση στο αγγλικό ποδόσφαιρο: από το Χρηματιστήριο του Λονδίνου, το οποίο φημιζόταν για τις «χαλαρότατες» διαδικασίες ελέγχου τις προέλευσης των χρημάτων, έως τη συνολική δομή του βρετανικού ποδοσφαίρου και τις συνακόλουθες προοπτικές κερδοφορίας. Εάν η αγοραπωλησία της Λίβερπουλ ολοκληρωθεί, όρεξη να 'χουμε να συζητάμε για τα νέα δεδομένα στον ποδοσφαιρικό χάρτη.
Μέχρι τότε φαντάζομαι απλώς με πόση... χαιρεκακία οι φίλοι της Γιουνάιτεντ προετοιμάζονται να βγάλουν το άχτι τους για όσα είχαν ακούσει όταν η ομάδα τους πωλήθηκε στον Γκλέιζερ. Φαντάζομαι την... ελληνική εκδοχή αυτής της ρεβάνς, να ξεκινά με το σύνθημα «τουρμπάνι, τουρμπάνι, για πάντα στο λιμάνι». Εγκρίνεις, Χρίστο Χαραλαμπόπουλε;