To Big Brother της Παιανίας (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Δημοσιεύω στο κέντρο της σελίδας μία φωτογραφία του Μάντζιου, επειδή βρήκα καταπληκτική την περιγραφή του επεισοδίου του επιθετικού του Παναθηναϊκού με τον Γκονζάλες, όπως αυτή δημοσιεύτηκε στο «Goal».

«Στην τελευταία φάση του διπλού ο Mάντζιος κράτησε την μπάλα περισσότερο απ' ό,τι θα έπρεπε στα πόδια του και ο Λουκάς Bύντρα τού την έκλεψε. O Bίκτορ Mουνιόθ σήμανε τη λήξη του διπλού (0-0) και ο Γκονζάλες έτρεξε προς το μέρος του συμπαίκτη του, Mάντζιου, με δριμείες παρατηρήσεις επειδή δεν μοίραζε γρήγορα την μπάλα. O διεθνής επιθετικός απάντησε («γιατί, εσύ έχεις δώσει μια πάσα;»), ο Γκονζάλες άρχισε να βρίζει στη γλώσσα του («puta madre» και... άλλα), ο Mάντζιος δεν έδωσε τόπο στην οργή («γ...ώ το σπίτι σου») και ο Aργεντινός εξαπέλυσε την επίθεσή του με... κεφαλιά στο στήθος και στο σαγόνι του Mάντζιου. O 23χρονος φορ επιχείρησε να γρονθοκοπήσει τον Aργεντινό. H μπουνιά του πέρασε... ξώφαλτσα, μια και ορισμένοι συμπαίκτες είχαν ήδη προλάβει να μπουν ανάμεσά τους. H εκατέρωθεν εκτόξευση ύβρεων συνεχίστηκε, ο Γκονζάλες φώναζε "έλα έξω, τώρα οι δυο μας", ο Mουνιόθ έλεγε "easy, easy" ("ήρεμα, ήρεμα") και η ατμόσφαιρα για τον Aργεντινό επιβαρύνθηκε στα "πράσινα" αποδυτήρια».

Μέχρι τώρα πίστευα ότι οι προπονήσεις στον Παναθηναϊκό γίνονται κεκλεισμένων των θυρών. Λάθος μου. Διαβάζοντας τόσες λεπτομέρειες για το επεισόδιο, οι προπονήσεις του ΠΑΟ πρέπει να είναι κάτι σαν το «Big Brother». Κάποιοι είναι εσώκλειστοι σε ένα χώρο και τους παρακολουθούν καμιά τριανταριά κάμερες! Το εντυπωσιακό, ωστόσο, δεν είναι μόνο οι εικόνες, αλλά και ο ήχος! Στην περιγραφή καταγράφονται εκφράσεις σε τρεις διαφορετικές γλώσσες: ελπίζω τα επεισόδια να προβάλλονται με υπότιτλους…

Πέρα από το ότι βρήκα υπέροχη την περιγραφή της κάθε λεπτομέρειας, θα ήθελα ειλικρινά να ευχαριστήσω τις ομάδες για το γεγονός ότι εξακολουθούν να κάνουν προπονήσεις κεκλεισμένων των θυρών: οι δημοσιογράφοι και οι παίκτες έρχονται χάρη σε αυτό το μέτρο πάρα πολύ κοντά. Τόσο κοντά, που δύσκολα καμιά φορά ξεχωρίζεις τους μεν από τους δε…

(Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό. Το λέω αυτό επειδή υποθέτω ότι ο συντάκτης του κειμένου παίζει πολύ καλή μπάλα στο πρωτάθλημα Τύπου. Στο οποίο άνετα θα μπορούσαν να διαπρέψουν κάποιοι παίκτες του ΠΑΟ…)

Βάζω ένα στοίχημα: είναι τόσο γαργαλιστικές οι λεπτομέρειες του επεισοδίου, που σίγουρα σήμερα θα υπάρχει στην εφημερίδα και η ανάλογη συνέχεια. Αλλωστε, παραφράζοντας τον Σόλιντ, «το "Big Brother" δεν τελείωσε σε μια μέρα»…

Όπως δεν θα τελειώσει σε μια μέρα και η μουρμούρα που συνοδεύει τα του Ολυμπιακού. Ειδικά αν ισχύουν όσα έγραψε ο «Πρωταθλητής» χθες: «Ποιες είναι πρώτες σκέψεις για το μέλλον της ομάδας; Ο Σωκράτης Κόκκαλης μίλησε για περίπου μιάμιση ώρα με τους Λούβαρη και Χρυσικόπουλο και, όπως έγινε γνωστό, η συζήτηση κατέληξε σε ένα συμπέρασμα: ότι ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να συνεχίσει άλλο έτσι και χρειάζονται δραστικά μέτρα». Σόρι, αλλά αν ύστερα από μια ώρα συζήτησης κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα, είναι να απορεί κανείς πώς υπάρχει ακόμα αυτή η ομάδα…

Ευτυχώς που υπάρχει τουλάχιστον προβληματισμός για το τι αλλάζει στον Ολυμπιακό. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ: «Σόλιντ και παίκτες. Αυτή είναι η ετυμηγορία της διοίκησης και το μόνο που απομένει να διευκρινιστεί είναι ο χρόνος».

Ενώ θα μπορούσε να αλλάξει το σήμα της ομάδας, το γήπεδο που αγωνίζεται, τα χρώματα της φανέλας και άλλα τέτοια! Θα είχε, επίσης, πλάκα να συζητούσαν ο Κόκκαλης, ο Λούβαρης και ο Χρυσικόπουλος και να κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να αλλάξουν αυτοί οι τρεις!

Οι κρίσεις παράγουν προβληματισμό. Εναν τέτοιο κατέθεσε χθες στο «Φως» ο Θέμης Σινάνογλου.

«Σε όλες τις χώρες, ακόμα και στην Ταϊλάνδη, το πρωτάθλημα μετράει, είναι τίτλος. Εσκιμώοι να παίζουν μεταξύ τους, θα σκοτωθούν για το ποιος θα το πάρει, θα σκοτωθούν για το αν θα επικρατήσει η ομάδα του… άνω παγωμένου χωριού ή του κάτω παγωμένου χωριού! Το παίρνεις εσύ και δεν το παίρνουν οι άλλοι. Εσύ είσαι ο τροπαιοφόρος. Στο κάτω κάτω, για εκεί είσαι. Δεν είσαι για Τσάμπιονς Λιγκ, έτσι όπως λειτουργείς. Είναι σαν να έχει κάποιος την ωραία γυναικούλα του, που τον ζηλεύουν οι άλλοι επειδή αυτός την έχει –την πιο ωραία του χωριού–, αλλά αυτός να την απαξιώνει, να την περιφρονεί και να λιγουρεύεται την άλλη, την τουρίστρια, την πλούσια, την καλλονή, την ξένη. Πού πας, ρε Καραμήτρο;», αναρωτιέται ο Θέμης!

Πέρα από τον σκληρό τόνο των διαπιστώσεων και τον κοσμοπολίτικο αέρα τους (Ταϊλάνδη, Εσκιμώοι, τουρίστριες κ.λπ.), θα ήθελα να βοηθήσω τον λατρεμένο μου Θέμη να μάθει τι λέει ο ίδιος ο Καραμήτρος! Δεν είναι και δύσκολο. Τρεις σελίδες παρακάτω, στην ίδια εφημερίδα, δημοσιεύεται ως απάντηση –να υποθέσω– στον Θέμη το τελευταίο πόνημα του γνωστού ποιητή με τον πρωτοποριακό τίτλο «Ολυμπιακός – Σαχτάρ 1-1»:

«Ονειρο ήταν, πρόεδρε, και πάλι η Ευρώπη. Μας έφαγαν του Νορβηγού οι ευγενείς του τρόποι. Από το αποτέλεσμα κρίνεται η πορεία, ο πρώτος στόχος, πρόεδρε, σκέτη αποτυχία. Το κάστρο μας το άπαρτο, που το πατούν οι ξένοι είναι πληγή αγιάτρευτη, που στην ψυχή μας μένει. Είναι πικρό, πολύ πικρό να χάνεται η Ευρώπη, στο Φάληρο, που επικρατούν των Γαύρων μας οι κρότοι.

Οι βάζελοι προχώρησαν και είναι Ευρωπαίοι, όμως μεγάλος ο καημός η Ελλάδα να τους καίει. Εμείς τώρα χορτάσαμε; Αλί και τρισαλί μου, τα ίδια, Παντελάκη μου, τα ίδια, Παντελή μου».
(Νομίζω ότι αν έγραφε «τα ίδια, Θέμη μου» και όχι «τα ίδια, Παντελή μου», θα ήταν αιτία εμφυλίου πολέμου…)

Κλείνοντας, θα ήθελα να δώσω τον λόγο στους αληθινούς πρωταγωνιστές, που είναι «οι ποδοσφαιρισταί», όπως αυτοαποκαλούνται οι παλιοί ποδοσφαιριστές. Ο Κώστας Πολυχρονίου καταθέτει την άποψή του στον «Πρωταθλητή» για τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού:

«Το μεγαλύτερο σφάλμα, κατά τη γνώμη μου, ήταν ότι σε όλη τη σειρά των αγώνων οι "ερυθρόλευκοι" δεν έβλεπαν τα ματς ξεχωριστά. Είχαν κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό το μυαλό τους στο μεθεπόμενο ματς και σε αυτό που θα έπρεπε να κερδίσουν για να έχουν πιθανότητες πρόκρισης στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ».

(Αν το θεωρείτε σουρεάλ, σκεφτείτε ότι ο ίδιος άνθρωπος μετά την ήττα του Ιωνικού από τη Ναντ με 3-1 στην Αθήνα είχε πει στους παίκτες του ότι «με νίκη με 2-0 στη Γαλλία περνάμε...»).