Η ομάδα που θέλει ο λαός (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Τι πρόσθεσε στα όσα ξέραμε για τον Ολυμπιακό το χθεσινό ματς; Τίποτε απολύτως. Ο Ολυμπιακός δεν ξέρει να αμύνεται, γι' αυτό και δέχτηκε πέντε τουλάχιστον αντεπιθέσεις από μια ομάδα που δεν έβγαινε στην κόντρα με περισσότερους από τέσσερις παίκτες, δεν μπορεί να πρεσάρει επειδή στη μεσαία γραμμή του παίζουν ο Ριβάλντο και ο Τζόρτζεβιτς, δηλαδή δύο επιθετικοί παίκτες, και δεν κατάφερε να φτιάξει ευκαιρίες επειδή βασίζεται υπερβολικά στους σολίστες του. Ο φετινός Ολυμπιακός αυτός είναι και η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στη διοίκηση, τους παίκτες και τους προπονητές του, αλλά και στους οπαδούς του. Θέλω να μου επιτρέψετε έναν τόνο πιο προσωπικό, δημοσιογραφικά απαράδεκτο, αλλά για την περίσταση χρήσιμο: δεν θα το ξανακάνω.

Αν δημοσίευα σήμερα τα e-mail που μου έστελναν κάποιοι οπαδοί του Ολυμπιακού όλο το καλοκαίρι, θα έκλαιγε ο κόσμος απ' τα γέλια. Επειδή έγραψα ότι δεν βλέπω να γίνεται δουλειά στην άμυνα, έπρεπε –το λιγότερο– να εξοριστώ από τη χώρα. Επειδή επισήμανα ότι οι παίκτες που έρχονται δεν μπορεί να θεωρούνται σπουδαίες επιλογές, έπρεπε να με κρεμάσουν. Επειδή σημείωνα ότι ο Ολυμπιακός του Σόλιντ, που πέρυσι κέρδισε το νταμπλ, δεν έκανε βήματα προόδου, έπρεπε να με βασανίσουν. Επειδή φώναζα ότι το βασικό δεν είναι η προσαρμογή του Σόλιντ, αλλά το χτίσιμο του Ολυμπιακού, ήμουν ένοχος εσχάτης προδοσίας. Απορώ πού είναι τώρα όλοι αυτοί.

Ιδεοληψία

Εδώ και πολλά χρόνια ο Ολυμπιακός λειτουργεί με γνώμονα, όχι την πραγματικότητα, αλλά την ιδεοληψία. Δεν προσπαθεί να φτιάξει μια ομάδα της προκοπής, αλλά να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ: το αποτέλεσμα είναι ότι ανεβάζοντας άνευ λόγου και αιτίας τον πήχη γελάνε άπαντες μαζί του. Ο σημερινός Ολυμπιακός είναι αποτέλεσμα και της μεγαλομανίας του κόσμου του. Και, κυρίως, της απόλυτης έλλειψης κρίσης.

Μεγάλος

Ο Τροντ Σόλιντ ήρθε στην Ελλάδα και αμέσως ανακηρύχθηκε μεγάλος προπονητής. Γιατί; Διότι ήρθε στη θέση του Μπάγεβιτς κι έπρεπε να πλασαριστεί ως καλύτερος. Ο Νορβηγός είναι στην πραγματικότητα ένας μέτριος κόουτς κι ένας πανέξυπνος άνθρωπος. Μέτριος κόουτς επειδή επί των ημερών του δεν βελτιώθηκε κανένας ποδοσφαιριστής από όσους δούλεψαν μαζί του. Και έξυπνος άνθρωπος διότι κατάλαβε πού βρίσκεται. Ο Ολυμπιακός που παρουσίασε ο Σόλιντ ήταν αυτός που ήθελε η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου του: μια ομάδα με ένα πλήθος από επιθετικούς, ικανή μόνο όταν έχει την μπάλα στα πόδια, ανίκανη να αναπνεύσει όταν δέχεται πίεση και με παίκτες υποχρεωμένους να σηκώνουν την ευθύνη μόνοι τους. Ο Σόλιντ έγινε σύνθημα της εξέδρας, μολονότι δύο χρόνια τώρα έστελνε τους παίκτες στο Τσάμπιονς Λιγκ σαν πρόβατα επί σφαγή στο γήπεδο. Θα έπρεπε να έχει ήδη φύγει, αν αυτόν τον Ολυμπιακό δεν του τον είχαν ουσιαστικά παραγγείλει.

Εξέλιξη

Δεν μιλάω για τη «Θύρα 7» –για μένα στην εξέλιξη η «Θύρα 7» έπαιξε τον μικρότερο ρόλο. Η «Θύρα 7» δεν γούσταρε τον Μπάγεβιτς και ήθελε έναν προπονητή που να παίζει φουλ επιθετικά –δικαίωμά της: δεν είδα κανέναν να διαφοροποιείται. Όλοι σχεδόν στο Καραϊσκάκη θέλουν τον Ολυμπιακό που βλέπουμε: μια ομάδα με πολλούς ξένους, κανέναν σχεδόν Έλληνα πρωταγωνιστή, μια ομάδα που να στηρίζεται σε μεμονωμένες ενέργειες χαρισματικών ποδοσφαιριστών και να μην παίζει οργανωμένο αμυντικό ποδόσφαιρο. Δεν άκουσα κανέναν να διαφωνεί για την αποπομπή του Κάτανετς, ενώ θυμάμαι πολλούς που γκρίνιαζαν επειδή έβαζε έναν κεντρικό αμυντικό παραπάνω. Θυμάμαι την γκρίνια για τις επιλογές του Μπάγεβιτς και την πρώτη και τη δεύτερη φορά και τις ατελείωτες κατηγορίες ότι τάχα κρατάει την ομάδα πίσω: επιτέλους ήρθε ο Σόλιντ, που τη στέλνει όλη μπροστά και είδε ο Ολυμπιακός προκοπή!

Χρόνος

Στην ΑΕΚ δίνουν πίστωση χρόνου στον Νικολαΐδη, στον Φερέρ, στον Σάντος. Στον ΠΑΟ μπορούν, στη λογική της ικανοποίησης διά του αποτελέσματος, να δεχτούν το πιο κουραστικό «τσούκου τσούκου μπολ». Στον Ολυμπιακό δεν έχω καταλάβει τι θέλουν. Αν το όνειρο είναι ο Ολυμπιακός να γίνει Μπαρτσελόνα ή Τσέλσι, προτείνω να το ρίξουν όλοι στα ηρεμιστικά, επειδή θα πνιγούν από τους εφιάλτες.

Κράξιμο

Όλοι αυτοί που σήμερα κράζουν, απαιτούν, λοιδορούν, είναι ακριβώς οι ίδιοι που πέρυσι καμάρωναν επειδή ο Σόλιντ νίκησε τον ΠΑΟ βάζοντας τέσσερις αριστεροπόδαρους από τη μία πλευρά και επειδή ο Νορβηγός διέλυσε την ΑΕΚ χρησιμοποιώντας ως βασικό τον Τουρέ, που μόλις είχε κατεβεί απ' το αεροπλάνο έπειτα από ένα μήνα σκασιαρχείου. Το φετινό κατόρθωμα του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ (μηδέν νίκες, τρεις βαθμοί, τέταρτος σε έναν όμιλο στον οποίο συμμετείχαν η πέμπτη ομάδα του περσινού Καμπιονάτο και η δέκατη στο ισπανικό πρωτάθλημα φέτος) οφείλεται κυρίως στον τρόπο με τον οποίο πέρυσι κατακτήθηκε ο τίτλος. Όποιος έχει μάτια, βλέπει.

Μάτια

Εχει μάτια ο κόσμος του Ολυμπιακού; Ναι, αλλά μόνο για νίκες και πρωταθλήματα. Ο Ολυμπιακός είναι μια βιομηχανία κατάκτησης πρωταθλημάτων επειδή έτσι τον θέλει ο κόσμος του. Ο Κόκκαλης είναι κι αυτός οπαδός: πρωταθλήματα θέλει, παικταράδες το καλοκαίρι, δημοσιογράφους που να τον εξυμνούν, διαιτητές και διαιτητοπατέρες που να τον τρέμουν. Οι οπαδοί αυτά γουστάρουν, όμως αυτή η συνταγή διακρίσεις στην Ευρώπη δεν φέρνει –ποτέ ιστορικά δεν έφερε.

Αμφιβάλλω

Υπάρχουν οπαδοί του Ολυμπιακού που θα προτιμούσαν αντί για τον Μπόρχα, την «κόμπρα» του Εκουαδόρ, τον Καμπάνταη; Πολύ αμφιβάλλω. Υπάρχουν οπαδοί του Ολυμπιακού που θα έδιναν σε έναν προπονητή τρία χρόνια πίστωση για να φτιάξει μια ομάδα χωρίς την παραμικρή υποχρέωση να διεκδικεί τίτλους; Οχι. Υπάρχουν οπαδοί του Ολυμπιακού που θα πήγαιναν στο γήπεδο και θα ανέχονταν μια διαιτησία σαν αυτή του Ζωγράφου στο «Βικελίδης»; Με τίποτα –μέσα θα έμπαιναν! Υπάρχουν οπαδοί του Ολυμπιακού που θα αντάλλασαν τη νίκη με τη Σαχτάρ με μια ταπεινωτική ήττα με 3-0 από τον ΠΑΟ στο Καραϊσκάκη; Όποιος απαντήσει «ναι», έπρεπε να υποστηρίζει άλλη ομάδα –κακώς έγινε Ολυμπιακός.

Πρόβλημα

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να την πέσουμε στον Σόλιντ, στον Κόκκαλη (για τον οποίο θα γράψω αύριο), στους παίκτες. Αλλά θα 'θελα αυτοί που το καλοκαίρι πανηγύριζαν για τις «πεντάρες» στα φιλικά, μία στις τόσες να κάνουν λίγη αυτοκριτική…

Το CΑS για τον Κυργιάκο

Έφτασε στα χέρια μου η πρόσφατη απόφαση του CAS για τη διαμάχη του Παναθηναϊκού με τον Σωτήρη Κυργιάκο. Σας θυμίζω το ιστορικό: η αρμόδια επιτροπή της FIFA, ύστερα από προσφυγή του ποδοσφαιριστή, είχε θεωρήσει αντίθετη στους διεθνείς κανονισμούς τη δυνατότητα μονομερούς επέκτασης της διάρκειας του συμβολαίου του, δίνοντας το δικαίωμα στον παίκτη από τις 30/6/2005 και έπειτα να μεταγραφεί όπου επιθυμεί. Κατά αυτής της απόφασης, ο ΠΑΟ προσέφυγε στο CAS. Το οποίο, εξετάζοντας την υπόθεση, έκρινε ότι τόσο για το ίδιο όσο και για τη FIFA οι μονομερείς ανανεώσεις είναι απευκταίες. Ωστόσο, επειδή όταν ο παίκτης υπέγραψε το συμβόλαιό του (2001) το σχετικό δικαίωμα δεν απαγορευόταν ρητώς ούτε από τους διεθνείς κανόνες ούτε από τον ελληνικό νόμο (2725/1999), έκρινε ότι θα έπρεπε να εξετάσει την υπόθεση αυτοτελώς. Στην εξέταση προέκυψαν πολλά ενδιαφέροντα: ο παίκτης συνομολόγησε πως όταν υπέγραφε το συμβόλαιό του με τον Παναθηναϊκό, το 2001, ήταν πολύ ικανοποιημένος από τους οικονομικούς όρους του, όπως και ότι γνώριζε όταν υπέγραψε το συμβόλαιο με τη Ρέιντζερς την υποχρέωσή του να επιστρέψει στην Ελλάδα αν οι Σκωτσέζοι δεν πλήρωναν τον ΠΑΟ. Σημαντική ήταν και η κατάθεση του Πατρίκ Κομνηνού ως εκτελεστικού διευθυντή της ΕΠΟ ενώπιον του δικαστηρίου και υπέρ του Παναθηναϊκού. Ο Κομνηνός δήλωσε ότι η μονομερής ανανέωση του Παναθηναϊκού ήταν σύμφωνη με την ελληνική νομοθεσία και ότι οι μονομερείς ανανεώσεις στην Ελλάδα ήταν μια συνήθης πρακτική, αποδεκτή από τα αθλητικά δικαστήρια. Ετσι, το CAS δέχθηκε την προσφυγή του Παναθηναϊκού και απέστειλε την υπόθεση πίσω στη FIFA, προκειμένου να αποφασίσει για τις συνέπειες που θα 'χει για τον Κυργιάκο η μη συμμόρφωσή του στις επιταγές του συμβολαίου του με τον Παναθηναϊκό. Ποιες θα είναι αυτές; Όπως ορίζεται, στην καλύτερη μια αποζημίωση υπολογιζόμενη με βάση τις αποδοχές που προέβλεπε το συμβόλαιό του με τον Παναθηναϊκό για τον πέμπτο χρόνο της ισχύος του: ψίχουλα δηλαδή!

Εν τω μεταξύ, ο ποδοσφαιριστής αγωνίζεται στη Γερμανία με αποδοχές που προσεγγίζουν το ένα εκατομμύριο ευρώ ετησίως. Βγήκε χαμένος; Και κάτι τελευταίο. Η απόφαση αυτή έχει ελάχιστη αξία ως νομικό προηγούμενο: το αρχικό συμβόλαιο του ποδοσφαιριστή με τον ΠΑΟ, που προέβλεπε και τον επίμαχο όρο του δικαιώματος της ομάδας για τη μονομερή ανανέωσή του, υπεγράφη το 2001, όταν το δικαίωμα δεν απαγορευόταν ρητώς από τους διεθνείς κανονισμούς. Από τότε το καθεστώς άλλαξε και τέτοιο δικαίωμα πλέον αποκλείεται. Αυτά για να μην ανοίγει η όρεξη ορισμένων…