Οι μετέωροι κανονισμοί και η κάρτα του Τσιρίλο (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η Σούπερ Λίγκα γεννήθηκε σε συνθήκες φούριας. Επειδή απλώς δεν πήγαινε άλλο. Ο Ντέμης, θυμάμαι, ήταν ξαναμμένος στο «να γίνει» από... πέρυσι (2005) το καλοκαίρι. Να γίνει, κι όπως να 'ναι, αρκεί να γίνει. Μαζί τους! Εγινε. Στο πόδι. Κατά κάποιον τρόπο, όπως το '79 η ΕΠΑΕ. Οι τρύπες ήταν αναμενόμενες. Προείχε η σκοπιμότητα «να γίνει». Οταν έφτασαν, τον Αύγουστο, ως τις τελευταίες ώρες πριν αρχίσει το πρωτάθλημα για να δημιουργήσουν σελίδα στο Ιντερνετ και να αποκτήσουν κομπιούτερ στα άδεια γραφεία, τότε δεν είναι παράξενο ότι τα νομικά-κανονιστικά θεμέλια και οι όροι του παιγνιδιού προτού αυτό ξεκινήσει δεν έχουν ούτε στερεότητα ούτε διαύγεια. Την τελευταία φορά, στο βιβλίο του Σωτηρακόπουλου, που συνάντησα τον Πέτρο και τον Πατρίκ, τους είπα «δεν είσαστε καλοί, όμως είσαστε η μοναδική ρεαλιστική πιθανότητα». Είναι, ακριβώς, αυτό που πιστεύω.

Το ζήτημα είναι ότι τους όρους τους βάζει η μαμά ΕΠΟ. Και δεν εννοώ, μονάχα, τον κόμβο διαιτησία. Για αρχή, το ίδιο το (διάτρητο από λάθη, αλλ' αυτό είναι μια άλλη συζήτηση) καταστατικό της ομοσπονδίας, δηλαδή ο υπέρτατος νόμος του ποδοσφαίρου της χώρας, ακόμα δεν έχει εγκριθεί από το Πρωτοδικείο. Εχει, μόνον, επικυρωθεί από τη γενική συνέλευση της ΕΠΟ. Τούτο σημαίνει ότι είναι ανοικτό στον δυνητικό κίνδυνο της ανέλεγκτης, κατά το δοκούν, κοπτοραπτικής. Η ασυμβατότητα, νέο τοπίο με μετέωρο πλαίσιο, καταφανής. Δεν έχω σκοπό να κουράσω με νομικούρες. Κουράζουν, πρώτα πρώτα, εμένα, κι ας σπούδασα στα νιάτα μου Νομική. Αλλ' είναι μια σειρά από πρακτικές της καθημερινότητας, παρενέργειες που οι εταίροι της Σούπερ Λίγκας θα τις βρουν, αργά ή γρήγορα, μπροστά. Και το καλοκαίρι του licensing, όταν πλέον το παιγνίδι το παίρνει στα χέρια (από την Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού της ΓΓΑ) ο Γκαγκάτσης αυτοπροσώπως, δεν είναι μακριά.

Ενα παράδειγμα παρενέργειας: η επιτροπή που επιλύει οικονομικές διαφορές, ενώ συμφωνήθηκε πώς θα στελεχωθεί, δεν έχει ξεκινήσει να λειτουργεί! Τι σημαίνει αυτό; Οτι σε τρεις εβδομάδες ανοίγει περίοδος μεταγραφών και εκκρεμούν καμιά εβδομηνταριά υποθέσεις. Υστερα, το ελληνικό φούτμπολ δεν έχει νέο κανονισμό (εναρμονισμένο με τη ΦΙΑA, το μνημόνιό της με τη FIFPro κ.λπ.) επαγγελματιών ποδοσφαιριστών. Τι σημαίνει αυτό; Οτι δεν υπάρχει ασφαλής απάντηση στο ερώτημα, αν π.χ. εγκρίνονται οι διακοπές συμβολαίων ή οι μονομερείς ανανεώσεις. Εδώ, ως και οι συναινετικές λύσεις συμβολαίων επικυρώνονται... από τη γραμματεία της ΕΠΟ. Οποιος το θελήσει, εύκολα τις προσβάλλει! Επιπλέον, ακόμα δεν έχει γίνει πράξη ο δεσμευτικός (από τη ΟΥΕΦA) νέος τύπος συμβολαίων. Εξακολουθούμε να πορευόμαστε με τα παλαιά. Επίσης, το (νεότευκτο) Διαιτητικό Δικαστήριο, ο Αρειος Πάγος του ποδοσφαίρου τρόπον τινά, κατ' ουσίαν είναι ένα ελληνικό «κακέκτυπο CAS».

Τελεία, εδώ, με τις νομικούρες. Αλλά ήταν ο μοναδικός τρόπος για να περιγράψει κανείς το «περιβάλλον» μέσα στο οποίο εντάσσεται, και ωφελεί να γίνει αντιληπτή, η νωπή ακροβασία «τύπου Τσιρίλο». Από τις τρεις αγωνιστικές, στην... καμία αγωνιστική. Είναι η φούρια να το κάνουμε όπως το κάνουν οι καλοί έξω. Πράγματι, οι καλοί έτσι το κάνουν. Να, την Πέμπτη οι Αγγλοι έσβησαν, από το βίντεο, την κόκκινη κάρτα του Μπόατενγκ της Μίντλεσμπρο (που είχε μπλέξει, στο ματς με την Τότεναμ μόλις δύο μέρες πριν, σε καβγά, αλλά αποδείχθηκε ότι κακώς αποβλήθηκε). Είναι, ομολογουμένως, εντυπωσιακό ότι οι πιο συντηρητικοί (στο να μην αλλάξει ούτε κατά ένα «γιώτα» ο Κανονισμός Ποδοσφαίρου) άνθρωποι του κόσμου, οι Βρετανοί, οι ίδιοι συγχρόνως είναι οι πιο προχωρημένοι άνθρωποι του κόσμου στο να ερμηνεύουν το πνεύμα του Κανονισμού.

Συμβαίνει διότι, απλούστατα, είναι οι πιο προχωρημένοι στο να αντιλαμβάνονται αυτό το πνεύμα. The Spirit of the Game, που λένε. Εάν έλθει ποτέ πρόταση, το ημίχρονο να διαρκεί 44 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα ή το πέναλτι να εκτελείται απ' τα 11 μέτρα παρά ένα πόντο, οι Βρετανοί στο Διεθνές Συμβούλιο είναι που θα σκυλιάσουν «μέχρι θανάτου» να μην περάσει. Οι Βρετανοί, πάλι, είναι οι πρώτοι (για την ακρίβεια, οι μοναδικοί) που έχουν αγγίξει το επίπεδο της κατάχρησης του βίντεο για πειθαρχικούς λόγους! Αλλά, στο εσωτερικό της Βρετανίας, αυτό δεν ξενίζει. Ξενίζει μόνον τους απ' έξω. Εκεί, είναι παγιωμένη η πεποίθηση πως το βίντεο χρησιμοποιείται από ασφαλή χέρια. Οπότε δεν μένει περιθώριο στη δεύτερη σκέψη. Πολύ περισσότερο, στην καχυποψία.

Δεν με τρομάζει η καινοτομία, ίσα ίσα. Ο μοναδικός τρόπος να πετύχεις κάτι σωστό είναι κάποτε να το ξεκινήσεις. Διαφορετικά δεν θα γίνει ποτέ. Και αφού το ξεκινήσεις, ύστερα, με συνεπή εφαρμογή στον χρόνο, να πείσεις ότι και εδώ το βίντεο είναι σε ασφαλή χέρια. Εκείνο που ενδεχομένως τρομάζει είναι το απότομο της μετάβασης. Από τις αναχρονιστικές παρωπίδες «ό,τι γράφει το Φύλλο Αγώνος», στην πλήρη αναίρεση της κόκκινης κάρτας. Υπάρχουν και τα ενδιάμεσα στάδια, που εγγυώνται την ομαλότητα της μετάβασης. Οι Βρετανοί είναι Βρετανοί, έχουν κατακτήσει τα τεκμήριά τους. Η διεθνής πρακτική στο Rest of the World, εκείνη που υιοθετείται απ' τη ΦΙΦA, είναι ότι η κόκκινη κάρτα επιφέρει την automatic suspension. Μία αγωνιστική, ασυζητητί. Και μετά έρχεται το περιθώριο του βίντεο. Για το τελικό ύψος της ποινής.

Πέρυσι στο Τροντχάιμ, όταν ο Στολτίδης «έκοψε το ποδόσφαιρο» του Σέλμπρεντ, μετά οι Νορβηγοί έκαναν λυσσαλέο lobbying να χρησιμοποιηθεί το βίντεο και να τιμωρηθεί ο παίκτης του Ολυμπιακού. Η στάση της Πειθαρχικής της ΟΥΕΦA ήταν ότι, αφού ο διαιτητής είδε τη φάση και την τιμώρησε με κίτρινη κάρτα, ο Στολτίδης ελέγχθηκε και καθαρίζει. Το πολύ πολύ να έχει συνέπειες ο διαιτητής, επειδή είδε τη φάση... λανθασμένα. Είναι η περίπτωση του Γκούμα σε παιγνίδι του ελληνικού πρωταθλήματος, όπου έσπρωξε με τα δύο χέρια τον διαιτητή και πήρε κίτρινη κάρτα. Καθάρισε. Δεν γινόταν να φάει από το βίντεο, για φάση που ο διαιτητής την είδε και την έλεγξε, οκτώ αγωνιστικές! Ο διαιτητής να έχει συνέπεια, επειδή (ενώ την είδε) την έλεγξε ανεπαρκώς, ναι. Η γενική αρχή είναι ότι το βίντεο «παρεμβαίνει», όταν ο διαιτητής δεν έχει δει (περίπτωση Τότι, φτύσιμο στον Πάουλσεν, στο Euro 2004).

Με τον Τσιρίλο, στο Αιγάλεω, η ιδιαιτερότητα ήταν ότι ο διαιτητής... είδε και δεν είδε. Για την ακρίβεια, ο διαιτητής δεν είδε, αλλά είδε ο βοηθός, οπότε (αφού τους τέσσερις, διαιτητή-βοηθούς-τέταρτο, τους αντιλαμβανόμαστε ως ολότητα, ως ένα πράγμα) είναι σαν να είδε και ο διαιτητής. Επί της ουσίας, όποιος κι αν είδε, ήταν κλασική περίπτωση... Μπόατενγκ. Λανθασμένης κόκκινης κάρτας. Στο βρετανικό οικοσύστημα το πνεύμα είναι (και τι πιο νορμάλ από αυτό;) η κοινή λογική. Τιμωρήθηκε που τιμωρήθηκε αδίκως με (πέναλτι και) κόκκινη, θα πήγαινε πάρα πολύ εκ των υστέρων να τιμωρηθεί... κι άλλο! Στο ελληνικό οικοσύστημα και για την ανασφάλεια που ξεσηκώθηκε, τούτη τη στιγμή το ενδιάμεσο στάδιο είναι το προφανώς καταλληλότερο (ως όχημα) για να φτάσουμε, κάποτε, στο βρετανικό: Τι γράφει το Φύλλο Αγώνος; Τρεις αγωνιστικές. Τι αποδεικνύει το βίντεο; Καμία αγωνιστική. Αποτέλεσμα; Μία αγωνιστική, μόνο και μόνο για να τηρηθεί η πρακτική της automatic suspension, και τελειώσαμε.

Το τέλειο είναι «όπως Βρετανία». Καμία ποινή. Αλλά εάν πηγαίναμε με το ενδεικνυόμενο στις τρέχουσες εδώ συνθήκες, δηλαδή μία αγωνιστική, θα είχαμε γλιτώσει πολλά...