Δύο ατομικά ρεκόρ, και το τρίτο που χάθηκε (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η ΑΕΚ, της τα 'φερνε έτσι τα πράγματα ο όμιλος, βρέθηκε ενώπιον ύψους που δεν το είχε ξαναπεράσει ποτέ. Υπερέβη τον πήχη (τη βραδιά με τη Λιλ στην Αθήνα). Ατομικό ρεκόρ. Ύστερα, πιο πάνω. Τον υπερέβη ξανά (τη βραδιά με τη Μίλαν). Νέο ατομικό ρεκόρ. Ύστερα, ακόμα πιο πάνω. Τον «είχε». Τον πήδησε. Με το μομέντουμ. Και τον έριξε πέφτοντας. Με την άκρη του αστραγάλου!

Η σημασία της λεπτομέρειας. Η «άκρη του αστραγάλου», στις Βρυξέλλες, ήταν η στρατηγική αστοχία και η νοητική ανετοιμότητα. Δηλαδή; Η ΑΕΚ, την Τετάρτη, μας έδωσε ισχυρές ενδείξεις ότι είχε επενδύσει ένα κομμάτι των φιλοδοξιών της σε... ό,τι χειρότερο: τη Μίλαν! Φάνηκε στις κουβέντες του Νίκου Γεωργέα. Μάλλον, επιβεβαιώθηκε.

Διότι είχε φανεί, νωρίτερα, στο πώς ο Σέρα Φερέρ διαχειρίστηκε τον αγώνα. Η επιλογή του Κυριακίδη, μπροστά από τον Λάκη, έστελνε το βλέποντας-και-κάνοντας (σε ανοικτή γραμμή με το «Σαν Σίρο») μήνυμα. Το κόστος ήταν το πρώτο γκολ της Αντερλεχτ.

Οταν η ανοικτή γραμμή άρχισε να γίνεται συνείδηση ότι δεν θα 'φερνε το ευχάριστο, η ανορθογραφία είχε ήδη (με την έλευση του Λάκη στο τερέν) διορθωθεί. Αλλά, πάλι, η νοητική ανετοιμότητα για το χειρότερο σενάριο προδόθηκε στη βεβιασμένη, αν θέλετε εξεζητημένη, διπλή αλλαγή μετά. Η διπλή αλλαγή έφερε το εύλογο, προς στιγμήν, κενό ρυθμού. Το κόστος ήταν το δεύτερο γκολ της Αντερλεχτ.

Εκεί κλείνει ο κύκλος των λαθών. Και ανοίγει, στο δεύτερο μισό του β' μέρους με τα σκορ στο 2-0 και στο 0-2, ο κύκλος του έπους. Ο ύμνος στην καρδιά, στον χαρακτήρα, στην προσωπικότητα. Η απεικόνιση του ύμνου, το πρόσωπο του Τσιρίλο τις πρώτες στιγμές μετά το 2-2. Δεν αρκούσε. Έλειψε το τόσο δα. Οσο μια άκρη αστραγάλου. Πανάκριβο μάθημα.

Δεν είναι ωραίο να παριστάνει κανείς τον πονηρό, κατόπιν. Επιτρέψτε μου, συνεπώς, την υπενθύμιση ότι την πρώτη Κυριακή μετά τη νίκη επί της Μίλαν, εδώ στη «SportDay», η αναφορά («για το ταξίδι της ΑΕΚ στις Βρυξέλλες σε συνδυασμό με την προσμονή ότι στο “Σαν Σίρο” η Μίλαν εναντίον της Λιλ θα 'ναι αληθινή Μίλαν») ήταν, επί λέξει, η εξής:
•Επειδή τις προηγούμενες ημέρες είδα γύρω γύρω κάτι άκρως τρελά και προπάντων «ελληνικά», ότι η πρόκριση της ΑΕΚ στους «16» είναι έως... 99% βέβαιη, ένα κάποιο φρένο.
•Η προσδοκία θυμίζει αρκετά το προ διετίας ταξίδι του Ολυμπιακού στο Λίβερπουλ, με την ελπίδα ότι η Ντεπορτίβο «θα κάνει το χρέος της» υποδεχόμενη τη Μονακό. Αποτέλεσμα, 0-5. Ο Ακης Ζήκος ήταν εκεί και ξέρει τι να πει στους συμπαίκτες του τώρα.
•Το γενικό μάθημα της ζωής είναι ότι κανείς δεν χρωστάει το παραμικρό σε κανέναν. Αρα, ότι οι «ίδιες δυνάμεις» είναι το μοναδικό στήριγμα.
•Εάν μου επιτρέπεται μία ξερή εκτίμηση: Η Λιλ, στο Μιλάνο, θα πάρει όποιο αποτέλεσμα θα χρειάζεται!

Αυτά, τότε. Πριν σχεδόν από δύο εβδομάδες. Δεν συνηθίζω να είμαι κατηγορηματικός με τα μελλούμενα του ποδοσφαίρου. Εκείνο που συνηθίζω είναι να μελετώ την ιστορία και να διδάσκομαι. Η Μίλαν έκανε αυτό που κάνει κάθε φορά, την 6η αγωνιστική, όταν έχει εξασφαλίσει τα πάντα.

Ο όμιλος κατακάθισε εν τέλει, έστω με τον πιο... ανώμαλο τρόπο, φυσιολογικά. Η Μίλαν ήταν το φαβορί για την πρώτη θέση. Η Λιλ για τη δεύτερη. Και η ΑΕΚ, που βγήκε στον ανταγωνισμό για να δει αν μπορεί να προσπεράσει την Αντερλεχτ και να βγει τρίτη, τώρα έχει ανά χείρας το χρήσιμο γράδο. Για να αξιολογήσει με ασφάλεια (μέσα απ' το ότι βγήκε τρίτη, μάζεψε οκτώ πόντους, συνεχίζει στο Κύπελλο ΟΥΕΦA... κι επέστρεψε με πίκρα!) το πόσο διογκώθηκε, αυτούς τους μήνες, η οντότητά της.

Η αξιολόγηση δεν βγάζει κάτι, να 'χει η ΑΕΚ να ντρέπεται ή να απολογείται. Το πρόσημο είναι αυτονόητα θετικό. Διότι η ΑΕΚ δεν είναι ψυχωσική με το αποτέλεσμα. Είναι «ψυχωσική» μονάχα με την οργάνωση και με την προσπάθεια. Να οργανωθείς όσο καλύτερα γίνεται. Και να προσπαθήσεις όσο περισσότερο μπορείς. Αυτά, στο ποδόσφαιρο, περνάνε απ' το χέρι σου και καλύπτουν το να νιώθεις εντάξει με τον εαυτό σου. Το αποτέλεσμα, μετά, άλλοτε έρχεται. Και φέρνει χαρά. Άλλοτε όχι, και φέρνει λύπη. Και το ένα και το άλλο, η χαρά και η λύπη, κρατούν λίγο. Η οργάνωση και η προσπάθεια δεν σταματούν ποτέ. Αυτές (οι έννοιες) είναι το ταξίδι.

Η νορμάλ λύπη για τις Βρυξέλλες είναι ενός εικοσιτετραώρου, ή δύο. Στον χρόνο θα υπερισχύσουν άλλα πράγματα. Τα κέρδη. Η ΑΕΚ τα συσσωρεύει, τα καταθέτει στον δικό της προνομιακό λογαριασμό και δικαιολογημένα προσμένει ότι θα εισπράξει τους τόκους. Η Αντερλεχτ, είτε με πρόκριση είτε με αποκλεισμό, ήταν μόνον ένας σταθμός. Κομβικός, ναι, καμία αντίρρηση. Αλλά πάλι μονάχα ένας σταθμός του υπέροχου (δυόμισι χρόνια τώρα) ταξιδιού.

Η ΑΕΚ, φεύγοντας από τις Βρυξέλλες, όφειλε (δεν έχω πληροφόρηση εάν, με κάποιον τρόπο, το απέδωσε) ένα «ευχαριστώ» στην Αντερλεχτ. Για το σκυλίσιο πάθος της να υπερασπιστεί, η βελγική ομάδα, μέχρις εσχάτων τη χαμένη υπόθεσή της. Όποιο κι αν ήταν το κίνητρο της οικοδέσποινας, ακριβώς ετούτο το πάθος είναι ό,τι προσέδωσε αληθινή δόξα στην επίσης μέχρις εσχάτων τιτάνια μάχη της «Ένωσης». Το να τους πιάναμε επί τόπου στο μπίρι μπίρι, να τους δείχναμε το ταμπλό και να... παραμέριζαν (χαμένοι για χαμένοι) οι Βέλγοι στα τελευταία λεπτά, οπωσδήποτε αυτό θα συνέφερε!

Ότι όχι μόνο δεν παραμέρισαν, αλλά στην πράξη έφτασαν (κοντράροντας λυσσαλέα) ως το ακραίο στιγμιότυπο ο τερματοφύλακάς τους... να αφαιρέσει το προστατευτικό διχτάκι απ' το χτυπημένο κεφάλι του Χετεμάι, αυτό μπορεί να 'ναι λόγος τιμωρίας του γκολκίπερ από το βίντεο. Άλλη ιστορία. Όμως, συγχρόνως, είναι (το να σε κοντράρουν με κάθε τρόπο) και ο μοναδικός τρόπος, η σκληρή εκπαίδευση στην κακουχία, για να γίνεσαι όλο και καλύτερος.

Το είχα γράψει και στην «Ελευθεροτυπία» μετά τη νίκη της ΑΕΚ στο Αιγάλεω. Ότι η πάλη με την αντιξοότητα είναι ο μονόδρομος προς την πρόοδο. Τη βελτίωση. Μαθαίνεις τα όριά σου. Συνειδητοποιείς ότι μπορείς και να τα ξεπερνάς. Μεγαλώνεις. Ενώ το να παραμερίζουν και να σου ανοίγουν τον δρόμο βολεύει στη στιγμή, αλλά σε κάνει πλαδαρό, άρα χειρότερο, στην πορεία.