Η επιθετική μετάβαση του κλαμπ στην επόμενη εποχή (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Και τώρα, που λίγο έως πολύ όλοι φαίνεται να έχουν έτοιμη κι από μία τι-πρέπει-να-γίνει-στον-Ολυμπιακό συνταγή αμέσου χρήσεως, ακριβώς τώρα είναι που πρέπει να μη γίνει τίποτα! Με την έννοια να μην πειραχθεί το ποδοσφαιρικό τμήμα. Δεν θα 'χει ούτε νόημα (κατόπιν εορτής) ούτε όφελος (εν όψει του δεύτερου μισού της περιόδου). Οι ομάδες δεν αλλάζουν, καλές ή κακές, Δεκέμβρη-Γενάρη.

Οι αλλαγές Δεκέμβρη-Γενάρη τις κάνουν απλώς χειρότερες. Οι ομάδες αλλάζουν μόνον το καλοκαίρι. Και μόνον κατόπιν καθαρού και έγκαιρου –από τον χειμώνα– προγραμματισμού. Περισσότερο λοιπόν κι από εποχή παρεμβάσεων, είναι εποχή ετοιμασιών για τη θερινή παρέμβαση.

Αλλωστε, στην περίπτωση-Ολυμπιακός, μπροστά κι απ' το ποδοσφαιρικό τμήμα η ανάγκη των καιρών (επειδή έρχεται το 2007... ενώ τα '50s και τα '60s και τα '70s έχουν περάσει προ πολλού) είναι το μοντέλο διοίκησης. Ο τρόπος για το running του κλαμπ, τόσο στις κορυφαίες στρατηγικές επιλογές όσο και στην καθημερινότητά του. Η απαίτηση του 2007 είναι τα μοντέρνα μυαλά. Έχω γράψει κι άλλη φορά ότι τον Ολυμπιακό τον «τρέχει», και στις στρατηγικές επιλογές και στην καθημερινότητα, η τριανδρία «κι οι τρεις μαζί άνω των 200 ετών» (Σωκράτης, κυρ Γιώργος, Σάββας). Εάν προσθέσει κανείς τον Λεωνίδα, σχηματίζεται κουαρτέτο που πλησιάζει τα 300. Έτη πολλά!

Το 2007, λυπάμαι, δεν νοείται το modus του κλαμπ να ταυτίζεται με τον χαρακτήρα του Γκιωνάκη στον «Αχόρταγο»: πρωταθλήματα, φέρτε μου πρωταθλήματα, κι άλλα πρωταθλήματα, πολλά πρωταθλήματα, εκατομμύρια πρωταθλήματα. Το 2007 δεν νοείται η αγριάδα «πάρτε μου το αποτέλεσμα για να μη σας πάρει ο διάολος». Το 2007 δεν νοείται (πριν ανέβει ο Ολυμπιακός στην Κέρκυρα) να δίνουμε στις εφημερίδες μας ότι η... συμπαιγνία Τεννέ και Λιβαθηνού θα τσακίσει τα ποδάρια των παικτών μας κι ύστερα, όταν τα ποδάρια έχουν μείνει άθικτα, να σφυρίζουμε σαν τους τουρίστες και να φεύγουμε απ' τον αγωνιστικό χώρο αγκαλιά με τον Τεννέ!

Κάτι τέτοια τα 'καναν το '60, όταν («έχει εξυφανθεί σχέδιον εξοντώσεως» και) πήγαιναν να παίξουν στα Τρίκαλα με τον Μπιστικέα. Ή το '70 στη Βέροια, όταν ο Θεοδωρακάκης παρακαλούσε τους απεσταλμένους να περάσουν να πουν ένα «γεια» στον Ζλατάνο πριν από το ματς, με στόχο να δει ο διαιτητής ότι τον αγώνα την άλλη μέρα στις εφημερίδες θα τον γράψουν οι «δικοί μας» δημοσιογράφοι, όχι οι ντόπιοι ανταποκριτές, και αναλόγως να κανονίσει τα σφυρίγματά του. Ωραία κόλπα, παλαιοκομματικά, κάνουν τέλειες διηγήσεις στο τζάκι με κρασί και μεζέ, βγάζουν γέλιο και νοσταλγία, αλλά... τι να κάνουμε τώρα, που το ημερολόγιο, σε λίγες μέρες, θα γράφει 2007;

Το 2007 είναι για να περάσουν –και πολύ άργησαν– στον επίτιμο θρόνο τους οι παλαιοί, του προέδρου μη εξαιρουμένου. Το 2007 είναι για να πάρουν από τους παλαιούς την προίκα (του γηπέδου, του προπονητηρίου, της εξασφαλισμένης οικονομικής ευμάρειας) οι νεότεροι και να αναλάβουν την «επιθετική» μετάβαση του κλαμπ στην επόμενη εποχή. Στελέχη στην αγορά, είναι αστείο και να το συζητεί κανείς, υπάρχουν. Βρίσκονται. Στελέχη στην αγορά που να τους εξιτάρει η ιδέα να δουλέψουν για τον Ολυμπιακό, επίσης. Ας επανδρώσουν, λοιπόν, το ανανεωμένο οργανόγραμμα, ας τους αφήσουν (δίχως βαρίδια από το παρελθόν) να δράσουν, ας τους αναγνωρίσουν το δικαίωμα στα λάθη.

Οταν, στο τέλος χρήσεως, ο πρόεδρος ζητήσει τον απολογισμό, έτσι είναι βέβαιον ότι η εταιρεία του θα πωλεί ελκυστικό προϊόν.