Η πιο βελτιωμένη απ’ όλες (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ μέχρι τώρα ήταν κανόνας ότι, για να προκριθείς στον δεύτερο γύρο, θα έπρεπε να έχεις πάρει έναν τουλάχιστον βαθμό μακριά από το γήπεδό σου. Υπάρχουν περιπτώσεις ομάδων που προκρίθηκαν με 7 ή 8 πόντους και, φυσικά, υπάρχουν και ομάδες που με 9 ή 10 αποκλείστηκαν. Αλλά πάντοτε όποιος έχει προκριθεί έχει σφραγίσει την πρόκρισή του με τουλάχιστον ένα εκτός έδρας αποτέλεσμα, κυρίως επειδή με αυτό κόβει βαθμούς από τον βασικό ανταγωνιστή του.

Η ΑΕΚ μπορεί να πετύχει κάτι σπάνιο –να προκριθεί χωρίς να πάρει βαθμό εκτός έδρας: καλό θα είναι, όμως, να μην έχει αυτό το σενάριο στο μυαλό της απόψε. Αν κάτι τέτοιο προκύψει, θα είναι ένα δώρο της μοίρας: δεν υπάρχουν απαιτήσεις δώρων –το μόνο που δικαιολογείται είναι, καμιά φορά, η προσμονή τους. Αλλά μέχρις εκεί.

Χάλια

Η Μίλαν είναι σε κακό χάλι. Εχει χάσει από τραυματισμούς τους μισούς παίκτες της, έχει μείνει μισό αιώνα πίσω στο πρωτάθλημα και δεν έχει σοβαρή βοήθεια από τις λίγες καλοκαιρινές μεταγραφές της. Είναι πιθανό απόψε να δείξει κάποια αποθέματα αξιοπρέπειας και να χτυπήσει στα ίσια το ματς με τη Λιλ, διότι είναι μεγάλη ομάδα και κάθε μεγάλη ομάδα παίζει και για το κύρος της. Όμως αντικειμενικά δεν μπορεί πολλά. Οι Γάλλοι είναι σε καλή κατάσταση, πάνε στο «Σαν Σίρο» για να τα παίξουν όλα για όλα, ξέρουν ότι ο αντίπαλός τους περνάει κρίση, μολονότι έχει προκριθεί. Δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή να αντιμετωπίσει κανείς αυτή τη Μίλαν. Το 'χα γράψει και στο ξεκίνημα του Τσάμπιονς Λιγκ: η ΑΕΚ ήταν πραγματικά άτυχη που ξεκινούσε τις υποχρεώσεις της στο «Σαν Σίρο». Έπαιξε με τη Μίλαν τη μοναδική στιγμή της χρονιάς που δεν μπορούσε να της πάρει αποτέλεσμα. Αν έπαιζε σήμερα εκεί, τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα.

Αντίπαλος

Αντίθετα από τη Λιλ, η ΑΕΚ έχει απόψε ένα αντίπαλο δύσκολο. Η Αντερλεχτ δεν θεωρεί τη συμμετοχή της στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ αστεία υπόθεση, αλλά σοβαρό προορισμό: η πρωταθλήτρια Βελγίου πιστεύει ότι στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ μπορεί να διακριθεί -θα είναι πολύ σκληρό καρύδι. Η Αντερλεχτ ήταν, άλλωστε, σκληρός και δύσκολος αντίπαλος και στην Αθήνα? δεν ήταν τυχαίο ότι η ΑΕΚ δεν τη νίκησε, αλλά αντίθετα τα κατάφερε καλά με τους άλλους δύο. Οι Βέλγοι ανήκουν στο γκρουπ των ομάδων που αντιμετωπίζουν τις δικές μας χωρίς την παραμικρή διάθεση σνομπισμού: ο Παναθηναϊκός έχει περάσει στις Βρυξέλλες πριν τέσσερα χρόνια ένα από τα πιο δύσκολα βράδια της ευρωπαϊκής ιστορίας του. «Έπαιξαν εναντίον μας σαν να έπαιζαν στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών», είχε πει στο τέλος του ματς ο Αγγελος Μπασινάς. Με τέτοια φούρια πρέπει η ΑΕΚ να περιμένει την Αντερλεχτ κι απόψε.

Ανασταλτικά

Στα δύο ματς με τη Μίλαν και τη Λιλ στην Αθήνα, η ΑΕΚ τα πήγε αρκετά καλά ανασταλτικά –κυρίως κόντρα στους Ιταλούς, μετά το πρώτο ημίωρο. Η ΑΕΚ σκοράρει με το σταγονόμετρο. Η αλήθεια είναι ότι δεν κάνει στο Τσάμπιονς Λιγκ και πολλές φάσεις, αλλά οι ευκαιρίες που δημιουργεί είναι πιο καθαρές σε σύγκριση με το ξεκίνημα της χρονιάς. Η ΑΕΚ σουτάρει λιγότερο, αλλά βγάζει παίκτες απέναντι στον αντίπαλο τερματοφύλακα με καλύτερες προϋποθέσεις: αυτό μαρτυρεί τη συνολική βελτίωση του επιθετικού παιχνιδιού της. Ο Φερέρ βελτίωσε αυτό το παιχνίδι χάρη στην προσθήκη του Ακη Ζήκου, ο οποίος κάνει πολύ καλά παιχνίδια ως πλέι μέικερ από τα μετόπισθεν? κυρίως με τη μετατόπιση του Σέζαρ, ο οποίος εδώ και καιρό παίζει ως μέσα αριστερά, έχοντας τη δυνατότητα συνάμα να βγαίνει ως κρυφός κυνηγός. Ο Βραζιλιάνος σκοράρει επειδή φτάνει ευκολότερα στην περιοχή, αλλά και επειδή έχει κοντά του παίκτες με τους οποίους μπορεί να συνεργαστεί. Ως εξτρέμ, έμοιαζε ποδοσφαιριστής με δύο μόνο κινήσεις? ως μέσος, δίνει οργανωτικά και εκτελεστικά πολλά περισσότερα. O Ζήκος και ο Σέζαρ είναι κι απόψε τα «κλειδιά» της ΑΕΚ.

Ευκαιρίες

Για να επιτύχει αποτέλεσμα η ΑΕΚ, πρέπει να σκοράρει? για να σκοράρει, πρέπει να παίξει και να δημιουργήσει ευκαιρίες. Απέναντι στη Μίλαν μπορείς να περιμένεις τη μια καλή φάση, ώστε να την εκμεταλλευτείς και να ανοίξεις το σκορ. Αυτό, τηρουμένων των αναλογιών, μπορείς να το κάνεις και με τη Λιλ –μην ξεχνάμε ότι πριν από το ματς με τους Γάλλους η ΑΕΚ δεν είχε νίκη στο Τσάμπιονς Λιγκ, πράγμα που σημαίνει ότι θα 'πρεπε να αντιμετωπίσει όχι μόνο τον αντίπαλο αλλά και τον εαυτό της. Απόψε το ματς είναι αρκετά διαφορετικό –ο βαθμός δυσκολίας του είναι μεγαλύτερος από τα δύο ματς του ΟΑΚΑ, όχι επειδή είναι ένα εκτός έδρας παιχνίδι, αλλά επειδή ο αντίπαλος απόψε ξέρει τι μπορεί να πάθει αν δεν είναι προσεκτικός. Η ΑΕΚ δεν έχει κανένα πλεονέκτημα αιφνιδιασμού, έχει όμως περισσότερη σιγουριά στο παιχνίδι της.

Παίκτες

Δεν είναι ένα ματς προπονητή, είναι ένα ματς παικτών. Ο Φερέρ, ειδικά απόψε, δεν θα προσπαθήσει να σκαρφιστεί κάποια διαβολιά: η ομάδα του έχει μάθει το μάθημά της και είναι έτοιμη για να πάρει το αποτέλεσμα και να προκριθεί χωρίς να περιμένει δώρα από τους Ιταλούς. Η Αντερλεχτ θα έχει σίγουρα ένα καλό τέταρτο σε κάθε ημίχρονο –ίσως στο πρώτο ημίχρονο να είναι πιο πιεστική και πιο φουριόζα. Ομως η ΑΕΚ είναι καλά: έχει ενθουσιασμό, κερδίζει παίκτες, εναλλάσσει πρωταγωνιστές στην επίθεση, έχει βρει αμυντική σταθερότητα, αν και ο Δέλλας είναι μεγάλη απώλεια. Η ΑΕΚ δεν είναι η καλύτερη ομάδα του ομίλου, αλλά είναι η πιο βελτιωμένη από τις τέσσερις. Και γι’ αυτό και μόνο τής αξίζει να πάρει το αποτέλεσμα που θέλει και να προκριθεί.

Ογιος

Το συμπέρασμα της 13ης αγωνιστικής είναι ότι ο Ογιος αρχίζει να γίνεται κανονικός προπονητής. Μέχρι τώρα ο Ογιος ήταν ένας προφήτης ενός ποδοσφαίρου που δεν υπάρχει: ο Αρης του ήταν συμπαθέστατος και συγχρόνως ανισόρροπος –δεν έμοιαζε να έχει κάποιον τρόπο να κερδίζει, μολονότι είχε αρκετούς τρόπους να παίζει καλά. Ο Αρης μέχρι τον αγώνα με τον Ολυμπιακό ήταν ομάδα που θύμιζε εργαστηριακό πείραμα: μπορούσες να φανταστείς ότι θα βελτιωθεί κι άλλο, όμως δεν υπήρχε κανένα είδος βελτίωσης που θα σε έκανε να πιστέψεις ότι τα όποια αγωνιστικά προβλήματά του θα λύνονταν. Πόσο καλύτερα να παίξει στην επίθεση μια ομάδα που κάνει οκτώ–εννιά ευκαιρίες σε κάθε ματς; Και πώς να γίνει αμυντικά αξιόπιστη μια ομάδα, όταν οι πέντε ποδοσφαιριστές της ενδεκάδας της δεν έχουν τη δύναμη που απαιτούν οι προσωπικές μονομαχίες, οι οποίες στην Ελλάδα είναι ατελείωτες; Εβλεπα τον Αρη και καταλάβαινα το αδιέξοδο: ο Ογιος είχε μια ομάδα που έπαιζε όπως ήθελε αυτός, με παίκτες που δεν κάνουν για το σχήμα του, τους οποίους όμως ο ίδιος είχε διαλέξει! Το απόλυτο μπλέξιμο.

Και ξαφνικά, ως διά μαγείας, κάτι άλλαξε. Το σχήμα παρέμεινε σε γενικές γραμμές το ίδιο, όμως η ομάδα έμεινε κάποια μέτρα πιο πίσω, και στο ματς με τον Εργοτέλη και στο ματς με τον ΠΑΟ. Οι κόφτες (ο Παχουέλο και ο Νεμπεγλέρας) έμειναν μπροστά από τα στόπερ, οι πλάγιοι αμυντικοί σταμάτησαν να κάνουν πενήντα κούρσες στο ημίχρονο και στην επίθεση υπήρχαν τέσσερις παίκτες (ο Χαβίτο, ο Κόκε, ο Πάουλο Κόστα και ο Νασιμέντο) που εναλλάσσονταν σε θέσεις και ρόλους: δεν χρειάζονται πολλοί περισσότεροι. Ο Αρης τράβηξε λίγο χειρόφρενο, αλλά στα δύο τελευταία ματς έδειξε ότι μπορεί να κάνει κάτι που μέχρι τώρα δεν μπορούσε: σταμάτησε να τρέχει αδιάκοπα και δείχνει ότι ξέρει να σκέφτεται. Ετσι ήρθαν και οι δύο νίκες: ο Αρης δεν κέρδισε πατώντας το γκάζι, αλλά εναλλάσσοντας τον ρυθμό –παίζοντας χειρότερα μεν, πιο μυαλωμένα δε. Αυτά τα δύο ματς ήταν και τα πρώτα στα οποία ο Ογιος ήταν προπονητής: στα προηγούμενα υπήρχε ο δάσκαλος Ογιος, ο επιδειξίας Ογιος, ο τρελός Ογιος –όχι όμως ο κόουτς Ογιος. Νομίζω ότι ο Αργεντινός στην Ελλάδα θα γίνει προπονητής –ίσως μάλιστα να γίνει και καλός προπονητής. Το πρώτο που κατάλαβε είναι ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη: του χρειάστηκαν ένδεκα αγωνιστικές, αλλά το μάθημά του το έμαθε καλά.